ไม่ชอบคนสอพลอแต่ต้องการคนรู้จักพูด ไม่ต้องการเสแสร้งแต่บังคับให้แสดง เกลียดการโกหกแต่ก็พึงโฆษณา เหรียญสองด้านแล้วแต่ใครจะเห็นหรือเลือกด้านไหน ขาวดำก็แค่สีไม่ได้วัดดีชั่ว มีแต่คนทั้งนั้นที่เป็นผู้ตัดสิน มนุษย์ตั้งกฎ คิดเองเออเอง ตัดสินกันเอง เราตามหาความจริงด้วยการจับผิดและหาคำตอบด้วยการตั้งโจทย์

  การแสดงความเห็นบางครั้งก็เป็นการก้าวก่าย บางทีก็อวดรู้ บางก็ก้าวร้าว แต่พอรับฟังความเห็นก็กลายเป็นไม่รู้จักคิด ไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่มั่นคง ใจใครใจใครมันมากเกินจะตามทันจริงๆ หลายทีหลายหนจนสับสนว่าความจะมีความมั่นใจตอนไหน จนถึงขั้นว่ามั่นใจจนเรียกว่าไม่ฟังใครรึเปล่าหรือโลเลจนไม่น่าเชื่อถือกันไปแล้ว

  ความพอดีคืออะไร อะไรเป็นตัวบอกว่ามากเกินไปหรือน้อยเกินไป แค่ก้าวออกจากบ้านก็ถูกตัดสินแล้ว จิตใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง มันเป็นคำที่ถูกต้องจริงๆ บางคนตัดสินเราได้โดยแทบไม่ต้องมองดูด้วยซ้ำ จะทำอะไรก็มีสายตาจับจ้องไม่มีสายตาจับจ้องบางทีเราก็ถูกความคิดตัวเองครอบงำ ทัศนคติคนเรานี่แข็งแกร่งเหลือหลาย บางทีเราก็สนใจจุดดำตรงกลางมากกว่าสนใจว่ากรอบมีรูปทรงแบบไหน

   เมื่ออยู่ในสังคมไม่ยิ่งใหญ่ก็ต้องเป็นผู้ฟังละน้า~

ไม่พูดก็ว่าเข้าถึงยาก พูดมากก็กลายเป็นไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจ ยุ่งยากจริง... บางทีก็ไม่รู้ว่าใครคิดมากกว่ากัน