BlogGang.com : : อาเจ้ของน้องๆ : เช้านี้ที่อุบลฯ

เช้านี้ที่อุบลฯ

วันนี้ออกเดินทางมาผจญภัยคนเดียวที่อุบลแต่เช้าตรู่
บินมาไฟลท์แรกเลย
ไม่รู้อีตอนซื้อคิดยังไง

เหมือนรางๆ ว่า...
มาถึงจะได้เที่ยวเลย
แต่พอมาจริงๆ โคตรง่วงเลย
เช็คอินเสร็จ...ก็หลับอุตุ

ว่าจะไม่บ่นไอ้สายการบินเวรนี่แล้ว
ขอหน่อยเหอะว่ะ
แม่งสุดตรีนจริงๆ

มาอีสายการบินเวรตะไลนี่อีกแล้ว
หลังจากบินเสร็จก็ตัดสินใจแล้วว่า
จะไม่ซื้อตั๋วของมันอีกแล้ว
เดี๋ยวจะใช้ตั๋วที่ซื้อมาสต็อคเก็บไว้ให้หมด
แล้วหลังจากนั้น....ก็เลิก...พอกันที
บินทีไรต้องมีอะไรซักอย่างตลอด
ที่แน่ๆ บริการแม่งอย่างห่วย

วันก่อนจะมา
ทำงานเยอะเกินไป...นั่งนานแบบลืมตัว
ซะจนกล้ามเนื้อหลังอักเสบ
ซึ่งมันเป็นจุดเริ่มต้นของอาการกระดูกทับเส้น
ที่อาเจ้ฯ เคยเป็นเมื่อปีที่แล้ว

เช้าวันนี้ที่จะเดินทาง
ตื่นมาก็ปวดมาก ใส่เฝือกอ่อนประคองหลังไว้
ยาไม่มี...เดี๋ยวจะมาซื้อที่อุบลฯ

เช็คอินจากเว็บแล้ว
พอเดินขึ้นเครื่อง...ก็ค่อยๆ เดินไป
บอกอีแก่บนเครื่องว่า
"น้องคะ..ช่วยพี่เอากระเป๋าใส่ที่เก็บหน่อยได้ไม๊คะ....พอดีหลังพี่อักเสบ"

อีแก่สายการบินนี้คงจะไร้ซึ่ง Service Mind
และหน้าสิวเยินเต็มคางเลย
หล่อนทำหน้าจิกด่าอาเจ้ฯ ว่า...

"ถ้าคุณรู้ว่าคุณไม่สะดวก...คุณต้องโหลดกระเป๋านะคะ
แล้วเนี่ย...กระเป๋าคุณก็เกิน 7 กิโลที่ทางเราอนุญาติให้คุณ Carry ขึ้นเครื่องได้"

อีแก่..มันจิกชั้นเสร็จ...
มันก็ทำดราม่า...ไปเรียกอีกคนที่อายุน้อยกว่ามาช่วยยกขึ้น
แล้วตวัดสายตา...มาหาเจ้ฯ หนึ่งควั่บ...

ผู้โดยสารคนอื่นมองอาเจ้ฯ ด้วยความเห็นใจ
เพราะตอนเอื้อมมือไปเปิดที่ใส่ของเหนือศีรษะ
เค้าแอบเห็นเฝือกอ่อนมันแล่บชายเสื้อออกมา

อาเจ้ฯ ไปเที่ยวก็อยากจะเริ่มต้นทริปด้วยความรู้สึกดีๆ
ไม่ได้อยากจะมาจุกจิกเรื่องมากอะไรกับคนให้บริการหรอก
ถ้าหากเราไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากเค้าจริงๆ
ชั้นจะไม่ขอความช่วยเหลือจากเธอเลย

ยิ่งตอนนี้...มันยิ่งพิสูจน์ได้ว่า
ถึงชั้นขอความช่วยเหลือจากพวกเธอไป
พวกเธอก็ไม่ได้มี Service Mind ที่ให้ความช่วยเหลือชั้นหรอก
เพราะฉะนั้นหลังจากหมดตั๋ว Series นี้ บริษัทนี้ก็อย่าได้เงินจากชั้นอีกเลย

อีเวร....เสื้อผ้า 4 ชุด กะโน้ตบุ๊ค 2 กิโลเนี่ยนะ เกิน 7 โล
นั่งนึกมาตลอดทางว่าถึงสนามบินกูจะเอาลงมาชั่ง
ให้รู้ดำรู้แดงไปเลย.....ว่า
กูไม่ให้มึงมาด่ากูฟรีหรอก...อีห่า

กว่าจะถึงอุบลฯ ก็สะกดใจ...
นึกถึงธรรมมะเรื่องการปล่อยวาง...ในสมองตลอด
อย่าไปจองเวรกับมันเลย
ปล่อยให้มันเป็นอีแก่ที่น่ารังเกียจของมันอย่างนั้นต่อไป

คิดได้แบบนั้น...มันก็เริ่มสนุกกับการผจญภัย
ก็มองหาแท็กซี่...จะไปโรงแรมที่จองไว้
ลากกระเป๋ากันเป็นผีขนุนมาหน้าสนามบิน...

ปวดกล้ามเนื้อหลัง...ก็ค่อยๆ เดิน
คนอื่นเค้าเดินกันเร็วแบบบึ้ดจ้ำบึ้ด...หายกันไปหมดแล้ว
เหลือชั้นเดินลากกระเป๋าแกรกๆ อยู่คนเดียว

โชคดีว่า...หน้าประตูมีแท็กซี่มิเตอร์จอดรอตามที่อ่านจากเน็ตไว้จริงๆ
แต่กว่าจะถึง...เหงื่อที่หลังหล่นเป็นเม็ดเป้งๆ เลย

เป็นการเริ่มทริปที่หงุดหงิดจากอีแก่เล็กน้อย
แต่สำหรับอาเจ้ฯ นะ...ถ้าทำไรแล้วมีอุปสรรคก่อน
หลังจากนั้นจะประสบความสำเร็จถล่มทลายตามมา...เสมอ
แล้วมันก็เป็นแบบนี้ทุ๊กกกครั้ง

คิดได้แบบนี้ก็แจ่มใสล่ะ...เอาวะ
ความสนุกของการเที่ยวอุบลฯ รออยู่..อย่าอารมณ์เสียเลยเนาะ

Create Date : 10 พฤษภาคม 2556

Last Update : 10 พฤษภาคม 2556 18:27:59 น.

5 comments

Counter : 912 Pageviews.