Nice To Meet You : ยินดีที่ได้รู้จักคุณ Part Two

Nice To Meet You : ยินดีที่ได้รู้จักคุณ Part Two

เมืองหลวงแห่งประเทศที่มีได้ชื่อว่าเป็นเกาะ เกาะที่ได้ชื่อว่าเป็นศูนย์กลางการพานิชที่ใหญ่ที่สุดในโลก อากาศที่ขมุกขมัว ท้องฟ้าหาความแจ่มใสได้ยาก ออโรร่าเดินออกมาจากตึกของคณะกับเพื่อนสนิทสองคน ก่อนทั้งคู่จะขอตัวแยกย้ายไปห้องสมุดและทำธุระส่วนตัว ปล่อยเธอเดินกลับคอนโดเพียงลำพัง แต่ความนิยมในตัวเธอดูเหมือนจะมีชายหนุ่มหลายคนหลายเชื้อชาติ ต่างอยากอาสาพาเธอไปส่ง และดูเหมือนจะไม่มีใครได้รับโอกาสดีขนาดนั้น

"ไฮ จะไปไหนครับคนสวย" น้ำเสียงทักทายดังมาจากด้านข้าง ที่เธอเพิ่งจะสังเกตเห็นรถสปอร์ต Alfa Romeo สีดำมาจอดเทียบข้างๆ น้ำเสียงอารมณ์ดี ติดตลกๆของเจ้าของรถทำเอาออโรร่าขมวดคิ้วเข้าหากันงงๆ เธอไปรู้จักคนขับรถราคาแพงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอสังเกตหน้าตาคนขับดีๆ ก็อดส่งยิ้มบางๆไปทักทายไม่ได้

"คิดว่าใคร เอียนนี่เอง"

"จะไปไหนครับ" เอียนถามย้ำ สายตาอบอุ่นจนคนเผลอมองแอบหวั่นไหว ไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมระบบป้องกันตัวเองของเธอถึงไม่มีปฏิกริยากับคนๆนี้เลย

"จะไปที่ร้านค่ะ"

"ผมไปส่ง" เอียนเสนอตัว แต่หญิงสาวกลับส่ายหน้าปฏิเสธ ทำเอาคนเสนอตัวแบบหวั่นเใจล็กน้อย

"รังเกียจผมเหรอครับ" คำถามที่ดูเหมือนจะเป็นการพูดเล่น แต่ดูจากสีหน้าแล้ว เจ้าตัวอาจจะแอบคิดจริงจังก็ได้ และนั้นทำให้หญิงสาวรีบส่ายปฏิเสธขอกล่าวหา ก่อนจะชี้แจงเหตุผลของตัวเองอย่างร้อนรน

"ฉันไม่ได้รังเกียจนะค่ะ แต่ว่าคุณต้องซ้อมว่ายน้ำไม่ใช่เหรอคะ ร้านฉันอยู่ไม่ไกล ไปเองก็ได้ค่ะ" คำอธิบายที่ชวนเอาริมฝีปากบางๆของชายหนุ่มคลีออกแล้วบอกกับเธอตรงหน้าอย่างเอ็นดู

"ผมไปส่งคุณแล้วแอบกลับไปนอนที่คอนโด ก็ยังกลับมาซ้อมทันเลยครับ ให้ผมไปส่งนะ" เมื่อเห็นชายหนุ่มเสนอตัวขนาดนั้น เธอเองก็ไม่อยากจะขัด อดแปลกใจกับตัวเองอยู่เหมือนกัน ทำไมถึงได้ใจอ่อนยอมไปกับคนตรงหน้า ทั้งที่เมื่อก่อน ต่อให้ใครชักแม่น้ำทั้งห้ามาเธอก็มีให้คำตอบเดียว

"ก็ได้ค่ะ" คนรอลุ้นคลียิ้มกว้าง นัยน์ตาสีเทาทอประกายดีใจอย่างไม่ปกปิด นั้นทำเอาหัวใจใครบางคนแอบกระตุกวูบ

ยิ้มแบบนี้กะจะเอาเธอให้ตายเลยหรือไง


"เดี๋ยวผมมารับนะครับ" เอียนบอกหลังเธอเดินลงจากรถ ก่อนจะออกตัวไปไม่รอฟังคำตอบของหญิงสาว ออโรร่ามองตาม Alfa Romeoสีดำงงๆ และดูท่าเธอจะหนีกลับไม่ได้แล้ว เพราะเขารู้จักที่พักของเธอ ถึงหนีจากตรงนี้ได้ ผู้ชายคนนั้นก็คงตามไปที่ห้องเธออยู่ดี

"พี่แจน" ออโรร่าเดินเข้ามาในร้านอาหารไทย ที่เป็นหนึ่งในสาขากิจการของที่บ้านเธอ เธอถามหาผู้จัดการร้าน

"อ้าว หนูออเองหรือคะ" ป้าอรแม่ครัวประจำร้านเดินออกมาจากครัว มองลูกสาวเจ้าของร้าน ทั้งยังส่งเสียงทักออกมาเป็นภาษาไทย แถมเรียกเธอด้วยชื่อเล่นที่หมู่คนไทยมักเรียกกัน

"สวัสดีค่ะป้าอร" สาวลูกครึ่งยกมือไหว้ผู้อาวุฒิโสกว่า ซึ่งอีกฝ่ายก็รับไหว้แทบจะในทันที อดนึกชื่นชมเจ้าของร้านในใจไม่ได้ เธอสอนลูกสาวลูกครึ่งคนนี้ให้รู้จักวัฒนธรรมไทยท่ามกลางสังคมที่แตกต่างอย่างนี้ได้ยังไง

"เมื่อวานที่ร้านชบาชมพูสามมีปัญหาเหรอคะ" ออโรร่าถาม แม่เธอโทรมาบอกเมื่อวานให้ช่วยเข้าไปดู แต่เมื่อเช้าก็โทรมาบอกเธอใหม่ว่าให้เข้ามาดูที่นี่แทน

"ป้าก็ได้ยินมาแบบนั้นนะหนูออ แต่เรื่องรายละเอียด ป้าไม่แน่ใจ ต้องลองถามแจนดู"

"อ้าว คุณหนูออ" ผู้จัดการร้านสาวเดินลงมาจากชั้นบน ในมือถือลังเบียร์อยู่ ทำเอาลูกสาวเจ้าของร้านต้องร้านต้องตรงดิ่งเข้าไปช่วย

"ทำไมไม่รอเด็กเสิร์ฟมาช่วยล่ะคะ" ออโรร่าถามอย่างห่วงใย

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้เอง" ผู้จัดการร้านสาวบอก ก่อนจะจัดงานเตรียมยัดขวดเบียร์ใส่ตู้แช่ แต่ลูกสาวเจ้าของร้านก็บอกให้เธอไปพับผ้าเช็ดมือแทน และจัดการงานตรงนี้แทนเธอ

“เมื่อวานนี้ที่ชบาชมพูสามมีเรื่องอะไรกันคะ” ออโรร่าถามขณะที่มือยังทำงาน

“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แม่ครัวกับผู้ช่วยมีปัญหากันนิดหน่อย” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย และนั้นทำให้ผู้จัดการร้านสาวเล่าต่อ

“ตอนนี้เครียร์แล้วค่ะ พี่เก๋จัดการเรียบร้อยแล้ว” เล่าจบไม่นานพนักงานเสิร์ฟสองคนในร้านก็เดินเข้ามา แจนแนะนำให้ทั้งคู่จักกับออโรร่า

“นี่คุณหนูออลูกสาวของเจ้าของร้าน วันนี้เธอจะมาช่วยเรา” สองสาวเตรียมจะยกมือไหว้ ทำเอาลูกสาวเจ้าของร้านคัดขึ้นดังลั่นร้าน

“อย่าไหว้ค่ะ เราน่าจะรุ่นๆเดียวกัน” สองสาวเสิร์ฟมองหน้ากันเหลอหลา
“คุณหนูออพูดไทยได้เหรอคะ” ออโรร่ามองสองสาวอย่างขำๆ จากนั้นก็พยักหน้าหงึกหงักเป็นการให้คำตอบ

“ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ แล้วก็เรียกหนูออเฉยๆก็พอ” หลังจากทำความรู้จักกันพอหอมปากหอมคอก็ทำให้ออโรร่ารู้ว่า รัญกับพลอยทั้งคู่เป็นรูมเมทกันและก็เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ เรียนภาษาศาสตร์ทั้งคู่แถมยังอ่อนกว่าเธอตั้งสองปี


“รับอะไรดีคะ” หลังร้านเปิดลูกค้าต่างชาติมากมาย ผลัดกันหมุนเวียนเข้าออกสั่งอาหารกันสนุก บางก็ใส่กล่อง บางก็นั่งกินบรรยากาศไทยๆในร้าน

“ต้มยำกุ้ง ผัดไทย ต้มข่าไก่” สำเนียงแปร่งๆของเจ้าของประเทศบอกรายงานอาหารไทยหลายอย่าง ขณะที่เด็กเสิร์ฟจำเป็นที่อยู่ในชุดไทยแขนกระบอกสีชมพูก็จดออเดอร์มือหยิก

“สักครู่ค่ะ” ลูกสาวเจ้าของร้านหายไปบอกออเดอร์ข้างใน วันสุดสัปดาห์แบบนี้เป็นธรรมดาที่ลูกค้าจะแน่นร้าน ทำเอาสองสาวเสิร์ฟกับอีกหนึ่งสาวเสิร์ฟจำเป็นถึงกับปาดเหงื่อกันเลยทีเดียว งานเสิร์ฟราบรื่นไปด้วยดี จนกระทั่งร้านปิด บรรดาพนักงานนั่งรอหาญทริปกัน ส่วนออโรร่าก็ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า โดยไม่รู้ว่าหน้าร้านมีคนบุกรุกเข้ามา

ชายหนุ่มผมบอล์น นัยน์ตาสีเทาเดินเข้ามาในร้าน ไม่ได้สนใจป้ายที่แขวนไว้ข้างหน้า ‘Close’

“ขอโทษค่ะ ร้านเราปิดแล้ว” แจนทำหน้าที่ผู้จัดการร้านที่ดี เดินเข้าไปเครียร์กับลูกค้าหลงเวลาหน้าหล่อคนนี้ แต่คุณลูกค้ากลับยิ้มกว้างแล้วบอกติดตลกๆ

“ผมมาหาเด็กเสิร์ฟที่ชื่อออโรร่า” ฟังชื่อแล้วแจนก็ทำหน้างงๆ พนักงานเสิร์ฟที่นี่มีชื่อเป็นเจ้าหญิงด้วยเหรอ

“ไม่มีนะค่ะ”

“เอียน มาได้ไงคะเนี้ย” เสียงหวานขัดอาการงงของแจน พูดคุยกับลูกค้าคนนี้อย่างคุ้นเคย

“มารับคุณไง” เอียนก้มลงมองอีกฝ่าย ออโรร่าลูกครึ่งสาวที่ว่าสูงร้อยเจ็ดสิบกว่าๆแล้ว ยังต้องแหงนหน้าคุยกับอีกคน และไม่ต้องสงสัยเลยว่า สาวไทยแท้ๆอย่างแจนที่มีความสูงเพียงมาตรฐานหญิงไทยนั้นจะสนทนากับ ‘ยักษ์’ ตรงหน้าที่สูงร้อยเก้าสิบปลายได้ลำบากขนาดไหน

“ฉันคิดว่าคุณล้อเล่น เห็นมาช้า” เอียนยิ้มรับคำเหย้า รู้ดีว่าตัวเขาเองไม่ได้มาช้าอย่างที่เธอกล่าวหา

“ผมมาทันเห็นคุณใส่ชุดไทยนะ” ตอบกลับทำเอาตาสีฟ้าโตกว้างตกใจ

“มานานขนาดนั้นเลยเหรอคะ” เอียนพยักหน้า ยิ้มมุมปากกับสีหน้าสำนึกผิดของอีกฝ่าย สนุกที่ได้แกล้งเธอเล่น

“ผมล้อเล่น ผมเพิ่งมาถึงนี่แหละ นักว่ายน้ำเวลามีไม่มากนะครับคุณผู้หญิง” ปลายเสียงติดตลก แต่คนฟังกลับไม่ตลกด้วย มองคนตรงหน้าอย่างคาดโทษไว้ในใจ

“กาแฟที่ฉันติดไว้ ถือว่าหายกันนะค่ะ” ยักษ์ตัวโตแอบหน้าเสีย คนได้โอกาสเลยหัวเราะคิกคักสนุกใหญ่

“แกล้งผมงั้นสิ” ออโรร่าพยักหน้ารับดื้อๆ ปากบางก็ยังระบายยิ้มอยู่ เอียนทำท่าทางหมั่นไส้สาวตรงหน้า แต่เธอก็หาทางเอาตัวรอดด้วยการหันไปบอกลาคนในร้านเป็นภาษาที่เขาฟังไม่ออก และก็เดินนำเขาออกนอกร้าน

เมื่อคล้อยหลังทั้งคู่ไป สองสาวเสิร์ฟในร้านที่นั่งเก็บอาการอยู่นานก็กรี๊ดลั่นร้านพาเอาคนอื่นๆตกใจไปด้วย

“อะไรๆ เป็นอะไร” แจนถามอย่างตกใจ

“เอียนพี่แจน นักว่ายน้ำคนดังที่มหา’ลัย หล่อได้อีกอ่ะ” รัญยิ้มกว้าง หน้าตาเคลิบเคริ้มจนแจนต้องส่ายหน้าปลงๆ

“เอียนกับหนูออคบกันเหรอ?!”


“คุณต้องมาที่ร้านทุกวันเลยเหรอ” เอียนถามอย่างข้องใจ สามวันหลังจากที่เขาไปรับไปส่งเธอครั้งแรก เธอก็มาที่ร้านอาหารไทยทุกวัน แต่ว่าคนล่ะร้านกันทุกวัน

“ก็เดือนหนึ่งเข้าร้านล่ะครั้งค่ะ” ออโรร่าตอบคำถามท่าทางเพลียๆ

“มีกี่ร้านครับ”

“เก้าค่ะ” เกือบเหยียบเบรกรถหัวทิ่ม ร้านอาหารเก้าร้านในลอนดอน แค่นี้ก็ไขข้องใจในชีวิตความเป็นอยู่ที่สุขสบายของเธอได้แล้วกระมัง

“งั้นก็อีกห้าวันสินะครับ”

“ค่ะ แต่คุณไม่ต้องมารับฉันก็ได้นะค่ะ” ออโรร่าบอกอย่างเกรงใจ นี่ก็ปาเข้าไปวันที่สี่แล้วที่เขามารับมาส่งเธอ ทั้งที่ไม่มีความจำเป็นเลยสักนิด เธอก็เป็นแค่เพื่อนของแอนนา น้องสาวของเพื่อนสนิทเขา

“ผมอยากมา อีกอย่างครอบครัวผมกำลังจะมาอีกสามวัน ผมว่าจะพาเขาไปที่ร้านของคุณแม่คุณ คุณว่าไง”

“อ๋อ จะให้ฉันลดราคาใช่ไหมคะเนี้ย” คนชื่อเดียวกับเจ้าหญิงหันไปมองอย่างรู้ทัน ขณะที่เอียนหัวเราะหึๆถูกใจในลำคอ

“รู้ทันผมจนได้”

“เอาสิค่ะ คุณจะมากี่คน ฉันจะจองที่ไว้ให้” เสนอความเห็น ก่อนอีกฝ่ายจะนับนิ้วจำนวนสมาชิกครอบครัวในใจ

“หกคนรวมผมนะ”

“โห...ครอบครัวใหญ่จังเลยนะค่ะ” ออโรร่าอุทานแปลกใจ คนอังกฤษน้อยคนนักที่จะมีลูกๆถึงสี่คน แถมยังใช้ชีวิตอยู่ในลอนดอนด้วย

“ครับ ผมมีพี่สาวหนึ่งคน น้องชายกับน้องสาวอีกสองคน” ยิ้มแย้มดูอบอุ่นยามพูดถึงครอบครัว ซึ่งคนฟังสัมผัสได้ถึงสายใยระหว่างพี่น้อง คงสนิทกันมาก

“ดีจังค่ะ ฉันมีน้องชายฝาแฝดสองคน” ออโรร่ายิ้มบางเมื่อพูดถึงน้องชายจอมยุ่งทั้งสองคน ฝาแฝดที่ห่างจากเธอสามปี

“ว้าว ฝาแฝดเหรอครับ ผมอยากมีบ้าง”

“อย่าเชียวค่ะ” พี่สาวฝาแฝดทำหน้านิ่วสยอง แล้วก็สาธยายถึงความแสบทรวงให้ชายหนุ่มฟัง และคนที่จะกำราบน้องชายจอมยุ่งได้จริงๆก็เห็นจะมีแต่เธอกับแอสลี่ลูกพี่ลูกน้องที่เธอรักเสมือนพี่สาวแท้ๆ เล่าถึงวีรกรรมของน้องชายสมัยไปเมืองไทย

“มาคัสกับลูกคัสเคยหนีออกไปเที่ยวถนนข้าวสาร ถักผมทรงเดดร๊อคกลับมาบ้าน ฉันจำได้ว่าแม่ลมแทบจับ ส่วนพ่อก็เอาแต่หัวเราะสนุก”

“แล้วแม่คุณทำไง” เอียนถามอย่างสนใจ

“สั่งตัดค่ะ แต่สองคนนั้นไม่ยอม แม่เลยบอกว่าจะกักบริเวณสองอาทิตย์ น้องชายฉันเลือกถูกกักบริเวณ พอกลับมาก็ถูกกักบริเวณสองอาทิตย์จริงๆ และน้องชายฉันก็ไปตัดผม”

“อ้าว ทำไมล่ะครับ คุณสั่งเหรอ” ออโรร่าอมยิ้ม ส่ายหน้าเบาๆ

“เปล่าค่ะ สองคนนั้นบอกว่าคันหัว สระผมไม่ถนัด” เอียนระเบิดหัวเราะลั่น ระหว่างกำลังคุยกันสนุก มือถือเครื่องในกระเป๋าก็ดังขัดบทสนทนา หญิงสาวหันไปยิ้มขอโทษ ชายหนุ่มส่ายหน้าบอกไม่เป็นไร

“Twin [Marcus]” เบอร์โชว์หลายเลขน้องชาย ทำให้พี่สาวส่ายหัวเบาๆ แต่ปากยังคงแต้มยิ้ม

“Hey...”

“อยู่ไหน!!!” สองเสียงผสานกันเป็นเสียงเดียว รู้ดีว่าถ้าเป็นแบบนี้คงแค่โทรมาป่วนผลาญเงินค่าโทรศัพท์เล่นเฉยๆ

“กำลังจะกลับ”

“กลับที่ไหน พี่อยู่กับใครน่ะ” ซักไซร้พี่สาวยาว

“กลับคอนโดสิ วันนี้แวะไปที่ร้านมา” จากนั้นก็เล่าเรื่องที่ร้านของวันนี้ให้สองตัวแสบฟัง

“ว่าแต่โทรมาหาพี่มีอะไรหรือเปล่า”

“แม่บอกว่าคิดถึงให้พี่กลับบ้านมั้ง” ออโรร่าหัวเราะเบาๆกับคำโกหกคำโต เมื่อเช้าเธอโทรคุยกับแม่ แม่ไม่ได้บอกเธอแบบนี้ สงสัยไอ้ที่พูดมานี่คงมาจากเจ้าฝาแฝดแน่ๆ

“เหรอ มาร์ค” ลากเสียงยาว

“ผมลูคัสต่างหาก พี่มั่วแล้ว” ฝาแฝดแกล้ง บอกให้รู้ว่าเธอจำเสียงน้องชายไม่ได้ แต่พี่สาวกลับไม่รู้ผิดเลย

“อย่ามาหลอกให้ยาก พี่เป็นคนเดียวที่แยกเธอสองคนออกนะ” เสียงโอดโอยบ่นเซ็งๆที่ถูกรู้ทัน

“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม เดี๋ยวพี่โทรหาใหม่”

“ครับ” ฝาแฝดรับคำสั้นๆ อดคิดถึงพี่สาวที่อยู่ห่างกันหลายร้อยกิโลเมตรไม่ได้

“ออร่าพี่ดูแลตัวเองดีๆนะ”

“รับทราบ แค่นี้ก่อนนะ เอ่อ...แล้วบอกแม่ด้วย เจอกันคริสมาร์ส” คำฝากที่ฝากบอกแม่ จริงๆแล้วเธอบอกสองคนที่กำลังยิ้มกว้างอยู่อีกด้านต่างหาก

“รู้แล้ว เดี๋ยวบอกให้” พูดไปงั้น รู้ดีว่าพี่สาวเขาเจตนาจะบอกใคร


“ผมมีพี่สาวแบบคุณ ผมคงหวงแย่เลย” เอียนล้อ ปากก็คลียิ้ม

“ฮ่าๆ สองคนนั้นไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกค่ะ ฉันเป็นพี่สาวที่โดนแกล้งประจำ” ถึงจะบอกว่าโดนแกล้ง แต่เวลาพูดถึงน้องชาย เธอกลับยิ้มพรายดูมีความสุขเวลาพูดถึง

“จะให้ผมเชื่อไหม” เอียนแกล้งถาม เรียกค้อนปอนจากตาสีฟ้าทันที คนที่ถูกค้อนหัวเราะหึๆถูกใจที่ได้แหย่เธอเล่น

“พี่สาวผมก็แบบนี้ ชอบบอกว่าถูกน้องชายอย่างกับเอมอนแกล้ง”

“ฉันว่ามีน้องชายอย่างคุณต้องหน้าปวดหัวกว่าสองฝาแฝดแน่ๆเลย” ข้อครหาทำเอาเอียนหน้ามุ่ย

“คุณนี่...” เข่นเขี้ยวหญิงสาว แต่แววตากลับมองอย่างเอ็นดู มันอบอุ่นจนคนที่เผลอมองต้องเสมองไปทางอื่น แอบกลัวใจตัวเองจะหวั่นไหว นั้นก็ไม่รอดพ้นสายตาว่องไวของนักว่ายน้ำหนุ่มแต่ตัวเขาเองก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น หรือเขาจะลุกเธอเร็วเกินไปนะ

Create Date : 26 กันยายน 2551		0 comments
Last Update : 26 กันยายน 2551 22:06:28 น.
Counter : 258 Pageviews.
Share Tweet