แวะมาเยี่ยม ป ป้า แต่อยากรู้จังเลยว่า ท่าไหน เร้าใจที่สุด มีท่าไม้ตายไหมครับ ฮิๆๆๆ

ป.ป้า เด็ดอยู่แล้ว

มาคอนเฟิร์ม อิอิอิ

ชอบย่อหน้าสุดท้ายที่สุดค่ะ ไม่ว่าเราจะใจสู้แค่ไหน แต่บางทีก็แอบเหนื่อยนะคะ

สู้ต่อไปนะคะป.ป้าจีบัน

อืม ป.ป้าสามารถจริงๆ เก่งสมพลังความเร้าที่เอามาใช้เป็นสโลแกน 555


รูปลางๆนั่นกี่10ปีแล้วครับ ฮ่าๆ

ถึง ... นายอ้วนที่รัก

รูปเมื่อสิบปีที่แล้วคับนายอ้วน ตอนที่ ป. ป้า ลาออกจากที่ทำงานเก่า หลังจากทำงานไปได้สิบปีน่ะ เรียนจบแล้วก็ทำงานเลย งานเดียว รวดเดียว ยาววว ไม่ใช่สิ! ป. ป้า ทำงานตั้งแต่ยังเรียนวิดวะอยู่ปีสี่ ก็เป็นมือปืนรับจ้างทำงานในโปรเจค เรียนยังไม่ทันได้ฟังผลว่าเรียนจบเขาก็รับเข้าทำงานเลย ไม่ต้องสอบ ไม่มีการสัมภาษณ์ใดๆทั้งสิ้น ก็เป็นคนเดียวกระมังที่เขาไม่สัมภาษณ์ เพราะทำงานมาปีนึงแล้ว ... เป็นจารึกอย่างหนึ่งในชีวิต

ตอนลาออกจากงาน ป. ป้า รู้สึกโปร่งเบา เราเป็นไทแล้ว ขอใช้ชีวิตตามใจตัวเองสักพัก ก็เลยโกรกผมเสียสีทองกวาวเลย เดินไปไหนมาไหน แลดูเปรี้ยวปนตลก ขำดีมาก เขาจะพากันนึกว่าอีบ้าที่ไหนหลุดออกมาจากปากคลองสาน .... ใครๆก็พากันจ้องมอง ป. ป้า ก็เชิดใส่ เดี๊ยนมั่นนนนค่ะ ชีวิตกรู ตัวกรู ผมกรู... กรูไม่ได้ขอใครกิน มีเงินซะอย่างงง ไม่ต้องแคร์ใครอีกแล้ว

ผมรู้สึกดีใจนะฮะ ที่ในชีวิตได้ทำอะไรได้โดยอิสระ โดยไม่ต้องแคร์ใครๆเลย เป็นความรู้สึกที่ดีมากมาย อย่างบอกไม่ถูก ... จริงๆก็ไม่ได้ชอบอะไรนักหนาที่ทำผมสีทองเป็นฝรั่งมั่งค่า ให้ใครๆมาทักว่าเป็นญี่ปุ่น หรือเกาหลี เดินไปไหนมาไหนตามสถานที่ท่องเที่ยวก็มักมีโชการีมาทักทายเป็นภาษาปะกิตชนิดคลอนแคนง่อนแง่นให้เรางงงวย บางครั้งก็เบื่อที่ต้องทำหน้าสวย เชิดใส่ แล้วพูดไปอย่างมั่นใจว่า... "ชั้นเป็นคนไทยค่ะ" อีนังนั่นก็เหวิอไปเลย อึ้งคับอึ้งงงง ....
แต่ส่วนใหญ่ก็จะอ้อมแอ้มถนอมน้ำใจพูดภาษาปะกิตตอบออกไป ไม่อยากให้เขาหน้าแตก ...

ก็แค่ครั้งหนึ่งในชีวิต ... ที่ได้ทำอะไรๆที่อยากทำ


เป็นคนไทย ผมดำ ตาดำ เนี่ยยย ... ดีที่สุดแล้วคับ