BlogGang.com : : habitation1 : กระบี่ไร้โลหิต : ความต่างชั้น

กระบี่ไร้โลหิต : ความต่างชั้น

กระบี่ไร้โลหิต : ความต่างชั้น

( ต่อเนื่องจากศาลาชมชา...๔ / ปารมิตา: บทนำ )

แสงจันทรหลังม่านหมอกละอองฝนปริโปรย
แม้มองดูพร่ามัวมิอาจเห็นเส้นโค้งขอบจันทรอันคมกริบกระจ่าง ดุจเช่นยามทอแสงสางท่ามกลางท้องนภาที่สะอาดปราศจากเมฆาฝน ครึ้ม

เป้ยซ่งยืดตัวตรงตระหง่าน แม้ยามนี้มันเองจำใจเผชิญหน้ากับประมุขพรรคมาร แต่ภาระกิจสำคัญอันแบกไว้บนบ่าไหลมันไฉนว่างลงได้ เล่าเติ่งคล้ายเป็นภาระกิจที่มีน้ำหนักทับถมกดลงบนบ่าไหล่ของมันยามนี้

“ เรียนท่านอาวุโสผู้เยาว์ทั้งสองคิดรีบเร่งติดตามผู้คน เกรงว่า...มิอาจตอบรับน้ำใจท่านผู้อาวุโสได้”

“น้ำใจเล็กน้อยอันใดเจ้าทั้งสองอย่าถือสาผู้เฒ่าชราเช่นเรา “ เพียงเงียบสงบชั่ววูบหนึ่งแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ ฝนฟ้ากระหน่ำตกไม่ลืมหูลืมตาเช่นนี้ ผู้คนไฉนยังเดินทางได้ เกรงว่าไปไม่ไกลกลับล้มลงป่วยใข้เสียก่อน “

เช่าเส่ยเหลือบมองผู้เป็นพี่ มันเองยังคงยืนนิ่งสนิทด้วยท่วงท่าเช่นเดิม มันแม้เมื่อครู่กล่าวออกไปด้วยอารมณ์เดียงสาบัดนี้ไม่ทราบภายในครุ่นคิดเรื่องราวอันใดอยู่ อย่างน้อยมันติดตามผู้เป็นพี่ ออกเที่ยวท่องยุทธภพได้ไม่นานกลับได้เผชิญเหตุการร์ยิ่งใหญ่ครั้งนี้ จอมยุทธเยาว์วัยสักกี่ผู้คนจึงมีโอกาสเช่นมัน หากที่ตัวมันนิ่งเงียบเช่นนี้ไม่แน่อาจเป็นอารมณ์ตื่นตัวกับ เรื่องราวเบื้องหน้าก็เป็นได้

“ จริงตามผู้อาวุโสว่า ผู้คนเดินทางยามนี้ไม่แน่อาจล้มลงได้ตลอดเวลา “ มันแม้ยามกล่าววาจาเบื้องหน้าประมุขพรรคมารน้ำเสียงยังราบเรียบ มิได้แสดงอาการหวาดหวั่นแต่อย่างใด
“ หากแต่ว่า ... “ มันกล่าวไปทิ้งระยะครู่หนึ่ง

“ นั้นย่อมเป็นเหตุให้ข้าพเจ้ารีบเร่งยิ่งขึ้น นั่นเพราะคนผู้นั้นมีความสำคัญสูงส่ง ผู้เยาว์แม้ล้มเจ็บลงจากนี้ ก็มิอาจหยุดรอได้” มันกล่าวร่วดเร็วชัดเจนและเน้นย้ำลงประโยคสุดท้ายพอดี

เล่าเติ่งคลายมืออกจากใบหู มือหนึ่งโยนกิ่งไผ่หมุนคว้าง ยื่นฝ่ามืออกคว้าจับกระชับมั่น ยืดตัวดีดตัวเองออกจากก้อนหิน ท่าร่างดุจวิญญาณภูติพราย เพียงมันเคลื่อนย้ายตัวเองปรากฎสายลมวูบหนึ่ง สายฝนคล้ายโปรยปรายเชื่องช้าชั่วขณะ

เพียงเสี้ยวกระพริบตา ร่างคนก็ยืนประจันหน้ากันแล้ว ดวงตามันเดิมที่ชวนให้ขนลุกอยู่แล้ว ยามนี้คล้ายมีอารมณ์ชนิดหนึ่งแผ่คลุมพื้นที่ ผู้คนธรรมดาสามัญหากมิใช่คนบ้าใบ้ย่อมรับทราบอารมณ์ตึงเครียดชนิดนี้ ได้

“ เห็นแก่พันธะสัญญาระหว่างฝ่ายเทวะแลพรรคมาร เราผู้เฒ่ามิคิดกล่าววาจาอ้อมค้อม “
“รบกวนท่านกล่าวความโดยด่วน ผู้เยาว์เสียเวลาเนิ่นนานแล้วเกรงว่า..”

“ เกรงว่าผู้อาวุโสมิอาจปล่อยสองเด็กน้อยผ่านไป “
“ไฉนมิได้ เหตุผลแรก เราท่านนั้นยื่นอยู่บนดินแดนขอบเขตปารมิตา อีกทั้งยังเป็นอัพยากฤตภพ (จิตที่เป็นกลาง) ท่านย่อมทราบถึงกฎพื้นฐานข้อนี้ ในฐานะที่ท่านเอง...”

มันคล้ายคิดกล่าววาจาออกไปเพียงแต่ไม่ทราบว่ามีเหตุอันใดทำให้มันชงักเงียบ

คล้ายมีเส้นสายสีขาวกรีดท้องฟ้าวาบหนึ่ง
ท้องนภาก็คำรามสนั่นสะเทือนไปทั่วบริเวณ พลันปรากฏเงากระบี่วูบวาบกระโชกสายลมรอบข้างส่งเสียงหวีดหวิว กระบี่สั้นของเป้ยซ้งแล่นออกจากฝักแล้วหากแต่เป้าหมายมันมิได้อยู่เบื้องหน้าแล้ว

“กระบี่ที่ดี!!!” เล่าเติ่งคำรามลั่น

มันสบัดหน้าไปทางเชาเส่ยเป็นเวลาเดียวกับที่กิ่งไผ่บนฝ่ามือเล่าเติ่งตวัด ซัดลงตำแหน่งฝ่ามือของเชาเส่ยเสียงตังหนักแน่นคล้ายโลหะปะทะกัน จากนั้นเป็นเสียงกรุงกริงฟังคล้ายเป็นเสียงโลหะเบาบางตกกระทบพื้นหิน เรื่องราวรวบรัดรวดเร็วยิ่ง เชาเส่ยชักมือกลับดีดตัวออกจากเล่าเติ่งดุจเกาทัณฑ์ ร่างของมันทะลวงขึ้นเบื้องบนฝ่าสายฝนที่ดิ่งลงมาเบื้องล่าง พริบตาเดียวมันสะบัดฝ่ามืออีกข้างหนึ่งปรากฏประกายระยิบ เป็นการซัดอาวุธต่อเนื่อง วัตถุมีคมวาววับหลายสายกรีดอากาศเป็นริ้ว เสียงหวีดร้องของมันกร่อนประสาทผู้คนยิ่งนัก นั่นเป็นกระบี่ดาวตก

“กระบี่ดาวตก “ เล่าเติ่งครางในลำคออืออือ มันตั้งตัวตรงตระหง่านเพียงใช้ปลายกิ่งไผ่งัดเม็ดกรวดหินที่สึกกร่อนรายรอบผิวดิน สะบัดสวนกลับขึ้นไป กลับกลายเป็น ดาวดินพุ่งทะยานฟ้า เสียงปะทะกันระหว่างเศษหินกับสะเก็ดดาว ดังสะท้านเปรี่ยงปร้าง แสงวูบวาบอันเกิดจากประกายกระบี่ถี่ยิบบันดาลให้พื้นที่โดยรอบสว่างวาบในทันใด

เชาเส่ยขณะลอยคว้างอยู่กลางอากาศเป็นสภาวะเสี่ยงภัยอย่างยิ่ง ผงฝุ่นอันเกิดจากการปะทะฟุ้งกระจายไม่นานก็คลี่คลายออกด้วยเพราะสายฝนยังร่วงโรยมิหยุดยั้ง

ประมุขพรรคมารคล้ายเหม่อมองท้องฟ้าเบื้องบนผ่อนลมหายใจเบาบาง มือข้างที่กระชับกิ่งไผ่เรียวเล็กทิ้งลงด้านข้าง เหลือบมองเป้ยซ่งที่สับเท้าพุ่งปราดเข้ามา มือข้างที่เคยดูบอบบางของมันบัดนี้มองไปกลับเป็นท่อนแขนอันกระชับเกร็ง กร้าวแกร่งดุจหลอมจากโลหะวิเศษ มันเพียงเกร็งนิ้ว ดีดออกด้วยพลังดรรชนีล้ำลึก มวลอากาศกลุ่มหนึ่งก็ทะย่านพุ่งออกมา

เป้ยซ่งคล้ายโดนสายลมหอบหนึ่งหอบหิ้ว ร่างของมันถลันถดถอยกลับหลังไปสามสี่วา ร่างกายมันเย็นวาบ จิตใจยามนี้ตระหนกยิ่ง ในใจลอบคิดว่าเสียท่าก็สายเกินไปแล้ว

เชาเส่ยพลิกกลับตัวกลางอากาศ ร่อนลงเบื้องหน้าประมุขพรรคมาร ยังมิทันยืดตัวตั้ง บ่าไหล่พลันปรากฎฝ่ามือหนึ่งกดทับไว้ ทั่วทั้งร่างมันคลายมีพลังเย็นเยือกขุมหนึ่งแผ่พุ่งผ่านฝ่ามือนั้นเข้ามา มันกระทำได้เพียงทรุดลงเบื้องหน้าฝ่ามือนั้น ภายในร่างกายมันยามนี้คล้ายปรากฏ มวลอากาศขุมหนึ่งไหลวนมิจบมิสิ้น จวบจนมันต้องลอบอาเจียนออกมา อาเจียนอย่างรุนแรงแม้กระทั้งน้ำขมภายในก็สำรอกออกมาจนหมดสิ้น ร่ายกายยามนี้คล้ายหมดสิ้นเรี่ยแรงทั้งมวล

ดวงตาขาวขุ่นเบื้องหน้าสร้างความประหวั่นพรั่นพรึ่งให้กับเหล่าสมุนพรรคมารมาแล้วหนึ่งยุค ตราบจนบัดนี้อาถรรพ์แววตาคู่นี้ยังมิเสื่อมคลายแม้แต่น้อย เด็กน้อยทั้งสองคล้ายรับทราบแล้วว่า ความหวาดกลัวมีรสชาติเป็นเช่นไร ความหวาดกลัวมักมีรสเปรี้ยวขมฝาดที่ลำคอ แม้คิดกลืนลงไปนับว่าไม่ง่ายดาย

“ เด็กน้อย... ไฉนไม่ยอมอยู่นิ่งผู้อาวุโสยังกล่าวไม่จบ “ เสียงของมันเย็นเชียบนำพาให้ผู้คนสั่นสะท้าน

“ บัดนี้เราลงจากตำแหน่งประมุขพรรคมารแล้ว ยามนี้กำลังก้าวข้ามเข้าสู่ดินแดนปารมิตา “ มันผ่อนลมหายใจ ก้าวออกไป เบื้องหน้าเนิ่นหญ้า เหลือบมองเป้ยซ้งวูบหนึ่ง ส่งปลายกิ่งไผ่งัดร่างเชาเส่ยขึ้นนั่งลงบนโขดหิน

“ อย่างน้อยวันนี้เจ้าทั้งสองกลับโชคดีที่ผู้อาวุโสมิอาจทำร้ายผู้ใด จนโลหิตร่วงโรย “
“ ภาระกิจสุดท้ายในฐานะรองประมุขเพียงเฝ้าปากทางเข้าปารมิตา “

“ ทะ..ท่านผู้อาวุโสไฉนต้องเฝ้าคอย ณ. ปากทางมิให้ผู้ใดเล็ดลอดผ่านทาง ?“
เป้ยซ่งรวบรวมความกล้าเอ่ยถามอดีตประมุขพรรคมาร มือข้างที่ถือกระบี่คล้ายชาด้านไม่สามารถขยับเคลื่อนไหวได้อีก มันเว้นจังหวะชั่วครูค่อยเอ่ยต่อ
“ อีกทั้ง...ท่านไฉนพ้นจากตำแหน่งประมุขพรรคมารแล้ว ?“

“ ฮื้อ!!!...ถามได้ถูกต้องถามได้ดี ไฉนเมื่อครู่เด็กน้อยมิยอมถามเราเช่นนี้ “ มันตบมือฉาดพลันทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นหญ้าคล้ายไม่มีเรื่องราวอันใด

“ หลายวันนี้เราผู้เฒ่าคล้ายพกพาความซวยสองเรื่องราวหลังแอบออกจากตำหนักมารคิดเพียงเที่ยวเล่นหาสุราหมู่บ้านตีเหล็กดื่มกินเพียงเล็กน้อยค่อยกลับ นอกจากต้องเกษียณตัวเองเร็วก่อนกำหนด มอบตำแหน่งประมุขพรรคมารให้กับมารน้อยตนหนึ่ง อีกทั้งยังเสียทีให้กับธิดาฝ่ายเทวะอีกตนหนึ่งเมื่อครู่นี้เองเป็นเหตุให้ยังไม่อาจก้าวข้ามเขตปารมิตาได้ นั่นเป็นเรื่องราวน่าละอายยิ่ง “

มันพร่ำพลอดออกมา คล้ายเป็นเรื่องน่าสลดเรื่องราวหนึ่งเจือปนความขบขันเรื่องราวหนึ่ง แววตาชวนขนลุกเมื่อครู่พลันจางหายไป บัดนี้คล้ายเป็นคนเฒ่าชรากล่าววาจามากความผู้หนึ่งเท่านั้น ในขณะนั้นมือที่ถือกิ่งไผ่กลับเคาะลงหน้ากากไม้ของเชาเส่ยเป็นจังหวะ คล้ายเด็กน้อยซุกซนก็มิปาน ผู้อื่นเห็นมันเป็นเช่นนี้คิดหัวร่อออกมาก็ไม่แปลก

หากแต่เป้ยซ่งกลับมิคิดหัวร่อ นั่นเพราะมันรับทราบแล้วว่า ความต่างชั้นเป็นเช่นใด ความหวาดกลัวเป็นเช่นไรไม่มีผู้ใดรับทราบเท่ามันกับเชาเส่ยอีกแล้ว ธิดาฝ่ายเทวะที่มันเอ่ยถึงคาดว่าเป็นเซียวเล้งที่พวกมันทุ่มเทเรี่ยวแรงติดตามเป็นแน่

เซียวเล้งทำเช่นไรไฉนนางสามารถกำราบปิศาจเฒ่าตนนี้ได้ นี่คล้ายเป็นอีกคำถามหนึ่งที่มันคิดถาม

...

Create Date : 05 ตุลาคม 2549

Last Update : 10 ตุลาคม 2549 11:17:20 น.

4 comments

Counter : 380 Pageviews.

จิต แบ่งออกเป็น ๓ ประเภท คือ

กุศลฝ่ายดี,
อกุศลฝ่ายชั่ว,
อัพยากฤต คือกลาง ๆ

ปารมิตา หมายถึง จิตบริสุทธิ์

โดย: (...) (habitation1

) วันที่: 5 ตุลาคม 2549 เวลา:13:11:27 น.

"อา...หนแรกข้าพเจ้าคิดว่าเป็นนามโฉมสะคราญอันดับหนึ่ง...ที่แท้เป็น ดินแดนต้องห้ามชนิดหนึ่ง!"
"ต้องห้าม?"
"ใช่! ต้องห้าม! ท่านไปเยือนได้เพียงความคิดฝัน คิดหอบสังขารไปด้วย ยากเย็นยิ่งกว่าปีนภูเขากระบี่ ฝ่าทะเลดาบแล้ว"
"ท่านดูเหมือนรู้จักดินแดนแห่งนี้ดียิ่ง?"
"มิบังอาจ มิบังอาจ"
"หรือท่านเคยผ่านมา"
"บ่อยครั้ง"
"อ้อ?"
"ทุกคราที่สุราผ่านไปสี่ห้าไห จิตข้าพเจ้าก็บริสุทธิ์ ใสพิสุทธิ์ดุจหยาดน้ำค้างอรุณรุ่งมิปาน!"
......

โดย: ธุลีดิน (กระท่อมธุลีดิน

) วันที่: 10 ตุลาคม 2549 เวลา:16:20:38 น.

" วันนี้ข้าพเจ้าแปะไว้ก่อน เดี้ยววันพรุ่งค่อยว่ากันสหาย "
" ท่านคิดไปใหน "
" ภาระกิจนอกสถานที่ ... ห่างไกลความเจริญ "
" พิราบสื่อสารสักตัวก็หามีไม่ "
" เป็นเช่นนั้นจริง "

" อ่า.. ท่านรีบไปเถอะ ประเดี้ยวจะไม่ทันการ "

" คารวะสหาย ข้าพเจ้าไปแล้ว "

พรื่บๆๆๆ...((ดีดเท้าออกจากเหลาเมามาย))

...

โดย: (...) (habitation1

) วันที่: 11 ตุลาคม 2549 เวลา:16:16:22 น.

สวัสดีน๊าาา ทักทายจ้า

โดย: สมาชิกหมายเลข 6258618

วันที่: 26 มกราคม 2564 เวลา:14:17:47 น.