ชีวิตในต่างแดน ..เคยรู้็สึกแบบนี้บ้างไหม ? หลังจากตามหัวใจ มาใช้ชีวิตในต่างแดน .. ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในฝรั่งเศส ..ความรักสุกงอม .. ออกมาเป็นลูกฝรั่งกึ่งหมากสีดา หน้าตาน่าชัง ... แต่ก็อด ถามตัวเองไม่ได้ ... ... ว่า ... ที่แห่งนี้ มันคือ.. ที่ของเราหรือ ?? .. .. สองปีกว่าๆ มาแล้ว .. ที่ใช้ชีวิต อยู่ในที่แห่งนี้ .. .. แต่เป็นอะไรไม่รู้ .. เรา .. เด็กรร ประจำ เพื่อนฝูงมากมาย .. พอต่อมหาลัย ก็มีเพื่อนเป็นโขลง .. แต่ ในวันนี้สิ .. เหมือนติดเกาะ อยู่ตัวคนเดียว ยังไง ยังงั้นเลย.. เฮ้อ .. .. สิ่งที่เราค้นพบ .. หลังจากตามหัวใจ มาอยู่ต่างแดน คือ ... เราเป็นคนเก็บตัว .. ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เพื่อน เรามีนับคนได้เลยนะ .. แต่ก็ไม่สนิท ถึงขึ้นกอดคอกันได้สักคน เฮ้อ .. เมื่อไร?? ..จะปรับตัวได้สีกที .. เมื่อไร ?? .. จะเลิกคิด ว่าจะกลับไปใช้ชีวิตในแบบเหมือน ... ในใจเรา .. เหมือนรอ ..ว่าจะยิ้ม .. เมื่อได้กลับไปเมืองไทย ไปใช้ชีวิตในแบบของเรา .. ในใจ มันไม่พยายามบอกสมองเลยว่า .. เรามีครอบครัวแล้ว .. แฟนเราทำงานที่นี่ .. ลูกเราจะเรียนที่นี่ ฉะนั้น ..เราก็ต้องปรับตัวใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ .. ตลอดไป หรือว่าแฟนเราจะเกษียณ อีกสักยี่สิบสามสิบปี ... อยากทำลาย กำแพงที่กั้นใจ เราจังเลย อยากบอกมันว่า .. เลิกหวังได้แล้ว ว่าจะไปมีชีวิตแบบเดิมๆ อยากบอกมันว่า ต้องปรับตัวสิ .. ต้องคบหาเพื่อนฝูง .. ต้องมีสังคม ต้องพบเจอผู้คน .. .. สงสารแฟนเราจังเลย เค้า...กลัวว่าสักวัน เราจะจากไป ..ไปในที่ ที่เราจากมา .. เค้าไม่ยอมให้เรากลับไปไทยคนเดียว เค้ากลัวว่าเราจะไม่กลับมา . ... ..เราต้องกลับสิ .. ในเมื่อหัวใจอยู่ที่นี่ .. ร่างกายมันก็...ต้องทน ....................... ทำไมน๊ะ ... หลายคนเค้าชอบต่างบ้าน ต่างแดน .. แต่สำหรับเรา .. ทำไมเรา.. ไม่รู้สึกชอบ . ...เมื่อไรน๊ะ ใจเราจะชอบ ..ต้องรอไปนานแค่ไหน ? ถึงจะยิ้มได้ ในต่างแดน
อีกหน่อยลูกโตขึ้นก็จะดีขึ้นค่ะ ต้องพาเค้าไปโน่นไปนี่ เจอกับแม่ๆคนอื่น ถ้าหากพูดภาท้องถิ่นได้ อาจจะทำให้ง่ายขึ้น เอาใจช่วยนะคะ การติดต่อกับเพื่อนเก่าเดี๋ยวนี้ก้อไม่ยาก เพื่อนๆในก็มีค่ะ
โดย: คุณแม่แมว@Israel
 วันที่: 3 มิถุนายน 2552 เวลา:21:02:03 น.กลัวเหมือนกันเลยค่ะว่าตัวเองจะรู้สึกเหงา หากต้องย้ายไปอยู่กับว่าที่สามีจริง ๆ
แต่ถึงยังไงก็คงต้องพยายามทำให้ดีที่สุดแหล่ะค่ะ เพราะเราเลือกแล้วว่าจะใช้ชีวิตที่ไหน สู้ สู้ ค่ะ  โดย: อารีรัตน์
วันที่: 3 มิถุนายน 2552 เวลา:21:22:21 น.ผมว่าเรื่องไม่มีเพื่อนหรือว่าเพื่อนน้อย ไม่ใช่เรื่องที่แปลกนะครับ คนไทยในต่างแดนก็ไม่เหมือนคนไทยที่เมืองไทย สถานการณ์คล้ายกันกับผม แต่ก็ต่างกันมากตรงที่ผมยังไม่มีครอบครัวครับ อันนี้ผมว่าถ้าคุณได้สมาชิกที่บ้านคุณ เช่นพี่สาว น้องสาวมาอยู่ด้วย อะไร ๆ จะดีขึ้นนะครับ ลองปรึกษาพี่น้องดูว่ามีใครอยากมาเรียนหรือว่าเปลี่ยนแปลงชีวิต ผมว่าได้ทั้งคุณแล้วก็เค้าด้วยนะครับ
จะว่าไปผมว่าเมืองไทยไม่ค่อยน่าอยู่เลยนะครับในหลายปีที่ผ่านมาแล้วก็อีกหลาย ๆ ปีที่จะมาถึงในอนาคตนี้ ไม่ใช่เรื่องเศรษฐกิจอย่างเดียว ผมว่าสังคมไทยเป็นสังคมปิดหูปิดตา พูดอะไร แสดงอะไรออกไม่ได้เลยครับ ตามกฏหมายเราเป็นประชาธิปไตย แต่วิธีการดำเนินชีวิตของเรามันไม่มีความเป็นอิสระของตัวเองเลยครับ สาธารณูปโภคก็ห่วย แต่สิ่งที่ดีก็คือ ยังไงก็เป็นบ้านของเรานะครับ อันนี้ผมก็เข้าใจ ครอบครัวพ่อแม่พี่น้อง เพื่อน ๆ เราก็อยู่ที่นั่น นี่แหละครับทำให้ผมลังเลอยู่ตอนนี้ว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี โดย: องค์ชายข่าหลอ
วันที่: 3 มิถุนายน 2552 เวลา:23:09:23 น.ห่างบ้าน ห่างเมือง ก็เป็นแบบนี้แหระค่ะ ทำใจให้สบาย ฝึกนั่งสมาธิ คิดถึงน้องตัวเล็กไว้นะคะ แล้วทำก็ทำเพื่อเขา อยู่ได้แน่นอนค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
โดย: บี๋ (Yushi
) วันที่: 3 มิถุนายน 2552 เวลา:23:58:57 น.คิดว่าเป็นเรื่องธรรมดานะคะ สำหรับการคิดถึงเมืองไทย คิดถึงชีวิตแบบเดิมๆแต่ ณ ตอนนี้เราเลือกที่จะมายืนตรงจุดนี้แล้ว เราก็ต้องทำใจไว้บ้าง ยึดถือเอาความรักที่เรามีต่อสามีและลูกเป็นหลักไว้ก่อน เราเกิดที่ไหนเราโตที่ไหนย่อมคิดถึงเป็นธรรมดา ดิฉันก็คิดถึงทุกวันเลยคะ
สู้ๆนะคะ ส่วนเพื่อนๆก็ใน bloggangนี้หละคะ คุยแก่เหงา ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ โดย: kitasornciao (kitasornciao
) วันที่: 4 มิถุนายน 2552 เวลา:3:49:02 น.ทำใจสบายๆค่ะคุณแอ๋ม ดิฉันคิดว่าเป็นเพราะช่วงนี้คุณต้องดูแลลูกเล็ก (ลูกคนแรกด้วย) ต้องดูแลครอบครัวและหลายๆอย่าง บวกกับฮอร์โมน ทำให้อาจเครียดบ้าง แล้วทุกอย่างจะค่อยๆผ่านพ้นไปด้วยดีค่ะ
(ดิฉันก็เป็นอยู่หลายเดือนเหมือนกันนะ) เมืองใหญ่ๆแถวบ้านดิฉันคนไทยเยอะก็จริง แต่ดิฉันแทบไม่รู้จักใครเลยเหมือนกัน อยู่มาก็จะ 6 ปีแล้ว เพื่อนต่างชาติก็ไม่ค่อยมี (ฮือๆ คิดแล้วเศร้า  ) แต่พยายามไม่สนใจค่ะ ชีวิตเป็นของเรา มีความสุขอยู่กับครอบครัวที่เรารักก็พอแล้วค่ะอีกไม่นานน้องตังจะมีพัฒนาการตอบสนองมากขึ้น แล้วคุณแอ๋มจะสนุกกับการเฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงของเค้า ใช้เวลาตรงนี้ให้คุ้มค่านะคะ อีกหน่อยจะไม่มีเวลาเหงาเศร้าอย่างงี้แล้วค่ะ ต้องตามเก็บของลูก คอยห้าม คอยบ่น คอยกังวล จนรู้ตัวอีกที เวลาผ่านไปเร็วมาก จนคุณไม่ทันรู้ตัว  โดย: ตรีนุช3903
วันที่: 4 มิถุนายน 2552 เวลา:14:14:27 น.ลืมบอกว่าเพลงประกอบ p'tit quinquin เพลงนี้ดิฉันชอบมาก ลูกสาวขึ้นเวทีร้องเพลงนี้กับเพื่อนๆที่งานโรงเรียนเมื่อปีที่แล้วค่ะ ได้ยินเพลงนี้ทีไรก็อดยิ้มไม่ได้ทุกที
โดย: ตรีนุช3903
วันที่: 4 มิถุนายน 2552 เวลา:14:16:48 น.เข้าใจความรู้สึกเลยค่ะ คิดว่าหลาย ๆ คนที่มาอยู่ต่างแดนแบบนี้ก็คงรู้สึกแบบนี้กันทั้งนั้นแหละค่ะ เมื่อก่อนก็มีเพื่อนเยอะเหมือนกัน มีสังคม แต่มาอยู่ที่นี่เพื่อนนับคนได้ อยู่แต่บ้านเก็บตัว เล่นเน็ท 5 ปี จะชินก็ว่าชิน ไม่ชินก็ไม่ชิน ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน
คุณแอ๋ม ยังดีนะคะยังมีลูกให้หายเหงาเวลาอยู่กับเขา ตัวเก๋เองเวลาที่ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่ จะบอกตัวเองว่าไม่มีใครบังคับให้เรามาที่นี่ เราเป็นคนเลือกที่จะมา เพราะฉะนั้นเราต้องยอมรับกับสิ่งที่เราเลือกน่ะคะ โดย: หมาน้อยไกลบ้าน
วันที่: 4 มิถุนายน 2552 เวลา:16:30:27 น.โอ๋ๆ..ไม่เหงาน๊าคุณแม่คนเก่ง
อีกหน่อยน้องตังโตขึ้น เราว่าแอ๋มก็คงไม่เหงาแล้วแหละ โดย: youki
วันที่: 6 มิถุนายน 2552 เวลา:13:56:16 น.มาอยู่เป็นเพื่อน
อยู่เมืองไทยแต่ใจเหงาก็มีเหมือนกันนะคะ โดย: misspommy
วันที่: 6 มิถุนายน 2552 เวลา:22:28:39 น. |
+- Au clAir de lA lune -+
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Group Blog
All Blog
Link |
|||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||
อยากอยู่เมืองไทยก็อยาก แต่ก็อยู่ไม่ได้ ชอบที่นี่นะคะแต่อยากอยู่ใกล้ๆพ่อแม่มากกว่า แอบเศร้าจัง