น้องเชน นักสู้ตัวจิ๋ว...6 สิงหาคม ตกเลือดครั้งที่ 4 ยื้อไม่ได้ต้องคลอดแล้วนะครับ

เช้าวันที่ 6 สิงหาคม ตีสอง เที่ยงคืนน่าจะได้แม่ลุกเข้าห้องน้ำปวดถ่ายหนัก พอถ่ายออกมาสังเกตุว่า มีลิ่ม ๆ ด้วย เลยหยิบดู เป็นลิ่มเลือดสีน้ำตาลค่อนข้างใหญ่ แม่ก็ใจไม่ค่อยดีแล้วล่ะ กลับไปนอนอีกที นอนไม่ค่อยหลับ หลับ ๆ ตื่น ๆ บอกยายว่ามีลิ่มเลือดนะ แต่เป็นเลือดเก่า



แม่ก็นอนอีกรอบ สักตีสอง ลุกเข้าห้องน้ำอีกครั้งปวดฉี่ ก็สังเกตุที่ผ้าอนามัย ก็มีเลือดเก่าดำ ๆ แต่ว่าพอมองดูในชักโครก มีเลือดแดงๆ ด้วย ก็เลยบอกยายว่า สงสัยว่าเลือดแดงจะออกมาอีก ต้องเตรียมของไว้ไปโรงพยาบาล เพราะถ้าเราไปรามา เป็นโรงพยาบาลรัฐบาล จะไม่มีอะไรให้เลย ยายก็อืมๆ นอนต่อ


แม่ต้องเร่งยายบอกว่าแม่ ใจเย็นไม่ได้เราต้องเตรียมของ ยายก็เลยตื่น ยายใจเย็นเพราะว่าตลอดชีวิตยังไม่เคยเห็นคนตกเลือดเลย ไม่รู้ว่ามันรุนแรง


ยายเก็บผ้าอ้อม เสื้อผ้า ของใช้ ที่แม่ให้คนที่มาช่วยทำงานบ้าน ซักเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวานขึ้นมา ช่วยกันพับ เลือกว่าจะเอาอะไรไปบ้าง



พอเตรียมของเสร็จแม่ไปอาบน้ำ สระผม เพราะว่าถ้าคลอดจะไม่ได้สระหลายวัน พอสระผมเสร็จแค่นั้นล่ะ แทบเป็นลม


เลือดไหลพลั่ก ๆ อาบพื้นไปทั่วเลย ตั้งสติ เรียกยาย เอาโทรศัพท์มาโทรตามพ่อแชมป์ ยายตกใจทำอะไรไม่ถูกเลย สั่นไปหมด แม่ต้องบอกยายว่า ยายตั้งสติ ใจเย็น ๆ อย่าตกใจ เข้าใจว่ามันคงทำสติได้ยากแล้วล่ะตอนนี้



แม่เช็ดเลือด ล้างเลือด เอาผ้าอนามัยมาใส่ แต่ไม่อยู่ ใส่ปุ๊บ เต็มแผ่นล้นเลย ต้องไปหยิบผ้าอนามัยแบบที่เขาใช้ใน รพ แล้วเอาผ้าเช็ดตัวหนา ๆ พันรอบตัวอีกที เพราะว่าเอาเลือดไม่อยู่


บอกให้ยายหยิบชุดคลุมท้องมาให้ ยายก็ไปหยิบสีหวานแหววมา เลยบอกว่าเอาตัวใหม่ สีออกดำ ๆ หน่อย มันน่าเกลียด เห็นเลือด ก็เลยได้ชุดสีเทา


แต่งตัวเสร็จ หิ้วกระเป๋า ลงมารอพ่อข้างล่าง น้องแชมป์ก็ดูจะงงมาก เป็นอะไรกันเนี่ย แต่ก็เดินโชว์แม่ หยิบนั่นหยิบนี่ให้ดู แม่ก็ยังมีอารมณ์เล่นกับแชมป์


พอพ่อมารีบขึ้นรถ เอาเบาะไปรองนั่งกันเลือด ยายทำอะไรไม่ถูกเลย ปิดบ้านก็ปิดไม่ได้ ตื่นเต้นไปหมด ระหว่างนั่งรถ ก็คุยกันว่าเอาไงดี ไปรามา หรือว่าจะไปศิครินทร์ ที่เดิม


ลงความเห็นกันว่าไงก็ไปศิครินทร์ดีกว่า ใกล้กว่า เอาชีวิตแม่ กับลูกให้รอดก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน



ส่วนถ้าไปรามา เราไม่เคยไป อาจจะหลงทางได้ แล้วกว่าจะถึง รพ แล้วจะมีแพทย์ประจำ อะไรยังไง เราไม่แน่ใจ ว่าเขาจะรับเราหรือเปล่า


พอไปถึงศิครินทร์ เนื่องจากโทรมาลงทะเบียนไว้แล้ว ก็มีรถรับไปห้องคลอด พยาบาลก็มาทำความสะอาดเลือด เปลี่ยนชุด มีหมอเวรมาดู


หมอเวรเอาเครื่องมืออะไรไม่รู้มาตรวจที่ช่องคลอดเจ็บมาก ๆ แล้วก็ประสานกับคุณหมอเจ้าของไข้ ตอนนั้นความดันแม่ต่ำ หายใจได้ไม่ค่อยดี เลยต้องให้ออกซิเจนด้วย


พยาบาลเข้ามาสอบถามว่าทานข้าวเมื่อไหร่ ทานน้ำครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ แม่ก็บอกว่าประมาณสามทุ่ม แม่โทรบอกน้าปุ๊ น้าปุ๊รีบมา รพ


น้าปุ๊ ยาย พ่อ น้องแชมป์มาให้กำลังใจกันถ้วนหน้า เกือบ ๆ หกโมงเช้า น้องแชมป์ไม่ไหวแล้วเลยต้องให้น้าปุ๊ไปส่งกลับบ้านก่อน ยายพาไปนอน พอกลับถึงบ้านยายโทรกลับมาที่ รพ อีกว่า เป็นยังไงบ้าง ยายกลัวมากร้องไห้ เลยบอกยายว่า ยายต้องเข็มแข็ง ตั้งสติ มีสติ


น้าปุ๊กลับมาที่ รพ อีกครั้ง เอาทะเบียนบ้าน กับทะเบียนสมรส พ่อมาให้ เพื่อไว้ยื่นเอกสารตั้งชื่อหนู น้าปุ๊เอาโน๊ตบุ๊กมาพอดีก็ค้นหาชื่อหนู แล้วอ่านชื่อให้แม่ฟัง แม่นอนให้น้ำเกลือ และออกซิเจนบนเตียง แต่ก็ยังขำ ๆ ได้


นอนฟังชื่อไป ก็เลือก ๆ ที่มันสะดุด ๆ หู น้าปุ๊ก็จดไว้ มีบางครั้งที่แม่ปวดท้อง เพราะว่ามดลูกบีบตัวเป็นระยะ อันนี้หัวเราะไม่ออกเลย เลือดก็ออกทุกครั้งที่มดลูกบีบตัว


พยาบาลโทรไปหาคุณหมอแจ้งว่าเลือดยังไหลออกมาไม่หยุดเลย คุณหมอโทรมาหาพ่อ ว่าคราวนี้คงต้องผ่าแน่ ๆ เลย เอาไว้จะเป็นอันตรายกับทั้งแม่และลูก แม่ทำใจแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องเกิด


คุณหมอแจ้งคุณพ่อว่าอาจจะต้องตัดมดลูกทิ้ง ในกรณีที่เสียเลือดมาก แล้วมดลูกไม่ยอมหดตัว แล้วต้องจ้างหมอเพิ่มอีก 1 คน เพราะว่าการผ่าตัดน่าจะยาก ก็ไม่มีปัญหาอะไรเนื่องจากตอนคลอดพี่แชมป์ แม่ก็เจอประสบการณ์แบบนี้เหมือนกัน


หมอถามว่าถ้าไม่ได้ตัดมดลูกทิ้ง จะทำหมันเลยหรือเปล่า พ่อบอกว่ายังไม่ต้องทำ ก็เลยแจ้งหมอ่ว่ายังไม่ต้องทำ แต่แม่คิดว่าคงจะไม่มีลูกอีกแล้วล่ะ ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีลูกนะ การมีลูกเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดในชีวิตอยู่แล้ว แต่แม่กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก แม่สงสารลูกที่สุดเลย



สรุปแล้วคุณหมอเซ็ตเวลาผ่าคลอดเป็นเวลา 10.30 น. สัก 10 โมงกว่า ๆ รู้สึกได้เลยว่ามีเลือดออกมารอบใหญ่ พุ่งมาติดผ้าห่มเลย แจ้งคุณพยาบาลว่าเลือดออกเยอะเลย คุณพยาบาล เห็นเลือดเริ่มหน้าซีด วัดความดัน วัดออกซิเจน คลำดูมดลูกหดตัวใหญ่เลย รีบเช็คเลือด เตรียมเลือดไว้ 3 ถุง เลือดยังวอร์มไม่เสร็จ (เขาใช้คำนี้ แม่ไม่รู้ว่าน่าจะหมายถึงทำให้อุ่นหรือเปล่านะ) พยาบาลห้องคลอดถามว่าใช้เวลาวอร์มนานเท่าไหร่ ข้างล่างแจ้งว่า ครึ่งชั่วโมง พยาบาลบอกว่าไม่ทันแล้ว เอาขึ้นมาเลยจะวอร์มให้



ความดันแม่ไม่ค่อยดี อาจจะเพราะเสียเลือดหรือเปล่าไม่รู้ วิสัญญีแพทย์ เข้ามาคุยว่าต้องใช้วิธีดมยา เพราะว่าบล็อกหลังไม่ได้ ไม่สามารถความคุมความดันได้ ระหว่างผ่าตัด แต่จะพยายามให้ถึงน้องน้อยที่สุด แม่ก็ได้แต่พยักหน้าอืม ๆ


ยังไม่ถึง 10.30 น. เลยพยาบาลบอกไม่ได้แล้วต้องไปแล้ว ไม่งั้นระเบิดตูมแน่ ทุกคนวิ่งให้วุ่นไปหมด ต้องเข็นแม่ไปทั้งเตียง ไปเปลียนเตียงเอาที่ห้องผ่าตัดนั่นแหละ เอาเตียงไปเทียบกัน ย้ายแม่ขึ้นไปอีกเตียงหนึ่ง มีบุรุษพยาบาลแข็งแรงมาช่วย ตอนนั้นไม่เหลือยางอายอะไรแล้ว ล่อนจ้อน


ย้ายเตียงแล้ว ก็มีคนมาจัดการตัวแม่สารพัด ตอนนั้นแม่ต้องทำใจให้เข้มแข็งอย่างเดียว มีม่านมากั้นไม่ให้แม่เห็นอะไรมีคนจับแขน จับขาแม่แยก ไปวางไว้ข้าง ๆ เหมือนเตียงจะเล็ก ๆ แล้วมีอะไรมารองแขนอีกที มีมัดแขน มัดขาติดด้วยนะ น่ากลัวจัง



แล้วแม่ก็ต้องดมออกซิเจน หมอบอกว่าให้สูดหายใจแรง ๆ ช่วยลูกด้วย แม่ก็ตั้งใจสูดแบบสุดชีวิต


พยายาลสวนสายปัสสาวะเข้าไป เจ็บ ๆ ที่สุด แม่จะร้องไห้ แล้วก็มีน้ำมัน ๆ อะไรมาทาพุงเหมือนจะเฉือนหมูเลย แม่คิดอย่างนั้นนะ แต่แม่ก็ไม่เคยเห็นตอนเขาเฉือนพุงหมูหรอก แต่คิดว่ามันคงจะเหมือนกัน คิดไปเอง


สักพัก ก็ดมยาสลบ แม่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยหลังจากนั้น สลบไปเลย ตื่นขึ้นมาอีกที ความรู้สึกเหมือนตอนผ่าตัดพี่แชมป์ เขาพาไปพักฟื้นในไอซียู เพื่อดูอาการ คราวนี้ไม่มีภาพประทับใจ ไม่มีถ่ายภาพประทับใจ พ่อ แม่ ลูก เหมือนตอนคลอดแชมป์ แค่ลืมตาแล้วรู้ว่ายังไม่ตายก็สุดยอดแล้ว


แม่เห็นพยาบาลเดินเข้ามาดูอาการ ถามว่าน้องเป็นยังไงค๊ะ พยาบาลบอกว่าหมอเด็กรับไปดูแลแล้ว แม่ก็ถามอีกว่ามดลูกแม่ถูกตัดไปหรือยัง พยาบาลบอกว่า มดลูกยังอยู่ค่ะ คุณแม่ ไม่ได้ถูกตัดออกไป แม่ก็อ้อสงสัยว่าแม่คงจะรอดแล้ว คงจะเสียเลือดไม่เยอะ เลยไม่ถูกตัดมดลูก


แม่พยายามแม่นอน แม่กลัว่าแม่นอนแล้ว จะไม่ได้ตื่นมาเจอลูกรักทั้งสองของแม่


พยาบาลเดินมาดูเรื่อย ๆ แม่ก็ถามว่าแม่จะได้ขึ้นห้องพักกี่โมง ตอนนั้นไม่เห็นใครเลย พ่อ น้าปุ๊ ยาย น้องแชมป์ ไม่มีใครอยู่ซักคน


พยาบาลแจ้งว่าจะได้ขึ้นห้องพักประมาณบ่ายสอง แม่ก็ยังไม่กล้าหลับอีกแหละ รอ ๆ จริงๆ ก็สลืมสลือ ที่ผ่านมารู้เลยว่าเส้นแบ่งความเป็น กับความตาย ห่างกันนิดเดียวเอง



บ่ายสอง แม่ได้ขึ้นห้องพักแต่ว่าไม่มีใครเลย นอน ๆ รอ ก็ไม่มีใครมาสักที ไม่รู้มากันกี่โมง เห็นบอกว่าพยาบาลแจ้งว่า ไปหาอะไรทานกันก่อน เพราะว่าผ่า และพักฟื้นนาน


แม่นอนรอห้องพักตั้งนาน พ่อ ยาย น้องแชมป์ ถึงเข้ามา พอยายเห็นแม่ น้ำตาแตก ถามว่าเป็นไงบ้าง แม่ก็บอกไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ตายแล้ว ยายร้องไห้ แม่ต้องบอกยายอีก ยายตั้งสติ เข้มแข็งนะ แม่ทำมือสู้ตาย ดูว่าแม่อึดจัง



ผ่าคลอดรอบนี้เจ็บชะมัดเลย สายยา สายน้ำเกลือระโยงระยางไปหมด แม่ยังไม่ได้เจอหนูเลยนะ วันนี้เย็น คุณพ่อต้องไปทำงาน เนื่องจากหยุดมาหลายวันแล้ว เกรงใจเพื่อนที่ทำงานเหมือนกัน


น้าปุ๊มานอนเฝ้าตอนกลางคืน วันนี้จบบันทึกการคลอดของน้องเชนไว้เท่านี้ก่อนนะครับ พรุ่งนี้แม่มาเล่าต่อ เทวดาน้อยของแม่โตแล้วจะได้มาอ่าน จะได้รู้ว่ากว่าจะมีหนู เราต้องผ่านอะไรมาบ้าง


รักลูกทั้งสองมาก พี่แชมป์ กับ น้องเชน จุ๊บ ๆ

Create Date : 08 สิงหาคม 2553 Last Update : 8 สิงหาคม 2553 11:10:54 น. Counter : 1048 Pageviews.		9 comments
Share Tweet