BlogGang.com : : ที่ปรึกษาตัวกลม

Group Blog

All Blogs

คำขอโทษของผม

นานแล้วครับ ที่ผม ไม่ได้ร้องไห้ออกมา บ่อยครั้งที่ร้องต่อเพราะ มันเป็นเรื่องของความทุกข์ ความไม่สมหวังดังใจ ปรารถนา ความอยาก ที่ไม่เป็นดั่งที่หวัง

ยิ่งผมโตขึ้น เติบใหญ่ขึ้น น้ำตา ของผมดูเหมือนว่า มันจะเหือดแห้งไป

มันไม่ใช่ไม่เจ็บ แต่มันไม่ไหล

มันไม่ใช่ไม่ปวด แต่มันด้านชา

จากวันนั้น ที่เป็นเพียงเด็กน้อยธรรมดา กลับกลายเป็น อ้วนดำ ตัวใหญ่กลม

เห็นคนมีความทุกข์ก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร นิ่งเฉย ไม่ยินดี ไม่ยินร้าย ... บางครั้ง ก็เรียกว่านิ่งจนเหมือนใจน้ำแข็ง

ผมรู้สึกว่า เมตตา ต่อคนอื่น แต่ไม่มีความสงสาร

ผมคิดว่าผมโตอย่างผู้ใหญ่ แต่ทว่า

มันไม่จริงเลยครับ

ภาพติดตาวันนั้น วันที่ผมเห็นแค่รถสีขาว ด้านข้างเขียนว่า ราชวิถี วิ่งผ่านสามเหลี่ยมดินแดงไป ในวันที่มีการปิดถนน ของวันศุกร์ เวลาบ่ายแก่ๆ

คนขับ พยายามชะลอรถ เพื่อขอเปิดทาง เปิดไฟฉุกเฉินและเปิดหวอ วิ่งมาจากทางถนนวิภาวดีรังสิต

คนขับชะโงกหน้าออกมา เพื่อพยายาม ขอ เปิดทาง แล้ว พี่คนนั้น ก็ต้องขับออกไป

ผมเห็นแค่นั้น ผมร้องไห้ออกมา .... กลางสี่แยก .... ที่อีกฝั่งมีคนโบกธงไปมา

ซึ่งผมพอจะทราบว่า กลุ่มนั้น ซื้อแอลกอฮอล์จากหน้า ซอยวัดตะพานไป

ขอให้พี่คนที่เจ็บป่วยคนนั้น ไม่ว่าจะสีอะไร ขอให้ปลอดภัยด้วยครับ

ผมขอโทษ ที่วันนั้น ผมไม่กล้าออกไปทำอะไร ที่ทำให้พี่สามารถถึงโรงพยาบาลได้เร็วสักวินาทีหนึ่ง

ผมได้แต่หวัง ได้แต่คิดว่า คำขอโทษอันนี้ของผม จะผ่านไปยังพี่คนนั้นครับ

ผมขอโทษจริงๆครับ ด้วย ความจริงใจจากจุดที่ลึกที่สุดของผม

Create Date : 14 เมษายน 2552

Last Update : 14 เมษายน 2552 23:42:38 น.

1 comments

Counter : 381 Pageviews.