Bloggang.com : HarryAnnePotter - ไม่เบื่อ ไม่เหนื่อย แต่หน่าย เฮ้อ

ไม่เบื่อ ไม่เหนื่อย แต่หน่าย เฮ้อ

หลังจากทำงานมาได้อาทิตย์นึงแล้ว เรารู้สึกว่า เราไม่เหนื่อยกับงานเท่าไหร่ ไม่เบื่อ แต่รู้สึกยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก มันคงเป็นความหน่ายล่ะม้าง เราเองก้อไม่เข้าใจความรู้สึกที่เรารู้สึกอยู่ตอนนี้เหมือนกัน คล้ายๆกับว่า มันมีอะไรสักอย่างที่ขาดหายไปทำให้เรารู้สึกไม่มีความสุขเท่าที่ควร คล้ายๆกับกังวลอะไรบางอย่างอยู่

ไม่นานมานี้เรารู้สึกไม่สบาย รู้สึกเหมือนกำลังจะล้มลง เราคิดอยากจะมีใครสักคนอยู่ข้างๆเรา ให้เราพิง อุ่นใจว่า เราคงไม่มีวันล้มลง เพราะว่าเค้าจะอยู่ตรงนั้นเพื่อพยุงเรา บางทีการที่เราหน่ายๆแบบนี้ เราอาจจะอยากมีแฟนก้อได้ล่ะม้าง เราเองก้อไม่แน่ใจเหมือนกัน

เราไม่มีแฟนมาก้อเกือบสองปีแระ จริงๆแล้ว เราก้อไม่คิดว่า เราต้องมีแฟน หรืออยากมีแฟนจัง เรารู้สึกว่า เราพึ่งพาตัวเองได้สบาย เราดูแลตัวเองได้ดี การที่ไม่มีแฟน ก้อไม่มีเรื่องยุ่งยากลำบากใจ ไม่มีใครมาต้องให้คอยดูแล เป็นห่วง วันๆคิดถึงแต่เรื่องตัวเอง ทำอะไรคนเดียวก้อโอเคดีอยู่แล้ว ไม่ต้องรำคาญใครอีกต่างหาก เราเป็นคนหาอะไรให้ตัวเองทำได้ตลอดเวลา ไม่เคยเหงาเลย และไม่มีเวลาให้ใครด้วยนอกจากตัวเอง

แต่ยังไงก้อตาม เราก้อคงปฏิเสธไม่ได้ว่า บางครั้งเรารู้สึกโดดเดี่ยวเหลือเกิน อ้างว้าง ถึงไม่เคยเหงา แต่ก้ออ้างว้างเดียวดาย เมื่อนึกว่า อยากคุยกับใคร ก้อไม่รู้จะคุยกับใครดี นึกอยากจะทำอะไร ก้อไม่รู้จะชวนใคร ชวนเพื่อนก้อกลัวจะได้ยินคำปฏิเสธแล้วจะทำให้เราเสียใจ

เราอยู่คนเดียวลำพังแบบนี้มานานเหลือเกิน มีโทรศัพท์มือถือที่ว่างเปล่า ไม่ได้ใช้โทรหาใครนอกจากธุระเรื่องงาน และไม่มีใครโทรหาถ้าเค้าไม่มีธุระเรื่องงานเช่นกัน ถึงไม่มีมือถือยังอยู่ได้เลยอ่า คิดดูสิ โลกของเรามันเงียบเหลือเกิน บางคนบอกว่าเราเก่งที่อยู่ด้วยตัวคนเดียวได้โดยที่ไม่เคยบ่นว่าเหงาสักคำ มีอะไรทำตลอด ไม่เคยต้องพึ่งใคร แต่บางที การที่มีคนให้พึ่งพิงอาจจะทำให้เรารู้สึกดีกว่าก้อได้

เรานึกย้อนไปสมัยที่เราเคยมีแฟน ตอนนั้นเรายังนิสัยเด็กๆ เราพึ่งพาเค้าเกือบจะทุกสิ่งทุกอย่าง เค้าเป็นเหมือนพ่อ เหมือนพี่ เหมือนทุกๆอย่าง ตอนนั้นเราคิดเลยว่าถ้าไม่มีเค้าเราคงแย่แน่ๆ แล้ววันนึงเราสองคนก้อเดินมาถึงทางแยก สุดท้ายก้อเลือกเดินจากกันไปคนละทาง ในวันนั้นเรายังจำได้ดี วันที่เราไม่สามารถพึ่งพิงเค้าได้อีกต่อไป เรารู้สึกเหมือนโลกถล่มทลาย ทุกอย่างมืดไปหมด จากวันนั้นเราก้อสัญญากับตัวเองว่า เราจะไม่พึ่งใครอีกแล้ว ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนเท่านั้น

เวลาผ่านไปเกือบสองปี เราก้อยังคิดเหมือนกันว่า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนดีที่สุด อย่างไรก้อตาม เราเริ่มคิดเหมือนกันว่า ถ้าเรามีใครสักคนที่เราสามารถพึ่งพาได้ มันคงจะดีไม่น้อย เรารู้สึกหน่ายกับการอยู่กับตัวเอง โลกส่วนตัวที่เราสร้างและอยู่กับมันมานาน เราเริ่มตั้งคำถามว่า เรายังชอบที่จะเป็นอยู่แบบนี้อยู่รึเปล่านะ เรายังหาคำตอบไม่ได้ว่า ยังชอบอยู่ หรือว่าเราต้องการใครสักคนแล้วกันแน่ เรายังไม่แน่ใจในตัวเองเลย ใครจะช่วยตอบเราได้บ้างไหมหนอ บางครั้ง เรารักโลกส่วนตัวเรามากเหลือเกิน ไม่อยากแบ่งปันให้ใคร แต่บางครั้งเราก้อเบื่อๆโลกส่วนตัวของเราเช่นกัน เฮ้อ เอายังไงดีน้อ...

Create Date : 13 พฤศจิกายน 2550
Last Update : 13 พฤศจิกายน 2550 18:24:18 น.
Counter : 520 Pageviews.

4 comments