ที่สุดของความหวังที่เปรียบดังพลุแตก

เคยไหม ที่อยากได้อยากมีอยากเป็น
อยากทำอะไรบางอย่างที่สุดๆๆๆ
ความหวังมันพลุ่งพล่าน หัวใจพองโต
จนถึงจุดสูงสุดของความปรารถนา
แล้วสุดท้ายความรู้สึกเหล่านั้น
ก็หายไปซะเฉยๆลดลง ลดลง ลดลงเรื่อยๆ
กลายเป็นความเฉยชา ไม่ใส่ใจอีกต่อไป


ความรู้สึกอยากเป็นแอร์ของฉันก็เหมือนกัน
ตลอดเวลาเกือบ4ปีมานี้ ฉันเฝ้าเพียรพยายาม
สมัครแอณ์ตลอดเพราะหวังว่าสักวัน
ฉันจะเป็นผู้เอาชนะใจกรรมการได้สักที
ฉันไปสมัครแอรืแต่ละครั้ง
ด้วยความหวังเต็มเปี่ยม
และก็กลับมาแต่ละครั้ง
ด้วยความเสียใจอย่างที่สุด

ฉันเหนื่อย บางทีก็ท้อแต่ก็ไม่ยอมเลิกหวัง
นานแสนนาน กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่แบกหน้าไปสมัครแอร์
ความอยาก ยังอยาก เมื่ออยาก ก็หวัง
เมื่อหวัง ก็สู้ทน ทนสู้ มาเรื่อยๆ

จนวันหนึ่งฉันไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน
อยู่ๆ ความหวังอันโชติช่วงอยู่เมื่อวาน
ก็พลันริบหรี่ลงกะทันหัน
ราวกับว่าพลุความหวังของฉัน
เมื่อถูกจุดขึ้นสู่จุดสูงสุดแล้ว
มันก็แตกกระจายท่ามกลางเวหา
แล้วพลันเศษซากตกหล่นลงมาสู้พื้นดิน
ฉันรู้สึกไม่อยากเป็นแอร์มากมายเหมือนเก่า

ไม่ตั้งความหวังไว้สูงเหมือนก่อน
ไม่สนใจไม่ใส่ใจการสมัครแอร์อีก
เฉยๆ หรือนี่คือความเสียใจจนชินชา
ฉันไม่รู้แล้วล่ะ ไม่หวังมาก
แต่แนก้ไม่รู้ว่าต่อไปฉันจะเดินไปทางไหนดี
ในเมื่อทางที่ฉันอยากเดินนั้นฉันไปไม่ได้
ฉันรู้สึกเหมือนลูกโป่งตกทะเล
ที่กำลังลอยเท้งเต้งเคว้งคว้างอยู่กลางน้ำลึก

มองไม่เห็นฝั่งเลย เหนื่อยจัง เบื่อ เซ็งชีวิตแล้วนะ
หิวข้าวแล้วด้วย จุดหมายที่รู้ตอนนี้
คือไปหาอะไรกินดีกว่า.....

Create Date : 01 พฤษภาคม 2551		1 comments
Last Update : 1 พฤษภาคม 2551 16:09:54 น.
Counter : 603 Pageviews.
Share Tweet