เมื่อรุ่นลูกคิดหรือทำไม่เหมือนรุ่นพ่อแม่ แล้วเรียกว่า กบฎ

ก็ไม่ได้หมายความว่า ทุกสิ่งที่พ่อแม่คิด พ่อแม่ทำเป็น norm หรือบรรทัดฐานที่ถูกต้องเสมอไปค่ะ พ่อแม่เกิดมาก่อน ผ่านร้อน ผ่านหนาวมาก่อน มีประสบการณ์มากกว่าจริงอยู่ค่ะ แต่ไม่ได้หมายความว่าคนที่เกิดทีหลังจะมีประสบการณ์ที่แตกต่าง หรือคิดต่างไม่ได้นะคะ

ทุกคนมีชีวิตเป็นของตัวเอง มีประสบการณ์เป็นของตัวเอง มีสิทธิในการเรียนรู้และผ่านร้อนผ่านหนาวของชีวิตได้ด้วยตัวเองค่ะ พ่อแม่เป็นผู้นำทางได้ สนับสนุนเบื้องหลังได้ค่ะ แต่อย่าชี้นำ เพราะนั่นจะทำให้ลูกไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง หรือลงมือทำอะไรเองไม่ได้เลย ท้ายที่สุดก็จะหนีไม่พ้นพ่อแม่ที่ต้องมาทำให้ลูก แก้ปัญหาให้ลูกอยู่ร่ำไป ... อย่าลืมนะคะ ทุกคนเกิดมาก็ดับไป ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าค่ะ

และพ่อแม่อย่างเราต้องยอมรับสิ่งหนึ่งค่ะ เราทุกคนล้วนเคยคิดผิด ทำพลาด รวมถึงมีโอกาสที่จะคิดผิดและทำพลาดอีกนับครั้งไม่ถ้วนในอนาคต ลูกก็ไม่ต่างจากเราค่ะ มีโอกาสที่จะคิดผิด ทำพลาดได้ด้วยประสบการณ์ชีวิตที่น้อยนิด





แต่ให้ลูกเรียนรู้ที่จะผิดเพื่อให้ลูกเรียนรู้ที่จะแก้ปัญหา และลูกจะได้รับรู้ถึงความภูมิใจในการใช้ชีวิตของตัวเอง จากการคิดอะไรด้วยตัวเอง ทำอะไรด้วยตัวเองและแก้ไขปัญหาด้วยตัวเองดีกว่าค่ะ

สิ่งหนึ่งในตอนนี้ที่แม่เกศกำลังเผชิญอยู่คือ การย้ายโรงเรียนให้ลูก ที่ใครหลายคนอาจมองว่า กำลังทำอะไรผิดพลาดอยู่แน่นอน

เพราะความผิดพลาดที่ดูเหมือนการเป็นกบฎทางความคิดและสืบเนื่องมาด้วยการกระทำ แค่กบฎทางความคิดบางครั้งก็อาจจะแย่แล้ว แต่ลงมือกระทำจริงด้วยสิคะ อาจทำให้หลายคนรอบตัวอึ้งกิมกี่ไปเยอะเหมือนกัน

เยอะของคนอื่นก็คือ ความเสียดาย ความไม่น่าจะเป็นไปได้ และท้ายที่สุดคงหนีไม่พ้น พ่อแม่อย่างเราคิดผิดพลาดเป็นแน่แท้





ผิดพลาดในสายตาและความคิดของคนอื่นก็คือ จากโรงเรียนกระแสหลักที่พูดชื่อไปก็ร้องอ๋อ และไปเรียนโฮมสคูลที่พูดชื่อไปก็คิ้วขมวด งงกันไปทั้งบาง

เรามองว่า การศึกษาที่เน้นจากตัวเด็กก่อน สร้างคุณภาพคน child center แบบจริงๆ ไม่ได้แค่เพียงพูดไปเพื่อความเท่ คือการสร้างอนาคตของชาติได้อย่างมีประสิทธภาพพค่ะ การศึกษาบ้านเรา เด็กส่วนใหญ่เรียนหนักกันมากตั้งแต่เล็กและเรียนหนักไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง ม.6 เพื่อเข้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง พอเข้าไปได้บางคนก็ยังเรียนหนักต่อไปอยู่ หรือบางคนก็เริ่มสบายๆ กันแล้ว เหมือนบรรลุสิ่งที่ใฝ่ฝันแล้วยังไงก็ไม่อาจทราบได้ บางคนเหนื่อยกับการเรียนมาหนักตลอดระยะเวลาก่อนเข้ามหาวิทยาลัย ความกระตือรือร้นลดหายลงไปเยอะก็มีค่ะ เหมือนที่แม่เกศเคยเขียนไว้ในบล๊อคตอนนี้ ทหารหน่ายสงคราม

เพราะแม่เกศคิดแบบนั้น เด็กบ้านแม่เกศจึงเดินเข้าสู่รั้วโรงเรียนแห่งแรกในรูปแบบของโรงเรียนอนุบาลบูรณาการ วิถีพุทธ เน้นสนุกสนานและเรียนรู้ตามวัย สิ่งที่แม่เกศเห็นคือ ลูกมีความสุขมาก มีทัศนคติที่ดีกับการเรียนรู้ ซึ่งส่งผลดีกับการที่ลูกต้องเรียนจบเพียงแค่ อ.2 แล้วเข้าไปสู่รั้วโรงเรียนประถมที่เป็นโรงเรียนวิชาการ โรงเรียนกระแสหลักด้วยอายุที่ถึงเกณฑ์ ทำให้เด็กจบ อ.2 กลายเป็นเด็ก ป.1 ที่อายุน้อยแถมมาจากโรงเรียนอนุบาลแนวนี้อีก แรกเริ่มการใช้ชีวิตที่โรงเรียนจึงดูติดขัดเยอะมาก แต่ลูกก็ใช้เวลาปรับตัวกันเพียง 2 เดือนกว่าๆ ก็เข้าไปอยู่และกลมกลืนกับเพื่อนๆ ร่วมชั้นได้อย่างดี มีการเรียนรู้ที่ดี มีการปรับตัวดี และยังคงมีความใฝ่รู้ที่ดีเรื่อยมา แต่จากระบบการเรียนการสอนภายในโรงเรียนที่ลูกเรียนมาตลอด ทำให้เรามองว่า ไม่ใช่ และก็ยังคงไม่ใช่เรื่อยมา เราจึงคิดถึงการย้ายโรงเรียนให้ลูกกลับมาเรียนในสิ่งที่เราคิดว่า ใช่





การย้ายโรงเรียนในครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่คิด เป็นหลายครั้งที่เราคิดและทบทวนกันมานานมากแล้ว แต่เรายังไม่พร้อมที่จะทำด้วยเหตุผลทางการเงินของครอบครัวจึงทำให้เราเดินช้าไป 3 ปี แต่การเดินช้าไม่ได้หมายความว่าเราจะหยุดเดินค่ะ

การย้ายโรงเรียนให้ลูกยังคงประทับใจความคิดเราเสมอมา ยิ่งลูกเราไปโรงเรียนทุกวัน ยิ่งทำให้สะท้อนความเป็นจริงที่ว่า เราไม่เหมาะกับการให้ลูกเรียนที่นี่ ดรงเรียนที่ลูกเรียนอยู่ไม่ใช่ไม่ดี เพียงแต่ไม่เหมาะกับรูปแบบการสอน รูปแบบการเลี้ยงดู รูปแบบการเติบโตเพื่อเดินไปสู่อนาคตที่เรามองไว้ให้ลูก




จนมาในวันนี้ถามว่าพร้อมแล้วจริงหรือที่จะย้ายโรงเรียนให้กับลูก ยอมรับว่าพร้อมมากขึ้น และเป็นความพร้อมทางด้านจิตใจที่มีมากมายเต็มเปี่ยม ความพร้อมที่เกิดจากการมองเห็น ต้นทุนชีวิตในอนาคตที่เราเลือกให้ลูกได้ มองเห็นเส้นทางที่ลูกจะยืนในอีก 20 ปีข้างหน้า และการหาเงินมาให้ลูกเรียนรู้จะเป็นสิ่งที่จะยืนยันกับตัวเราและลูกได้ว่า "ปัญหาไม่ได้มีไว้ให้กลุ้ม" อย่างแท้จริง ลูกจะได้เรียนรู้ไปพร้อมกับสิ่งที่พ่อแม่เรียนรู้ และการเรียนรู้เหล่านี้ล่ะค่ะ ที่แม่เกศมองว่า เป็นประโยชน์และเป็นประสบการณ์ที่จะต่อยอดทางความคิดให้กับลูกผ่านการกระบวนการคิด การแลกเปลี่ยนพูดคุย และการลงมือทำจริง ครอบครัวเราเน้นคุยและพูดถึงเรื่องลูกกันเป็นหลัก และลูกมักจะได้ยินพ่อแม่พูดคุยถึงเรื่องการทำงาน การแก้ไขปัญหาด้วยเสมอ เมื่อลูกถามหรือไม่ได้ถาม เราก็จะอธิบายให้ลูกได้รู้และเข้าใจถึงที่มาและที่ไปของมัน การที่ลูกจะได้เรียนในที่ที่เราคิดว่าเหมาะสมในครั้งนี้จะเป็นการลงทุนที่คิดว่าจะได้ผลที่ดี แม้จะไม่ได้ผลที่เยี่ยมที่สุดแต่ก็คิดว่าจะใกล้เคียงกับวิถีชีวิตของครอบครัวเรา ด้วยเหตุนี้เองล่ะค่ะที่หลายคนรอบตัวของแม่เกศยังมองไม่เห็นและไม่ยอมรับในความคิดนี้ เพราะส่วนใหญ่คิดว่า การเรียนในโรงเรียนเดิมยังไงก็ย่อมดีกว่า ทางเลือกในอีก 20 ปีข้างหน้าก็ย่อมดีกว่า

คำว่า ดีกว่า ของแต่ละคนมันเปรียบเทียบด้วยอะไร ... ดีกว่า ที่แปลความหมายคือ อนาคตของลูก ... อนาคตที่จะเราไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย ลุงป้าน้าอา ล้วนคิดเองแทนเด็กทั้งสิ้นค่ะ แม้จะบอกว่า ให้ลูกเลือกเองก็เถอะค่ะ ลึกๆ แม่เกศเชื่อว่า ภายใต้การปล่อยให้ลูกคิดเอง พ่อแม่รวมถึงบรรดาญาติทั้งหลายก็จะมีกรอบความคิดเล็กๆ ที่ขีดเส้นให้ลูกหลายเดิน เพียงแต่กรอบนั้นจะปล่อยให้มีอิสระทางความคิดกับเด็กมากน้อยแค่ไหนเท่านั้นเอง

เส้นทางที่เราวางให้ลูกเดินในครั้งนี้เรามีความเชื่อว่า จะทำให้เรามองเห็นศักยภาพที่มีอยู่ในตัวลูกมากขึ้น เดินได้ตรงตามทางที่ลูกควรจะเดินมากกว่า และสร้างความสามารถในการเอาตัวรอดในการใช้ชีวิตจริงที่ผ่านการคิด การมองเห็นผ่านประสบการณ์ของคนอื่นและได้ลงมือทำด้วยตัวลูกเอง สุดท้ายแล้วสิ่งที่คาดหวังว่าลูกจะเป็นคือ ลูกเรียนรู้ที่จะคิดเอง ทำเอง รู้จักการทำผิด ไม่กลัวที่จะแก้ปัญหา มีกรอบความคิดที่อิสระมากขึ้น มีทัศนคติที่ดีกับการเรียนรู้ มีทักษะที่ดีกับการใฝ่รู้ต่อไป เพราะสิ่งเหล่านี้แม่เกศคิดว่า เป็นพื้นฐานที่ลูกควรมี ควรได้และเป็นประโยชน์กับตัวลูกจริงๆ





ณ วันนี้เราจึงขอเลือกในสิ่งที่เราคิดว่าเหมาะสมกับความคิดในการเลี้ยงดูลูกของเรา เหมาะสมกับครอบครัวเรา ความเหมาะสมที่เราคิดว่า เราที่เป็นพ่อแม่น่าจะรู้และเข้าใจดีที่สุดมากกว่าใคร

เส้นทางการสร้างเด็กในวันนี้ให้เป็นผู้ใหญ่ในวันหน้าของพ่อแม่อาจจะไม่ได้ราบรื่นนัก แต่คิดว่ามันใช่และถูกต้องในแบบของเราค่ะ

สักวันลูกจะเข้าใจในสิ่งที่พ่อแม่เลือกให้ในวันนี้ ตามที่พ่อชอบพูดให้แม่ฟัง "การเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยก็ดีตรงที่พี่จะได้เห็นความหลากหลายของเด็ก ที่ทำให้พี่มาตระหนักถึงอนาคตของลูก บางอย่างที่พี่มองแล้วจะไม่ให้ลูกเป็นแบบนี้ บางอย่างที่พี่มองแล้วจะไม่ให้ลูกเดินมาจากแนวทางนี้ ทุกสิ่งที่พี่เห็นมันสะท้อนให้พี่รู้ว่า เด็กสมัยใหม่ที่เรียนในสถานศึกษาที่ดี (ยัง) เป็นได้แบบนี้ และเด็กสมัยใหม่อีก 20 ข้างหน้าจะเป็นยังไง"  

และนี่คือเหตุของการเป็นคิดต่าง ทำไม่เหมือน ส่วนผลจากการคิดต่าง ทำไม่เหมือนจะเป็นอย่างไร คงต้องติดตามดูไปตลอดชีวิตลูกนับจากวันนี้ไปค่ะ





สุดท้ายแล้ว พ่อแม่อย่างเราจะคิดผิดหรือเปล่าก็คงต้องรอดูต่อไปค่ะ เพราะทุกคนล้วนคิดผิด ทำพลาดได้ แต่การตัดสินใจในครั้งนี้เราไม่ได้คิดแค่ลวกๆ ตัดสินใจกันฉับพลัน เราคิดมานาน ตัดสินใจอยู่นานแล้วจึงได้ลงมือทำ ถ้าต่อไปจะเกิดปัญหาอะไร เราก็จะแก้ไขไปตามนั้น และเราก็จะตอบตัวเองได้เมื่อย้อนกลับมาดูว่า ทำไมวันนั้นเราจึงคิดและทำลงไปอย่างนั้นล่ะค่ะ