และแล้วก็ถึงวันสัมภาษณ์วีซ่า

วันที่ 10 สิงหาคม 2552 เป็นวันสัมภาษณ์วีซ่าของข้าพเจ้าเอง

นัดสัมภาษณ์ตอน 8.00 น. ที่สถานทูตอเมริกา เชียงใหม่

ตื่นตั้งแต่ไก่โห่เลยงับ ง่วงนอนสุด ๆ ออกจากบ้านตอนเจ็ดโมงตรงเป๊ะ โดยมีคุณแม่สุดสวยขี่รถไปส่ง ไม่งั้นหลงแน่เลย ไม่เคยไปอ่ะ

การแต่งตัว -- เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ (อีนี่ช่างกล้า ไปอ่านที่อื่นเค้าไม่ให้ใส่ยีนส์ก็ยังจะใส่นะเอ็ง ความจริงคือไม่มีกางเกงอย่างอื่นเลยอ่ะ แหะๆ)

พอไปถึงก็เจ็ดโมงครึ่ง มีคนมายืนรอสองสามคนแล้ว สักพักพี่ยามใส่แว่นดำ(คิดว่าเท่ห์มากมั้งเฮีย) ก็ตะโกนข้ามฝั่งมาว่าคนที่จองคิวแปดโมงเข้ามาก่อน

เราได้ยินดังนั้นก็ข้ามถนนไปโดยไว ก็ไปที่ช่องของพี่ยามให้เค้าดูใบนัดกับพาสปอร์ต เสร็จแล้วก็ยืนรอหน้าประตูเหล็กกับพี่สาวอีกคนหนึ่ง

สักพักพอพี่สาวคนนั้นเดินเข้าไปเราก็เข้าไปตาม ดูเหมือนว่าเค้าจะให้เข้าทีละคนหรือเปล่าไม่แน่ใจ ถามด้วยว่ามาด้วยกันหรือเปล่ากับพี่สาวที่เราตามเข้าไป พี่ยามข้างในทำท่าเหมือนว่าให้เข้ามาทีละคนนะ แต่เอ็งเข้ามากับเขาทำไม ประมาณนั้น แต่อ่ะฮั้นก็ใช่จะแคร์ เข้ามาแล้วนี่หว่า ฮ่าๆๆ

จากนั้นก็เอาสัมภาระทุกอย่าง เอกสารทุกสิ่งอันใส่ในถาดพลาสติก แล้วก็ให้ถอดนาฬิกาด้วย เสร็จตัวเราก็เดินผ่านเครื่องแสกน แล้วก็ตรวจกระเป๋า เค้าก็เอามือถือไป(ปิดเครื่องก่อนเค้าจะตรวจ) เอาซองใส่ลิปมัน(เอาออกทำไมฟ่ะ ไม่ได้แต่งสวยเลยตรู) เอาลิขวิดออกด้วย(เอาไปเผื่อได้ใช้ ฮ่าๆ)

เสร็จทุกอย่างก็เดินเข้าประตูอันใหญ่ ๆ ไปเช็คเอกสารที่พี่สาวเสื้อเขียว เราเข้าไปคนที่สาม เลยได้เบอร์สาม เอกสารที่เค้าเก็บไปก็มีพาสปอร์ต ใบDSทั้งหลาย แค่นั้นมั้ง ห่ะๆ ไม่ได้เช็ค = = ตื่นเต้นจัด

ตรวจเอกสารเสร็จก็เดินไปนั่งรอ ดูวีดีโอการสาธิตการแสกนนิ้ว(หลายรอบมาก หลายเวอร์ชั่นด้วย มีเป็นภาษาเหนือด้วยนะ) นั่งดูไปก็หาวไป ง่วงอ่ะ ช่วงที่ดูวีดีโอก็เริ่มมีคนเข้ามาเช็คเรื่อย ๆ แต่ไม่เยอะเท่าไร

มองนาฬิกาแล้วมันแปดโมงกว่าละ ยังไม่เรียกตูอีก ตอนนั้นไม่ค่อยตื่นเต้นอ่ะ เริ่มเบื่อ ง่วงด้วย สักพักก็เริ่มเรียกคนเข้าไป เริ่มตื่นเต้นบ้างนิดๆ แต่คนโดนเรียกเข้าไปแป๊บเดียว ก็ออกมานั่งที่เดิม อ่ะเริ่มงง เข้าไปแล้วออกมาทำไมว้า

แล้วก็ขึ้นเบอร์สาม ช่องสอง เรียกตรูแระ เดินไปที่ประตู เปิดไม่เป็นคับ(บ้านนอกเอ้ย) ใช้เวลาหลายวินาทีกว่าจะรู้ว่ามันเปิดยังไง แล้วก็เดินเข้าไป ที่แท้เค้าเรียกไปแสกนนิ้วมือตะหากล่ะ ตื่นเต้นฟรีเลยตรู

ขอเล่าตอนแสกนนิ้วมือนิดหนึ่ง ตอนดูวีดีโอมันบอกว่ามีกล่องให้ยืน พอเข้าไปจริง ๆ ไหนล่ะกล่อง = = ตูยิ่งเตี้ย ๆ อยู่ แล้วก็แสกนตามที่แหม่มฝรั่งบอก บอกเป็นภาษาไทยด้วยนะเออ ตอนแสกนสี่นิ้วไม่เท่าไร ผ่านไปได้ด้วยดี แต่พอมาถึงนิ้วโป้ง เครื่องแสกนไม่ติดคับ นิ้วสั้น -*- แหม่มบอกให้ลองอีกที คราวนี้นังเตี้ยก็ใช้วีธีเขย่งเท้ากันเลยทีเดียว นิ้วโป้งจะได้ยาวพอดีกับเครื่องแสกนนิดหนึ่ง ฮ่าๆๆ แล้วมันก็แสกนได้ ก็เดินออกมานั่งรอเหมือนเดิม

ทีนี้ก็เรียกไปอีก น่าจะสัมภาษณ์จริง ๆ ละ คุณป้าคนแรกเข้าไปแป๊บเดียวก็ออกมา หน้าบานยิ้มรื่นมาก ผ่านชัวร์ แล้วก็เรียกไปอีกสองสามคนมั้ง จำไม่ได้ = =

จากนั้นก็ขึ้นสัญญาณหมายเลขสาม ช่องที่ 1 (อร๊ายยย คิวตรูนี่หว่า)
ลุกเดินไปแบบชิลๆ แต่ในใจเริ่มไม่ชิลแระ ใจเริ่มสั่น เสียวว้อย

ไปยืนช่องที่หนึ่ง เป็นผู้ชายไม่แก่เท่าไร อาเฮียผมสีดำ เอเชียหรือเปล่าไม่แน่ใจ
แต่พูดเร็วคอดๆ อีกะเหรี่ยงทำหน้างงหลายรอบ ไมค์อาเฮียก็ไม่ดังอีก เริ่มคิดในใจ จะผ่านไหมเนี่ยตรู

มาดูคำถามกันดีก่า (แปลไทยแล้ว ห่ะๆ)

อาเฮีย : อธิบายเกี่ยวกับออแพร์ให้ฟังหน่อย

อ่ะฮั้น : หา? (ทำหน้าแบบว่าฟังไม่ชัด เพราะไมค์อาเฮียไม่ดัง)

อาเฮีย : ย้ำคำถามเดิม ว่าให้บอกเกี่ยวกับออแพร์ (ปรับไมค์ตัวเอง)

อ่ะฮั้น : ออแพร์?(ยังไปย้ำเค้าอีกนะเอ็ง) จากนั้นก็บอกไปว่าเป็นโครงการงั้นงี้ บลา บลา..

อาเฮีย : แค่นั้น? มีอะไรอีกไหม (ระหว่างนั้นพี่แกก็ก้มมองเอกสาร แล้วก็พิมพ์คอมฯ)

อ่ะฮั้น : (เิริ่มคิดในใจ ตรูตอบน้อยไปป่าววะ อ่ะบอกเพิ่มก็บอก) ก็โม้ไปอีกว่าได้ฝึกภาษางั้นงี้

อาเฮีย : ทำไมอยากฝึกภาษา

อ่ะฮั้น : อยากเป็นenglish teacher in international school

อาเฮีย : คำถามนี้เป็นอะไรสักอย่าง ฮีพูดว่า volunteer

อ่ะฮั้น : ทำหน้างงอีกรอบคับ ใช้ศัพท์นี้ก็งงอ่ะดิ นึกว่าจะใช้พวก childcare อะไรงี้

อาเฮีย : ที่ที่คุณไปฝึก volunteer คือที่ไหน (เริ่มทำหน้านิ่ว)

อ่ะฮั้น : (โอ้ย ใช้ศัพท์เดิมอีกแระ เลยเดาว่าฝึกประสบการณ์เลี้ยงเด็กที่ไหน) ก็ตอบไปว่าเป็นโรงเรียน... แล้วก็ทำหน้าเหมือนถามเฮียแกว่า รู้จักป่าว

อาเฮีย : อธิบายเกี่ยวกับโรงเรียนมาดิ๊

อ่ะฮั้น : ก็ตอบไป เป็นโรงเรียนมีตั้งแต่อนุบาลถึงป.หก

อาเฮีย : มีอะไรอีก

อ่ะฮั้น : (ถามต่ออีกละ ตูตอบสั้นไปใช่มิ) ก็อธิบายไปว่าเป็นที่ที่ฉันฝึกสอนหนึ่งปี

อาเฮีย : มีเด็กที่ดูแลกี่คน อธิบายเกี่ยวกับเด็กมา

อ่ะฮั้น : ก็บอกไปว่าไปฝึกสอนที่นั่นหนึ่งปี มีเด็กในห้องเท่านั้นเท่านี้

อาเฮีย : บอกมาว่าทำอะไรบ้าง

อ่ะฮั้น : (ซักตรูอีกละ ที่พูดไปไม่เคลียร์ใช่มิ) ก็อธิบายยาวเลยค้าบ ไปฝึกสอนหนึ่งปี สอนเด็กอนุบาลสอง สอนเด็กวาดรูป ร้องเพลง เต้น แล้วก็สอนหนังสือด้วย

อาเฮีย : เรียนที่เชียงใหม่ยูฯเหรอ เรียนเกี่ยวกับอะไร

อ่ะฮั้น : เรียนคณะ.... สาขา...

อาเฮีย : (พยักหน้า) พ่อแม่คุณทำงานอะไร

อ่ะฮั้น : ตอบไปพ่อทำ... แม่ทำ...

อาเฮีย : โฮสทำงานอะไร

อ่ะฮั้น : โฮสพ่อทำ... โฮสแม่ทำ(เงียบไปพัก เพราะลืมอาชีพโฮส ฮ่าๆๆ อาเฮียก็มองหน้าประมาณว่าลุ้นมันจะตอบอะไร)

อาเฮีย : มีเด็กกี่คน

อ่ะฮั้น : บอกยาวเลยค้าบ มีสองคน เด็กผู้ชายหนึ่งขวบชื่อ.... เด็กผู้หญิงสี่ขวบชื่อ... (กลัวโดนซัก ตอบยาวไปสะใจ)

อาเฮีย : โอเค จะส่งวีซ่าให้คุณภายในสามวัน (ที่จริงได้ยินแค่ 3 days เลยเหมาว่าพูดประมาณนี้แหละ กั๊กๆๆๆ)

อ่ะฮั้น : thank you

เสร็จแล้วก็เก็บของเดินออกไปเลยคับ กลัวอาเฮียเปลี่ยนใจ ฮ่าๆๆๆ



พอลองกลับมาคิดดูแล้วว่าทำไมตัวเองถูกถามต่อยอด ก็อาจจะเพราะตอบสั้น หรือตอบไม่เคลียร์ เพราะฉะนั้นใครที่จะไปสัมภาษณ์ก็ตอบทีเดียวเอาให้เคลียร์ไปเลย จะได้ไม่ถูกถามอีก แล้วก็ทำใจให้สบายว่าตรูผ่านชัวร์ตอนสัมภาษณ์ ใบหน้าของเราจะได้สดใสปิ๊งปั๊ง ไม่เคร่งเครียด แล้วก็ไม่ต้องหลบสายตาคนสัมภาษณ์ ประมาณว่าถึงเราภาษาไม่ได้ accent ห่วย แต่เซลฟ์เข้าไว้ ทำหน้าเหมือนว่าสงสัยไรถามมาอีกสิฉันจะตอบให้หมด อะไรแบบนี้

ตอนเราสัมภาษณ์ไม่ตื่นเต้นเหมือนที่คิดไว้ แล้วก็รู้สึกมั่นใจมากว่ามันต้องผ่าน ถึงแม้จะโดนซักคำถามเยอะไปหน่อย แต่ก็คิดว่าเค้าคงถามไปงั้นแหละยังไงก็ให้ตรูผ่านแน่ ๆ ฮ่าๆๆ

ในที่สุดก็ผ่านจริงด้วย



ขั้นต่อไปก็เป็นการจัดกระเป๋าเตรียมบินแล้ว เย้ๆๆ

Create Date : 10 สิงหาคม 2552		8 comments
Last Update : 10 สิงหาคม 2552 11:29:55 น.
Counter : 1041 Pageviews.
Share Tweet