19/12/47 The Incredibles ควบ หมานคร
ได้ข่าวว่า DVD GUNDAM SEED ของ DEX แผ่นแรกออกแล้ว วันนี้เลยออกไปซื้อ ได้เวลาผจญภัยมาบุญครองอีกครั้งหลังจากไม่ได้ออกจากบ้านเสียนาน ออกจากบ้านไปมาบุญครองโดยรถไฟฟ้า วันนี้ไปตัวเปล่าพร้อมเงินพอสมควร เหลือจากสัปดาห์ก่อนมาเยอะเหมือนกัน วันนี้ก็เลยกะเอาไปถลุง พอถึงมาบุญครองปุ๊บก็พุ่งไปชั้น 7 โรงหนังก่อนเลย ตังเยอะทั้งที กะดูหนัง ช่วงรอบใกล้ ๆ มีแต่ The Incredibles เลยเอาน่ะ ดูอีกรอบก็ได้ เผื่อจะได้ดูไปนึกถึงปาฏิหาริย์วันนั้นไปด้วย ซื้อตั๋วเสร็จก็ลงมาตามหา DVD เสียที ระหว่างทางก็แวะหาแผ่นผี ROTK EE ด้วย แต่เจอของจริงเข้า โอ้โฮ ได้ลูบ ๆ คลำ ๆ ทั้งแบบ 4 แผ่น ทั้ง 5 แผ่นแน่ะ ถ้ามีเงินสัก ฿3000 ก็ดีสิ ตามหามาหลายร้านก็ไม่เจอสักที ชักสงสัยว่าข่าวที่ได้มานี่มันข่าวลวงหรือเปล่า จนกระทั่งมาถึงร้าน BOOMERANG นั่นแหละ หาไปหามาก็ไม่เจอ จนจังหวะที่กำลังจะถอดใจอยู่นั่นเอง ก็เห็นต่อหน้าต่อตา GUNDAM SEED DVD No.1 คว้าหมับแล้วเดินไปเคาน์เตอร์ยื่นแบงค์ 500 ให้ทันที พอได้มาปุ๊บก็เดินระรื่นไป เวลายังเหลืออีกเยอะ เลยเดินไปร้าน 555 หาซื้อกระดาษเสียหน่อย มันเข้าสู่ฤดูเขียนเฟรนด์ชิพกันแล้ว เอากะเขาบ้าง เผื่ออีกสิบปีจะได้มีอะไรให้รำลึกความหลัง พอมาถึงร้านตอนแรกก็เลือกกระดาษ A4 กะว่าเอาสัก 50 แผ่น พอกะน้ำหนักแล้ว... เกรงว่าจะรับไม่ไหว เลยหนีไปหยิบกระดาษเขียนจดหมาย ขนาดย่อมเยากว่าหน่อย ซื้อมา 50 แผ่นได้มั้ง เป็นเงิน 170 กว่าบาท พอไหว หลังจากนั้นก็เดินไปหาอะไรกิน ลงเอยที่เชสเตอร์กริลล์ชั้น 7 กินเสร็จเหลือเวลาอีก 40 นาที ไม่ไหว เลยไปร้านเนท เล่นโน่นเล่นนี่ไปเรื่อยจนได้เวลาหนังฉาย ก็เข้าโรงไป ประมาณสองชั่วโมงให้หลังก็เดินออกมาจากโรง ตั้งใจอยู่ดูจนจบเครดิต เพลงเพราะเลยทีเดียวแหละ หลังจากนั้นด้วยกิเลสหนา วิ่งไปซื้อตั๋วหมานครดูต่อทันที จะว่าบังเอิญหรืออะไรดีก็ไม่ทราบ ได้ดูโรงเดิม (โรงสี่) เดี๊ยะ ๆ ที่นั่งก็ห่างจากเดิมนิดเดียว หมานครเป็นหนังเหนือจริง เล่าเรื่องเวอร์ ๆ เหนือจริง (ประเภทตัวละครทำนิ้วหลุดไปในกระป๋องปลากระป๋อง แล้วไปเดินหาตามร้านต่าง ๆ) อย่างหน้าตาเฉย ชวนให้ตะขิดตะขวงใจเป็นยิ่งนัก แต่นั่นก็เป็นเพียงช่วงแรก ๆ เมื่อเวลาผ่านไป ความรักที่ป๊อดมีให้กับจินจะเข้าบดบังดวงตาเราจนมองไม่เห็นความน่าตะขิดตะขวงใจนั้นอีกเลย เป็นหนังที่ดูสนุกผิดคาด ดูแล้วคิดถึงใครบางคนพิลึก พอหนังจบ ก็ไม่มีอะไรทำแล้ว ขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้านตามปกติ
26/12/47 เขียน BLOG รึ? จะทำได้นานสักแค่ไหนเชียว
ยินดีต้อนรับผู้หลงเข้ามาทุกท่าน ถ้าท่านมาอ่าน WEBDI ขอแสดงความผิดหวังเพราะไดที่ข้าพเจ้าเคยมีอัพประมาณสองปีต่อหนึ่งครั้งโดยเฉลี่ย แต่ก็หวังว่าจะมีเรื่องมาเขียนกะเขาบ้าง ช่วงนี้เป็นช่วงใกล้สอบ แทนที่จะอ่านหนังสือกลับมานั่งเล่นคอม เมื่อวานเช่าหนังสือมาอ่านเล่มนึง 'ความรู้สึกดีที่เรียกว่ารัก ชุดพิเศษ : น้ำแข็งใสใส่ความรัก' เผอิญว่าไม่มีอะไรอ่าน(หนังสือเรียนล่ะ?) เลยเช่ามาอ่านเสียหน่อย ในเรื่องก็เป็นรวมเรื่องสั้นหลายเรื่อง แต่ละเรื่องก็โยงกันนิด ๆ หน่อย ๆ ประมาณว่าตัวเอกเรื่องนี้เป็นเพื่อนของตัวเอกเรื่องนั้น แต่เรื่องไม่เกี่ยวกันเลย เป็นเรื่องรัก ๆ ของหนุ่มสาว(ตัวเอกเป็นผู้หญิงทั้งนั้นเลย)ชาวไทยที่ไปเรียนอยู่ลอนดอน เหมือนจะสนุกดี แต่ยังเขียนหนีไม่พ้นพลอตคลาสสิคประเภทจริง ๆ แล้วทั้งสองก็รักกันแต่ไม่มีความกล้าจะบอกออกไปแทบทุกเรื่อง (รู้สึกจะมีที่ไม่ใช่แค่เรื่องเดียว) ทำให้เบื่อ(แกมอิจฉา)พิกล น้อยใจเล็ก ๆ ว่าไม่มีเรื่องประเภทรักข้างเดียวบ้างเลย ความรักข้างเดียวมันไม่มีค่าพอให้เขียนถึงรึไงนะ พอคิดแบบนั้นแล้วมันชักฮึกเหิมขึ้นมา เดี๋ยวสอบเสร็จจะปั่นออกมาสักเรื่อง(หวังว่า) ช่วงนี้พยายามอยู่บ้าน การไม่ต้องไปโรงเรียนเพราะสอบวันเว้นสองวันแบบนี้ทำให้ประหยัดค่าใช้จ่ายได้โข แถมเวลาอยู่บ้านก็กินบะหมี่เป็นอาหารหลัก (เช้านี้บิดาซื้อเกาเหลาเลือดหมูมาทิ้งไว้ให้ ขอบคุณครับ) ทำให้แทบไม่ต้องใช้เงินเลย นอกจากจะเอาไปเช่าหนังสือ อยากปั๊มเงินเก็บไว้ซื้ออะไรให้เขาหน่อย ปีใหม่นี้เป็นปีใหม่สุดท้ายที่จะได้พบกันแล้ว อยู่ม.6 แล้ว อีกไม่นานก็จะจบ ตั้งแต่รู้จักมาก็ปาเข้าไปเกือบสามปีแล้ว อะไร ๆ ก็ยังเหมือนเดิม ไม่ขยับเข้าหาหรือออกห่างไปไหนเลย เขาจะอยากได้อะไรในโอกาสปีใหม่นี้ล่ะ... ยิ่งถ้าเป็นเราซื้อให้แล้วจะอยากได้เร้อ คิดมากไปเดี๋ยวก็ทำไม่ได้อย่างที่ตั้งใจพอดี ไม่รู้ละ จะให้ของขวัญ เสร็จแล้วจะเอาไปทำอะไรก็ตามใจ จะทิ้งก็ได้ แต่ขอให้รับให้เห็น แค่นั้นก็พอละ ไปอ่านหนังสือดีกว่า ขอให้ทุกท่านมีความสุขความเจริญในช่วงสุดท้ายของปี
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
