รัฐบาลฟิลิปปินส์ได้กำหนดนโยบายการส่งเสริมการส่งออกแรงงาน (Labor Export Policy) เพื่อลดปัญหาการว่างงานภายในประเทศ ควบคู่กับการกระตุ้นเศรษฐกิจของประเทศผ่านรายได้ที่เป็นเงินโอนเข้าจาก แรงงานที่ไปทำงานในต่างประเทศ เช่น พี่เลี้ยงฟิลิปปินส์ ครูสอนภาษา ฯลฯ ซึ่งมีจำนวนมากถึง 20.117 พันล้านเหรียญสหรัฐต่อปีในปี ค.ศ. 2011 หรือคิดเป็น 13.5 % ของ GDP ทั้งนี้ เหตุผลสำคัญประการหนึ่ง ที่ทำให้แรงงานฟิลิปปินส์เป็นที่ต้องการและมีความได้เปรียบกว่าแรงงานชาติอื่นในตลาดแรงงานทั่วโลก คือ ทักษะทางภาษาอังกฤษ โดยจากสถิติการใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารของประชากรชาวฟิลิปปินส์ คิดเป็นร้อยละ 55.49 ของประชากรทั้งหมด ซึ่งถือว่าอยู่ในอัตราที่สูง เมื่อเทียบกับประเทศอื่นๆ ใน ภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อาจเป็นรองเพียงแค่ประเทศสิงคโปร์เท่านั้น ผมวิเคราะห์ว่า มีปัจจัยอย่างน้อยสำคัญ 3 ประการ ที่ทำให้ประชาชนชาวฟิลิปปินส์มีศักยภาพในการใช้ภาษาอังกฤษ จนสามารถเป็นแรงงานที่เป็นที่ต้องการของตลาดแรงงานทั่วโลกได้
เหตุประการแรกมาจากแรงบีบคั้นด้านเศรษฐกิจ กล่าวคือ หนึ่งในปัญหาทางเศรษฐกิจที่สำคัญของประเทศฟิลิปปินส์ คือ ปัญหาการว่างงาน และค่าจ้างแรงงานที่ต่ำเมื่อเทียบกับ ค่าจ้างแรงงานในประเทศอื่น ๆ จากปัจจัยดังกล่าวทำให้ประชาชนชาวฟิลิปปินส์ถูกบีบให้ต้องแสวงหาหนทางการจ้างงานภายนอกประเทศที่มีค่าตอบแทนดีกว่า โดยปัจจัยสำคัญที่จะช่วยสร้างโอกาสทางอาชีพในตลาดแรงงานโลกเมื่อออกไปทำงานในต่างประเทศคือ ความเชี่ยวชาญภาษาอังกฤษ นอกจากพื้นฐานทางภาษาที่ดีจากระบบการศึกษาภายในประเทศ ซึ่งช่วยทำให้ประชาชนชาวฟิลิปปินส์มีทักษะทางภาษาอังกฤษที่ดีในระดับเทียบเท่ากับประชาชนในประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่แล้ว ประชาชนฟิลิปปินส์ยังเพิ่มมูลค่าให้กับตัวเองโดยการเรียนวิชาชีพที่ช่วยให้เขาสามารถทำงานที่ใช้ความชำนาญมากกว่าการเพียงขายแรงงานในต่างประเทศ ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดคือ พี่เลี้ยงเด็กสอนภาษา วิชาชีพครู ซึ่งสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนในประเทศไทย ซึ่ง ณ ปัจจุบัน นอกจาก ครูต่างชาติสัญชาติตะวันตกที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่แล้ว ในโรงเรียน 2 ภาษา (bilingual school) หรือ โรงเรียนนานาชาติ (international school) หรือแม้แต่ในระดับมหาวิทยาลัยในหลักสูตรนานาชาติบางแห่ง ยังว่าจ้างครูชาวฟิลิปปินส์มาสอน ทั้งในตำแหน่งครูผู้ช่วย ครูประจำชั้น ครูประจำวิชาต่างๆ ด้วย
