ชอบเที่ยว...ไปทำไม
Group Blog
 
 
กันยายน 2553
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930 
 
25 กันยายน 2553
 
All Blogs
 

เมื่อต้องรับความจริง

หลังจากที่กลับจากออสเตรเลีย กะว่าจะพักผ่อนสักระยะ แล้วค่อยกลับไปใหม่ มันก็มีเหตุให้ชีวิตพลิกผัน...โซ้นใหญ่ (ตา)เริ่มป่วยเป็นโรคเส้นเลือดในสมองตีบ มันเกิดวันทำบุญขึ้นบ้านใหม่ลุง 28 พย. 52 เราในฐานะคนที่ว่างที่สุดในครอบครัว ( ไม่มีงานทำ ) ต้องเข้าออก และนอนใน รพ. เป็นระยะเวลาเกือบ 3 เดือน จนกระทั่งหมอให้โซ้นใหญ่มาบ้าน ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นเลยมากายภาพต่อที่บ้านเอง แล้วไปหาหมอเป็นระยะ พอถึงเดือน มิย.ป้าเรา( อายุ 77 ) เริ่มมีอาการปวดตรงสะโพกซ้ายอย่างรุนแรง...

ในฐานะที่ว่างงาน..และดูเป็นคนที่เข้าใจเรื่อง รพ.พอสมควร ก็ต้องเป็นตัวยืนพาป้าไปหาหมอ เพราะป้าเราสามีเสียไม่มีลูก อยู่คนเดียว ..แรกเลยไปหาหมอกระดูก เพราะป้าเราปวดเข่า ก็ต้องมาซื้อยาที่คลินิกเป็นประจำทุกเดือน คุณหมอเห็นอาการไม่ทุเลา แกก็ว่าไม่น่าเป็นที่กล้ามเนื้อล่ะ ส่งเอกซเรย์ MRI พบว่ามีจุดดำ ๆ ในกระดูก แกสงสัยว่าจะเป็นมะเร็ง ต้องส่งไปทำ Bone Scan ที่ศูนย์มะเร็ง จ.ลพบุรี ไปมาสามครั้ง นัดตรวจ สแกน แล้วฟังผล ใช้เวลาเกือบ 3 อาทิตย์ ค่อนข้างเหนื่อยทั้งคนป่วย และคนพาไป

พบว่ามีการแพร่กระจายของเชื้อ จากสะโพกด้านซ้ายขึ้นไปหัวไหล่ด้านซ้าย แต่ปัญหาคือไม่รู้ว่าต้นตอของมะเร็งมันอยู่ที่ใหน คุณหมอบอกว่าจะต้องตรวจชิ้นเนื้อ แต่หมอจะต้องหาตำแหน่งที่ชัวร์ที่สุดว่าจะเจาะตรวจตรงใหนดี เราไปอีก 4 อาทิตย์ คุณหมอเข้าอาทิตย์ละวัน คนมากมายเพราะเป็น รพ.รัฐ ไปแต่ เจ็ดโมง หมอมาสัก เก้าโมงครึ่ง เริ่มชินกะเวลา ท้ายสุด คงไม่ไหวไม่รู้เรื่องสักที เอ็กซเรย์ เจาะเลือด ตรวจแล้วตรวจอีก เลย ขอให้ส่งตัวมา ศิริราช เพราะป้าเคยมารักษาก้อนสเตียรอยด์ในตับ เมื่อ 2 ปีที่แล้ว

มาถึงศิริราช หมอกระดูกสั่งเอกซเรย์ต่อ CT Scan/MRI/Bone Scan แล้วก็ส่ง Consult หมอศัลย์ ( เกี่ยวกับตับ ) รู้มั้ยว่าหมอสั่งทำแต่ละอย่างมันไม่ได้ทำได้ทันที ต้องจองคิว เพราะผู้ป่วยเยอะมากแทบจะล้น รพ. ออกมา ใช้เวลาไปอีก 1 เดือน มา รพ.เฉลี่ย อาทิตย์ละเกือบ 2 วัน พอกลับไปบ้านป้าก็จะนอนซมไปอีก 2 วันถึงจะพอมีแรง คุณหมอเจาะชิ้นเนื้อไปตรวจตรงกระดูกเอวท่อนที่ 5 ผลออกเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ป้าเป็นมะเร็ง เราถามว่าระยะเท่าไหร่ หมอว่าระยะที่ 4 มีทั้งหมด 4 ระยะ ดีไปอย่างป้าเราหูตึง ขนาดเราเตรียมใจไว้มั่งนะว่าคงเป็น แล้วก็ค่อนข้างรุนแรง เพราะมันไปเจอในกระดูกแล้ว เรายังเบลอเลย คือมันมึน ๆ เหมือนสมองมันไม่ค่อยสั่งการ

คุณหมอโรคตับบอกเราว่า ไอ้ก้อนเนื้ออันเก่าน่ะ มันโตขึ้น แล้วมันก็กระจายหลายจุด แล้ว หมอจะส่งให้อาจารย์หมออีกที แล้วป้าเราเค้าไม่แสดงอาการอะไรมากนักนอกจากปวด มันทำให้หมอวินิจฉัยยากว่านอกจากตับแล้วมีที่อื่นอีกรึเปล่า ที่ยอดฮิตก็อย่าง ลำไส้ กะ ปอด เด๋ววันจันทร์เจอ อาจารย์หมอคงรู้เรื่องว่า แนวทางการรักษาเป็นยังไงมั่ง คุณหมอกระดูกส่งไปปรึกษา หมอรังสี หมอบอกว่าคงต้องมาฉายรังสี 10 ครั้ง ติดต่อกัน เพื่อบรรเทาอาการปวด เพราะต่อไปจะปวดมากจนยาแก้ปวดเอาไม่อยู่ นี่เฉพาะกระดูกนะ ตับไม่เกี่ยว เพื่อไม่ให้เชื้อในกระดูกมันลุกลามมากขึ้น แล้วป้าเราจะทนไหวมั้ยเนี่ย มา รพ.ทีกลับบ้านไปก็นอนซม เฮ้อ... ( บ้านน้องอยู่รังสิต )

ตอนนี้..ป้าเราไม่รู้เรื่อง เราบอกแต่ว่าไอ้ก้อนเก่าน่ะมันโตขึ้น หมอเค้าต้องฉายรังสีคุมไว้ไม่ให้มันโต เราคุยกะพยาบาล เค้าก็บอกว่าพ่อตาเค้านะ พอรู้ว่าเป็น แค่สองเดือนก็ไปแล้ว เรามาหาข้อมูลในเน็ต เค้าบอกว่า สี่-หก เดือนก็ไป..เราไม่รู้จะว่ายังไงเลยอ่ะ เพราะมันรักษายาก ยิ่งเป็นหลายจุด อายุก็เยอะ เชื้อก็แพร่กระจายไปกระดูกแล้ว

คนแก่..ก็อยากกลับบ้านนอก ฝนตกก็คิดถึงบ้าน ฟ้ามัวก็อยากกลับบ้าน บ้านจะน้ำท่วมมั้ย นาจะเป็นไรมั้ย เค้าก็บ่นไปเรื่อย กับข้าวก็คงไม่ถูกปากเท่าไหร่ ( เราทำให้กิน ) เราก็ว่าจะขอหมอกลับบ้านก่อนสักสองอาทิตย์ เดี๋ยวค่อยมาสู้กันใหม่ เหมือนใจมันเหี่ยว ขอไปชาร์ตแบตสักหน่อย ตอนไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นไร เราอยู่กะแกสองคนในบ้าน น้องไปทำงาน ป้าแกก็บ่นไปเรื่อย เราก็มีรำคาญมั่งบวกเบื่อ ทำไม่ต้องตูอีกแล้ววะ แต่เราไม่โต้ตอบพ่อแม่สั่งสอนมาดี เก็บงำกิริยาได้ดี บางทีต้องเอาทางพระเข้าข่ม มโนกรรมหนอ อย่าให้เกิด ออกไปความคิดชั่ว ๆ ...ทำให้จิตใจเราตกต่ำ

พอมันรู้แน่ชัดนะ..ก็สงสารแกว่ะ แล้วแกจะอยู่ได้อีกไม่นานอ่ะ...มันไม่มีคำบรรยายจริง ๆ นะ สำหรับคนที่เรารัก แกอยากบ่นอะไรก็บ่นไป อยากกินอะไรก็หามา ทำให้แกสบายใจ โรคพวกนี้มันต้องเจอของเย็น ใจเย็น อารมณ์ดี มีความสุข มันจะได้ไม่กำเริบ...มันทำให้คิดนะ เมื่อเรารู้กำหนดของใครบางคนเราก็จะทำดีกับเค้า..แค่นั้นเหรอ แล้วคนอื่นที่เรารักล่ะ คนที่เราไม่รู้กำหนด ตัวของเรา เราก็ไม่รู้กำหนด ว่าจะตายเมื่อไหร่ เราทำเรื่องดี ๆ ไว้พอรึยัง มีอะไรที่เราอยากทำแล้วยังไม่ได้ทำมั้ย ซึ่งแน่นอนว่ามีมากมายก่ายกอง เอากระสอบตวงไม่ไหว พ่อ แม่ ญาติ พี่น้อง เพื่อนฝูง เราดีกับเค้าพอรึยัง มันสะท้อนเหมือนกันนะ.....




 

Create Date : 25 กันยายน 2553
1 comments
Last Update : 25 กันยายน 2553 23:28:34 น.
Counter : 378 Pageviews.

 

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ทั้งคุณป้าและตัวคุณเอง โดยเฉพาะตัวของคุณหมั่นรักษาสุขภาพ เพื่อจะได้มีแรงดูแลคุณป้าของคุณ อย่าเบื่อหน่าย เป็นกำลังใจให้ท่านนะ เอาใจช่วยค่ะ

 

โดย: KeRiDa 25 กันยายน 2553 23:50:45 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 


salamalee
Location :
นครสวรรค์ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




แต่ก่อนชอบเขียนไดอารี่มาก ตั้งแต่สมัยอยู่ ม.ปลาย มี หลายเล่มทีเดียว เขียนตอนสมัยอยู่มหาลัยก็มี สนุกมากแต่ว่ามันหายไป ตอนย้ายหอ เสียดาย ไม่รู้หายไปใหน ติดไปกับเพื่อนคนไหนรึเปล่า ก็ไม่รู้ พอทำงานช่วงที่พึ่งจบใหม่ ๆ ก็เขียนอยู่หรอก ช่วงที่ชีวิตยังละอ่อนอยู่ชอบมากมันระบายความในใจดี แต่พออายุเริ่มมากขึ้น ความรับผิดชอบในหน้าที่การงานมากขึ้น เวลาว่างเริ่มลดลง เราก็ไม่ค่อยได้เขียนเลย คงเป็นเพราะตัวเองที่ชอบผัดวันประกันพรุ่ง ทั้ง ๆ ที่ความทรงจำดี ๆ และไม่ดีเยอะมาก แต่ก็ไม่บันทึกลงไป เสียดายเวลาที่ผ่านมา แต่วันนี้เราจะพยายามเรียกความทรงจำเก่า ๆ กลับคืนมามันอาจจะไม่ปะติดปะต่อ จะลองบันทึกในแบบใหม่ เก็บไว้อ่านเมื่อเวลามันผ่านไปจะได้ย้อนความทรงจำกลับมา....
Friends' blogs
[Add salamalee's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.