รถคันแรก

เรื่องสั้น “รถคันแรก”

โดย เดชา เวชชพิพัฒน์

            อนันต์เป็นพนักงานบริษัทวัยใกล้สามสิบ เขาอยู่กับบิดาเพียงสองต่อสองตั้งแต่เป็นวัยรุ่น เพราะเขาเป็นลูกโทนและมารดาจากไปด้วยโรคมะเร็งตอนวัยใกล้ห้าสิบ แถมเกือบทำให้บิดาวัยเดียวกันตายตามไปด้วย เพราะความเสียใจอย่างยิ่ง ซึ่งเป็นอันตรายต่อผู้ป่วยโรคหัวใจอย่างบิดาเขา รวมทั้งความตกใจและความตื่นเต้น ด้วยเหตุนี้จึงทำให้อนันต์เป็นวัยรุ่นที่ใครๆต่างชื่นชม เลิกเรียนเขารีบกลับบ้านมาอยู่เป็นเพื่อนบิดา ใช้เวลาดูโทรทัศน์ ทำการบ้าน อ่านตำรา ไม่เคยกลับบ้านดึกดื่นแม้แต่ครั้งเดียว ไม่ว่าจะทำอะไร เขาถามตัวเองก่อนว่ามีผลทำให้บิดาเสียใจ ตกใจ ตื่นเต้น หรือไม่ หากคิดว่ามี เขาจะล้มเลิกการกระทำนั้นอย่างไม่เสียดาย

            จนกระทั่งเรียนจบแล้วเป็นพนักงานบริษัท อนันต์ก็ยังคงยึดหลักการเดิมอย่างต่อเนื่อง ... ชีวิตของบิดามาก่อนทุกเรื่อง เพราะเขาอยากอยู่กับบิดาให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเขาทำงานห้าปีแล้วแต่งงาน ภรรยาตั้งท้องหลังพิธีมงคลผ่านไปเพียงสองเดือน บิดาเขาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากผู้ป่วยโรคหัวใจที่ปลงกับความไม่แน่นอนของชีวิต กลายเป็นชายสูงวัยผู้ดูสดใส แววตาไม่แห้งแล้งเหมือนที่ผ่านมา แถมกล่าวกับเขาอยู่บ่อยๆด้วยน้ำเสียงสดใส

            “พ่อดีใจจริงๆที่จะได้อุ้มหลาน นึกว่าชีวิตนี้จะไม่มีโอกาสเสียแล้ว”           

นอกจากนี้ อนันต์ยังมีความฝันประการหนึ่งเหมือนคนไทยส่วนใหญ่ นั่นคือเป็นเจ้าของรถเก๋งหนึ่งคัน อย่างน้อยๆก็ขอให้เป็นรถญี่ปุ่น แต่ถ้าให้ดีควรเป็นรถฝรั่งสัญชาติยุโรป เพราะทำให้รู้สึกมีหน้ามีตายิ่งกว่ารถสัญชาติเอเชียด้วยกัน เหมือนที่เขาเรียนจบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยในประเทศ อนันต์รู้สึกเทียบไม่ได้กับคนที่จบจากต่างประเทศ โดยเฉพาะระดับปริญญาโทหรือเอก

            แต่ความฝันของเขายังอยู่ห่างไกล แม้เงินเดือนสูงไม่น้อย แต่เขาก็มีภาระมาก แถมเงินที่สะสมมาก่อนแต่งงานก็หมดไปกับค่าสินสอด ซึ่งพ่อตาแม่ยายใจดีคืนให้ด้วยการวางมัดจำ “ทาวน์เฮาส์” หนึ่งหลัง ด้วยเห็นว่าแฟลตที่เขาอยู่กับบิดามาแต่เกิดค่อนข้างคับแคบ โดยค่าบ้านส่วนที่เหลือเขาและภรรยาช่วยกันผ่อนชำระ นอกจากนี้ อนันต์ยังต้องจ่ายค่ายาค่าหาหมอให้บิดาอีกด้วย

จนกระทั่งรัฐบาลมีโครงการคืนภาษีให้แก่ผู้เป็นเจ้าของรถคันแรกในชีวิต อนันต์จึงเห็นเป็นโอกาสอันดี

“เป็นเงินไม่ใช่น้อยเลยนะคุณ ภาษีที่รัฐบาลคืนให้น่ะ โอกาสดีๆแบบนี้ถ้าไม่เอาก็โง่”

เขาเกริ่นนำก่อนอ้อนภรรยาให้เห็นด้วยแล้วช่วยกันผ่อนรถ เธอตกลงอย่างง่ายดายเพราะเห็นเป็นเรื่องสมควร เช้าขับรถเข้าไปทำงานด้วยกัน เย็นก็กลับมาพร้อมกัน แม้ค่าน้ำมันสูงกว่าค่ารถประจำทาง แต่เมื่อเทียบกับความสะดวกสบายและความมีหน้ามีตาก็ถือว่าคุ้ม

“ดีเหมือนกัน ฉันรำคาญสายตาคนแถวนี้ตอนมองเราที่ป้ายรถเมล์”

หลังจากนั้นไม่นานอนันต์จึงได้เป็นเจ้าของรถคันแรก พร้อมๆกับเพื่อนร่วมชาติจำนวนมาก ทำให้มีรถใหม่ออกสู่ถนนถึงกว่าล้านคัน โดยเฉพาะถนนในเมืองหลวง ตรงกับช่วงเวลาที่ภรรยาท้องแก่ใกล้คลอด ทั้งคู่เห็นพ้องกันแล้วว่าให้ชื่อจริงว่าวสันต์ เพราะแน่นอนว่าคลอดในฤดูฝน ชื่อเล่นตามคำเรียกชนชาติผู้ผลิตรถคันแรกของเขา

ค่ำวันหนึ่ง หลังอนันต์และคู่ชีวิตกลับเข้าบ้านได้ไม่นาน ฝนก็ตกราวฟ้ารั่ว ตัวเขา บิดาเขา และภรรยานั่งดูข่าวค่ำที่รายงานเรื่องน้ำท่วมขังในเมืองหลวงอยู่ดีๆ ภรรยาเขาก็เจ็บท้องแบบใกล้คลอด แม้เป็นการเจ็บก่อนวันที่หมอกำหนดไว้ถึงหนึ่งสัปดาห์ แต่อาการ “น้ำเดิน” ทำให้ทั้งคู่รู้ว่าลูกคนนี้เอาจริง อนันต์จึงประคองภรรยาไปขึ้นรถ โดยบิดาเขาตามมาติดๆ

“พ่อไปด้วย เผื่อมีอะไรให้ช่วย”

บิดาเขากล่าวด้วยใบหน้าแดงซ่านและน้ำเสียงตื่นเต้น อนันต์ลืมหลักการที่เคยยึดมาตั้งแต่มารดาตาย เขาพยักหน้าให้บิดาทันที

หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง อนันต์จึงได้รู้ว่ารถคันแรกมีผลต่อชีวิตเขามากกว่าที่เขาคิด นอกจากทำให้มีหน้ามีตาแล้ว ลูกคนแรกของเขายังคลอดบนรถคันนี้ เพราะฝนตกรถติดจนเด็กรอไม่ไหว โชคดีได้ตำรวจจราจรมาทำคลอด หลังอนันต์โทรแจ้งขอความช่วยเหลือ แต่ที่แย่ที่สุดคือบิดาจากไปขณะอยู่บนรถคันแรกของเขาอีกด้วย จากไปโดยไม่มีใครรู้ เพราะมัวแต่ตื่นเต้นกับชีวิตใหม่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าได้เห็นหน้าหลานหรือไม่ อนันต์รู้เมื่อไปถึงโรงพยาบาลแล้วเห็นบิดานั่งนิ่งตาปิดสนิท แพทย์ระบุว่าหัวใจวายเพราะตื่นเต้นจนเกินไป

- จบ -

Create Date : 23 ธันวาคม 2555		2 comments
Last Update : 23 ธันวาคม 2555 14:15:49 น.
Counter : 1854 Pageviews.
Share Tweet