|
|
มิติที่1ส่วน2ของแรงดึงดูด ตอนที่5
ตอนที่ 5
ทั้งสองเดินคู่กันบนทางเท้ามาเรื่อยๆจนถึงทางแยก ริมถนนขอบฟุตบาทที่มีน้ำขังเจิ่งนองหลังฝนซา เมื่อรถยนตร์แล่นด้วยความเร็วโดยไม่ทันระวัง น้ำจึงกระเด็นถูกหมาจรจัดที่กำลังขุ้ยเขี่ยกองเศษขยะข้างถนน มันสะดุ้งตกใจวิ่งหนีหางจุกตูด
“เรื่องวันนี้หากไปเล่าให้ใครต่อใครฟัง นอกจากเขาไม่เชื่อแล้วยังจะหัวเราะใส่อีก ว่าแกมีสัมผัสที่6”
“มีคนเดียวและคนสุดท้ายที่รู้คือแกนี่แหละไอ้ป๊อบ” เขาประชดเงยหน้ามองท้องฟ้า เหมือนคิดหาคำตอบให้ตัวเอง
“ไอ้ป๊อบ ช่วยคิดหน่อย ตอนมือกูโดนหน้าอกผู้หญิงคนนั้น ทำไมกูถึงเห็นหน้ามิเชลวะ”
“ท่าทางเอ็งแน่ใจเหลือเกินนะว่าเธอชื่อมิเชล แล้วเห็นหน้าเธอตอน...โดนนม เออแล้วใหญ่เปล่าวะ” ป๊อบพูดยิ้มเจ้าเล่ห์
“เชี่ยไม่ต้องย้ำ แค่นี้กูก็เหมือนคนบ้ากามเข้าไปทุกทีแล้ว แหมขอเตะมึงสักที่เถอะวะ” พูดจบเขาหันหน้าไปทางเพื่อน ป๊อบส่งเสียงหัวเราะรีบวิ่งตรงไปหารถแท๊กซี่ เปิดประตูกระโดดขึ้นนั่งแล้วปิดอย่างว่องไว
“ล้อเล่นแค่นี้ทำโกรธเดี๋ยวจะบอกไอ้ชัยไอ้แดน” ป๊อบเปิดกระจกตะโกนแซวก่อนรถยนต์จะขับเคลื่อน แล่นลับสายตาไป
คืนนั้น เมื่อล้มตัวลงนอน ริวยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก เขาพยายามทบทวนความทรงจำ ภาพของมิเชลที่วูบมาอยู่ตรงหน้าเขา บนรถไฟฟ้า ไม่ใช่เรื่องปกติ เพราะ มันเป็นแค่วูบเดียว วูบเดียวจริงๆ เพียงแค่เสียววินาทีเหมือนเห็นอะไรที่ลี้ลับ และนั่นเองที่ทำเขาตกใจจนมือค้างเติ่งอยู่บนหน้าอกของหญิงสาวคนนั้น แล้วตอนที่เขาช่วยเหลือโอบอุ้มร่างหมดสติของเธอขึ้นรถแท๊กซี่ เขาเหมือนได้ยินเสียงของเธอบอกว่าเธอคือใคร ดังแว่วแผ่วเบา ล่องลอยกังวานมาตามลมฝน น้ำเสียงที่เป็นมิตร นุ่มนวลอ่อนหวาน และกระทั่งตอนนี้ที่ปลายจมูกเขากลิ่นกายของเธอยังอุ่นกรุ่น และหากเป็นไปได้ เขาภาวนาอยากจะขอพบเจอเธออีกสักครั้ง…
………………………………………
เมื่อรู้สึกตัว มิเชลค่อยๆลืมตา แสงไฟจากหัวเตียงของโรงพยาบาล ส่องภาพแรกที่เห็น คือดวงตากลมโตของเชอรี่รูมเมทเพื่อนรุ่นพี่กำลังจ้องมองเธออยู่
มิเชลยกมือข้างที่ติดสายน้ำเกลือป้องแสงจากโคมไฟ แล้วค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง ริมฝีปากขาวซีด ลำคอแห้งผาก
“ฉันเป็นอะไร” เธอถามเป็นภาษาอังกฤษเสียงแหบแห้ง
“โอ้ มิเชลเธอฟื้นแล้ว เธอเป็นลมหมดสติ จำได้ไหม เดี๋ยวกินน้ำก่อน
ฉันหยิบให้” เชอรี่ตอบยกแก้วน้ำให้เธอจิบ
“ปวดหัวแทบระเบิด” มิเชลครวญครางหลังดื่มน้ำ แล้วล้มตัวลงนอน
“ฉันจำอะไรไม่ได้เลย ที่นี่ที่ไหน”
“เธออยู่ที่โรงพยาบาล มิเชลเธอรู้ไหม เธอโชคดีมาก ที่มีคนใจดีพาเธอมาส่งที่นี่ กว่าฉันจะเจอเธอได้แทบแย่ นี่ถ้าหากไม่ได้เจอคุณทาคุยะกับภรรยาเขา ไม่รู้ป่านนี้เธอจะเป็นยังไง แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันโทรบอกพ่อกับแม่เธอแล้ว วันนี้เค้าจะรีบขึ้นเครื่องมาหาเธอทันทีที่จองตั๋วได้ และก็จะพาเธอกลับบ้าน ที่ควีนทาวน์เลย” เชอรี่บอก
“กลับควีนทาวน์ พระเจ้าช่วยด้วย ฉันยังไม่อยากไป” หญิงสาวคว้าแขนเพื่อนเขย่า ตื่นตกใจ
“มิเชล ฉันว่าเรื่องนี้ไว้รอคุยกับพ่อแม่ของเธอก่อนดีกว่า ยังไงนี่นั่นน่าจะดีกับเธอกว่าที่นี่อีกนะ” เชอรี่ปลอบใจ เอามือลูบผมเธอแผ่วเบา มิเชลพยักหน้ารับรู้ เริ่มรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนลำบาก
“งั้น ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยสิ ฉันอยากรู้ว่ามานอนที่นี่ได้ยังไง” มิเชลผ่อนคลายลง
“นึกว่าเธอไม่อยากรู้ซะอีก” เชอรี่อมยิ้ม เอามือลูบผมสีทองอ่อนนุ่มของเพื่อนด้วยความห่วงใย
| Create Date : 15 พฤษภาคม 2552 |
| Last Update : 10 กรกฎาคม 2552 15:55:26 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 157 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เขาประชดเงยหน้ามองท้องฟ้า เหมือนคิดหาคำตอบให้ตัวเอง