เหมือนมันกำลังหลุดลอย

เหตุการณ์มันก็วนมาซ้ำๆ

ใจไม่อยู่กับตัวตั้งแต่ช่วงสาย

ความเฉื่อยชา ไม่กระตือรือร้น ไม่ใส่ใจ ไม่เป็นตัวเอง

กลับมาอีกครั้ง

คำพูดมันจุกอยู่ตรงคอ พูดไม่ออก ร้องไม่ได้

ยอมรับว่าตอนนี้ความกลัวและความสับสนมันมีมากกว่า

คำพูดที่พรั่งพรูออกจากปากพี่ มันกระแทกใจจนชาไปหมด

ไม่ใช่ไม่อยากจะทำให้มันดีขึ้น ให้มันดีกว่านี้

ไม่ใช่ว่าไม่พยายาม แต่มันคงยังไม่พอ

รู้ว่าเวลามันไม่เคยรอใคร เช่นเดียวกับความรู้สึกและหัวใจ

คำว่า โอกาส สุดท้ายแล้วนะ มันก้องอยู่ในหัว

แล้วต้องทำยังไง เริ่มต้นตรงไหน

ไปซ้ายหรือขวา

เดินหน้าหรือถอยหลังดี

ความรู้สึกตอนนี้เหมือนว่า

กำลังถือลูกโป่งอยู่ ลมมันพัดแรงขึ้นๆ

ลูกโป่งกำลังจะหลุดมือ ใจอยากจะคว้ามันไว้

แต่กายมันกำลังต้านแรงลมไม่อยู่

ลูกโป่งมันเกี่ยวอยู่แค่ปลายนิ้วแค่นี้ มันกำลังหลุดไปแล้ว

ขอเถอะนะลมช่วยผ่อนแรงให้ฉันที หากลูกโป่งใบนี้หลุดไปอีก

ฉันคงไม่มีวันได้มันกลับมาอีก

Create Date : 13 ตุลาคม 2561		0 comments
Last Update : 13 ตุลาคม 2561 23:39:56 น.
Counter : 474 Pageviews.
Share Tweet