กำไรชีวิต

เรื่องสั้น “กำไรชีวิต”

โดย เดชา เวชชพิพัฒน์

            วิทวัสและฉวีวรรณเป็นคู่สามีภรรยาวัยหกสิบกว่าปี ทั้งคู่เคยเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยเดียวกัน วิทวัสสอนอยู่คณะเภสัชศาสตร์ ฉวีวรรณอยู่คณะนิเทศศาสตร์ หลังเกษียณทั้งคู่ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บ้านทำงานอดิเรก วิทวัสชอบปลูกต้นไม้ ฉวีวรรณชอบทำขนม ครองแครงกรอบฝีมือเธออร่อยถึงขนาดมีขาประจำเป็นเพื่อนร่วมหมู่บ้านหลายสิบราย

            นอกจากนี้ ทั้งคู่ยังหาโอกาสเที่ยวต่างประเทศ ปัจจุบันกำลังเดินทางมาเที่ยวอิตาลีและยืนชมหอเอนแห่งเมืองปิซ่าอยู่ห่างๆ พร้อมเพื่อนร่วมทางที่มากับบริษัทนำเที่ยวเจ้าประจำ ราคาย่อมเยาว์           

“สักวันมันต้องเอียงจนล้มลงมาอย่างแน่นอน คุณว่าไหม” วิทวัสกล่าวขณะยืนชมหอเอนปิซ่ากับฉวีวรรณผู้ฟังแล้วค้อนสามีวงใหญ่ก่อนตอบ

            “ฉันว่ามันจะล้มตอนคุณเข้าไปยืนใกล้ๆแหละ”

            วิทวัสหัวเราะชอบใจ “ฮ่าๆ อยากได้มรดกผมละสิ”

            ฉวีวรรณเหยียดริมฝีปาก “อุ๊ย จะมีสักแค่ไหนเชียวคะพ่ออาจารย์มหาวิทยาลัย แค่จะมาเที่ยวครั้งนี้ยังต้องให้ลูกๆช่วยออกเงิน”

            “พูดเบาๆหน่อยสิคุณ ใครได้ยินอายเขาตาย”

            ฉวีวรรณยักไหล่ นอกจากดูไม่ขัดตาแล้ว บุคลิกและการแต่งกายของเธอยังทำให้ดูเท่ไม่น้อย “อายทำไมคะ เงินของลูกๆเราได้มาอย่างบริสุทธิ์ ไม่ได้มาแบบที่เด็กหนุ่มคนนั้นอ่านข่าวให้ฟังเมื่อเช้านี้”

            ฉวีวรรณหมายถึงหลานชายของเพื่อนวัยเดียวกันที่มาเที่ยวด้วย เขาใช้โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ที่สามารถเปิดดูเว็บไซต์หนังสือพิมพ์ไทยได้ แถมยังมีน้ำใจบอกเล่าข่าวเด่นข่าวดังตอนกินอาหารเกือบทุกมื้อ เมื่อเช้าก่อนเดินทางมาชมหอเอนปิซ่า เด็กหนุ่มอ่านข่าวกระทรวงหนึ่งกำลังเป็นข่าวอื้อฉาว ใช้งบประมาณเกือบสิบล้านพาคนนอกกระทรวงมาดูงานที่อิตาลี แต่กิจกรรมกลับมีแต่การเที่ยวชมโบราณสถานและการซื้อของ

            วิทวัสเม้มปากก่อนกล่าว “อย่าพูดถึงข่าวนี้เลย เห็นหลานชายคนนั้นบอกว่ามาที่นี่เหมือนกัน ผมกลัวจะเอ๋กับพวกเขา ไม่อยากเห็นหน้าคนพวกนี้เลย”

            ฉวีวรรณมองคู่ชีวิตอย่างชื่นชม เขาเป็นคนหนักแน่นในอุดมการณ์อย่างยิ่ง ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอรักเขา แถมทำให้ชีวิตเธอมีรสชาติอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะเวลาเขาบ่นด่าข้าราชการผู้ตกเป็นข่าวฉ้อราษฎร์บังหลวง เธอมักฟังอย่างสะใจ เพราะตนเองก็มีนิสัยเช่นเดียวกับสามี

“อาจารย์ สวัสดีครับ”

            ฉวีวรรณหันไปเห็นเด็กหนุ่มไหว้เธอและสามีผู้หันไปพร้อมกัน ทบทวนความจำเพียงครู่เดียวก็นึกออก เด็กหนุ่มตรงหน้าเป็นหนึ่งในลูกศิษย์รุ่นสุดท้าย “สวัสดีจ๊ะ เธอเป็นรุ่นที่อาจารย์สอนก่อนเกษียณใช่ไหม”

            เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “ใช่ครับ อาจารย์ไม่เปลี่ยนเลยนะครับ ยังดูสดใสแข็งแรงเหมือนเดิม”

            “ขอบใจจ๊ะ ว่าแต่มาเที่ยวกับใครล่ะ”

            “ผมมาดูงานครับ” กล่าวแล้วเด็กหนุ่มเอ่ยชื่อกระทรวงที่กำลังเป็นข่าว ทำให้วิทวัสหันหน้าแล้วเดินออกไปทันที ในขณะที่ฉวีวรรณถอนใจเบาๆก่อนกล่าวเสียงเข้ม “เธอมากับเขาทำไม”

“อ้าว ทำไมล่ะครับ”

“เธอรู้กำหนดการก่อนมาใช่ไหม ถามหน่อยสิว่าหอเอนปิซ่ามีงานอะไรให้เธอดู”

            เด็กหนุ่มยิ้ม “โธ่อาจารย์ จะปฏิเสธไปทำไมล่ะครับ กำไรชีวิตนะครับ ถึงผมปฏิเสธไป บ.ก.ก็ส่งคนอื่นมาแทน”

            ฉวีวรรณถอนใจก่อนกล่าว “กำไรชีวิตต้องอยู่บนความถูกต้องด้วยนะจ๊ะ ที่เธอมานี่เงินภาษีประชาชนทั้งนั้น ทั้งค่าเดินทาง ค่าที่พัก ค่าอาหาร คิดต่อหัวแล้วมากกว่าที่ชาวนาขายข้าวได้อีก อาจารย์เองกว่าจะมาเที่ยวที่นี่ได้ก็ทำงานจนเกษียณ แถมยังต้องใช้เงินเก็บกับเงินที่ลูกให้”

            เด็กหนุ่มก้มหน้างุดก่อนไหว้ลา “ผมขอตัวไปเข้ากลุ่มก่อนนะครับ” เขากล่าวแล้วหันตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

            ฉวีวรรณส่ายหน้าก่อนมองหาสามี เห็นเขาคุยกับผู้หญิงเอเชีย เดาจากรูปร่างหน้าตาอายุสี่สิบห้าเป็นอย่างต่ำ จึงเดินเข้าไปใกล้จนได้ยินคำสนทนา

            “อาจารย์จำลูกศิษย์ได้ทุกคนแหละ ทำงานโรงพยาบาลรัฐใช่ไหม ว่าแต่มาเที่ยวกับใครล่ะ” วิทวัสกล่าวเสียงใส

            ลูกศิษย์วัยสี่สิบกว่ายิ้มแป้น “มาเที่ยวกับบริษัทยาฝรั่งค่ะ เขาพามาเที่ยวทุกปี เวลาเลือกสั่งยาจะได้ไม่ลืมพวกเขา กำไรชีวิตแบบนี้พลาดได้ไงล่ะคะ”

- จบ -

Create Date : 25 กันยายน 2555		1 comments
Last Update : 25 กันยายน 2555 11:56:12 น.
Counter : 1552 Pageviews.
Share Tweet