ที่เราหนีชีวิตวุ่นวายทั้งหลายในสังคมการทำงานแบบออฟฟิศ

แล้วมาเขียนหนังสือเต็มตัวนั้น

เรากำลังหนีเสือปะจระเข้อยู่หรือเปล่า?

ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนดีอะไรนักหนา

แต่ก็ไม่ได้หน้าไหว้หลังหลอกอะไร

ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ

ไม่เคยด่าคนโน้นคนนี้อย่างโน้นอย่างนี้ลับหลัง แต่พอเจอหน้าก็ทำตัวหวานหยด

ไม่เคยคิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นหรือแต่งนิยายดีกว่าใคร

ถ้าเจอหน้าคนที่ไม่ชอบก็แค่เดินหนี ไม่ยุ่งด้วย ก็เท่านั้น ถ้าจำเป็นต้องคุยเพื่อรักษามารยาทก็ต้องจำใจทำ

ทำแบบเร็วที่สุด จบให้เร็วที่สุดแล้วไปที่อื่น

ไม่อยากจะเฟคเหมือนยืนต่อหน้ากล้องแล้วส่งยิ้มไปวันๆ ทั้งที่บางทีใจก็ไม่รู้สึกอย่างนั้นอีกแล้ว

แม่ถึงได้บอกว่าทอฟฟี่คงจะอยู่บนโลกนี้ลำบาก เพราะคิดอะไรก็ออกทางสีหน้าหมด

หัดมีสีหน้าแบบโป๊กเกอร์เฟซบ้างก็ดีนะลูก

นั่นน่ะ...ยากชะมัด ใครจะไปทำได้

แต่...ก็มีคนทำได้แฮะ เยอะด้วย

ที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือคนใกล้ตัวนี่สิที่ทำได้ จะบ้าตาย

หลงคิดว่าเขาน่ารักแสนดี เป็นน้องที่น่ารักมาแสนนาน พอเจออาการต่อมริษยาแตกของน้องเขาเข้าไป

อึ้งสิครับท่าน ไม่เคยคิดว่าเขาจะน่ารังเกียจขนาดนี้ ขยะแขยงแบบขนพองสยองเกล้าเลยเชียว

ตีหน้าซื่อใสไร้เดียงสา ทำตัวเฟรนด์ลี่น่ารักแสนดี แต่ลับหลังนินทาคนฉอดๆ ไอ้เราก็เห็นว่าน้องน่าสงสาร

เป็นเด็กที่มีชีวิตลำบากแล้วก็สู้ชีวิตน่ายกย่อง แต่พอได้ยินคำพูดจากครั้งหลังๆ ที่คุยกัน ทำเอาหมดใจไปเยอะมาก ไม่อยากพูดคุยกันอีกเลย

น่าแปลกที่คนรอบข้างหลายๆ คนก็สังเกตเห็นความร้ายกาจของเขาเสียด้วย

นี่ถ้ารู้ว่าเขาคบคนอื่นเพื่อผลประโยชน์อีกอย่างคงหนาวพิลึกล่ะ

แต่เอ...หนังหนาอย่างนั้นจะรู้ไหมนะว่าที่หลายๆ คนไม่รับโทรศัพท์ของเขาเป็นเพราะรำคาญ

ไม่อยากคุยอะไรกับเขาเป็นเพราะเอือมระอากับพฤติกรรมยกตนข่มท่านของเขา

ประโยคที่เขาพูดยังติดหูอยู่เลย แล้วก็ทำเอาตาสว่างด้วยว่าเขาคบคนอื่นก็เพื่อผลประโยชน์ตัวเดียว

คนเราเป็นนักเขียน เขียนงานก็น่าจะตั้งใจทำผลงานของตนเอง ไม่ต้องแข่งกับใครนอกจากตัวเอง

พัฒนาทุกอย่างให้ได้ อย่าคิดว่าตัวเองเก่งกว่าใคร

อย่าคิดว่าตัวเองเจ๋ง

เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า เขาจะรู้จักคำนี้ไหมหนอ

นักเขียนไม่ใช่พระเจ้า ก็แค่เขียนงานออกมาด้วยใจรัก ไม่ใช่เขียนออกมาเพราะคิดว่าเจ๋งกว่าคนอื่น

งานเขียนเป็นเรื่องของการสื่อสาร เราต้องสื่อให้คนอ่านรับรู้ถึงสารที่เราต้องการจะส่งให้อ่านให้มากที่สุด

ให้เขาเข้าใจได้โดยง่าย ส่วนจะเกิดอารมณ์คล้อยตามและอยากจะติดตามไหม นั่นก็ขึ้นอยู่กับกลยุทธ์ในการวางโครงเรื่อง จังหวะของประโยค และลีลาในการเขียน

ไม่มีนักเขียนคนไหนไม่อยากดัง ไม่อยากมีชื่อเสียงเงินทองและเป็นที่รู้จัก

แต่นั่น...คือสิ่งที่ต้องสร้างและใช้เวลายาวนานเพื่อให้คนยอมรับและรู้จักผลงาน

ถ้าวันๆ เอาแต่ติคนโน้น ว่าคนนี้ จะพัฒนาผลงานให้เป็นที่ยอมรับได้อย่างไร

หนังสือดีคือหนังสือที่เราชอบอ่าน

ไม่ใช่หนังสือที่มีภาษาสวยเลิศลอยต้องปีนบันไดอ่าน

หรือมีพล็อตเจ๋ง ใครก็เขียนเลียนแบบไม่ได้ ประมาณว่าข้าเก่งอยู่คนเดียว

ไม่ใช่หนังสือที่มีรางวัลการันตีความดีเด่น

อ่านแล้วมีความสุข ก็ชอบอ่าน

อ่านแล้วได้ฝันได้คลายเครียด ก็ชอบอ่าน

ต่อให้พล็อตน้ำเน่า จับนางเอกไปขัง ใช้เงินซื้อความรัก ปล้ำกันทั้งเรื่อง ถ้าอ่านแล้วสนุก ก็ชอบอ่าน

ใครจะทำไม

แม้เขาจะเอานิยายเราไปเม้าท์ว่าเป็นได้แค่นิยายประโลมโลก โรมานซ์หวานเลี่ยน

แต่ถ้าสร้างรอยยิ้มให้คนอ่านได้...ก็จะเขียน

ถ้ายังมีคนอ่านที่เราไม่รู้จักหน้าค่าตาอ่านแล้วเมลมาบอกว่า อ่านแล้วมีความสุข...ก็จะเขียน

ถ้ายังมีคนมาบอกว่ารักในตัวละครและแนวทางการเขียนของทอฟฟี่อยู่...ก็จะเขียน

ถ้ายังมีคนมาวิจารณ์ผลงานพร้อมขอให้ปรับปรุงพัฒนามากกว่านี้...แปลว่าเขายังให้โอกาส ทอฟฟี่ก็จะเขียน

ทุกวันนี้ถูกแม่คุณเอาไปนินทาต่อว่าต่อขานลับหลัง

เอาทอฟฟี่ไปพูดกับนักเขียนคนอื่นๆ ทอฟฟี่ก็รู้

แต่ไม่ใส่ใจ

เราควรใส่ใจเฉพาะเรื่องที่เป็นสาระ และใส่ใจคนที่เขาใส่ใจเราและรักเราอย่างแท้จริงก็พอ

จะชวนให้ใครมาเกลียดหรือหมั่นไส้ทอฟฟี่ไปด้วยก็ตามใจ

สักวันความจริงมันย่อมเปิดเผย

ขอแค่อย่ามายุ่งกับทอฟฟี่ก็พอ

ถ้าวุ่นวายมากๆ แล้วทอฟฟี่อ้าปากพูดบ้างจะหนาว

เมื่อก่อนอาจจะยังแคร์ความรู้สึกของเขาบ้าง แต่เดี๋ยวนี้...หลังจากได้ฟังประโยคเหล่านั้น...

ทอฟฟี่คิดว่าเขาเองก็ไม่ได้แคร์ความรู้สึกของเรานี่นา...แล้วเราจะไปสนเขาทำไม

ขอเถอะนะ...เลิกทำตัวแบบนี้เสียที

เลิกยกตนข่มท่าน

เลิกคิดว่าตัวเองเจ๋งกว่าคนอื่น

เลิกที่จะโบ้ยความผิดของตนเองให้คนอื่นเสียที

บางครั้ง...บางเรื่องที่ผิดพลาดก็อยากให้มองเสียใหม่ว่ามันไม่ใช่ความผิดของใครแต่ฝ่ายเดียว

บางครั้ง...ก็ผิดกันคนละครึ่ง...

บางครั้ง...ตัวเองผิดเต็มๆ แต่ดันไปมองว่าฉันมีอภิสิทธิ์ที่จะผิดน้อยกว่าคนอื่น เพราะยังไงเขาก็ต้องง้อฉัน

แล้วถ้าเขาไม่ง้อล่ะจะทำยังไง...ร้องกรี๊ดๆ ใส่หูชาวบ้านอย่างที่ชอบทำประจำงั้นหรือ?

ความคิดหลังตัวอักษรบางครั้งก็สะท้อนถึงตัวตนของคนเขียนเช่นกัน...

โชคร้ายหน่อยที่ทอฟฟี่ไม่ได้อ่านงานของเขาเลย ไม่เคยคิดจะอ่านก็เลยไม่เคยรู้ว่าเขาเป็นคนแบบนี้

ไม่อย่างนั้น...คงรู้สึกตัวและเลิกคบไปก่อนที่จะต้องมานั่งปวดหัวแบบนี้แล้ว เฮ้อ...

ทอฟฟี่ก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไร ไม่ดีพอที่จะไปสอนอะไรใคร แต่อย่างน้อย...

ก็ไม่ทำอะไรน่าเกลียดแบบที่เขาทำ...โชคดีของแม่นะเนี่ย แม่เราจะได้ไม่ต้องอับอายขายหน้าชาวบ้านเขา

สรุปง่ายๆ อย่าได้มาเวียนว่ายตายเกิดใกล้ๆ กันอีกเล้ย..สาธุ

สาปส่งเจ้าค่ะ!!!