Bloggang.com : สนมเอกไข่แดง : [ ช่อง 3 ] 365 วันแห่งรัก ตอนที่ 12

[ ช่อง 3 ] 365 วันแห่งรัก ตอนที่ 12

ตอนที่ 12

ความดื้อรั้นดันทุรังของณิชนิชา ทำให้นวัตต้องการให้เธอชนปัญหาและเจ็บเพื่อจะได้จำ จึงพาเธอมาที่บ้านตุลาในคืนนี้เลย

ติ้งมาถามน้องชายว่าเมื่อไรจะไปตามเมียกลับบ้านเสียทีเพราะตนปวดหัวกับรชา
และณิชนิชาเต็มทีแล้ว ถ้าลัลนารี กลับมาจะได้เป็นไม้กันหมาให้
ถามว่าตกลงลัลนารีจะกลับเมื่อไหร่ ตุลาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

ที่หน้าบ้านตุลา ขณะที่นวัตขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน
ตุลาก็ขี่ช็อปเปอร์ออกมาพอดี ณิชนิชาดีใจรีบเข้าไปหา
แต่ตุลาเอ่ยขอบใจนวัตแล้วขึ้นรถตัวเองขับออกไป
นวัตถามณิชนิชาว่าถ้าเธอฉลาดพอน่าจะรู้แล้วว่าปลายทางของเรื่องนี้ตุลาจะ
เลือกใคร

ณิชนิชาจึงให้เขาขับรถพาเธอกลับเพราะเมื่อตุลาไม่อยู่แล้วตนก็ไม่รู้ว่าจะ
อยู่ทำไม นวัตสอนการนั่งซ้อนท้ายช็อปเปอร์ให้
นอกจากจะนั่งคร่อมแล้วต้องเอามือมากอดเอว คนขี่ด้วย

"เชื่อก็บ้า" ณิชนิชาไม่ยอมกอดเอว แต่พอนวัตออกรถเธอก็รีบกอดเอวเขาไว้แทบไม่ทัน

ooooooo

ตุลาขับรถไปหาพ่อที่บ้านสวนทั้งกลางดึกถามพ่อเรื่องบทเรียนการแต่งงานกับแม่ว่าหลังจากพ่อแต่งงานแล้วแม่เปลี่ยนไปไหม

"เปลี่ยน...ก่อนแต่งพ่อคิดว่าแม่แค่รักพ่อ
แต่พอแต่งแล้วถึงรู้ว่าแม่แกรักพ่อมาก
มากจนพ่อไม่คิดว่าจะมีใครรักพ่อได้มากเท่านี้อีกแล้ว"

ตุลาปรารภเรื่องลัลนารีว่าก่อนแต่งตนเชื่อว่าเธอรักแต่ตอนนี้ไม่แน่ใจแล้วเพราะถ้าเธอรักก็น่าจะไว้วางใจตน แต่เธอไม่เชื่อไม่ฟังตนเลย

"แกบอกพ่อว่าให้ดูที่การกระทำมากกว่าคำพูด
ถ้าแกทำจริงคงไม่ต้องมานั่งกลุ้มใจแบบนี้มั้ง"  ธุมพูดพลางพับกระดาษ
สีรุ้งเป็นดอกบัวเพื่อห่อเหรียญเวลาบวชพระ
พับแล้วดึงไม่ออกถามตุลาว่าทำไมอันนี้มันไม่ลงล็อกนะ
ตุลาดูแล้วบอกว่าพ่อต้องพับลงไปอีกด้านก่อนแล้วช่วยจับทำให้ดู

ธุมถามว่าเคยทำหรือ ตุลาบอกว่าไม่เคยก็เพิ่งเห็นพ่อพับอันเมื่อกี้นี้เอง

"เวลานั่งดูคนอื่นทำมันก็ดูไม่ยากใช่ไหม
แล้วแกเคยถอยออกมานั่งดูหรือยังว่าถ้าแกเป็นคนนอกมองเข้าไป
ทุกวันนี้แกทำดีที่สุดหรือยัง...หรือว่าระหว่างแกกับเมียใครกันแน่ที่งี่
เง่าไม่เข้าใจ"

"เรามีกันแค่สองคน ทำไมมันยากนัก"

"มันเรียกชีวิตคู่ก็จริง แต่มันไม่ใช่แค่สองคน มันเป็นสองครอบครัว
สองชีวิตที่ต่างคนต่างต้องปรับตัว แกคิดว่ามันง่ายไหมล่ะ"
ธุมยกตัวอย่างการพับกระดาษเป็นอุทาหรณ์สอนลูก

ตุลาฟังแล้วอึ้ง

ooooooo

เมื่อตุลาไม่ทำอย่างที่ตนแนะนำ
ติ้งตัดสินใจขับรถไปที่บ้านลักษมีทั้งกลางคืน ไปถึงแล้วจอดรถ
ลังเลว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ โชคดีลัลนารีกลับมาพอดี ติ้งเลยบอกว่า
"ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"

ลัลนารีพาติ้งเข้าไปนั่งคุยกันที่มุมสระว่ายน้ำ  โดยมีลักษมีกับลดาวัลย์คอย
สอดแนมแอบดูแอบฟังกลัวคนของตัวเองจะถูกอีกฝ่าย เล่นงาน
โดยลักษมีอยู่ในท่าเตรียมพร้อมที่จะกระโจนเข้าไปช่วยลูกสาวตลอดเวลา
จนลดาวัลย์ต้องคอยรั้งไว้

ติ้งเปิดฉากอย่างไม่อ้อมค้อมบอกลัลนารีให้กลับบ้านไปหาตุลาเสียเถอะ พูดตรงๆว่า

"เธอเป็นน้องสะใภ้ที่ไม่ได้เรื่องทั้งงานบ้าน พูดจา สัมมาคารวะ
ฉันรู้ว่าเธอไม่ดีที่สุด แต่เธอก็ยังดีกว่ายัยสองคนนั่น กลับบ้านดีไหม"

ลัลนารียังไม่เชื่อถามว่าผีเข้าหรือเปล่า หรืออยู่ในวัยทอง ติ้งตัดบทอย่างรำคาญใจว่า

"หยุดเลย ฉันปวดหัวกับความงี่เง่าของยัยสองคนนั่นมามากแล้ว
อย่าให้ฉันเส้นเลือดแตกเพราะปากเธอ นี่ฉันมาดีแล้วก็จะมาช่วย ว่าไง
จะกลับไหมบ้านน่ะ"

ลัลนารีตัดสินใจกลับ แต่มีข้อแม้ว่าห้ามมายุ่ง  ยุ  บ่น วุ่นวาย  กัดจิก  ห้าม...

ลัลนารีพูดไม่ทันจบติ้งก็ตัดบทขึ้นว่าได้ทั้งหมดที่ขอ แต่ต้องแลกกับเรื่องเดียวที่เธอต้องเชื่อฟังตน ลัลนารีถามว่าเรื่องอะไร

"ไม่ว่าเรื่องอะไร เธอแลกได้ไหมล่ะกับการที่จะได้อยู่กับตุลย์ต่อไป" ติ้งสรุป

ลักษมีกับลดาวัลย์ที่แอบฟังอยู่มองลุ้นกันว่าลัลนารีจะตัดสินใจอย่างไร

ooooooo

ส่วนตุลายังปรึกษาปัญหาชีวิตกับพ่อไม่เสร็จ บอกพ่อว่าตนอยากอยู่กับลัลนารี  จะมีวันไหนไหมที่เธอจะรู้ว่าตนอยากอยู่กับเธอคนเดียว

"เรียนรู้กันทั้งชีวิตล่ะ คนเรามันเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
ไม่เชื่อนะพอแกวัยทองแกก็จะรู้เอง
แต่ถ้าแกคิดว่าแกได้เลือกแล้ว  และสิ่งที่ทำให้แกตัดสินใจเลือกเขามันยัง
อยู่ ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงยังไงเดี๋ยวแกก็รับมันได้เอง แกมันบื้อ
ที่คิดว่าแต่งงานแล้วก็จบ มันเริ่มหลังจากนั้นต่างหาก"

"ถ้าผมจะเริ่มวันนี้มันจะทันไหมพ่อ" ตุลาเด้งตัวขึ้นมาอย่างมีชีวิตชีวา

"ถ้ารักมันก็ไม่มีคำว่าสายหรอก แต่ก็อย่าช้านะ อะไรๆ มันก็ไม่แน่นอน
แต่คืนนี้แกต้องนอนที่นี่ บางอย่างต้องรอ บางอย่างต้องรีบ
ดูกาลเทศะด้วยไอ้ลูกชาย"

"ครับพ่อ..." ตุลารับคำเสียงแจ่มใส ธุมยิ้มมองลูกชายอย่างคาดหวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น

ooooooo

ระหว่างขับรถกลับบ้านในเช้าวันรุ่งขึ้น ตุลาโทรศัพท์หาลัลนารีที่บ้านลักษมี เจอแม่ยายรับสายพอดี พูดแบบมะนาวไม่มีน้ำว่า

"ลัลมันไปไหนไม่รู้...ไม่เห็นตั้งแต่เมื่อคืน แค่นี้นะ ฉันยุ่ง"

พอลักษมีวางสาย  ลดาวัลย์ถามแม่ว่าไปโกหกตุลาทำไม  ลักษมีตอบอย่างสะใจว่า

"น้องแกตามหาผัวจนมันเคยตัว ให้ผัวมันห่วงซะบ้าง จะได้เข็ด!"

วางสายจากลักษมีแล้ว ตุลานึกภาวนาในใจว่า "ลัล...มันยังทันใช่ไหม"

จนขับรถมาถึงบ้าน ตุลายังกดโทรศัพท์เข้ามือถือของลัลนารีไม่หยุด
เข้ามาเจอโทรศัพท์ของเธอส่งเสียงดังอยู่ในกระเป๋าถือที่วางอยู่บนโต๊ะกิน
ข้าว นอกจากเสียงโทรศัพท์แล้ว ยังมีเสียงครกโขลกอะไรอยู่ในครัว
เขารีบเดินเข้าไปอย่างดีใจ

ภาพที่เห็นทำให้ตุลาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
เพราะเป็นภาพที่ติ้งกำลังสอนลัลนารีทำอาหารอยู่ในครัว
ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสนิทสนมมาก ติ้งเองก็สอนลัลนารีทำอาหารอย่างอดทน

"ลัล..." ตุลาเรียกอย่างปลื้มปีติ
ลัลนารีหันมาบอกว่ารอแป๊บนึงข้าวต้มเสร็จแล้วรอน้ำจิ้มเสร็จก็กินได้เลย
ส่วนติ้งปากก็สอนมือก็ช่วยหยิบโน่นเติมนี่ใส่ในครก เห็นตุลามายืนดูอยู่
ก็ไล่ให้ไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารอย่ามายืนเกะกะ

ตุลาเดินออกไปอย่างว่าง่าย แต่ไม่วายหันมามองในครัวอีกครั้ง
เขายิ้มออกมาอย่างรู้สึกแปลกใจแต่ก็ชอบและดีใจมากที่เห็นพี่สาวกับเมียเข้า
กันได้ดี

ooooooo

พอทำอาหารเสร็จตักยกมาที่โต๊ะติ้งยังพูดให้
ตุลารู้ถึงความตั้งใจของลัลนารีว่าตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่งไปตลาดตั้งแต่หกโมง
เช้า จ่ายตลาดเสร็จเจ็ดโมง จนป่านนี้เพิ่งจะทำเสร็จ
บ่นแบบเอ็นดูว่าเข็นยากเข็นเย็นจริงๆ แต่ฝีมือก็ใช้ได้ ถามตุลาว่า
"หรือแกว่าไง"

"ผมว่าอร่อยเลยล่ะครับ"

แค่นั้นลัลนารีก็ยิ้มจนแก้มแทบปริ ติ้งเห็นแล้วชอบใจที่ผัวเมียเข้ากันได้
ดีกันแล้ว ตุลาชวนพี่สาวนั่งกินด้วยกัน
ติ้งขอตักไปกินกับเจ้าปั๊กกี้ที่บ้านดีกว่าไม่อยากอยู่เป็นก้าง ขวางคอ
ว่าแล้วสบตาลัลนารีเชิงถามว่าเห็นฝีมือรึยัง ลัลนารียิ้มตอบอย่างขอบคุณ

หลังจากนั้นเมื่อตุลาขึ้นไปแต่งตัวจะไปทำงาน
ลัลนารีก็กุลีกุจอไปช่วยทำโน่นทำนี่ติดกระดุมเสื้อให้กลัวเขาไปทำงานสาย
ตุลามองลัลนารีอย่างรักใคร่ เอ่ยถามขึ้นว่า

"ลัล...เรื่องเมื่อคืน..."

"ลัลขอโทษนะที่เมื่อคืนลัลงี่เง่า  ตุลย์อย่าโกรธลัลนะ ลัลสัญญา  ต่อไปลัลจะเป็นภรรยาที่ดี  ลัลจะไม่ทำให้ตุลย์ ไม่สบายใจอีก"

ตุลายิ้มสบายใจบอกว่าแค่ขอให้เธอเข้าใจตน...ลัลนารีรีบบอกว่า
"ลัลรักตุลย์นะ" พูดแล้วรอให้เขาบอกบ้าง
แต่ตุลากลับยิ้มและดึงตัวเธอเข้าไปกอดไว้แทนคำตอบ
แม้จะขัดใจแต่เธอก็ยิ้มอย่างเอาใจ

ooooooo

แต่พอไปถึงออฟฟิศ
ลัลนารีก็บ่นกระปอดกระแปดกับภารตีว่าแค่บอกรักเมียมันยากมากหรือไงนะ
น่าเบื่อ ถูกภารตีด่าว่าได้คืบจะเอาศอก
แต่ก็ยังดีที่ย้ายกลับเข้าไปคอยไล่พวกจอมฉกทั้งหลายแหล่

ลัลนารีบอกว่าถ้าใครมาแหยมอีกจะกัดให้คอขาดเลย
ภาวิชถามว่าไม่ระแวงแน่แล้วนะ เธอตอบว่าแน่ ภารตีแทรกว่า
"ไว้ใจผัวว่างั้นเถอะ" กลับถูกลัลนารีสวนทันควันว่า

"ไม่ใช่...ที่ไม่ระแวงเพราะฉันจะไม่ปล่อยให้ตุลย์คลาดสายตาอีก" ว่าแล้วสะพายกระเป๋าออกไป

พอลัลนารีไปแล้ว ภารตีบ่นว่าทำไมชีวิตแต่งงานมันวุ่นวายขนาดนี้
ดีๆกันอยู่แป๊บเดียวมีเรื่องกันอีกแล้ว เห็นแล้วเวียนหัวจริงๆ
ภาวิชถามว่าแล้วมันจะจบลงยังไงเนี่ย ภารตีทำท่าขนลุกขนพองบอกว่า

"ไม่กล้าคิด...กลัวที่คิดจะจริง..."

ooooooo

ถึงเวลาอาหารกลางวัน ตุลาชวนนวัตไปกินร้านข้างตึกดีไหม นวัตบอกว่าดี
กำลังหิว จุรีผสมโรงว่าตนก็เสร็จงานพอดีเลย ถูกนวัตแซวว่า
"เนียนมากครับพี่จุ๊" จุรียิ้มกริ่มบอกว่าของฟรีพี่ชอบค่ะ

ขณะนั้นเอง ลัลนารีถืออาหารเข้ามาสามชุด
และอีกประตูหนึ่งณิชนิชาถือถุงขนมเข้ามา ต่างมองเห็นกันจังๆ
ณิชนิชาชิงเข้าไปบอกตุลาก่อนว่าซื้อขนมมาเป็นของว่างให้
ลัลนารีวางถุงอาหารบนโต๊ะของจุรี หันมองณิชนิชาพูดยิ้มหวานๆว่า

"ขอบใจมากนะจ๊ะน้องณิช อุตส่าห์ซื้อขนมมาให้ตุลย์ ไหนจ๊ะซื้ออะไรมา
อ๋อครัวซองต์ ของชอบของพี่เลย" พูดพลางหยิบขึ้นมาชิม "อร่อยมากเลยตุลย์
ลองทานซิ" ว่าแล้วป้อนให้ตุลาพูดอารมณ์ดีว่า "อร่อยเนอะ
รับรองพี่จะจัดการให้ไม่เสียศรัทธาเลย แต่ตอนนี้ตุลย์ต้องทานข้าวก่อนนะ"
ว่าแล้วควงตุลาไปเลย หยิบถุงอาหารไปสองถุง ทิ้งให้นวัต จุรี
และณิชนิชายืนอึ้ง

ลัลนารีเดินออกมาจะเอาอาหารที่ลืมไว้อีกหนึ่งถุง ได้ยินเสียงจุรีหัวเราะก็ชะงักฟัง

"ฮิๆๆ โถ ขนมคงจะอร่อยจริงๆ น้องณิชนี่เป็นคนดีจริงๆนะ ดูแลหัวหน้าไม่พอ เผื่อแผ่ถึงเมียหัวหน้าด้วย"

"แล้วไม่ดีเหรอครับพี่จุ๊ คุณณิชเขาเป็นคนรอบคอบไงครับ
ถ้าผมกับพี่ตุลย์รอจากพี่จุ๊คงอดตายแน่ๆ" นวัตแขวะ
แล้วหันไปถามณิชนิชาว่าทานข้าวหรือยัง พอฝ่ายนั้นบอกว่ายัง
เขาดึงมือเธอชวนไปด้วยกันตรงนั้นเลย เหลือแต่จุรียืนเหวอ อดของฟรีไปเลย

ส่วนลัลนารีมองตามนวัตกับณิชนิชาได้ด้วยความสนใจ

นวัตพาณิชนิชาไปกินข้าวเหนียวหมูปิ้งที่สวนสวยๆ แถวนั้น
เขาหิ้วถุงมายื่นให้หยิบเร่งให้รีบกินเสียเพราะเดี๋ยวตุลากินข้าวเสร็จก็จะ
ประชุมต่อแล้ว ณิชนิชาหยิบมากินฝืนๆ นวัตถามหยอกแกมหยิกว่า

"คุณหนู...ถามจริงๆเถอะ ทำไมถึงชอบพี่ตุลย์"

"เขาเคยช่วยฉันจากพวกแซงคิวน่ะ เขาดูอบอุ่น เป็นที่พึ่งของฉันได้
พอได้มาร่วมงานฉันก็ยิ่งเห็นว่าเขาเก่ง
จริงจังกับงานเหมือนพ่อ...แต่ฉันเชื่อว่าถ้าเป็นพี่ตุลย์
พี่ตุลย์จะดูแลฉันไม่ทิ้งฉัน"

นวัตพูดอย่างมองเธอเป็นเด็กว่า "เหงา เด็กมีปัญหาชัดๆ
ขาดความอบอุ่นจากพ่อก็ไปอ้อนพ่อสิ
ขาดอย่างหนึ่งแต่ไปดึงอีกอย่างหนึ่งมาทดแทนความเอาแต่ใจของตัวเอง
มันทำคนอื่นเขาเดือดร้อน ถามตัวเองให้ดีว่าคุณรักพี่ตุลย์
หรือแค่อยากได้เพราะไม่อยากอยู่คนเดียว"

"ฉัน...ฉัน..." ณิชนิชาที่เคยพูดเป็นต่อยหอยกลับติดอ่างเอาดื้อๆ

"ถ้าคุณแค่เหงา...ไม่ต้องถึงมือพี่ตุลย์ก็ได้ ผมก็อยู่เป็นเพื่อนคุณได้
หรือถ้าเพื่อนมีเยอะแล้ว มากกว่าเพื่อนก็ไม่มีปัญหา" พูดแล้วยิ้มหวานให้

"นายชอบฉันเหรอ"

"หา..." นวัตอึ้งที่ถูกถามตรงๆ

"นายมาจุ้นจ้านจะให้ฉันตัดใจจากพี่ตุลย์เพราะนายชอบฉันใช่ไหม"
นวัตทำใจกล้าถามว่าถ้าใช่แล้วจะโอเคไหมล่ะ เลยถูกด่าเขินๆ "เพ้อเจ้อ!"
แล้วดึงถุงหมูปิ้งทั้งถุงเดินไปนั่งกินที่อีกมุมหนึ่งของสวน
กินหน้าบึ้งๆแต่มีแอบยิ้มเหมือนกัน...

ระหว่างนั้นลัลนารีออกมาดึงจุรีไปที่มุมหนึ่งในออฟฟิศ
ถามว่านวัตสนใจณิชนิชาอยู่ใช่ไหม พอได้ฟังจากจุรีว่าเพ้อเลยล่ะค่ะ
เท่านั้นเองลัลนารีก็วางแผนทันที

ooooooo

เมื่อเอาแผนจับคู่นวัตกับณิชนิชาไปเล่าให้ภารตีฟัง
เพื่อนเข้าใจทันทีว่าเธอต้องการแยกณิชนิชาออกจากตุลานั่นเอง แต่จะทำอย่างไร
จะให้นวัตเอาดอกไม้ไปให้ณิชนิชาคงยากเพราะถ้าทำได้คงทำไปนานแล้ว
ภารตีเลยเสนอว่า

"ก็อย่าส่งแค่ดอกไม้สิ" พูดแล้วกระหยิ่มยิ้มกับแผนการของตน

วันต่อมา
ขณะที่คุณณพมอบหมายให้นวัตทำคดีฉ้อโกงของคุณวิริยะเพราะตุลาต้องทำคดีของคุณ
ปนุท ตุลาสนับสนุนเต็มที่ที่จะให้นวัตบินเดี่ยวเสียที

ณิชนิชาฟังอยู่ด้วย เธอมองนวัตด้วยสายตาที่แสดงความยินดีด้วย ขณะนั้นเอง
จุรีมาบอกณิชนิชาว่ามีคนมาขอพบ พอจุรีขยับออกไป
เด็กชายวัยประมาณสิบขวบคนหนึ่งหน้าตาท่าทางน่ารักก็ถือกุหลาบแดงช่อใหญ่มา
ส่งให้บอกเสียงใสเจื้อยแจ้วว่า

"มีข้อความถึงพี่ณิชนิชาด้วยนะครับ"

พูดแล้วหนูน้อยก็ทั้งร้องทั้งเต้นด้วยเนื้อเพลงหวานแหวว...

"บอกได้แค่รักมากมาย รักเธอมากมาย ไม่มีหน่วยวัดได้ หรอกความรักนี้
ที่อยู่ในใจมันมากมาย ล้นอกซ้ายที่ฉันมี ถึงเมื่อไหร่ไม่รู้
รู้แต่จะรักทุกนาที...ที่ยังหายใจ"

หนูน้อยร้องจบด้วยท่าเต้นสุดเท่ ทุกคนตรงนั้นยืนอึ้ง ณิชนิชาถามว่าใครส่งมาให้

"พี่นวัตครับ"

ทุกสายตามองขวับไปที่นวัตทันที เขาทำหน้าเหวอ อึกอักพยายามจะพูดชี้แจง
แต่ถูกคุณณพเรียกไปพบที่ห้องเสียก่อน
นวัตเดินตามไป  ณิชนิชาก้มมองดอกไม้ในมือแอบยิ้มนิดๆ

ooooooo

จนเย็น เมื่อนวัตมาที่ห้องตุลาเขานั่งหน้าเซ็ง พอตุลาพูดขึ้นว่า

"โจ่งแจ้งไปไหม ก็รู้นะว่าสนใจแต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้"
นวัตปฏิเสธว่าไม่ใช่ตน ตนไม่ระห่ำถึงขนาดนั้น
นี่ก็โดนคุณณพด่าเสียหูชามาแล้ว
ตุลาเลยสงสัยว่าถ้าไม่ใช่เขาแล้วใครที่เอาชื่อเขาไปอ้าง

เวลาเดียวกัน
ลัลนารีก็มาติดตามผลงานจากจุรีถามว่ากามเทพของตนได้ผลไหม  จุรีบอกว่ายืน
อึ้งตาเยิ้มไปเลย  ลัลนารี พอใจมากบอกว่าแบบนี้ได้ผลแน่ ถ้านวัตมีแฟน
ตุลาก็ปลอดภัย

"ยิงนัดเดียวได้นกสองตัวเลยนะครับ" เสียงหนึ่งแทรกขึ้น

"ใช่ค่ะ"
ลัลนารีกำลังดีใจตอบทันทีแต่พอฉุกคิดได้ว่าเสียงแปลกๆหันมาถามจุรีว่าพูดกับ
ตนหรือเปล่า จุรีปฏิเสธ เธอหันมองไปอีกด้าน เจอนวัตยืนหน้านิ่งอยู่
ทั้งจุรีและลัลนารีตกใจสุดขีด

นวัตไปคุยกับลัลนารีที่มุมกาแฟในออฟฟิศ เขาบอกเธอว่าถึงตนจะชอบณิชนิชาก็จริงแต่อยากให้มันเป็นไปแบบธรรมชาติ พูดอย่างรู้ทันว่า

"ผม
รู้ว่าพี่ลัลทำแบบนี้เพื่อแยกคุณณิชจากพี่ตุลย์  แต่หัวใจของผมไม่ใช่
เครื่องมือของใครนะครับ" ลัลนารีขอโทษหน้าจ๋อยๆ นวัตเลยชี้แจงว่า
"กับคุณณิช พี่ตุลย์เขาเห็นเป็นแค่รุ่นน้อง ไม่มีอะไรเกินเลยหรอกครับ"

ลัลนารีถามว่าถ้าอย่างนั้นรชาใช่ไหมที่ ตุลาคิดเกินเลย
นวัตยืนยันว่าเป็นความสัมพันธ์เรื่องงานล้วนๆ รชาต้องมาเป็นพยานในคดีสำคัญ
ถ้าไม่มีรชาคดีนี้คงชนะยาก ลัลนารีถามว่าสำคัญขนาดนั้นเชียวหรือ
นวัตยืนยันว่าที่ตนพูดเป็นเรื่องจริงทุกคำ ขอให้เธอไว้ใจตุลาเถิด

"จ้ะ..." ลัลนารีตอบเหมือนเข้าใจ นวัตยังมองอย่างหวังว่าเธอจะเข้าใจจริงๆ

ooooooo

แล้ว ลัลนารีก็เปลี่ยนแปลงตัวเองจนน่าทึ่ง
เธอตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้ตุลากินก่อนไปทำงาน
จนเขาบอกว่าไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ไม่อยากให้เธอเหนื่อย

ส่วนภารตีถาม เพื่อนว่าเปลี่ยนได้จริงๆหรือ ลัลนารีตอบอย่างมั่นใจว่า ได้สิ
ตนต้องอดทนอย่างที่ภารตีบอก ภาวิชเห็นแล้วหนักใจ แต่พอจะพูด
ลัลนารีก็รีบขอตัวบอกว่าเที่ยงแล้วต้องไปเตรียมอาหารกลางวันให้ตุลา

ภาวิชมองตามอย่างไม่สบายใจว่าอยู่แบบอดทนจะทนได้นานแค่ไหนเชียว

"ถ้าลัลมันรักมากพอก็ไม่แน่ แกก็น่าจะเข้าใจใช่ไหมว่าถ้ารักมากพอเจ็บแค่ไหนก็ทนด้ายยยย"

"ไม่ เหมือนกันเว้ย ฉันมีความสุขที่เห็นคนที่เรารักมีความสุข
ไม่ใช่มีความสุขที่ได้ครอบครองคนที่เรารัก" พอภารตีแซวว่ารักแท้ว่างั้นเถอะ
ไหวจริงหรือเปล่า ภาวิชก็ตัดบทว่า "ฉันจัดการตัวเองได้น่า"

ooooooo

พอ รชารู้ว่าตุลาไม่ได้จัดการคดีของตน
เธอไม่ยอมยืนกรานว่าทนายของตนต้องเป็นเขาคนเดียว เท่านั้น
พอตุลาชี้แจงว่าถ้าตนมาทำมันจะดูไม่โปร่งใส

"นั่นเป็นเรื่องที่ตุลย์ ต้องหาทางออกเอง
เราจะเป็นพยานและเป็นลูกความของตุลย์เท่านั้น ไม่งั้นข้อตกลงเราก็ยกเลิก"
รชาเด็ดขาดเสียจนตุลาหนักใจมาก

ระหว่าง เดินออกมาผ่านโต๊ะทำงานของจุรีนั้น
รชาบอกตุลาว่าตนพาสาวมาที่นี่ไม่ได้  เพราะไม่อยากให้ลูกน้องของภูมิบดินทร์
ผิดสังเกต  ให้ตุลาไปเจอสาวเองที่โรงแรมของตน
ตุลาสั่งจุรีให้บอกนวัตตามไปด้วย  นวัตเดินมาพร้อมลัลนารีพอดี  เขาบอกว่า
ลัลนารีมาหา

"ทานข้าวกลางวันกันนะ" ลัลนารีเสียงหวานเข้ามาฉอเลาะ ตุลาบอกว่าต้องไปทำงานเธอถามทันทีว่า "ไปไหนเหรอ"

รชาตอบแทนตุลาว่า "ตุลย์ต้องไปทำงานกับฉัน คงทานกลางวันกับเธอไม่ได้"

เป็น เมื่อก่อนคงโลกแตกตรงนั้นแล้ว แต่เวลานี้ลัลนารีอดทน
เธอกลับยิ้มบอกว่าถ้าอย่างนั้นก็เอาอาหารไปด้วยทานกับรชาก็ได้เพราะเมื่อ
เช้าตุลาทานไปนิดเดียวเดี๋ยวจะหิว พูดแล้วเอาถุงอาหารใส่มือตุลา
ทุกคนต่างอึ้ง ทึ่งกับความเปลี่ยนแปลงของเธอ

"คุณวัตว่าผีเข้าหรือ เปล่าคะ" จุรีแอบถาม
นวัตเองคิดว่าลัลนารีคงเข้าใจจริงๆแล้วว่าตุลาไปทำงาน ถามตุลาว่าใช่ไหม
เขาทำเสียงอืม...ในคอ แต่สีหน้าอึดอัด

รชาชวนไปกัน ได้แล้ว ตุลาบอกนวัตให้ไปด้วยกัน
นวัตขอคุยงานกับจุรีแล้วจะรีบตามไป พอตุลาไป นวัตก็ยิ้มกริ่ม
จุรีถามว่าผีเข้าหรืออยู่ๆก็ยิ้ม เขาตอบอย่างจริงใจว่า

"ผมดีใจที่พี่ตุลย์กับพี่ลัลจะมีความสุขเสียที"

ooooooo

ที่โรงแรมของรชา นักสืบของภูมิบดินทร์มา สอดแนมสืบข่าว กลับไปรายงานเจ้านายว่า

"ผม ถามพวกพนักงานในโรงแรม
พวกมันพูดเหมือนกันว่าคุณรชาให้ความสนิทสนมกับทนายคนนี้มาก
ส่วนนี่เป็นข้อมูลที่นักสืบส่งมาพร้อมกับรูปครับ"

ภูมิบดินทร์รับเอกสารไปดูพึมพำ "แฟนเก่า!"

ลูกน้องยังส่งอีกรูปหนึ่งให้บอกว่านักสืบแนบมาด้วย ภูมิบดินทร์เห็นแล้วจำได้ ลูกน้องชี้แจงว่า

"สาว เด็กในสังกัดของเราครับ
เป็นภาพหลังจากที่คุณรชากับไอ้ทนายเข้าไปในโรงแรมไม่ถึงชั่วโมง
สาวก็มาถึงแล้วก็ขึ้นไปบนห้องคุณรชาพร้อมกับไอ้ทนาย...อีกเรื่องครับนาย
พนักงานที่บลูลากูนบอกว่าเคยเห็นคุณรชาไปรับสาวจากที่อาบอบนวดแต่ไม่ทราบว่า
ไปไหน"

"คิดจะร่วมมือกับชู้เอาสมบัติกู! สั่งให้มันตามสืบต่อ กูต้องรู้ทุกความเคลื่อนไหว!" ภูมิบดินทร์สั่งเหี้ยม ขยำรูปในมืออย่างแค้นจัด

ooooooo

ลูกน้องของภูมิบดินทร์ทำร้ายสาวจนบอบช้ำสาหัส รชาพาสาวไปพบตุลาที่ออฟฟิศของเขาเล่าให้ฟังว่า

"ไอ้ภูมิบดินทร์มันรู้ว่าสาวให้ข้อมูลกับตุลย์เรื่องคดี มันก็เลยซ้อมแล้วก็บีบให้สาวเล่าเรื่องเรากับตุลย์ให้มันฟัง"

ระหว่าง
นั้นสาวผวาเข้าจับแขนตุลาอ้อนวอนให้ช่วยด้วยเพราะภูมิบดินทร์จะฆ่าตน
ตุลาจึงให้นวัตพาสาวไปแจ้งความขอให้อยู่ในความคุ้มครองของตำรวจ
รชามีเงื่อนไขทันทีว่าสาวจะเป็นพยานก็ต่อเมื่อตุลาตกลงจะเป็นทนายความในคดี
ฟ้องหย่าของตน ถ้าไม่ตกลงสาวก็จะกลับไปกับตน

ตุลาถูกบีบจนต้องตอบ ตกลงว่าจะจัดการให้ รชาจึงไปรอที่ห้องประชุม
ตุลาบอกให้นวัตพาสาวไปโรงพัก ส่วนตน จะคุยรายละเอียดกับรชาเอง
บอกนวัตให้สบายใจว่า "พี่รู้ว่า พี่ต้องจัดการยังไง"

ooooooo

เพราะต้องการให้ 365 วันผ่านพ้นไปโดยปลอดภัยไม่ต้องหย่ากับตุลา
ทำให้ลัลนารีพยายามอดทนทุกอย่างเพื่อให้ผ่านพ้นคำทำนายนั้นไปให้ได้ ทุ่มเท
อดกลั้น อดทน จนวันนี้เกิดอาการวิงเวียนมึนหัวจนเซจะล้ม
ภาวิชประคองไว้ถามว่าเป็นอะไร

"มึนๆนอนไม่พอมั้ง ไม่เป็นไร ลัลทนได้" ลัลนารีกัดฟันพยุงตัวไว้

"ถ้าใช้คำว่าอดทนกับความรัก แล้วความสุขมันอยู่ตรงไหนล่ะลัล"

คำถามของภาวิชทำให้ลัลนารีอึ้ง  แต่ก็ยังยืนกรานจะอดทนทำให้ดีที่สุดต่อไป

วันนี้ เป็นวันครบรอบแต่งงานสามเดือน
ลัลนารีจัดแต่งโต๊ะอาหารเตรียมฉลองกันในสวนที่บ้านอย่างสวยงาม
พอตุลากลับมาเธอดีใจมากรีบเข้าไปบอกว่า "สุขสันต์วันครบรอบแต่งงานสามเดือน"

แต่
แล้วก็เหมือนฟ้าถล่มลงมาเมื่อตุลาบอกว่าตนต้องรับทำคดีให้รชาเพื่อแลกกับ
การที่รชาต้องมาเป็นพยานให้ตน พูดอย่างห่วงความรู้สึกของลัลนารีว่า
"ลัลเข้าใจผมไหม"

ขณะบรรยากาศกำลังอึมครึมนั่นเอง
รชาก็ปรากฏตัวขึ้นด้วยข้ออ้างว่าเอาซีดีจากกล้องวงจรปิดที่พวกภูมิบดินทร์
ตั้งใจจะทำร้ายตนมาให้ดู แล้วทำทีขอโทษลัลนารีที่ต้องมา

รบกวน ปากพูดอย่างนั้นแต่ใจลุ้นจะให้อาละวาดอย่างที่เคยเป็น
แต่ปรากฏว่าครั้งนี้ลัลนารีกลับเย็นได้อย่างน่าทึ่ง
ทุกอย่างเธอจะตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า "ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นงาน"
กระทั่งรชาจะอยู่ร่วมฉลองด้วยเธอก็ยังสั่งให้จัดที่เพิ่มให้รชาอีกที่หนึ่ง
กลายเป็นสามคนฉลองวันแต่งงานสามเดือนของลัลนารีกับตุลา

ติ้งเฝ้าดู ลัลนารีอย่างทึ่ง เมื่อเจอกันที่ในครัวติ้งแสดงความเห็นใจ
ลัลนารีก็ยังตอบว่าไม่เป็นไร ตนทนได้ ต้องทนให้ได้
แต่เพราะอ่อนเพลียมีอาการวิงเวียน ทำให้ลัลนารีหยิบจานหลุดมือตกแตก
เธอรีบก้มลงเก็บ
ตุลาวิ่งเข้ามาเก็บแทนและช่วยหยิบจานชุดใหม่ถือออกไปที่โต๊ะจัดฉลอง

เมื่อ มานั่งที่โต๊ะ
รชาเข้านั่งข้างๆตุลาอ้างว่าจะได้คุยงานไปด้วยไม่ต้องเสียเวลา
แต่ตุลากลับลุกไปนั่งข้างๆลัลนารี พูดอย่างไม่เกรงใจรชาว่า
"ผมอยากนั่งใกล้ภรรยา คงไม่ถือนะ"

ไม่เพียงเท่านั้นยังเอาอกเอาใจกัน อย่างไม่สนใจรชา ทำเหมือนเธอเป็นส่วนเกิน
จนรชาทนไม่ได้ลุกขึ้นขอตัวกลับอ้างว่ามีธุระ
แต่ขอเข้าห้องน้ำก่อนขอให้ตุลาช่วยพาไป

"เดี๋ยวลัลพาไปเองค่ะ" ลัลนารีอาสาพลางลุกเดินนำไป

ooooooo

เมื่อ ไปถึงหน้าห้องน้ำ
รชาพยายามพูดยั่วยุเล่าถึงความสัมพันธ์และความผูกพันระหว่างตนกับตุลาหมาย
ยั่วให้ลัลนารีทนไม่ได้ แต่เธอก็ทนได้อย่างน่าทึ่ง
เมื่อเห็นรชาไม่ยอมเลิกจึงขอตัวถามว่าเดินกลับถูกใช่ไหม

"เธอต้องยอมรับความจริงว่าตุลย์เขารักฉัน งานน่ะมันแค่ข้ออ้าง..." รชายังไม่ยอมหยุด

ได้เรื่องทันที ลัลนารีหันไปตวาดให้หยุด แต่แล้ว

ตัวเองกลับล้มวูบลงกับพื้น ติ้งวิ่งออกมาดูตวาดถามรชาว่าทำอะไรลัลนารี แล้วตะโกนเรียกตุลาให้มาช่วย เร่งให้ตุลาพาไปโรงพยาบาลเร็วๆ

พอตุลาอุ้มลัลนารีออกไป รชาจิกตาตามไปพึมพำ "สำออยเหรอ แผนสูงนักนะ"

รชา ตามไปที่โรงพยาบาลพยายามชี้แจงกับตุลาว่าตนไม่ได้ทำอะไรลัลนารีจริงๆ
ติ้งทนไม่ได้ร่ำๆจะเข้าไปตบ จน ตุลาต้องดึงแขนไว้
ขอร้องพี่สาวว่าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น

"ขอบคุณนะที่ตุลย์เชื่อเรา" รชาตีขลุมหน้าตาเฉย

"มัน ก็จริงที่เราต้องร่วมงานกัน
แต่มีเรื่องนึงที่คุณควรรู้ว่าผมไม่เคยเอางานมาทำที่บ้าน
มีอะไรก็คุยกันที่ออฟฟิศเท่านั้น
เพราะบ้านเป็นที่ส่วนตัวของผมกับลัลภรรยาของผมเท่านั้น"

รชาถามว่ากลัวภรรยาไม่พอใจหรือ ตุลาชี้แจงว่าตนไม่ได้กลัวแต่เกรงใจ ย้ำให้เสียดแทงใจดำของรชาว่า

"ผมไม่ได้เห็นงานสำคัญจนต้องทำร้ายจิตใจลัล ผมไม่พูดก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าคุณคิดอะไร หวังว่าคุณคงจะเข้าใจ"

"ตุลย์ก็รู้นะว่าเราไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆ"

"ผม จะทนเท่าที่ทนได้"
ตุลาตอบสั้นๆแต่เฉียบขาดจนรชารู้ตัวว่าวันนี้ตนทำเสียคะแนน
จึงหันหลังเดินกลับไป
แต่ระหว่างทางยังพึมพำอย่างหมายมาดที่จะเอาชนะให้ได้ว่า

"ตุลย์ทนได้ก็ทนไป แต่เมียตุลย์จะทนได้นานแค่ไหน"

ooooooo

หลัง จากฟังอาการของลัลนารีจากหมอแล้ว
คืนนี้ตุลาเรียกนวัตกับณิชนิชามาพบที่ออฟฟิศทันที
มอบหมายให้นวัตช่วยตามเรื่องคดีระหว่างที่ตนไม่อยู่
ให้ณิชนิชามาเป็นผู้ช่วยนวัตและเรียนรู้งานไปด้วย พอณิชนิชาทำท่าจะคัดค้าน
ตุลาตัดบท สรุปว่า

"ที่ผ่านมาพี่เห็นว่าณิชจะมีความละเอียดรอบคอบ
น่าจะช่วยวัตในเรื่องเก็บรายละเอียดต่างๆได้ดี
เรื่องนี้พี่ปรึกษากับพี่ณพแล้ว
พรุ่งนี้วัตแจกแจงเรื่องหน้าที่กับณิชให้เรียบร้อยนะ"

สั่งงานแล้ว ตุลาบอกให้กลับไปพักผ่อนได้แล้ว นวัตเห็นณิชนิชายังยืนลังเล
เขาพูดเบาๆกับเธอว่า "ผมเตือนคุณ แล้วว่าปลายทางมันเจ็บ...เดินไหวไหมครับ
ไปไม่ไหวผมจะไปส่งได้นะ"

ณิชนิชาหน้าบอกบุญไม่รับเดินฉับๆออกไป นวัต หันมาพูดกับตุลาอย่างพอใจมากว่า

"พี่สุดยอดมาก...ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้นครับพี่..."

ตุลา จึงพานวัตไปเยี่ยมลัลนารีที่ห้องพักคนไข้ บอกว่าลัลนารีพักผ่อนน้อย
และเครียด นวัตเชื่อว่าที่ลัลนารีเครียดเพราะต้องเจอคนวุ่นวาย
แต่ถ้าไม่เจอก็คงไม่เครียด ติ้งเลยเสนอให้พาไปฮันนีมูนเสีย

นวัตอาสา จะหาสถานที่ให้รับรองเองว่าโรแมนติกสุดๆ
แต่ต้องเป็นความลับแม้แต่ลัลนารีก็ไม่ต้องให้รู้
และกระซิบบอกตุลาถึงวิธีที่จะทำให้ลัลนารีไม่รู้ว่า
"ก็ยาคลายเครียดกินแล้วหลับลึกไม่ใช่เหรอพี่"

ooooooo

ในที่ สุด ด้วยแผนการอันแยบยลของนวัต
ตุลาก็พาลัลนารีไปถึงรีสอร์ตที่ราชบุรี
แต่ก่อนไปเขายังโทรศัพท์ไปลางานให้เธอที่ออฟฟิศ
พอภาวิชรู้ว่าตุลามาลางานเพื่อพาลัลนารีไปฮันนีมูนก็หงุดหงิดสับสนคว้า
กระเป๋าออกจากออฟฟิศไปทันที จนภารตีรีบตามไปแทบไม่ทัน

เช่นเดียวกัน ณิชนิชาก็ไม่เป็นอันทำงาน ไม่ทันเลิกงานก็จะออกไปข้างนอก
นวัตไม่ยอมให้ออกไปอ้างว่ามีงานให้รีบพิมพ์หกโมงตนต้องได้เอกสารที่สมบูรณ์
เรียบร้อย

"ฉันมีธุระ" ณิชนิชารั้นจะไปให้ได้ นวัตเลยใช้ไม้ตายขู่ว่า

"เรา ต้องทำเอกสารยื่นฟ้องให้คุณรชาที่ศาลวันพรุ่งนี้
ถ้าคุณไม่ทำอันนี้ให้เสร็จทิ้งให้พอกเป็นดินพอกหางหมู
ผมต้องประเมินการทำงานของคุณให้พี่ณพ
คุณรู้ใช่ไหมว่าถ้าไม่ได้เอกสารตามเวลา
คุณอาจจะไม่ได้อยู่จนครบเวลาฝึกงานก็ได้นะ
คืนนี้คุณต้องจัดการเอกสารให้เสร็จ"

คำขู่และท่าทีจริงจังของนวัต ทำให้ณิชนิชากระแทกตัวลงนั่งทำงานอย่างประชดประชัน

ooooooo

เมื่อลัลนารีรู้ว่าตุลาพาตนมาฮันนีมูนที่รีสอร์ตแห่งนี้ เธอดีใจมาก ยิ่งเมื่อได้อยู่ในห้องอย่างที่เคยฝันไว้ ก็ยิ่งปลื้มปีติ

ตุลาหิ้วกระเป๋าเข้ามาในห้องบอกเธอว่าพี่ติ้งจัดการให้ทั้งหมดรับรองครบ ลัลนารีแทบกระโดดกอดตุลาชมว่า "น่ารักจังเลย"

ที่ รีสอร์ตนี้ ลัลนารีได้นั่งชิงช้าโดยมีตุลาคอยโล้ให้
ได้ดินเนอร์กันที่ดาดฟ้าใต้แสงเทียนและดวงดาว
ตุลาเข้ามากระซิบข้างหูขณะที่ลัลนารียิ้มไม่เลิกว่า

"สุขสันต์ครบรอบแต่งงานสามเดือนนะ"

ลัลนารีปลื้มปีติจนน้ำตาไหล กอดตุลาไว้แน่น พร่ำบอกเขาว่า "ลัลรักตุลย์นะ รักที่สุดเลย..."

ooooooo

คืนเดียวและเวลาเดียวกันนั้น รชาไปที่บ้านตุลาเจอติ้งออกมาที่ประตู รชาถามว่าตุลาอยู่ไหน ตนไปหาที่ออฟฟิศแล้วไม่เจอจึงต้องมาที่บ้าน

"ก็ อยู่กับเมียเขาสิ" ติ้งตอบกวนๆ รชาถามว่าแล้วทำไมโทร.ไปไม่มีสัญญาณ
"มันจะมีได้ไงก็โทรศัพท์ตุลย์อยู่กับฉัน"  รชาเรียกชื่อติ้งอย่างจะเอา
เรื่อง  เลยถูกติ้งชี้หน้าปราม "ขึ้นเสียงอีกคำ โดนฉันแน่ กลับไปเลย!"

รชาเห็นท่าทางติ้งเอาจริงจึงหันหลังกลับไป ขึ้นรถออกไป
ทันใดนั้นรถของณิชนิชาก็มาจอดหน้าบ้านเพราะเธอทำงานจนหมดเวลาเป๋งก็คว้า
กระเป๋าออกมาเลย ติ้งทำท่าจะบ้าตาย บ่นมันอะไรกันนักหนานะ พอณิชนิชามาทัก
ไม่ทันจะพูดอะไร ติ้งก็ชิงพูดเร็วปรื๋อ

"ตุลย์มันไปฮันนีมูนกับเมีย อย่าถามว่ากลับเมื่อไหร่
เขาฮันนีมูนกันเสร็จเมื่อไหร่ก็กลับมาเมื่อนั้นแหละ"
พูดจบก็หันหลังเดินเข้าบ้านไปเลย ณิชนิชายืนอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง
เลยจำต้องกลับไปอีกคน

"ไม่ต้องกลับบ้านไปที่ทำงานฉัน" ณิชนิชาสั่งคนขับรถอย่างหงุดหงิดแล้วนั่งพิงเบาะมองไปนอกรถเหงาๆ

ooooooo

ขณะ ที่ลัลนารีกำลังมีความสุขอยู่กับการฮันนีมูนกับตุลา
กินอาหารค่ำฉลองวันแต่งงานครบรอบสามเดือนกันอยู่บนดาดฟ้านั้น
มีเสียงโทรศัพท์เข้ามือถือ เธอหยิบดูอย่างสงสัยเพราะเบอร์ไม่คุ้น

รับ สายแล้วจึงรู้ว่าลดาวัลย์โทร.มาว่า
ลัลนารีเพิ่งนึกได้ว่าบอกแม่ไว้ว่าจะไปกินข้าวเย็นด้วยบ่นว่าป่านนี้แม่ด่า
ตายแล้ว ลดาวัลย์บอกว่าไม่เป็นไร ตนก็ยังไม่เลิกงานเหมือนกัน
เพราะหมอกานต์ยังทำงานไม่เสร็จต้องอยู่ทำงานต่อเลยอยู่เป็นเพื่อน
ถามว่าแล้วตอนนี้น้องอยู่ที่ไหน

"ลัลอยู่กับตุลย์ค่ะ ต่างจังหวัด แต่ไม่กี่วันก็กลับแล้ว"

"ดีแล้ว อย่าทะเลาะกันอีกล่ะ แล้วพี่จะบอกแม่ให้"

ลดาวัลย์วางสายจากลัลนารี ดูนาฬิกาเห็นว่าสองทุ่มแล้ว หันมองไปทางห้องทำงานของหมอกานต์แล้วตัดสินใจเดินออกไปจากคลินิก

ooooooo

Create Date : 04 ธันวาคม 2553

Last Update : 4 ธันวาคม 2553 19:39:33 น.

0 comments

Counter : 241 Pageviews.