|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
- ~เพราะว่า...แม้ว่า~
- ..,,..~*~ แก้ปัญหาตัวเองไม่ได้เลยยยย~*
- ~*~*,,เพราะ...ชอบเธออยู่ในใจ,,*~*~
- **~~ และแล้วก้อจบลง สิ่งที่เทอขอมา กองไว้ตรงนั้น ~~**
- *~ นี่แหละคือ...ความเสียใจ ~*
- *~ ไม่รู้จักชั้น,,ไม่รู้จักเทอ~*
- *,,~@#,,ทางเดินแห่งรัก,,#@~,,*
- ~*~*~ ตามหา "นายรักแท้" ~*~*~
- ~*~*มันจะตรงหัวใจของเธอ ที่เธอคิดๆ ไว้หรือเปล่า คนกลางๆ ที่ไม่ได้เป็นดาวแสนสุดสวยงาม*~*~
- ...Kimi wa boku no takara da I miss you...
- *~*~* อยากไป Jingle Bell จังเลย *~*~*
- @*@ ความเหงา กับความหนาว เป็นอะไรที่ช่างปวดร้าวเมื่อต้องเจอ @*@
- *+* ในชีวิตที่ล่วงเลยมา ไม่กี่คนที่ฉันไว้ใจ *+*
- ~*~ชั้นมันไม่ดีพอให้รักใช่ไหม หรืออันที่จริงตัวชั้นโชคร้ายไม่เคยเจอะใครที่เค้ารักจริง
- -๑- ความรักของชาวราศีมีน -๑-
- ก็รู้ว่าเธอมีคนมากมาย ที่พร้อมและยอมเต็มใจ จะอยู่ตรงที่นั้น
- ***~*~* มันคือความอ่อนไหว *~*~***
- ชั้นจะก้าวเดินต่อไป
- แค่ใครสักคน......บนโลกนี้
- ไม่อาจหาคำใด-ใดเพื่ออธิบาย
- มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
- อย่าทำแบบนี้กับคนที่คุณไม่ได้คิดอะไร
- *^*^* Seasons Change ~#~ เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ~#~
- บอกกับเธอไว้เลย
|
| |
|
|
|
|
ชั้นจะก้าวเดินต่อไป
หลังจากที่ต้องทุกข์ทรมานมานาน
วันนี้ ชั้นตัดสินใจเก็บเสื้อผ้า สอง-สามชิ้น ใส่กระเป๋า
และไม่ลืมที่จะหยิบของบางอย่างออกไปด้วย
เมื่อมาถึง ชะอำ ชั้นเก็บข้าวของและเริ่มออกเดิน
ชั้นเดินไปเรื่อยตามหาด และหยุดพักลงใต้ร่มไม้
นึกทบทวนถึงเวลา 7 ปีที่ผ่านมา
ตั้งแต่ชั้นก้าวมาใช้ชีวิตนักศึกษาในกรุงเทพ
ชีวิตที่มีเพือนๆมากมาย และมีเธอ
สี่ปีในรั้วการศึกษา ที่เราคบกัน มันมีแต่เสียงหัวเราะ
มีความสุข ความอบอุ่น และความรัก
ในคืนหนึ่ง เดือนธันวาคม
คืนนั้น อาการโรคหอบของชั้นกำเริบขนาดหนัก
ชั้นไม่สามารถหายใจอย่างปกติได้
เธอรีบพาชั้นขึ้นรถ เพื่อพาไปโรงพยาบาล
ในวันนั้น ชั้นรู้ตัวดีว่า อาการของชั้นมันแย่มาก
ชั้นไม่เหลือเรี่ยวแรงเลย มือเท้าชั้นเย็นไปหมดทุกส่วน
ชั้นร้องไห้ออกมา พร้อมพูดว่า "อ้อรักออยนะ"
เธอจับมือชั้นไว้ตลอดเวลาและบอกว่า
ชั้นจะต้องไม่เป็นอะไร เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
ชั้นบอกว่า ชั้นไม่ไหวแล้ว เพียงแค่นั้น
เธอหยิบมือถือขึ้นมา ชั้นได้ยินเพียงว่าเธอโทร
ไปที่ จส.100 เธอขอร้องให้เค้าช่วยประสานงานจราจรในเส้นทางนั้น
ให้ช่วยเปิดไฟเขียวตลอดทาง
เพื่อพาชั้นไปให้เร็วที่สุด ใช่ เธอรู้ดี เราอยู่กันมานาน
พอที่เธอจะเข้าใจอาการของชั้น และรู้วิธีแก้ไข
เธอหันมากุมมือชั้นไว้อีกครั้ง แต่หลังจากนั้น
ชั้นไม่ได้รับรู้ใดๆอีก...........
ชั้นตื่นมาอีกทีตอนสายวันถัดไป พร้อมสายระโยงระยาง
ชั้นเห็นเธอนอนอยู่ข้างๆเตียงชั้น
ชั้นสะอื้นออกมา นึกว่าชั้นคงตายไปแล้ว
เธอตื่นมายิ้มให้ชั้น พร้อมกับเดินไปหยิบของอย่างหนึ่ง
.....มันเป็นตุ๊กตาสุนัขสีขาว หูสีชมพู....
ตุ๊กตาตัวเล็กๆ แต่มันทำให้ชั้นร้องไห้ได้
เธอไม่พูดอะไรนอกจากว่า บอกแล้วว่า อ้อจะไม่เป็นอะไร
หลังจากวันนั้นปีต่อมา
เราเริ่มทำงานในบริษัทหนึ่ง
เธอเริ่มเปลี่ยนไป เธอมีสังคมมากขึ้น มีเพื่อนมากมาย
เริ่มมีความลับ และกลับบ้านดึก ไปต่างจังหวัดบ่อยขึ้น
จนสุดท้าย เธอก็ย้ายออกไปอยู่กับเค้า
ชั้นมีแต่น้ำตาและเจ็บช้ำ จนทำร้ายตัวเอง
แต่ชั้นก็ต้องเผชิญกับความจริง ว่าเธอไม่อยู่แล้ว
เมื่อเวลาผ่านไป เธอกลับมา ชั้นให้อภัย
เหมือนทุกๆอย่างจะดีขึ้น และกลับมาเป็นเหมือนเดิม
แต่จนแล้วจนรอด เธอก้อกลับไปเป็นเหมือนเดิม
เธอไปอยู่กับผู้หญิงคนใหม่อีกคน คราวนี้เธอทุ่มเท
ทั้งเงินทอง เวลา และทุกๆอย่างที่เรามีและสร้างมา
และคริสต์มาสปีที่แล้ว
เราไปฮ่องกงด้วยกันเป็นครั้งที่สอง
แต่....ณ ที่นั่น
ความเจ็บช้ำของชั้นทวีมากขึ้น
เธอเลือกซื้อของใช้ เสื้อผ้า ให้คนของเธอ
โดยไม่แคร์ชั้น ไม่สนใจชั้นว่าจะรู้สึกอย่างไร
หน้าร้านค้า และตามถนนสายนั้น
ชั้นมีแต่น้ำตาและความเจ็บช้ำ ตลอดคริสต์มาสนั้น
.........................
แต่ในวันนี้ ชั้นตัดสินใจเดินออกมาจากความทุกข์นั้น
ชั้นจึงดั้นด้นมาถึงที่นี่ เพียงคนเดียว
ชั้นตื่นแต่เช้า พร้อมของชิ้นหนึ่ง
หกโมงเช้า น้ำยังไม่ขึ้นมากนัก อากาศเย็นๆ
ชั้นเริ่มเดินลงไปในทะเล เดินจนมาทิ้งเกือบมิดอก
ชั้นตัดสินใจ ขว้างเจ้ากล่องนั้น ลงไปในทะเล
ใช่ อาจจะเป็นการไม่ดีต่อท้องทะเล
แต่ชั้นก็ภาวนาว่าขอให้มันหนักพอที่จะถ่วง
ลงไปจนถึงก้นทะเล อย่าลอยขึ้นมาอีกเลย
ชั้นเดินกลับมายืนมองริมท้องทะเล คงไม่มีอีกแล้ว
วันคืนต่างๆ และความเจ็บช้ำ เจ็บปวด มันจมลงไป
พร้อมตุ๊กตาตัวนั้นแล้ว และไม่มีวันย้อนกลับมาอีก
นับจากนี้ไป ชั้นจะเริ่มเดินทางบนเส้นทางใหม่
ด้วยจืตใจที่เข้มแข็งขึ้น เหมือนอย่างที่หลายๆคนบอก
เวลามันช่วยให้ชั้นลืมความเจ็บปวด และยิ้มได้
ชั้นหวังไว้ว่าสักวัน จะมีกำลังใจดวงใหม่
ที่พร้อมจะยิ้มให้ชั้น มอบความอบอุ่นและเข้าใจ
ไม่ปล่อยให้ชั้นต้อง เจ็บปวด และเหงาเดียวดาย
วันนึงชั้นจะมี ตุ๊กตาน้อยๆที่จะอยู่ข้างชั้นไปจนวันตาย
| Create Date : 24 ตุลาคม 2549 |
| Last Update : 18 มีนาคม 2550 15:16:07 น. |
|
13 comments
|
| Counter : 638 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Chopin's Family (nutuang  ) วันที่: 24 ตุลาคม 2549 เวลา:18:48:11 น. |
|
|
|
| โดย: Chopin's Family (nutuang ) วันที่: 24 ตุลาคม 2549 เวลา:20:02:06 น. |
|
|
|
| โดย: BaLL182 วันที่: 24 ตุลาคม 2549 เวลา:21:24:43 น. |
|
|
|
| โดย: * ค น พ เ น จ ร * IP: 124.120.6.4 วันที่: 24 ตุลาคม 2549 เวลา:22:10:19 น. |
|
|
|
| โดย: opleee (opleee ) วันที่: 24 ตุลาคม 2549 เวลา:22:32:36 น. |
|
|
|
| โดย: แกงส้มชะอมกุ้งใส่ผักบุ้งนิดนึง ณ.จ๊ะ.... (น้องแกงส้ม ) วันที่: 25 ตุลาคม 2549 เวลา:11:58:09 น. |
|
|
|
| โดย: Matt (everything on ) วันที่: 29 ตุลาคม 2549 เวลา:8:15:50 น. |
|
|
|
| โดย: คิคิ IP: 210.213.13.26 วันที่: 30 ตุลาคม 2549 เวลา:16:10:36 น. |
|
|
|
| โดย: foodsciencemaewang IP: 203.155.94.138 วันที่: 31 ตุลาคม 2549 เวลา:16:19:37 น. |
|
|
|
| โดย: Chopin's Family (nutuang ) วันที่: 1 พฤศจิกายน 2549 เวลา:20:11:32 น. |
|
|
|
| โดย: Chopin's Family (nutuang ) วันที่: 4 พฤศจิกายน 2549 เวลา:9:44:23 น. |
|
|
|
| โดย: Yutaka (Real) IP: 221.128.99.248 วันที่: 4 พฤศจิกายน 2549 เวลา:18:55:20 น. |
|
|
|
| โดย: ครอบครัวโชแปง (nutuang ) วันที่: 11 พฤศจิกายน 2549 เวลา:8:37:23 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แบบนี้โชแปงรักตายเยย
สู้ๆ นะฮับ