ผู้ชายคนนี้ มิตรภาพ และคำว่าเพื่อน
เมื่อกี้แอบนึกถึงผู้ชายคนหนึ่ง คิดถึงไป น้ำตาก้อแอบไหลไป ดีนะที่ดึกแล้ว ไม่มีใครมาสนใจว่าเราเป็นอะไร ไม่งั้นละมีอาย :P เพื่อนคนนี้เคยเรียนด้วยกันที่เอแบคค่ะ . . ก้อเพื่อนกันทั่วๆไป เป็นเพื่อนที่สนิทกันเป็นครั้งคราว (อาจจะเพราะเราเองมั๊ง มีแฟนก็แอบไม่สนใจเพื่อน ) แต่ก็ขอบคุณนะที่อยู่เป็นเพื่อนเสมอ ในยามที่เราต้องการใครซักคน ผู้ชายคนนี้ชื่อ ก้อง ค่ะ คำว่าเพื่อนของเราเริ่มต้นตอนที่เข้าเอแบค หลังจากสอบเข้าแล้วจะมีผลสอบระดับภาษาอังกฤษและเลข ซึ่งในห้องภาษาอังกฤษ (Basic Eng1) นั่นเองคือห้องที่เราได้เจอกะก้อง ไม่รุว่าอะไรทำให้เราสนิทกัน เราไม่ได้นั่งด้วยกัน ก้องไม่ใช้คนหน้าตาดี ดูรวยหรูหรา ตรงกันข้าม เค้าเป็นแค่คนธรรมดาๆคนนึง ใบหน้าหยาบ ผิวคล้ำ (หรึอดำ นั่นเองแหล่ะ) ผมหยักโศก แล้วก็เป็นคนต่างจังหวัด แต่ก้องกลับเป็นคนที่เสน่ห์อย่างประหลาดเวลาได้คุย หรืออยู่ใกล้ เค้าจบมาจากอัสสัมฯ ธนฯ พร้อมกับเพื่อนๆกลุ่มใหญ่ เราไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมทุกคนถึงได้รักก้อง เวลาทำอะไรมักจะให้เค้าเป็นคนนำซักทุกที จนตัวก้องเองออกจะรำคาญนิดๆ (ฮ่าๆๆ) เพราะว่าเค้าเป็นคนรักเพื่อน แล้วก็มีน้ำใจอย่างเหลือล้นกะเพื่อนทุกๆคน อันนี้เห็นมากะตา รู้มากะหู แล้วก็ได้รับมาด้วยตัวเอง ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้สนิทกันตลอดเวลาที่เราเรียนที่เอแบค มีบ้างที่แยกกันเรียน แยกกันอยู่ เพราะเราไม่ได้เข้าชมรมเดียวกะเค้า ไม่ได้เรียนเมเจอร์เดียวกัน เราต่างคนต่างมีแฟน แต่เราก็มักจะเจอและก็โทรหากันบ้าง อาจจะบ่อยหน่อยก็ตอนเราทะเลาะกะแฟน (อันนี้แอบเลว เอาเพื่อนเป็นที่ระบาย) เวลาที่มีเรื่องร้อนใจ ดึกแค่ไหนก้องไปหาได้เสมอ มีครั้งนึงโดนทิ้งไว้แถวๆถนนเพชรบุรีคนเดียวตอนดึกมากๆ ก้องก็ขับรถจากบ้าน สุขาฯ3 มาหา เรื่องนี้จำได้แม่น ประทับใจจริงๆ ตอนที่เรียนจบแล้ว เราก็ไม่ค่อยได้คุยกัน เพราะเราก็มั่วแต่ยุ่งๆกับงานและเรื่องอื่นๆ เรากลับมาสนิทกันอีกที ก็ตอนที่ก้องเริ่มใช้ msn อันนี้ออนไลน์เจอกัน ก็คุยกัน เราออกจากงาน เวลาเริ่มเยอะขึ้น มีออกไปกินข้าวบ้าง นัดเจอกันบ้างไม่บ่อยหรอก แต่ก็ดีกว่าไม่เจอกันเลย แต่เจอกันในเอ็มฯ แทบจะทุกคืน ช่วงปลายปีที่แล้วเราไปเที่ยวที่เมืองจีนประมาณเดือนนึง ก้องเป็นคนเกลียดจีนมาก ด้วยเหตุผลบางอย่าง คำพูดว่า "Fucking China" มักจะหลุดออกมาให้เราได้ขำบ่อยๆ แล้วช่วงที่เราไปจีนน่ะ เราไม่มีคอมก็เรยไม่ได้ออนไลน์คุยกัน โทรศัพท์ที่เอาไปก็ใช้กะเบอร์ที่นู้น เพื่อนทางนี้ไม่มีใครรู้เบอร์ ไม่มีใครติดต่อเราได้ นอกจากจะติดต่อทางอีเมลล์ แล้ววันนึง สิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อน เพื่อนสนิทที่รุ้จักก้อง โทรทางไกลมาบอกว่า "ก้องเสียแล้วนะ" อึ้งค่ะ พูดได้คำเดียวเลย อารมณ์ตอนนั้นมันชามาก นิ่ง แล้วก็ได้แต่ฟังเพื่อนร้องไห้ น้ำตาไม่ไหล แต่ในใจมันแบบว่าว่างเปล่าอ่ะคะ จำได้ว่าปลอบเพื่อนเสร็จ รีบโทรหาเพื่อนสนิทของก้อง แค่ได้ยินเสียงเพื่อนเค้า น้ำตาจากไหนก้อไม่รู้ มันท่วมหน้าท่วมตา พูดไม่เป็นภาษา คุยไม่รู้เรื่องเลย เดือดร้อนเค้าต้องมานั่งปลอบเราอีกต่อ ตอนนั้นเพิ่งไปจีนได้ไม่นาน ในใจคิดแต่ว่าอยากกลับไปงานศพ อยากไปเจออีกซักครั้ง ครั้งสุดท้ายก็ยังดี แต่ก็กลับไม่ได้ จนธุระที่จีนเสร็จ กลับมาก็รีบโทรถามเพื่อนเรื่องงานศพว่าเป็นไง อยากจะเจอจริงๆ เพื่อนว่าเผาไปแล้ว เรามาไม่ทัน แต่จะมีพิธีลอยอังคารในกี่เดือนข้างหน้าไม่รู้ จนแล้วจนรอดเราก็ไม่ได้ไป ด้วยจากหลายๆเหตุผล แล้วนี่ก็ครบรอบหนึ่งปี เพื่อนๆก็ไปไหว้พ่อแม่ก้องที่ต่างจังหวัด ถ้าเรารู้ก่อน ถ้าเราไม่ติดบิน เราก็คงได้ไปด้วย เสียดายจัง เสียใจด้วย อยากให้ก้องรู้ คำว่ามิตรภาพ และเพื่อนจะอยู่ในใจเราเสมอ เราขอโทษที่เรายังคงไม่เจอกัน ก้องคงให้อภัย เราเสียดายที่ก้องไม่ได้เห็นความเป็นไปของเราในวันนี้ ความสำเร็จ ความสุขและทุกข์ที่เรามี เราไม่ได้แชร์ให้ก้องได้รู้เหมือนในวันเก่าๆ และทุกๆวันนี้ เราก็ยังคิดถึงนะ คิดถึงเสมอ .... หลับให้สบายนะ ** หลับตาเถอะนะ แล้วเราก็จะพบกัน อาจเป็นเพียงฝันก็พอใจ ... หลับตาเถอะนะ ถึงตัวเราจะแสนไกล ห่างกันเพียงไหน ... เหมือนใกล้กัน
ชีวิตขีดเส้นทาง ไว้ให้เราเจอกัน ขีดทางที่ผกผัน ให้มีวันห่างไกล หลับตานานๆ คิดถึงวันเก่าจะยังมีเราสองคน **
Create Date : 14 เมษายน 2552 | | |
Last Update : 14 เมษายน 2552 22:20:10 น. |
Counter : 208 Pageviews. |
| |
|
|
|