ประติมากรรมของความทรงจำ..
ขับรถไปอยุธยา... ผ่านบางบาล...ร้านไม้และของเก่า อดแวะไม่ได้ เหมือนเด็กผู้หญิงเจอร้านไอศครีมแล้ว น้ำลายยืดหยด..อยากกิน สำหรับฉัน...เห็นอันโน้นก็อยากได้ อันนี้ก้อยากเป็นเจ้าของ เจอลุงแก่ๆที่ร้านขายของเก่าคนเดิม ฉันสะดุดตากับโม่หิน ที่เคยช่วยแม่โม่แป้งเมื่อตอนเป็นเด็ก ลุงจำหนูได้ไหม ลุงส่ายหัว..ก็ถามไปงั้น แต่ฉันจำลุงได้ดี
เมื่อ8 ปีที่แล้วตอนนั้นเพิ่งทำบ้าน ฉันจำได้ว่าฉันขับรถไปนั่งเฝ้า จนลุงคนนี้จำหน้าได้...เหตุ เพราะอยากได้ประตูบานเฟี้ยม เป้นชุด กระทั้งตอนนี้ นับไปนับมา บ้านฉันมีประตู 100 กว่าบาน ไม่น่าเชื่อ.. ตอนนี้แทบอ๊วกออกมาเป็นประตู... คงเพราะแม่รื้อบ้านหลังเก่า ที่เป็นความทรงจำอันงดงามของฉันทิ้งไป พอมีบ้านเองก็เลยอยากได้ความหลังมาไว้ครอบครอง จำได้ว่าตอนทำบ้านใหม่ๆ ผู้คนที่ขับรถผ่านไปมามักจอดดู บาง คนก็ขอเข้ามา แล้วถามว่าทำอะไร ร้านอาหารหรือ ฉันก็จะตอบไปว่า" ทำตามฝัน" บ้านดีๆ ก้ทุบเสียกระจาย แต่งบ้าน เหมือนคนเมากัญชา พี่สาวค่อนแคะ ทุบโน่น ทุบนี่ นั่งเล็งมุมโน้นมุมนี้ ..แต่ก็ได้ดั่งใจ .. คนส่วนใหญ่ที่สายพันธุ์เดียวกันเข้ามามาก็จะ....หลงรัก ของแต่งบ้านหลายๆอย่างมาจากที่นี่ " บางบาล "
วันนี้ ฉันได้โม่หิน เก่าคร่ำครึ มา ขัดสีฉวีวรรณซะใหม่ แล้้วตั้งไว้ในสวน มันเป็น...ประติมากรรมของความทรงจำในสวนสวย... ฉันเรียกมันอย่างนั้น...เท่ห์สุดสุด กลิ่นของชมนาดและราตรี หอมโชย....... ฉันมองเห็นเด็กผู้หญิงตัวผอมแห้ง...นั่งโม่แป้งอยู่ตรงนั้น
Create Date : 12 มีนาคม 2554 |
|
3 comments |
Last Update : 25 มีนาคม 2554 19:27:33 น. |
Counter : 1128 Pageviews. |
|
|
|
อยากไปเห็น