 |
 |
 |
 |
 |
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 |
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
| 31 | |
|
|
| |
|
|
| 25 พฤษภาคม 2552 |
|
|
 |
|
|
|
|
|
| |
|
 |
 |
 |
 |
|
|
|
|
|
| |
โดดเดี่ยว
ในยามที่รู้สึกถึงความผิดปกติที่เข้าในชีวิต มักจะรู้สึกโดดเดี่ยว เป็นกันมั่งมั๊ย
นับตั้งแต่เสียแม่ไป ลึกๆแล้วก็ยังไม่หายเสียใจ ยังคงคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ยังฝันเห็นอยู่ทุกวัน เรื่องราวภายในบ้านก็ดูเหมือนจะดีขึ้นกว่าเดิม พายุในชีวิตก็ไม่ถึงกับสงบ ยังคงพัดผ่านเบาๆเหมือนลมกระทบน้ำทะเลพอให้เกิดคลื่นกระเพื่อมเบาๆ และก็(แกล้ง)ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่คิด ไม่ใส่ใจ แต่ลึกๆก็ยังคงวนเวียนคิดนู่นคิดนี่อยู่ตลอดเวลา เพียงแต่พยายามไม่แสดงออกมาให้ใครเห็น ยิ่งทำแบบนี้ ก็ยิ่งโดดเดี่ยว เหมือนอยู่ตัวคนเดียว
ถึงแม้ว่าจะมีพี่น้องที่เกิดจากสายเลือดเดียวกัน แต่ก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน พวกเค้าก็ไม่ได้ใส่ใจเราเท่าไหร่ อาจจะลืมไปด้วยซ้ำว่ายังมีเราอยู่ในโลกใบนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องก็ห่างเหิน เหมือนคนแปลกหน้า เจอกันก็ไม่สนิทใจ ไม่รู้จะคุยอะไรกัน เหมือนคนแปลกหน้า ไม่เชื่อใจที่จะบอกเล่าอะไรให้ฟัง บางครั้งในยามเหงาๆ อยากมีใครซักคนรับฟังเรื่องราว คิดจะโทรหา แต่ก็ต้องวางสายทุกครั้ง เพราะความรู้สึกมันแย้งตลอดเวลาว่า "ยังไม่ใช่" คนที่ไว้ใจ
สำหรับเพื่อนก็มีอยู่ 1 คนที่คอยเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง และเป็นผู้รับฟังที่ดี คอยให้กำลังใจ คอยให้แง่คิด เตือนสติอยู่เสมอๆ แต่ก็นะ...ต่างฝ่ายต่างก็มีปัญหาไปคนละแบบ คงไม่สามารถไปรบกวนได้อยู่ตลอดเวลา ที่สำคัญตัวเค้าเองก็ไม่เคยเอ่ยปากเล่าเรื่องราวอะไรให้เราฟัง ทำให้คิดได้ว่าเราคงไม่ใช่คนที่ไว้ใจ หรือตัวเค้าเองเป็นคนไม่ชอบเล่าเรื่องราวให้ใครฟัง เมื่อมองกลับมาที่มุมของเรา ก็รู้สึกว่าเราพึ่งพาไม่ได้และรู้สึกผิดที่คอยรบกวนเค้าอยู่ตลอดเวลา ขณะที่เราไม่เคยช่วยอะไรเค้าได้เลย
ชีวิตบนโลกใบนี้ไม่เหลือใครอีกแล้ว คนร่วมชีวิตที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว คือ แม่ ก็ทิ้งกันไปแล้ว สามีและลูกคือคนที่เข้ามาในชีวิตภายหลัง ไม่ใช่คนที่อยู่ร่วมกันมานาน ที่สำคัญเค้าไม่เคยช่วยอะไรเราได้ ไม่สามารถปรึกษาอะไรได้เลย พูดคุยอะไรกันก็ไม่ได้ เพราะมองแตกต่างกันอยู่ตลอดเวลา พอพูดไปก็เคืองใจกันเสมอๆ ดังนั้น จึงไม่พูดอะไรเลย ดีที่สุด แล้ว
แต่พอเก็บเอาไว้คนเดียว ความโดดเดี่ยวก็เข้าครอบงำ มันทรมานจังเลยนะ การเก็บอะไรเอาไว้เนี่ยะ หรือเรามันพวกโรคจิตมีอะไรก็ต้องพูดๆออกมา ถึงจะสบายใจ แล้วจากนี้ไปชีวิตที่เหลืออยู่อาจจะแค่ 1 วัน 1 เดือน 1 ปีหรืออาจจะ 30 ปี จะทำอย่างไร ยังไม่อยากนึกถึงอนาคตในวันข้างหน้า ว่าตัวเราจะเป็นยังไง ลูกจะเป็นยังไง สามีจะเป็นยังไง
ก็ตระหนักอยู่เสมอว่าไม่มีใครสามารถกระทำสิ่งใดๆได้ตามความต้องการของเราได้ อย่าคาดหวังอะไร แต่...........................ก็ยังอยากคาดหวังอยู่ดี
| Create Date : 25 พฤษภาคม 2552 |
| Last Update : 25 พฤษภาคม 2552 14:43:14 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 3274 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: americano on ice (สาวหวานเมืองเพชร  ) วันที่: 11 มิถุนายน 2552 เวลา:8:28:13 น. |
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
