พวกเราแยกย้ายกันกางเต็นท์และหุงหาอาหารกันท่ามกลางความมืดมิดและเหน็บหนาว และล้อมวงกันทานมื้อค่ำของคืนแรกด้วยความอบอุ่นและเอร็ดอร่อย
ก่อนนอน … เราเฝ้าภาวนาว่าขอให้พรุ่งนี้เช้าฟ้าเปิดเพื่อให้เราได้ขึ้นไปถ่ายภาพทะเลหมอกและพระอาทิตย์ขึ้นบนยอดกิ่วลม และคืนนั้นพวกเราก็หลับกันอย่างเต็มอิ่มเพราะเดินกันมาอย่างเหน็ดเหนื่อยทั้งวันแล้ว
ตีห้าครึ่งวันต่อมา … ผมโผล่หัวออกมานอกเต็นท์ตามเสียงเรียกของเพื่อน พลันที่ผมแหงนหน้าขึ้นมองฟ้า ภาพที่เห็นก็คือดวงดาวเต็มท้องฟ้า ผมและเพื่อนๆดีใจกันยกใหญ่ … ฟ้าเปิดให้เราชมพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว
ว่ากันว่า การได้บูชาอาทิตย์ยามเช้าของวันใหม่เป็นสิ่งที่สดใสและดีงามกว่าการส่งอาทิตย์ให้ลับขอบฟ้าเป็นไหนๆ
และเช้านี้ พวกเรากำลังจะขึ้นไปต้อนรับพระอาทิตย์บนยอดดอยกิ่วลมแห่งเทือกดอยหลวงเชียงดาว …..

ใช้เวลาเดินขึ้นยอดกิ่วลมประมาณ 30-40 นาที เราก็มาถึงจุดพักแรกซึ่งเป็นจุดที่สามารถชมวิวได้ บางคนก็หยุดแค่จุดนี้ ส่วนผมและเพื่อนๆอีก 3-4 คนก็ตะกายต่อขึ้นไปจนถึงจุดสูงสุดของดอย แล้วธรรมชาติก็มอบของขวัญที่พิเศษสุดให้กับพวกเรา … ทะเลหมอกสุดลูกหูลูกตา อัดแน่นและเป็นปุยขาวราวกับปุยนุ่น อยู่ล้อมรอบตัวเราทั้ง 360 องศา มองไปด้านหน้าก็เป็นมุมพระอาทิตย์ขึ้น มองไปด้านหลังก็เห็นดอยสามพี่น้องและดอยปิรามิดยืนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางทะเลหมอกสีขาวนวลตา
ภาพทะเลหมอกสุดอลังการนี้สะกดสายตาผมและเพื่อนๆอยู่พักใหญ่ หลังจากนั้นก็เป็นเสียงรัวชัตเตอร์กันราวกับมีสงครามย่อยๆเกิดขึ้น … เราถ่ายภาพทะเลหมอกกันจนหนำใจ ทั้งมุมโน้นมุมนี้ ยิ่งสายก็ยิ่งสวย มีแต่เสียงร้อง ว้าว ว้าว กันตลอดเวลา
พอได้เวลาท้องร้อง เราก็เดินลงจากยอดดอยเพื่อจัดการกับมื้อเช้าและตระเตรียมสำหรับมื้อกลางวันต่อไป โปรแกรมของวันนี้คือเราจะกลับขึ้นยอดดอยกิ่วลมกันอีกครั้งหลังอาหารเช้า เพื่อชมพืชพรรณต่างๆและกินอาหารกลางวันเคล้าสายหมอกกันบนยอดดอย

เมื่อตอนเช้ามืดเรามัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินโดนไม่ได้สังเกตรอบตัว แต่พอเราขึ้นไปตอนสว่างแล้ว ทำให้เราได้พบกับความมหัศจรรย์แห่งพรรณพืชบนยอดดอยแห่งนี้ ที่นี่เป็นสังคมพืชกึ่งอัลไพน์ พรรณไม้หลายชนิดไม่สามาถพบได้ที่อื่น บางชนิดหายากมาก พบได้เฉพาะที่ดอยหลวงเชียงดาวที่นี่ที่เดียวเท่านั้น ดังจะสังเกตได้จากชื่อที่ตั้งไว้ให้รู้เลยว่าเป็นพืชเฉพาะถิ่นที่นี่เท่านั้น เช่น ชมพูเชียงดาว กุหลาบขาวเชียงดาว เทียนเชียงดาว แอสเตอร์เชียงดาว ฯลฯ นอกจากนั้นยังมีพรรณไม้ที่โดดเด่นทั้งสวย ทั้งแปลก และมีลักษณะพิเศษเฉพาะตัวอยู่อีกมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเทียนนกแก้ว ที่ให้ดอกเป็นรูปร่างเหมือนนกแก้ว, ค้อเชียงดาวหรือปาล์มรักเมฆ ที่สามารถขึ้นได้ในสภาพหินปูนและยืนต้นท้าแรงลมอยู่ตามไหล่เขาได้อย่างน่าอัศจรรย์, เหยื่อจงหรือเทียนหมอคา ซึ่งเป็นเทียนที่ใหญ่ที่สุด, ชมพูพิมพ์ใจ ที่มีกลิ่นหอมชวนให้ดมดอมเสียเหลือเกิน หรือแม้แต่กุหลาบเลื้อยเชียงดาวหรือศรีจันทรา ที่เค้าว่าสวยงามยิ่งนักยามที่มันต้องแสงจันทร์ในเวลาค่ำคืน ….
ในการขึ้นยอดดอยครั้งนี้ เราได้เห็นร่องรอยของกวางผาหรือที่ชาวบ้านเรียกกันว่า”ม้าเทวดา”ด้วย เป็นรอยที่เขามาตะกุยดินเพื่อหากิน พี่วารินทร์ซึ่งเป็นคนนำทางของเราบอกว่า เป็นรอยเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้เอง เสียดายก็แต่ว่าเราไม่มีโอกาสได้เห็นตัวของเขาเลย

พอลงมาจากยอดดอยกิ่วลม พักผ่อนเอนหลังกันได้ซักพัก ก็ได้เวลาชักชวนกันเดินขึ้นยอดดอยหลวงเชียงดาวกันเสียที ดอยหลวงเชียงดาวเป็นยอดเขาที่สูงเป็นอันดับ 3 ของประเทศไทย รองจากดอยอินทนนท์และดอยผ้าห่มปก และเป็นภูเขาหินปูนที่สูงที่สุดในประเทศไทยด้วย
เราใช้เวลาปีนป่ายกันประมาณ 30-40 นาที ก็ได้ขึ้นมายืนบนยอดดอยหลวงเชียงดาว เป็นการขึ้นมาด้วยแรงกายและแรงใจของเราเอง ใช้กำลังขาและกำลังกายที่มีอยู่ฝ่าฟันกันขึ้นมาจนสำเร็จ ยอมแลกหยาดเหงื่อกับความสวยงามที่ธรรมชาติเตรียมไว้รอรับพวกเรา … น่าภูมิใจกว่าการนั่งกระเช้าตั้งเยอะแยะ !!!
บนยอดดอยหลวงฯ เราจะเห็นความยิ่งใหญ่ของดอยปิรามิดและดอยสามพี่น้อง และเห็นถึงความตระการตาของธรรมชาติ เราจะรู้สึกว่าตัวเราเล็กลง เล็กลง เมื่อเทียบกับความยิ่งใหญ่ของขุนเขาและเงาเมฆเบื้องบน มนุษย์เราก็เท่านี้แหละ อย่าคิดจะไปเอาชนะธรรมชาติใดๆกันเลย …

บนยอดดอยหลวงฯยังมีพืชพรรณหายากและพืชเฉพาะถิ่นขึ้นอยู่กระจัดกระจายตามซอกหินบ้าง เพิงผาบ้าง ให้เราได้ยลความงามกันตลอดทาง แต่เสียดายที่วันนั้นฟ้าไม่เปิด มีเมฆดำกลุ่มใหญ่บังดวงอาทิตย์ไว้ ทำให้เราไม่ได้เห็นภาพพระลับเหลี่ยมดอยสามพี่น้องอย่างที่คาดหวังไว้แต่แรก แต่นั่นเป็นเหมือนการส่งสัญญาณบอกว่า ผมจะต้องกลับมาที่นี่อีก เพื่อเก็บภาพประทับใจนี้ให้ได้
ผมอยู่รอแสงสุดท้าย(ที่มีอยู่น้อยนิดเหลือเกิน)จนฟ้าเริ่มมืด จึงเดินลงจากยอดดอย คืนนี้อากาศดูไม่จะไม่หนาวเท่าคืนที่แล้ว (เมื่อคืนวัดอุณหภูมิต่ำสุดได้ 8 องศา) แถมฟ้ายังปิด เมฆหมอกเยอะ มองไม่เห็นดาวเต็มท้องฟ้าเหมือนเมื่อคืนอีกด้วย แต่ถึงยังไงก็ยังพอมีลมโกรกมาให้พอขนลุกเป็นระยะๆ
สำรับอาหารมื้อค่ำคืนนี้ของพวกเรา เป็นไปอย่างเอร็ดอร่อยและอิ่มเอม เนื่องจากเป็นมื้อหนักมื้อสุดท้ายที่จะอยู่บนดอยแล้ว จึงต้องพยายามทำลายเสบียงให้หมดมากที่สุด เหลือไว้แต่เสบียงสำหรับมื้อเช้าพรุ่งนี้อีกมื้อเดียวเท่านั้น หลังอาหารค่ำก็เป็นปกติที่บรรดานักเดินทางจะต้องมานั่งร่วมวงพูดคุย แลกเปลี่ยนประสบการณ์ และเล่าสู่กันฟังถึงสิ่งที่พานพบระหว่างทางที่ผ่านมา โดยมีน้ำขิงร้อนๆหรือน้ำเพิ่มอุณหภูมิที่อุตส่าห์หอบหิ้วกันขึ้นมา หรือแม้แต่เหล้าข้าวโพด … ผลิตภัณฑ์จากป่าเขาที่หลายคนนิยมนักหนา
คืนนั้นทุกคนนอนหลับฝันดี ฝันเห็นทะเลหมอกงามตรงหน้า ฝันเห็นหมู่ดอกไม้นานาพรรณ ฝันเห็นขุนเขาที่ยิ่งใหญ่และงดงาม …..

เช้าวันสุดท้าย ผมยังไม่วายอยากขึ้นไปชมทะเลหมอกที่ยอดกิ่วลมอีกซักครั้งก่อนกลับ แต่กลายเป็นว่าฟ้าปิด เมฆเต็มฟ้า มองอะไรก็มืดมัวไปหมด จึงตัดสินใจซุกตัวเข้าไปในถุงนอนต่อจนถึง 7 โมงเช้า
เพื่อนๆตื่นกันเกือบหมดทุกคนแล้ว บ้างก็นั่งซดกาแฟแกล้มสายหมอก บ้างก็โซ้ยมาม่าคัพแต่เช้าเลย บ้างก็เดินเล่นชมนกชมไม้แถวนั้น ส่วนผมและน้องอีกคนไปเดินหาที่วางกับระเบิด …. (แหวะ ..) ฯลฯ เรียกว่าเป็นเช้าแห่งความผ่อนคลายและสบายๆไม่เร่งร้อนอย่างแท้จริง ซึ่งเราคงไม่สามารถจะทำอย่างนี้ได้กับเช้าวันทำงานอันเร่งรีบในเมืองใหญ่

และแล้วก็ได้เวลาอำลาดอยหลวงเชียงดาว …. ดอยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตการเดินทางของผม … เราใช้เส้นทางเดินลงทางบ้านนาเลา แวะถ่ายภาพพืชพรรณต่างๆตลอดทางเดิน จึงลงมาถึงปากทางเป็นคนสุดท้ายของกลุ่ม ใช้เวลาเดินลงทั้งสิ้น 5 ชั่วโมงครึ่งเท่ากับขาเดินขึ้นพอดีเป๊ะเลย

แล้วคณะของเราก็ขึ้นรถต่อมาที่บ้านนาเลาใหม่ ซึ่งเป็นหมู่บ้านของชาวลีซอ ซึ่งอาชีพส่วนใหญ่ของผู้ชายที่นี่ก็คือเป็นลูกหาบของนักท่องเที่ยวที่ขึ้นดอยหลวงเชียงดาวนั่นเอง อาหารกลางวันมื้อนี้เป็นข้าวขาหมูเชียงดาวอันลือชื่อกับวิวดอยหลวงเชียงดาวมุมมองจากบ้านนาเลาใหม่ที่สวยสุดยอด พร้อมกับรำพึงรำพันกับตัวเองด้วยความภูมิใจออกมาเป็นเสียงเพลงว่า … ขุนเขายิ่งใหญ่ ทางเดินห่างลับไกล บุกเดินไปไม่เคยหวั่น ….
บ่ายวันนั้นเราร่ำลาดอยหลวงเชียงดาวที่บ้านนาเลาใหม่พร้อมทั้งมิตรภาพเล็กๆแต่งดงาม ที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเรากับชาวลีซอที่อาศัยอยู่ที่นั่น …..

วันนี้ …. วันที่ผมนั่งเขียนเรื่องนี้ ผ่านไปแล้ว 17 วัน นับแต่วันที่ผมเดินลงจากดอยหลวงเชียงดาวในครั้งนั้น(ซึ่งก็เป็นครั้งแรกในชีวิตของผมด้วย) ภาพดอกไม้งาม ภาพทะเลหมอก ภาพภูเขาที่สูงใหญ่ และรสชาติการเดินทางในครั้งนั้น ยังคงติดตรึงอยู่ในใจของผม ทั้งวันนี้…และตลอดไป.

อยากไปบ้าง

ประทับใจไม่รุ้ลืม เช่นเดียวกันค่ะ เดบบี๊.....
ครั้งแรกที่ได้ เดินป่าเต็มรุปแบบ ในดินแดน ถิ่นเกิดตัวเอง

รู้ อะไรอีกเยอะเลย .....

สวยงาม มา หาก มัโอกาส อีครั้ง ต้อง เห็นพระอาทิตย์ ลับฟ้า ให้ได้ ถ้าวสังขาร ให้

ภาพรูปสวย โรแมนติก ที่สำคัญหล่อมากกกกกก อิอิ Happy new year 2006 นะคะพี่กบ

มาดูรูปสวยๆพร้อมกับสวัสดีปีใหม่ค่ะ

หวัดดีปีใหม่ค่ะ

น้าจ๋า สวัสดีปีใหม่ค๊าบบบบบบ

มีความสุขมากๆนะน้า

สวัสดีปีใหม่ทุกๆคนเช่นกันครับ

สวยมากที่สุด เท่าที่เคยเห็นจริงๆเลย เพื่อนเด้ป

สวยมากๆๆ ค่ะ
ถ่ายที่ไหนค่ะบอกที