หวั่นใจ ...แต่ไม่หวั่นไหว

เราคบกันมา ก็ล่วงเลยผ่านไป 3 ปี กำลังจะย่างเข้าปีที่ 4 หลายครั้งที่พบหน้า เราก็จะยิ้ม หัวเราะ กิน เที่ยว ด้วยกัน แต่ยามเมื่อห่างไกล เราก็มีแต่เคืองใจ ระแวงใจ ไม่ค่อยไว้เนื้อเชื่อใจกันเท่าไหร่ ทำให้ต้องตัดสินใจ "เลิกคบ" และห่างเหินกันออกไป จะมีทักทายกันบ้าง ก็ทาง msn เท่านั้น

ความรู้สึกที่มีก็เริ่มเลือนลาง จางหายไป และไม่คิดจะเจอกันอีก แต่เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา เธอขอร้องให้ไปเจอกันอีกซักครั้ง ก่อนที่เราจะอยู่กันคนละแผ่นดิน ความรู้สึกหวั่นใจก็เกิดขึ้น มันร้อนรน เพราะกลัวความรู้สึกเดิมๆจะกลับมา

ท้ายที่สุด...ก็สามารถบังคับใจตัวเองเอาไว้ได้ "ไม่หวั่นไหว" อย่างที่หวั่นใจเอาไว้ในตอนแรก อาจจะเพราะความห่างเหินมาระยะหนึ่งก็ได้ ที่ทำให้การพบเจอกันในครั้งนี้ มันดูแปลกๆ อธิบายไม่ถูก

หลังจากวันนั้นผ่านไป ก็กลับไปคิดทบทวนหลายสิ่งหลายอย่าง ลองโทรหาเธอ 2-3 ครั้ง เพื่อดูว่าจะรับสายหรือไม่ ลองส่ง sms ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร
แต่ทุกอย่างก็ "นิ่ง" สนิท มันเลยยืนยันได้ว่า "การพบกันครั้งนี้ คือ การจากลา" ความผูกพันที่เรามีต่อกันมาทั้งหมด

ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกความรู้สึกที่มอบให้แก่กัน
ณ ตอนนี้ก็ไม่ได้เกลียด ไม่ได้โกรธ เพราะเรายังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอไป

ขอบคุณสำหรับ"ความรัก" ที่เคยมอบให้เพียงเล็กน้อย (ก็ยังดี)
จากนี้ไป ขอให้เธอมุ่งไปสู่ความฝัน ความหวังที่ตั้งใจไว้ และทำให้สำเร็จ
จากนี้ไป ขอให้พบเจอเนื้อคู่ที่จะทำให้เธอคลายเหงา คอยเป็นเพื่อนทุกข์

สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเรา คือ การได้อยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน เมื่อคิดถึงกัน เราก็เพียงแต่เงยหน้ามองท้องฟ้า เราก็จะเห็นกัน กายเราอยู่ห่างแต่ใจเราจะอยู่ใกล้กันตลอดไป

โชคดีและลาก่อน

Create Date : 09 ธันวาคม 2551		2 comments
Last Update : 9 ธันวาคม 2551 8:36:13 น.
Counter : 717 Pageviews.
Share Tweet