• ทั่วไป
• ความจริงในตัวเรา
• แปลหนังสือพระอาจารย์
• Reply น่าบันทึก
• งานเขียน

คืนแรก : กลางวัดป่า “ โคตรน่ากลัวเลยหวะ . “ ผมสาบานได้เลย นี่เป็นความคิดแวบแรกที่เกิดขื้นมาในสมองของผม หลายร้อยครั้ง หลังจาก พยายามข่มตาให้หลับมาสองชั่วโมงแล้ว แต่ไม่สามารถทำได้ในกลางป่าที่ผมเข้านอน เสียงหริ่งๆ ดังอยู่รอบที่พักของผม ไม่ห่างไปนักมีเสียงกบหรือคางคก ร้อง ออด ออด ตลอดคืน ไม่นานนักก็ได้ยินเสียง แซกๆ แซกๆ เหมือนกับใครลากอะไรผ่านไป ซึ่งเดาได้ไม่ยากหรอกครับว่า หากเป็นเสียงสัตว์ มันต้องไม่ใช่สัตว์ มีขา เพียงแต่หวังใจว่า อย่าเป็นสัตว์มีพิษเลย หัวใจของผมเต้น ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ดังชัดแน่น กว่าเสียงกลองในผับอีก เพราะแทบจะไม่มีเสียงอะไรเลย ที่จะมาลดความดังของมันได้ในวินาทีนี้ “ แล้วกรูมาทำสันขวานอะไรอยู่กลางป่านี่วะเนี่ย “ เป็นคำบ่นในใจของผม แท้จริงแล้ว ผมทราบดีอยู่แล้วว่า ผมมาบวช เหตุผลที่ผมมาบวชวัดนี้ คือ มันเงียบ !!! แลดูจากภายนอกสงบดี ไม่มีไฟฟ้า “ อาห์ ~~ เยี่ยม เป็นธรรมชาติที่สุด “ “ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ = ไม่มีการตามงานจาก office” แต่ในที่สุดผมก็ทราบแล้วว่า บางทีผมคิดง่ายไปมากๆๆๆเลยละครับ ธรรมชาติของมนุษย์เมือง คือ อยู่ท่ามกลางแสงและเสียง จนกระทั่ง บางครั้ง เราเองก็ไม่สนใจกับเสียงรบกวน ดังนั้น เมื่อเปลี่ยนมาอยู่กลางป่ากลางเขาแบบนี้ สิ่งที่เกิดขึ้น คือ อาการสับสน ที่เสียงต่างๆรอบตัวหายไปหมด แต่ที่บีบหัวใจมากที่สุด คือ ความมืด มันมืดแบบว่า ไม่รู้ว่านี่ฝัน หรือ ลืมตาอยู่เลย คือ มืดแบบ สีดำ ที่โคตรดำสุดๆเลยครับ ดังนั้น การต้องนอนคนเดียว อยู่โดยไม่รู้ว่า ใต้เตียงมีงูมานอนเป็นเพื่อน แถมไม่มีแสงไฟ จึงเป็นสิ่งที่ทำให้ โคตรระแวงเลยครับ ถ้านึกไม่ออกขอให้นึกอารมณ์ประมาณว่า ใต้เตียงพร้อมมีอะไรบางอย่างจะทำให้คุณตายได้ โดยคุณไม่มีโอกาสได้เห็นนั่นแหละครับ แต่ช้าก่อน ถ้าคุณคิดว่า ไอ้ที่ไล่มานี่ น่ากลัวสุดแล้ว ยังครับ ยังมีโปรโมชั่น ราวๆเที่ยงคืน ผมได้ยินเสียงผู้หญิงครับ “ ติ้ว . “ เสียงผู้หญิงแน่นอนครับ และเธอกำลังเรียกชื่อผม แวบแรกผมพยายามสะกดจิตตัวเองว่า ผมหูแว่วครับ ผมต้องหูแว่ว ต้องหูแว่ว เท่านั้น !!! มันเป็นไปไม่ได้เลยครับ ที่นี่ คือ กลางวัดป่า อาจจะมีสีกา หรือผู้หญิงอยู่บ้างก็จริงครับ แต่ขอให้เข้าใจด้วยว่า ระยะทางที่ใกล้ที่สุด จากจุดนี้ไปยังจุดที่น่าจะมีสีกานี่ หน่วยวัดเป็น กิโลเมตรครับ แถมเที่ยงคืน ใครจะเดินมา ที่สำคัญ ในรอบ 100 ตารางกิโลเมตรนี่ ผมไม่รู้จักผู้หญิงสักคน “ ติ้ว . “ เสียงเย็นๆนั่น ปรากฏสั้นๆ ในอีกราวๆนาทีหนึ่ง หลังจากครั้งแรก แล้วก็เงียบไป ผมต้องหูแว่วครับ มันต้องหูแว่ว แน่นอนที่สุดในโลก “ ฟิ้วๆ ฟิ้วๆ แปะๆ ๆ “ฝนเริ่มตก โอย บรรยากาศบัดซบมากครับ กรูอยากจะกรี๊ด ให้ตายเหอะ ไม่ไหวแล้ว “ ติ้ว . “ มันมาอีกครั้ง น้ำตามันเอิบขึ้นมา หาเหตุผลไม่ได้ ลูกผู้ชายต้องไม่ให้ใครเห็นน้ำตา แต่ นาทีนี้ ใครมันจะเห็นวะ แล้วผมก็ไม่สนแล้วด้วย สักพักผมได้ยินเสียงเดินครับ เป็นเสียงเดินรอบกุฏิไม้ไผ่ เดินไปในทางเดียวกัน วนจากซ้ายไปขวา เดินแบบลากเท้า ไม่ใช่เสียงงูแน่ เพราะมันมีสองข้าง ซวบบบบบ ซวบบบบบ ซวบบบบบบ “ ปึง ปึง ปึง “ เสียงเขย่ากุฏิ ดังสลับกับเสียงลมกระโชกแรงภายนอก ตอนนี้ มันกลัว กลัวแบบบีบหัวใจ แทบจะแหลกเลยครับ “ ใต้เตียงมีงูหรือเปล่าวะ แล้วไอ้ผู้หญิงนอกกุฎิที่เดินวนไปวนมานี่ใคร “ ความคิดทั้งหลายสับสนปนเปกันจนเรียงลำดับไม่ถูก “ กายใจนี้มิใช่ของเรา เราเป็นเพียงแต่ผู้รู้ ผู้ดู เท่านั้น “ ความคิดนี้แวบขึ้นมาในหัวได้อย่างไรไม่ทราบ ผมรีบสูดลมหายใจอัดเข้าปอดให้เต็มที่ก่อน ลมหายใจเข้าลึกๆ ลมหายใจออกยาวๆ ลมหายใจเข้าลึกๆ ลมหายใจออกยาวๆ ความกลัวยังมีอยู่ แต่ไม่ใช่เราแล้ว เราเพียงแต่เห็นว่า ความกลัวนั้นมีอยู่ รอบๆตัวพลันเงียบสงบลง เสียงเดินหายไป เสียงต่างๆหายไป เสียงลมกระโชกเหลือเพียงเสียงฝนตกดัง เปาะแปะๆ เบาๆ ผมแทบจะแยก แยะได้ว่า เสียงฝนแต่ละหยดอยู่ทิศไหน ไกลมากน้อยขนาดไหน เป็นความมหัศจรรย์ที่เหมือนกับว่า ทุกอย่างมันหยุดนิ่ง มันช้า จับได้ถึง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น แม้แต่ความกลัวในใจผม มันเป็นอย่างนั้นนานเท่าไหร่ไม่ทราบ จนผมต้องตั้งใจว่า จะนอนหลับ เพื่อให้ตัวเองมีกำลังเพียงพอในวันรุ่งขึ้น ตอนนี้เป็นเวลาพักผ่อน ตีสองสี่สิบห้าจะต้องลุกไปสวดมนตร์ ทำวัตรเช้าแล้ว อย่างไรก็ดี ผมยังเปรยในใจว่า จะอยู่ได้กี่วันวะเนี่ย !!!   Create Date : 20 พฤษภาคม 2553     Last Update : 20 พฤษภาคม 2553 7:58:16 น. Counter : 287 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• the_architect
• อัสติสะ
• Webmaster - BlogGang