10 days without you
เฮ่อออ ผ่านไปได้แล้ว 10 วัน โดยที่ไม่ได้คุยมันน่าอึดอัดจริงๆนะเนี่ย ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำใจได้เลยซักนิดทำไมพอคิดถึงเรื่องเธอ น้ำตามันก็ไหลออกมาได้เรื่อยๆทั้งที่พยายามแค่ไหน มันก็ไม่ลืมเธอซะที ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเธอมันมีอะไรให้จดจำมากมายขนาดนั้นเลยเหรองัยเนี่ย2 ปีกว่าที่ผ่านมา มันมีความหมายสำหรับเราเองมากขนาดนั้นเลยเหรอชักจะบ้าไปกันใหญ่แล้ววววววววววทำไมคนที่ทำใจได้ไม่ใช่เราซะที แต่เป็นเธอที่เข้มแข็งเหลือเกินเรายอมแพ้กับความเข้มแข็งของเธอจริงๆ แต่นั่นแหละมันก้ยิ่งทำให้เราเสียใจมากกว่าเดิม ไม่เข้าใจตัวเอง ทั้งๆที่ก็พูดกรอกหูตัวเองว่าเราจะต้องเข้มแข็งขึ้นให้ได้ วันนึงลืม อีกวันนึงคนมาถามแล้วมันจะให้ลืมได้ยังงัย ทุกวันนี้ยังอยากคุยกับเธอเหมือนเดิมแต่เอาเข้าจริงมันก็เป็นไปไม่ได้ ทำไมทำใจยากอย่างนี้น้า....ไม่ชอบช่วงเวลาแบบนี้เลย ไม่มีความสุขมากๆ วันๆไม่อยากทำอะไรเวลาเจออะไรมา วันนี้เราไปทำอะไร เราก็อยากที่จะเล่าให้เธอฟังแต่ตอนนี้หน้าที่ฟังมันไม่ใช่ของเธอ แล้วจะให้ทำยังงัยเล่ารู้มั้ยว่ามันทำให้รู้สึก "เหงา" ตลอดเวลา พอเหงา มันก็ร้องไห้อยู่ทุกทีไม่เคยทำใจได้ซักวัน ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนี่คือผลของการที่เรารักใครมากเกินไปเหรองัย ทำไมไม่มีใครเป็นแบบนี้กับเราบ้าง สุดท้ายก็โดนทิ้งอย่างนี้ทุกทีทั้งๆที่คิดว่าเราคงไม่กล้ารักใครมากสุดท้ายมันก็เป็นไปเองแล้วก็เป็นฝ่ายที่โดนทิ้งเอง แล้วเมื่อไหร่คนอย่างเราจะทำใจได้ซะทีเคยพูดกับเธอว่าแค่คุยกันในเอ็ม แค่นี้มันคงทำได้ใช่มั้ย เธอตอบว่าได้แต่มันกลายเป็นความหวังที่จะเจอเธอให้ได้ทุกวัน แบบนี้คือเราไม่ปล่อยวางเองนั่นแหละ ทำไม แค่ได้คุยกับเธอก็สบายใจหรือเราแค่กลัวว่าเธอจะหนีไปจากเราแล้ว เรากลัว กลัวมากจริงๆเพราะแค่ทุกวันนี้ไม่มีเธอที่อยู่ข้าง ก็จะแย่อยู่ทุกวัน ดูชีวิตมันน่าเบื่อไม่อยากจะทำอะไร งี่เง่าเองที่เป็นแบบนี้ พยายามบอกใครว่าทำใจได้สุดท้ายก็หนีความจริงที่ตัวเองเป็นไม่เคยพ้นซักที ไม่ชอบตัวเองเลยยยยย เกลียดตัวเองที่ชอบไปรักใครมาก สุดท้ายก็เป็นแบบนี้ทุกที ทั้งๆที่คิดว่าเผื่อใจไว้จะได้ไม่เจ็บ แล้วเป็นงัย ทำไม่ได้อย่างที่คิด คราวนี้มันเจ็บ!!!เจ็บกว่าทุกครั้ง แล้วก็เสียใจมากกว่าทุกครั้ง บางทีมานั่งคิดเรารับเหตุผลที่เธอให้ไม่ค่อยได้ ถ้าบอกว่าหมดรักแล้ว ยังทำใจได้มากกว่าอย่างน้อยก็รู้ว่าเธอไม่รักเราแล้ว ก็จะได้ให้ความรู้สึกมันหมดๆกันไปแต่รู้ว่าเธอยังรัก แต่มีเหตุผลของเธอ ก็เลยดูเหมือนมีความหวังหวังลมๆแล้งๆ หวังว่าเธอจะกลับมารัก งี่เง่าชะมัด!!!จริงๆทั้งอยากจะเจอ ทั้งอยากจะคุย แต่ทำไมตัวเองพอได้เจอแล้วกลับไม่อยากมองหน้า ไม่คุยกับเธอ 5555555 ประสาทตัวเองยังมีอีกหลายอย่างที่เราไม่เข้าใจตัวเองอีกเยอะ แต่เธอคงไม่เป็นรัยสินะเธอคงรับมันได้แถมยังบอกให้เราสู้ๆ สู้บ้าบออะไร มีรัยต้องสู้อีกมันจะไม่ไหวแล้วจะให้สู้อะไรมากมาย เธอบอกว่าอย่าเครียดนะเราเครียดกับความร่าเริงของเธอ เราเครียดกับการที่เธอเป็นปกติใครจะทำได้เข้มแข็งในเวลาที่ใจตัวเองอ่อนแออย่างสุดๆใครจะไปทำได้แบบเธอ ... เราไม่เก่งเท่ากับที่เธอทำได้หรอกเราเป็นอะไรมากมายไปแล้วใช่มั้ยเนี่ย..........บ้าบอ