ชอบเที่ยว...ไปทำไม
Group Blog
 
<<
ตุลาคม 2553
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31 
 
21 ตุลาคม 2553
 
All Blogs
 
โรงพยาบาลของเรา

หลังจากที่ป้าต้องเข้ารับการรักษาด้วยการฉายแสง คุณหมอให้ฉายตรงจุดที่ปวด คือ หัวใหล่ซ้าย และ สะโพกซ้าย เพื่อบรรเทาอาการปวด แต่ว่า ตรงจุดกำเนิดของมะเร็ง ก็คือตับเนี่ย ยังไม่ได้รักษาเลย คุณหมอให้ส่องกล้องดูกะเพราะอาหาร กะ ลำไส้ใหญ่ ว่ามันมีมะเร็งอีกมั่งมั้ย เฮ้อ ส่องกล้อง ก็ไม่ใช่อยู่ ๆ จะไปส่อง ต้องงดน้ำ งดอาหาร ล้างลำใส้ให้สะอาดด้วยการกินยาระบาย ถ่ายให้เป็นน้ำใส ๆ ถึงจะส่องได้ มันลำบากนะเนี่ย ถ้าคนแข็งแรงดีก็ว่าไปอย่าง...แต่การรักษาก็ต้องเป็นไป

อ.หมอ สั่งให้ฉายแสง 10 ครั้ง ติดต่อกัน ยกเว้นวันหยุดราชการ ดิฉันก็ต้องไป ร.พ.ทุกวัน หนุกหนานมาก แต่ฉายครั้งนึงก็แป๊บเดียว ประมาณ 10 นาทีเอง ก็ดีไปอย่าง แต่ถ้ารอหมอตรวจก็นานหน่อย .. จากการไป ร.พ.นะมันทำให้เรารู้ว่า คนเป็นมะเร็งเยอะมากที่ต้องเข้ารับการบำบัดด้วยการฉายแสง แล้วมีหลากหลายมาก เป็นที่ปาก เป็นที่สมอง เป็นที่เต้านม รังไข่ ลำไส้ โอ้ยสารพัด รังสีแพทย์เข้าจะตีเส้นตรงจุดที่เป็นด้วยหมึกเคมี เหมือนสีเมจิกสีดำ แล้วก็ประเมินว่าอาการแบบนี้จะใช้สารเคมีอะไร ระดับไหน ทุกอาทิตย์ก็จะพบ อ.หมอ ว่ามันมีผลข้างเคียงอะไรรึเปล่า ต้องปรับความแรงของสารเคมีรึเปล่า..แล้วแต่ละคนนะต้องฉายไม่ต่ำกว่า 30 ครั้ง ในรายที่มันสามารถตัดเนื้อร้ายตรงนั้นทิ้งไปได้...เฮ้อ ชีวิต

มันเหมือนโรคกรรม โรคเวรนะ เราว่า เพราะว่ามันไม่มีเชื้อโรค แต่มันเกิดจากการดูแลตัวเราเอง ซึ่งทุกวันนี้ เราเสี่ยงต่อการเป็นมะเร็งมาก ทั้งการกินอาหาร มลภาวะต่าง ๆ ซึ่งมันทำให้เกิดอนุมูลอิสระ ซึ่งไอ้ตัวนี้คือสารพิษ ทำให้เซลล์เราผิดปกติ กลายเป็นมะเร็งได้ เราเจอคนนึงแกเป็นที่ปาก กินอะไรไม่ได้เลย แล้วน้ำลายไหลตลอดเวลา ต้องคอยบ้วนทิ้ง เวลากิน เค้าต้องกินอาหารเหลว หมอจะเจาะตรงหน้าท้อง มีสายยางโผล่ออกมา ต่อตรงกับกะเพราะนะ วันนั้นแกจะกินยาพารา เพราะแกรู้สึกมีไข้ แกก็ขอน้ำเรากินแล้วให้ช่วยแกหน่อย คือ แกก็เอายาพาราใส่หลอดคล้ายเข็มฉีดยา เทน้ำ เขย่าให้มันละลาย แล้วก็ปล่อยให้มันใหลเข้าท้องไป เราก็คอยเทน้ำให้แก มันดูประหลาดมาก..น่าสงสาร แล้วก็ทรมานด้วย

เรากะน้องมองหน้ากันเลย ว่าเราไม่อยากเป็นแบบนี้ เราต้องเริ่มดูแลตัวเองแล้วแหละ แถมเรายังอยู่ในกลุ่มเสี่ยงอีกตะหาก คือมันถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้ เราไม่อยากเป็นตอนแก่ ๆ มันลำบากทุกอย่าง ทั้งงบประมาณส่วนตัว แล้วก็งบประมาณประเทศชาติ ป้าเรารักษามา 2 เดือน ใช้สิทธิบัตรทอง มันก็เบิกได้ทุกอย่าง เสียแต่ค่ารถ ถ้าต้องคิดเป็นเงินนะ เหยียบแสนแล้วล่ะ....แล้วถ้าเป็นกันเยอะอย่างนี้ค่าใช้จ่ายในการรักษามันจะมหาศาลขนาดใหนวะเนี่ย.....


Create Date : 21 ตุลาคม 2553
Last Update : 21 ตุลาคม 2553 15:53:11 น. 2 comments
Counter : 433 Pageviews.

 
เป็นกำลังใจครับ


โดย: หน่อย - ตั้ม (tumauto ) วันที่: 21 ตุลาคม 2553 เวลา:16:44:55 น.  

 
มาให้กำลังใจค่ะ


โดย: pangolin วันที่: 21 ตุลาคม 2553 เวลา:19:15:58 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

salamalee
Location :
นครสวรรค์ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




แต่ก่อนชอบเขียนไดอารี่มาก ตั้งแต่สมัยอยู่ ม.ปลาย มี หลายเล่มทีเดียว เขียนตอนสมัยอยู่มหาลัยก็มี สนุกมากแต่ว่ามันหายไป ตอนย้ายหอ เสียดาย ไม่รู้หายไปใหน ติดไปกับเพื่อนคนไหนรึเปล่า ก็ไม่รู้ พอทำงานช่วงที่พึ่งจบใหม่ ๆ ก็เขียนอยู่หรอก ช่วงที่ชีวิตยังละอ่อนอยู่ชอบมากมันระบายความในใจดี แต่พออายุเริ่มมากขึ้น ความรับผิดชอบในหน้าที่การงานมากขึ้น เวลาว่างเริ่มลดลง เราก็ไม่ค่อยได้เขียนเลย คงเป็นเพราะตัวเองที่ชอบผัดวันประกันพรุ่ง ทั้ง ๆ ที่ความทรงจำดี ๆ และไม่ดีเยอะมาก แต่ก็ไม่บันทึกลงไป เสียดายเวลาที่ผ่านมา แต่วันนี้เราจะพยายามเรียกความทรงจำเก่า ๆ กลับคืนมามันอาจจะไม่ปะติดปะต่อ จะลองบันทึกในแบบใหม่ เก็บไว้อ่านเมื่อเวลามันผ่านไปจะได้ย้อนความทรงจำกลับมา....
Friends' blogs
[Add salamalee's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.