^^ เมื่อผู้หญิงวนซ้าย..และผู้ชายวนขวา..(* - ^)ๆ(^o^)ๆ..^^

**..เหตุเกิด..จากสายฝน เมื่อสินเดือนที่แล้ว..**
แต่ถึงวันนี้..ฉันก็ยังจำได้ดี...และมิเคยลืม...(^_^)..^^

ใครจะคิดล่ะคะว่า.. ในเวลาที่เราคิดว่า แม่ง ซวยจริงๆๆ เลยตรู..! ในความรู้สึกเซ็งแบบนั้น จะทำให้ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียว ที่ยืนยิ้มได้ขณะตากฝน..คริๆๆๆๆ (^________^)ๆๆๆๆๆๆๆ…

ขอท้าวความเรื่องความซวยให้ฟังก่อนระกันน๊า.. เรื่องก็ มีอยู่ว่า
ด้วยความที่ตัวเองกำลังอยู่ในความสับสนในความคิดและชีวิตอยู่นาน อารมณ์ เปลี่ยว เซ็ง ซึมๆ เศร้าๆ เหงาๆๆ เป็นมาก็หลายวัน ( รมแปรปรวนมั๊กๆๆ ) วันนี้..ขอซะทีเหอะ..วันที่ฉันรอคอยมานับเดือน ตาเป็นประกายวิ๊งๆๆ ทันที เมื่อเข็มนาทีบอก 17.30 น. เลิกงานแว้ววววววววว..ดีใจมั๊กกๆๆ มากที่สุด ยังกะได้หยุดตามประกาศ ศอฉ. ( แอบเซ็ง ที่ออฟฟิสฉันดันไม่ได้หยุดกับชาวบ้าน )

และแล้ววว วันนี้ วันที่ ..เงินเดือนอกกกก็มาถึง หลังสแกนนิ้วเสร็จในเวลา 17.35 5 นาทีหลังจากเลิกงาน.. 55 ++ ฉันรีบแทบตัวปลิว ลอยระล่องออกจากออฟฟิส เพื่อไปสู่แหล่งสถิตย์ ของสาวๆๆ หลายคน.. ช๊อปปิ้งงงงงงงงง สิ่งนี้ที่ฉันฝันอยากทำในรอบสุดสัปดาห์ ตาฉันแพรวพราวเป็นประกาย เมื่อคิดถึง กระเป๋าและรองเท้าที่ฉันอยากได้.. คลองสาน เท่านั้น..แหล่งช๊อปที่ใกล้ออฟฟิสที่สุด ที่ทำให้ความอยาก ลดลงได้.. คลองสาน คลองสาน รองเท้าๆ กระเป๋าๆ ชุดใหม่ เสื้อใหม่..โอ๊ยย หายใจไม่ทัน ตอนฉันนั่งเพ้ออยู่ในใจขณะนั่งรถ....

แต่...ความฝันดันหายไปในพริบตา..เมื่อฝนเจ้ากรรม ดันไม่เป็นใจ.. ทำลายแสงสว่างของชั้นพังทลายลงไปในทันที... โถ่โว๊ยยยยยยยยยย... เสียงคำรามของฉันดังลั่น ในลำคอ... ไมมันซวยแบบนี้เนี่ยยยย.. รู้ไหมฉันรอวันนี้มานานแค่ไหน ฉันบ่นพึมพำยังกะคนบ้า ในขณะที่สายตา ด่าทอ เมฆดำๆๆ ที่ทำท่าว่าจะถล่มลงกลางศรีษะฉันซะให้ได้.. ชิ..ไอ้เมฆเฮงซวย..! อย่านะ .อย่ามาตกตอนนี้ ได้ยินไหมมมมมมมมมม คลองสานฉัน รองเท้าฉัน กระเป๋าฉัน..จบเห่ ลงทันที..ในวินาทีนั้น..ที่เม็ดฝนเริ่มหยด เปาะ ๆแปะๆ แต่เม็ดใหญ่

ฉันต้องรีบกลับหลังหัน..เปลี่ยนเส้นทางจากคลองสานน..เป็น..อพาร์ทเม้นท์ ณ.ทันที ฝนก็กระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่ฉันจะลงจากรถเมย์.. แล้วตรูจะไปยังไงร่ะเนียยยยย.. ร่มก็ไม่มี..ที่หลบฝนก็หายาก... เอาล่ะว๊ะ เป็นไงเป็นกัน..เปียกก็เปียก คงไม่มีอะไรซวยไปกว่านี้อีกแล้ว้วว..เห้อออ ชีวิต ของแอนนี่ศรีอีสาน..ทำไมช่างน่าสงสารเยี่ยงนี่หนอ..เห้อออออออ

กันสาดเล็กๆ ตรงป้ายรถเมย์ คือที่พึ่งเดียวของฉันในเวลานี้.. ขอบคุณมากเลยนะคะคุณฟ้าฝน ฉันอยากจะพูดมันออกไปเสียจริงๆเรยย (ประชด ) ในขณะที่ฉันรู้สึกว่า..พึ่งมีจุดยืนของชีวิต..( ที่หลบฝนอันน้อยนิดที่ฉันมี ) ชิ จะตกไปถึงไหนเนียย..เมื่อไหรจะหยุด หา?? รู้บ้างไหมคนมันเปียกจะหมดตัวอยู่แล้ววว สงสารบ้างมั๊ยเนีย่ย.. ในขณะที่ทำใจให้ร่มๆๆ เย็นๆ อยู่นั้น.. สิ่งที่ฉันไม่คาดคิดว่าชีวิตนี้..จะเจอ..ก็บังเกิดขึ้น.. 55++++

......กรี๊ดดดดดดดดดด ผู้ชายบ้าอะไร หล่อชะมัด..นี่มัน..สเปคชั้นนเลยยยยยยยยย หนุ่มร่างสูง หน้าคม คิ้วเข้ม ผิวสีแทนนนนนนนนนนน...สวมเสื้อสีฟ้าอ่อน สลับขาว กางเกงดำยาว และกระเป๋าสพายข้างสีดำ..ตอนนี้ เวลานี้..วิ่งหลบฝนมายื่นอยู่ข้างๆๆ ฉัน ว๊าวววๆๆๆ ( *___**) ฉันรู้สึกว่า..ตัวเองกำลังจะหายใจไม่ออก ( เลยหายใจเข้าแทน ) คนหรือเทพเนี่ยยย ตาฉันเป็นประกาย..วิ๊งๆๆ ขึ้นมาอีกหน..ในรอบเย็นวันนี้.. คริๆๆ.. ฝนก็ฝนเหอะ.. เจอแบบนี้..ก็คุ้มแร้ววเว๊ยยย..55+++++ แอนนี่บ้าแร้นนนหัวใจกระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที.. โปรดหยุดเวลาไว้ ให้เธออยุ่กับฉัน.. ( เพลงราฟฟี่แนนี่ซี่ผลุดขึ้นมาในสมองทันที ) ฝนก็ตกหนัก หนาวก็หนาว อาการตัวเปียกมะร่อกมะแรกของฉัน ทำให้หนุ่มคนนั้น หันมาสบตา..วิ๊งๆๆๆๆ 55+++

ณ.พื่นที่ ที่เป็นจุดยืนน้อยๆ ของฉัน ฉันรู้สึกอยากขอบคุณขึ้นมาทันที เพราะหากมันกว้างใหญ่กว่านี้..เราคงมันใกล้กันแบบนี้..ฮ่าๆๆๆในใจก็พลันนึก.. แปลกจริงแฮะ..ทำไมนะ..ทำไมผุ้ชายคนนี้ถึงไม่เดินต่อไป ทั้งๆที่มีร่มติดมือมาด้วย และทั้งๆที่หลายคน เค้าต่างก็กางร่มของตัวเอง เดินหนีฝนไป..แต่ทำไม๊.. ทำไม ชายคนนี้ถึงไมยอมไปไหนสักที...แค่คิด..ฉันก็ตื่นเต้นนน เป็นจังหวะหัวใจ ในเพลงบี้.. (อยู่ ๆ ใจก็ตึ๊ก ตั๊ก ก็เพราะเธอนั้นน่ารัก อยู่ อยู่ ตึ๊ก ตั๊ก ชวนให้ฉันรัก รัก อยู่ อยู่ อยู่เข้ามาใกล้ คงไม่ปล่อยไปง่าย ง่าย ส่งสัญญาณมาหน่อยสิ ได้ ได้ ป่าว )

เอาแล้วววว.. สงสัยพระเจ้าจะเป็นใจ..ให้แอนเจอคู่แท้ ซะที.. เอาว๊ะเป็นไงเป็นกัน.. อยากรู้นักจะยืนอยู่ได้นานแค่ไหน.. ผ่านไปนานแค่ไหนฉันก็จำไม่ค่อยได้ รู้แต่ว่า นานพอควร ต่างฝ่ายต่างก็มองหน้ากันไปมา.. หน้าคมๆๆ แบบนั้น ฉันยังจำไม่เคยลืม จนถึงตอนนี้.. คนอะไร น่ามองชะมัด มองได้ไม่มีวันเบื่อ..เป็นเอามาก..55++

ฝนเจ้ากรรม ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด.. ชายคนนี้ก็ไม่มีที่ท่าว่าจะไปไหน.. พลันสายตาก็หันไปเห็นท่าทางบางอย่างของเค้า ที่ทำให้ฉันจิตใจจินตนาการล่องลอยไปไกล ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว.. ต๊ายยย แล้วจะเก็บร่มทำไมกันร่ะเนี่ยย..อาการเก็บร่มอย่างเชื่องช้า หันซ้ายและขวา สลับมองหน้าฉันแปลกๆๆ จะพูดก็ไม่พูด มองอยู่ได้ หรือว่า.. เขาจะยื่นร่มนั้นให้เรา.. กรี๊ดดดดด ถ้าเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆๆ ฉันจะพูดว่ายังไงดี.. เอ่อ ..ไม่รบกวนจะดีกว่านะคะ ไม่เป็นไรค่ะ ..ขอบคุณมาก แล้วคุณจะใช้ร่มที่ไหนล่ะคะ แล้วฉันจะคืนคุณได้ยังไงคะ คำพูดต่างๆๆ ผุดขึ้นมาในสมองน้อยรอยหยักของฉัน พลันนึกถึงประสบการณ์ของเพื่อนบอล ขึ้นมาทันที ที่มันพลาดโอกาสตอนสาวสวยให้ยืมร่ม แล้วไม่รับ ชิ....หากเค้ายื่นให้มาจริงๆ ไม่มีทางซ่ะล่ะ ที่ฉั้นจะตอบไปแบบนั้น .. ตายระ ทำไงดีๆ จะตอบว่าไปยังไงดี.. ถ้าเค้าจะยื่นร่มให้.. สังเกตุนะว่า ใช้คำว่า ถ้า.. เพราะมันยังไม่เกิดขึ้นนนน.. แต่ช้านเนี่ยย.. คิดไปถึงไหนแล้ววว.. 55++++

แต่แล้ว..เค้าก็ยังไม่ยื่นให้สักที ในใจก็สามารถคิดได้อีกว่า.. หรือเค้าจะมีร่มสองอัน ในกระเป๋าเพราะเห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ หยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋า แล้วยื่นอีกอันให้เรา..แต่คนบ้าที่ไหนจะพกร่มสองอัน..สมองน้อยรอยหยัก ของฉันยังไม่ลืมคิด.. ... และแล้ว ก็ไม่มีอะไร..แล้ว เค้าก็เก็บร่ม ถือไว้แบบนั้น ( เก็บทำไม ทั้งที่ฝนยังตก )

.........เห้ออออออออ..เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของชั้น ทำไมน๊า.. ทำไม เค้าไม่พูดหรือยื่นร่มให้ฉันซักทีร่ะเนี่ยยยย.. ยืนจนฝนซาแล้วน๊าๆๆๆ พูดสิ..พูดมาเลย ยื่นร่มมาเลย..แล้วชั้นจะทำหน้า..ที่คิดว่าสวยที่สุดในชีวิต..ยิ้มให้แล้วรับร่มมา..พร้อมเอ่ยคำว่า..ขอบคุณมากค่ะ..แต่ฉันว่า..เราไปด้วยกันจะดีกว่านะคะ.. เอิ๊กกกๆๆ สุดยอดป่ะร่ะ แผนฉัน..ฉันพร้อมแล้ว..กล้าแล้วที่จะเอ่ยคำนี้ออกมา..แต่ติดที่ว่า.. เค้าไม่พูดมันออกมาสักที..เห้ออออออ ชีวิต.. What is it? อะไรกันนี่.. ฝนเริ่มซามากแล้ว คนก็เริ่มหายไปจากป้ายรถเมย์ทีละคน สองคนเวลาก็ล่วงเลยมามาก.. ฉันต้องตัดสินใจขั้นเด็ดขาด เดินจากเค้าไป..ไม่งั้น คงเพ้ออออออออออ ไปมากกว่านี้..

ครั้งสุดท้ายก่อนจาก ขอมองหน้าคมๆอีกครั้ง ระกันนะ คริๆๆๆ แล้วสองข้าก็วิ่งข้ามถนน มายื่นอยู่ระหว่างทาง เกาะกลางถนนรอที่จะข้ามไปอีกฝั่ง.. ถนนหนอ..ทำไมกว้างซะเหลือเกินนนน..ท่ามกลางฝนตกปรอยๆ
คิดไม่ทันจะจบ อ้าววว เอาแล้วว..แล้วจะวิ่งตามฉันมาทำไมร่ะเนี่ยยย....ซ้ำยังมายืนที่เกาะกลางถนนด้วยกันสองคนเนี่ยนะ จะทำให้ฉัน เพ้อไปถึงไหนนนนนนนนนนนน..โอ้ย แม่เจ้า..เอาแล้วว..ฉันจะทำหน้ายังไงดีมองหน้ากันไปมาเลิ๊กลั๊กอีกแล้ววว

.........ฝนปรอยๆๆ แสงไฟสาดมาตรงหน้า รอให้รถหยุด ถึงจะเดินข้ามเกาะกลางถนนนี้ไปได้ วินาทีนั้นน ฉันก็หัวเราะ ยืนยิ้ม อยู่คนเดียว ในใจก็พลันคิดไปไกลว่า เค้าจะอยู่อพาทเมนต์เดียวกับเราหรือป่าวน๊า ขำจิงๆๆ ฉันมายื่นคิดอะไร เจออะไรได้แบบนี้ ฮ่าๆๆ..ฉันคงเป็นผุ้หญิงคนเดียวในตอนนี้ที่ยื่นยิ้มไปในขณะตัวเปียก กลางสายฝน.. 55+++

และแล้ว..ช่วงเวลาสุดท้ายก็มาถึง.. รถหยุดแล้ว ฝนซาแล้ว ถึงเวลาที่เราต้องข้ามถนนไป.. เรามองหน้ากันอีกครั้งก่อนจะข้าม.. พอถึงสุดฝั่งแล้ว เราก็เดินสวนทางกัน โดยไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาสักคำ ฉันวนซ้าย เค้าเดินไปทางขวา สวนทางกัน ยังกับในละคร ยังไงยังงั้น.. เพลงๆๆ นี้ผุดขึ้นมาในสมองน้อยรอยหยักของฉันอีกที..

(.. เมื่อผู้หญิงวนซ้าย ผู้ชายวนขวา เมื่อไหร่หนทางของเราจะมาเจอกัน เหมือนโชคชะตาแกล้งฉัน
ให้เราใกล้กันแต่มองข้ามไป เธออยู่แค่นั้น ฉันอยู่แค่นี้ ความรักบางทีต้องรอให้ฟ้าเป็นใจ ใครจะรู้ว่าที่คนทีใช่ อาจอยู่ไม่ไกลตัวเรา ..)

และแล้วเราก็จบและจากกัน ด้วยประการระฉะนี้แล... เห้อ ชีวิตสาวโสดของฉัน.. นานๆจะมีใครที่เห็นหน้าแล้ว รู้สึกว่าใช่เลย..ผ่านมาสักที.. เค้าก็แค่ผ่านมา..แล้วผ่านไป ในเวลาไม่กี่ชั่วโมง..

^^ แต่ไม่เป็นไร ถึงอย่างไร..ในวันฝนตกวันนี้..ก็ทำให้ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ยิ้มได้..(^__^)..^

Create Date : 17 มิถุนายน 2553		16 comments
Last Update : 17 มิถุนายน 2553 10:40:17 น.
Counter : 1826 Pageviews.
Share Tweet