ฟ้าหลังฝนทิ้งความชื้นเกาะกระจกรถเป็นคราบเม็ดฝน  ภิกษุหนุ่มใช้มือลู่ไอน้ำที่กระจกข้างออกแต่ก็ไม่เป็นผล  เพราะยิ่งถูให้กระจ่างชัด มันก็กลับมาเลือนลางเป็นรอยอีกเช่นเคย

อุณหภูมิในรถเย็นราวกับจุดเยือกแข็งทั้งๆที่ปิดแอร์ไปนานแล้ว  จีวรที่ห่มอยู่ก็ไม่ได้อุ่นพอที่จะกันความหนาวผิดปกติแบบนี้ได้ ผิวหนังชั้นนอกตึงดึงรั้งขนให้ตั้งลุกชัน  การเต้นของจังหวะหัวใจช้าลงจนทำให้หายใจแทบไม่ออกเหมือนคนที่กำลังจะจมน้ำ

อากาศวิปริตและอาการประหลาดแบบนี้ พระไมค์เคยประสบมาแล้วสองครั้งที่อเมริกาและที่ไทย ครั้งแรกคือการเจอกับวิญญาณขุนขจร  และครั้งที่สองคือการพบกับวิญญาณหญิงโบราณที่ยืนอยู่ด้านหลังแก้วตอนสทนาที่ข้างโลงศพ

  หน้าตาของหญิงโบราณผู้นั้นยังคงติดตาภิกษุหนุ่มให้ครุ่นคิดอยู่เสมอ ทั้งชื่อที่หญิงผู้นั้นที่เรียก  กับทั้งท่าทางและสีหน้าอากัปกิริยาที่แสดงออกมาเหมือนกับรู้จักกันมาก่อน  มันทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่า วิญญาณหญิงโบราณที่หน้าคล้ายแก้วคนนั้น เขาเป็นใคร

“ หยงยิหวาเองเจ้าค่ะ  ” เสียงหวานนุ่มของหญิงสาวตอบกลับมาในขณะที่ภิกษุหนุ่มกำลังคิด   พอหันไปดูด้วยความตกใจ  ก็พบกับวิญญาณหญิงโบราณที่เคยเจอ กำลังนั่งพับเพียบอยู่ที่เบาะด้านหลัง

“ กราบนมัสการพระคุณเจ้า ” วิญญาณหญิงโน้มศรีษะจรดพุ่มมือพนมไหว้อย่างนอบน้อบ

ฝ่ายพระไมค์ทำหน้านิ่งตัวแข็งทื่อเพราะไม่เคยประจันหน้ากับวิญญาณแบบใกล้ขนาดนี้มาก่อน พอรวบรวมสติได้ จึงพูดกลับไปอย่างสุภาพ “ เจริญพรนะโยม  ”

วิญญาณหญิงสาวยิ้มรับ “ หยงดีใจเหลือเกินเจ้าค่ะ ที่ท่านขรัวเขมชาตินึกถึงเรื่องเมื่อวาน หยงเลยออกมาพบท่านได้ ”

“ เดี๋ยวก่อนนะ โยมเรียกอาตมาว่าเขมชาติ? โยมหมายถึงใครกัน เห็นเรียกอาตมาชื่อนี้มาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้ว  ”

“ ท่านไงเจ้าคะ ท่านขรัวเขมชาติ ”

“ อาตมาชื่อไมค์ แต่มีชื่อไทยเป็นชื่อจริงว่าเจมชาติ  โยมหมายถึงเจมชาติแต่ออกเสียงผิดเป็นเขมชาติใช่ไหม ”

“ ไม่ผิดดอกเจ้าค่ะ ท่านคือขรัวเขมชาติ น้องชายของขุนขจรไงเจ้าคะ ”

“ ขุนขจร!? ขุนขจรสุนทรวานิชท่านเป็นบรรพบุรุษของอาตมา อาตมาไม่ใช่น้องชายท่าน ”

“ หยงเชื่อว่าท่านคือขรัวเขมชาติ มีท่านเพียงคนเดียวในชาติที่แล้ว แลชาตินี้ที่จะเห็นวิญญาณกรรมเหล่านี้ได้ ชาติที่แล้วท่านเป็นถึงขรัว ชาตินี้ท่านจึ่งมาเป็นพระอีกครา เป็นบุญหนาที่หยงได้นมัสการท่านอีกหน  ”

ภิกษุหนุ่มได้ฟังคำบอกเล่าของวิญญาณหญิงสาวก็รู้สึกยังไม่ค่อยเชื่อ ในใจมีถามคำถามอีกมากมาย แต่ก็ยังไม่กล้าซักถามต่อ เพราะรู้สึกว่าการมาครั้งนี้ของวิญญาณหญิงโบราณ เหมือนมีอะไรมากกว่านั้น แววตาที่ดีใจแฝงด้วยท่าทางร้อนรนอย่างมีพิรุธ คอยมองไปที่หลังกระบะรถและหน้าศาลาวัดเป็นระยะ

" โยมมาหาอาตมา โยมต้องการอะไรหรือเปล่า ”

“ ต้องการเจ้าค่ะ ”

“ อยากให้อาตมาช่วยเรื่องอะไรก็บอกมาเลย ”

“ โยมอยากให้ท่านขรัวเขมชาติช่วยแก้วเจ้าค่ะ ”

“ โยมหมายถึง” พระไมค์หันกลับไปที่ศาลาตามสายตาของวิญญาณหญิงที่มองไป ก็รู้เลยทันที่ว่าหมายถึงกิ่งแก้วกาหลง   “ โยมหยงเจอวิญญาณแก้วด้วยเหรอ ”

“ เราได้พบกันแล้วเจ้าค่ะ แต่ตอนนี้ดวงจิตของแม่แก้วยังคงหลงทางอยู่ มีเพียงแสงสว่างจากล็อคเก็ตของท่านขรัวเท่านั้น ที่จะนำพาดวงจิตกลับไปหาร่าง ”

“ ล็อคเก็ต? ” ภิกษุหนุ่มหยุดคิดครู่ใหญ่ ก็นึกออกว่าตนนำล็อคเก็ตเก็บไว้ที่ย่าม  เลยรีบเอาออกมาให้วิญญาณหญิงสาวดูเพื่อให้แน่ใจว่าคืออันเดียวกันกับที่กำลังพูดอยู่  “ ล็อคเก็ตอันนี้น่ะเหรอโยม ”

“ ใช่เจ้าค่ะ  ”

“ แต่โยมแก้วเสียชีวิตแล้วนะ อาตมาจะใช้ล็อคเก็ตนำวิญญาณมาคืนร่างได้ยังไง ”

“ แม่แก้วยังไม่ตายเจ้าค่ะ แค่ดวงจิตหลุดออกจากร่าง ”

“ อาตมายังไม่เห็นโยมแก้วเลย แล้วอาตมาจะช่วยได้ยังไง ไม่รู้ซะด้วยซ้ำว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ”

“ แม่แก้วไม่ใช่วิญญาณที่ตายแล้ว ท่านจึ่งเห็นไม่ได้  บัดนี้แม่แก้วก็ไม่ได้อยู่ไกลจากท่านขรัวดอกนักเจ้าค่ะ  ”  วิญญาณหญิงมองไปด้านหลังเพื่อบอกให้ภิกษุฝรั่งรู้ว่าแก้วอยู่ตรงไหน

พระไมค์มองไปที่กระบะท้ายรถ ที่มีแต่ความว่างเปล่า แต่เมื่อเพ่งดูชัดๆอีกครั้ง ก็มีรอยน้ำเป็นคราบเหมือนฝ่ามือคนให้เห็นเป็นจางๆอยู่บนแผ่นกระจกรถ ก็เลยเริ่มเชื่อว่าสิ่งที่วิญญาณหญิงกล่าวอาจเป็นความจริง   “ แล้วอาตมาต้องทำยังไงล่ะ ”

“ ท่านขรัวจงถือล็อคเก็ตไว้ เพื่อเดินนำดวงจิตแม่แก้วกลับร่าง รีบเถิดเจ้าค่ะท่านขรัว ก่อนที่จะมีคนนำร่างของแม่แก้วไป ”

แม้จะเป็นคำสั่งที่แปลกประหลาด แต่พระไมค์ก็ยอมทำตามที่วิญญาณหญิงสาวกล่าว เพราะดูเหมือนเจ้าหน้าที่พยาบาลกำลังนำศพแก้วเข้ารถเพื่อนำไปส่งที่ห้องชันสูตรศพสถาบันนิติวิทย์ศาสตร์

  ภิกษุฝรั่งรีบเปิดประตูรถ เดินถือล็อคเก็ตมุ่งตรงไปที่ศาลาวัด คอยเรียกแก้วในใจหวังว่าจะได้ยิน   “ โยมแก้ว  ถ้าได้ยินเสียง ก็ตามอาตมามานะ  อาตมาจะพากลับร่าง  ”

แก้วที่อยู่ท่ามกลางความมืดมิด ไม่เห็นหรือได้ยินแม้กระทั่งการสทนาระหว่างพระไมค์กับหยงยิหวาก่อนหน้านี้  มีเพียงแสงสว่างเรืองๆจากสร้อยล็อคเก็ตเท่านั้นที่ส่องทางเหมือนหิ่งห้อยในคืนเดือนดับ  ให้เดินตามไปเรื่อยๆ ในระหว่างทางนั้น เธอสัมผัสได้ตลอดเวลาว่า เหมือนมีวิญญาณอีกตนเดินนำหน้าเธอ แต่ก็ไม่ปรากฏชัดว่าเป็นใคร  

วิญญาณหยงยิหวาเดินนำหน้ามาตลอด คอยปกป้องไม่เห็นผีร้ายหรือสัมภเวสีเร่ร่อนมายุ่งกับดวงจิตของแก้ว  ระยะทางจากเจดีย์ไปหน้าศาลาสวดศพห่างกันแค่ไม่กี่ร้อยเมตร  ทว่าทุกๆก้าวเดินเต็มไปด้วยมือนับร้อยนับพันที่โผล่มาจากพื้นดินคอยกั้นขวางทางไม่ให้ไป  แต่ด้วยบุญบารมีของภิกษุฝรั่ง จึงทำให้รอดพ้นไปได้อย่างง่ายดายจนมาถึงรถพยาบาลที่จอดด้านหน้าศาลาวัด

“ ทำอย่างไรต่อโยมหยง ” ภิกษุฝรั่งถามในใจ  เพราะไม่กล้าพูดต่อหน้าเจ้าหน้าที่พยาบาลที่กำลังมองมาด้วยความสงสัย

“ นำสร้อยไปสวมที่คอแม่แก้วเจ้าค่ะ แม่แก้วจะได้เห็นร่างตนเอง แลกลับเข้าร่างได้เจ้าค่ะ ”  วิญญาณหญิงสาวบอก

“ อาตมาเป็นพระ จับต้องตัวผู้หญิงไม่ได้ มันต้องอาบัติ ”

“ ทำอย่างไรก็ทำเสียเถิดเจ้าค่ะ รีบทำเถิด ก่อนที่จะไม่ทันกาล ”

ภิกษุหนุ่มเดินวนไปมารอบรถพยาบาล พยายามคิดตรึกตรองอยู่นานสองนาน  ก็เลยตัดสินใจทำตามที่วิญญาณหญิงสาวบอก โดยอาศัยจังหวะที่เจ้าหน้าที่พยาบาลกำลังกลับเข้าไปในศาลา  รีบเปิดกระจกรถด้านข้าง แล้วพยายามโยนสร้อยไปวางทาบไว้ที่คอ

“ ทำอะไรอ่ะหลวงเพื่อน ” เสียงสารวัตรศรัณย์ทักมาจากด้านหลัง

พระไมค์สะดุ้งตกใจเล็กน้อย พยายามสำรวมอาการและหันกลับไปทำหน้าตาปกติ อ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ เพราะไม่สามารถโกหกได้ “ เอ่อ..คือ..อาตมา ”

สารวัตรศรัณย์เห็นพิรุธที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนของภิกษุฝรั่งที่กำลังยืนบังกระจกรถที่เปิดอยู่ เลยขอให้หลบเพื่อเช็คดูความผิดปกติ  “ นิมนต์หลวงเพื่อนเขยิบหน่อยนะครับ ”

พระไมค์ยืนนิ่งไม่ยอมขยับ และยังคงออกอาการอ้ำอึ้งเหมือนจะพูดอะไร  แต่ในระหว่างนั้นเอง เจ้าหน้าที่พยาบาลก็ออกมาด้านนอกพอดี

“ มีอะไรกันหรือเปล่าครับคุณสารวัตร ” หนึ่งในเจ้าหน้าที่พยาบาลถาม

“ อ่อ ก็ไม่มีหรอกครับ คือผมจะขอดูศพอีกสักครั้งได้ไหม ช่วยเลื่อนออกมาหน่อย ”

พนักงานพยาบาลพยักหน้า วิ่งไปเปิดท้ายรถแล้วเลื่อนศพออกมา  ศพอยู่ในถุงพลาสติกทึบรูดซิบอย่างดี แต่ที่บริเวณห่วงตะขอซิบด้านบน มีสายสร้อยเกี่ยวติดอยู่   สารวัตรหนุ่มรีบแกะออกมาดู แล้วมองไปที่ภิกษุฝรั่งด้วยความสงสัย แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยคำถาม ก็ได้ยินเสียงคนหายใจกระหืดกระหอบอยู่ภายใต้ถุงใส่ศพ   ทุกคนในที่นั้นตกใจกับเสียงหายใจในถุงใส่ศพ  จู่ๆศพก็ดิ้นพล่านไปมาภายใต้ถุง และมีเสียงพูดออกมาอู้อี้ว่า “ ช่วยด้วย ”

ทั้งสารวัตรศรัณย์ และพนักงานพยาบาลต่างตกใจ  มีเพียงพระไมค์ที่มีสติ ดึงที่รูดซิบออกทันที  หญิงสาวในถุงใส่ศพลุกขึ้นมานั่งหายใจหอบสักพัก แล้วก็สลบไปทันที พนักงานพยาบาลมาเช็กสภาพร่่างกายแก้วอีกครั้งอย่างเร่งด่วน ก็พบว่าหัวใจกลับมาเต้นปกติเหมือนคน

“ คนตายยังไม่ตายครับ ” หนึ่งในเจ้าหน้าที่พยาบาลตะโกนตอบแบบรวดเร็ว พูดผิดๆถูกๆด้วยความงง

สารวัตรหนุ่มเอามือเกาหัวด้วยความงงเช่นกัน  มีเพียงพระไมค์ที่ยืนนิ่งเฉยเพราะรู้ว่าเหตุการณ์ปาฏิหารย์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร    

“ ฟื้นแล้วครับ คนตายฟื้นแล้วครับ ”  เจ้าหน้าที่พยาบาลอีกคนตะโกนหลังจากที่ปฐมพยาบาลแก้วได้ไม่นาน

พระไมค์ สารวัตรศรัณย์ และทุกคนที่เพิ่งรู้เรื่อง ต่างรีบมามุงดูอาการของหญิงสาวกันอย่างใกล้ชิด คนที่ดีใจพอๆกับพ่อของแก้วก็คือ ยายจรูญ  เพราะจะได้หลุดพ้นคำครหาว่าเป็นฆาตกร

“ เห็นไหมล่ะ ฉันบอกแล้วว่าหนูแก้วยังไม่ตายก็ไม่มีใครเชื่อ กล่าวหาคนแก่ๆอย่างฉันแบบมั่วซั่ว ”

ฝ่ายศุภจิตไม่ได้สนใจกับสิ่งที่ยายจรูญพูด เพราะกำลังรู้สึกดีใจมากที่ได้ลูกสาวกลับมา สายตาจับจ้องดูแก้วอย่างเป็นห่วง  “ แก้วลูกพ่อ ปลอดภัยแล้วนะลูก ”

“ แก้ว ”  หญิงสาวเอ่ยคำแรกออกมา พร้อมค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง เอามือกุมศรีษะเหมือนปวดหัว

“ ค่อยๆลุกสิแก้ว ”  

“ แก้วงั้นรึ ”

“ ก็แก้วไงลูก ขวัญเอ้ยขวัญมาของพ่อ กลับมาแล้วนะลูก ” พ่อพูดไปพลางลูบหัวลูกสาวไปด้วยความรัก

หญิงสาวทำหน้างง จับร่างกายตัวเองด้วยท่าทางแปลกๆ หันไปมองเงาสะท้อนที่กระจกรถพยาบาลอยู่ครู่หนึ่ง และตอบกลับพ่อ  “ ค่ะ แก้วกลับมาแล้ว  ”

++++++

แก้วกลับมานอนพักฟื้นที่บ้านหลังจากให้ปากคำกับเจ้าหน้าที่ตำรวจเสร็จแล้ว  ผลสรุปคือไม่เอาความใดๆทั้งสิ้น  แต่ยายจรูญยังถูกคุมตัวไปสอบสวนเพิ่มเติมเกี่ยวกับนำสารเสพติดเข้ามาใช้ในวัด  และเมื่อคดีนี้ไม่เกี่ยวข้องกับการฆาตกรรม ทางหน่วยเลยส่งสารวัตรศรัณย์ไปจัดการคดีอื่น  โดยส่งเจ้าหน้าที่ตำรวจหน่วยอื่นมาจัดการเรื่องนี้แทน   

“ เป็นอย่างไงบ้างลูก หายปวดหัวหรือยัง ” ศุภจิตเดินเข้ามาในห้องนอนลูกสาว ถือกระติกน้ำร้อน และชุดชามาวางไว้ที่โต๊ะรับแขกข้างเตียง

“ ค่ะ ” หญิงสาวตอบสั้นๆโดยไม่ได้สนใจพ่อที่เดินเข้ามา ตายังคงมองที่กระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง อมยิ้มเล็กๆด้วยความพอใจ

“ จริงๆพ่อไม่อยากให้ลูกดื่มชาจีนนี่หรอกนะ เพราะมันจะทำให้นอนไม่หลับ แต่ก็เอาเถอะ ดื่มพอให้ร่างกายอุ่นๆล่ะกันนะ ”    ศุภจิตเดินมาหาลูกสาวที่โต๊ะเครื่องแป้ง และจับที่หน้าผากลูกสาวเพื่อเช็กอาการอีกครั้ง  “ หนูหนาวไหมลูก ดูซิตัวยังเย็นเฉียบอยู่เลย  ”

“ ไม่เจ้าค่ะ ไม่เลย ขอบพระคุณเจ้าค่ะคุณพ่อ  ” หญิงสาวหันมาตอบ มือยังคงใช้หวีสางผมเล่นอย่างเพลิดเพลิน

“ แก้ว ”  

“ เจ้าคะ ” หญิงสาวมองพ่อผ่านกระจกและยิ้มให้

“ หนูไม่เป็นอะไรแน่นะลูก ”  พ่อถามลูกสาวอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกจากห้อง เพราะรู้สึกได้ถึงอาการแปลกประหลาดของลูกสาวหลังจากฟื้น ทั้งสีหน้าท่าทาง แววตา และการใช้คำพูด   ดูไม่เหมือนกับไม่ใช่แก้วคนเดิมที่เคยรู้จัก   

“ เจ้าค่ะ ” หญิงสาวตอบสั้นๆเช่นเคย

“ งั้นพักผ่อนเยอะๆนะลูก พรุ่งนี้ไม่ต้องรีบตื่น พ่อไปนอนล่ะนะ ฝันดีนะลูก ”

“ เจ้าค่ะ ”

เมื่อพ่อปิดประตู  หญิงสาวก็มองตัวเองที่กระจกอีกครั้ง และแสยะยิ้มประหลาดออกมา  แต่ในมิติมุมหนึ่งในความมืดมิด   มีดวงจิตของกิ่งแก้วกาหลงยังคงยืนร้องไห้อยู่ด้านหลังโต๊ะเครื่องแป้ง พยายามร้องเรียกผู้ที่นั่งอยู่   แต่ก็ดูเหมือนไร้ความหมาย เพราะเหมือนบุคคลนั้น ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆตั้งแต่สวมรอยเข้าสิงร่างเธอที่หน้าศาลาวัด

“ คุณหยงยิหวา เอาร่างฉันคืนมา ” ดวงจิตหญิงสาวร้องตะโกนบอก

ศาลาสวดศพถูกปิดหน้าต่างและประตูทุกบานเพื่อกันสายฝนกระเซ็นเข้ามาด้านใน   เสียงน้ำที่กระทบหลังคาดังอึกทึกอื้ออึงไปรอบบริเวณเหมือนกับว่ามีคนมาตีกลองระรัวไม่เป็นจังหวะ อีกทั้งเสียงฟ้าร้องที่ผ่าเฉียดยอดจั่วหลังคาไปมา ทำให้ศาลาวัดแห่งนี้ดูเหมือนกำลังร้องคำรามเสียงดังครืนด้วยความโกรธเคืองอะไรบางอย่าง

‘ ครืนนนน! ครืนนนน ! ’

สายฟ้าแลบแสงวาบเข้ามาสว่างควบคู่กับเสียงฟ้าร้อง ทำให้มองเห็นบรรยากาศภายในศาลาดูโหวงเหวงวังเวง เก้าอี้หลายตัวถูกเรียงเป็นแถวยาวเรียบร้อยแต่ไร้ซึ่งคนนั่ง เสาแต่ละต้นถูกบดบังจากเงามืดจนไม่สามารถเห็นอะไรก็ตามที่จะซ่อนเร้นอยู่ด้านหลัง   คืนนี้จะมีเพียงแสงไฟสลัวจากตะเกียงหน้าศพและเทียนไขช่วยให้ความสว่างแก่สามผู้ค้างแรม  เพราะเนื่องมาจากไฟฟ้าของวัดเกิดเหตุลัดวงจร จึงถูกตัดดับอัตโนมัติเพื่อความปลอดภัย พนักงานการไฟฟ้าจะมาจัดการซ่อมอีกทีก็คือตอนฝนซาหรือฟ้าสางเท่านั้น

“ ฝนตกหนักเป็นบ้าเป็นหลังแบบเนี้ย เห็นทีการไฟฟ้าจะมาพรุ่งนี้ซะแล้วมั้ง ” เสียงยายจรูญบ่น พลางใช้แสงเทียนมองเพ่งสำรวจไปรอบๆศาลา   “ ไฟฉายก็แบตอ่อน สงสัยต้องเก็บไว้ส่องตอนเข้าห้องน้ำดีกว่าเนอะหนูแก้ว ”  หญิงชราปิดไฟฉาย แล้วรีบเก็บไว้ในกระเป๋าเพื่อให้หยิบหาง่ายในตอนที่ต้องการใช้

“ ใช้ไฟจากมือถือหนูก็ได้ค่ะยาย ”  หญิงสาวตอบกลับ ตายังคงจ้องไปที่มือตัวเองที่กำลังเทน้ำมันลงตะเกียงอย่างช้าๆเพราะกลัวว่าจะทำมันหกเลอะพรม

“ หวีดดดดดดดดดด….หวีดดดดดดดดด….”

ลมหวิวพัดดังหวีดลอดรูไม้แตกที่หน้าต่าง ส่งเสียงเข้ามาให้ได้ยินคล้ายกับเสียงคนร้องครางโหยหวญ หญิงสาวหยุดเทน้ำมันตะเกียงเพราะความตกใจ  รีบมองตรงไปที่หน้าต่างเก่าบานเดิมมุมขวาสุดเหนืออาสนะสงฆ์ ที่กำลังขยับไปมาตามแรงกระแทกของพายุด้านนอก

“ ฟังแล้วขนลุก ยั่งกะเสียงผีเปรตแน่ะ! โฮ้ย!ยายทนไม่ไหวแล้ว เอาอะไรไปอุดสักหน่อยดีไหมหนูแก้ว ”   หญิงชรารีบจัดการเอาผ้าขี้ริ้วเก่าๆไปปิดรูแตก พร้อมใช้เชือกคล้องดึงหน่วงหน้าต่างไว้กับกลอนอีกทีเพื่อความแน่น และเดินกลับมานั่งที่เดิมอย่างรวดเร็ว   “ เมื่อหัวค่ำยังไม่เห็นฝนตั้งเค้าเลย พอตกดึกเข้าหน่อยก็เอาเชียว ที่ดูฤกษ์ไว้วันนี้ฟ้าเปิดนี่หน่า ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้นะ ”  

“ ฝนตกก็ดีเหมือนกันนะคะ จะได้ไม่เงียบ ” หญิงสาวตอบกลับ มือยังค่อยๆบรรจงเทน้ำมันตะเกียงอย่างช้าๆ พยามตั้งสติให้นิ่งที่สุด ไม่ให้หวั่นไหวไปกับสภาพอากาศที่แปรปรวนด้านนอก

ถึงแม้ผู้ค้างแรมทั้งสองจะเป็นคนที่จิตแข็ง แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่า ในใจนั้นเริ่มจะรู้สึกหวิวหวาดระแวงกับการเฝ้าศพในค่ำคืนนี้   มีแต่เพียงลุงโชคผู้เป็นสัปเหร่อที่ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวกับบรรยากาศแบบนี้เลยสักนิด  นั่งหัวทิ่มหัวตำเมาเหล้าอยู่บริเวณม่านฉากกั้นหลังโลงศพ  เมื่อเหล้าหมดขวดก็จะไปหลบนอนที่ประจำหลังม่านที่มีความกว้างแค่สองพื้นกระเบื้องต่อกัน   มุมหลังม่านนั่นก็คือช่องส่งศพเข้าเตาเผา หรือที่วัดทั่วไปเรียกว่าเมรุเผาศพ

“ เห็นว่าปีหน้าท่านเจ้าอาวาสคนใหม่จะสร้างเมรุนอกศาลาแล้วนะ ”  หญิงผู้ร่วมค้างแรมพูดกระซิบพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพราะไม่ต้องการให้เรื่องนินทาไปถึงหูสัปเหร่อ  

แก้วไม่ได้สนใจในสิ่งที่หญิงชรากำลังพูดสักเท่าไหร่ เธอกำลังตั้งใจเทน้ำมันให้หมดขวด  แต่ก็ตอบและพยักหน้ากลับไปบ้างเพื่อไม่ให้เสียมรรยาท เพราะยังไงคืนนี้คงต้องพึ่งพายายจรูญอีกหลายเรื่อง

“ วัดเนี้ยขี้งก!  เอาพื้นที่แค่ไม่กี่ศอกหลังที่ตั้งศพมาเจาะผนังแล้วก่อปูนต่อเติมเป็นเตาเผา ไม่เรียกว่างกแล้วจะเรียกว่าอะไร  ”

“ วัดในกรุงเทพก็อย่างงี้ล่ะค่ะ พื้นที่น้อย แล้วยิ่งเป็นวัดเก่าฝั่งธนด้วย การวางผังก็คงผิดไปบ้าง จะมาแก้ไขตอนนี้ก็คงยาก เพราะพื้นที่ที่เหลือก็ให้ชาวบ้านอาศัยอยู่หมดแล้ว  ”

“ ถ้าได้ที่ดินของตระกูลใหญ่แถวๆนี้บริจาคมา วัดก็คงมีเมรุเผาศพไปนานแล้วล่ะ  ” เสียงของชายสัปเหร่อแทรกการสทนาเข้ามา ยืนเอนไปเอียงมาพิงเสา กระดกเหล้าเข้าปากตลอดเวลาที่พูด

“ ข่างเหน็บช่างแนมเหมือนผู้หญิงจริงนะ เมาทีไรแล้วปากมอมทุกทีนะแกตาโชค ”

“ อยู่กันแค่สามคน ถ้าไม่ได้ยินก็คงหูฝาดแล้วล่ะยายจรูญ เอ๊ะ! หรือว่ามีมากกว่านั้นล่ะ ฮีฮีฮี ”

“ นี่ตาโชค! แกอย่ามาพูดหลอกให้หนูแก้วกลัวนะ ไปไป กลับเข้าไปนอนข้างเตาเผาศพโน้นไป๊ ” หญิงชราเอาผ้าห่มมาห่อตัวไว้แน่น เอาหลังมาประชิดติดกับแก้ว มองซ้ายมองขวาล่อกแล่ก

หญิงสาวที่เพิ่งเติมน้ำมันตะเกียงเสร็จก็หันมาคุยด้วย “ คุณยายกลัว...”

หญิงชรารีบชูนิ้วชี้ส่งสัญญาณห้ามพูด “ อย่าพูด! จุ๊ๆ  กลางค่ำกลางคืนในวัดในวา ใครเค้าพูดเรื่องผีๆสางๆกันล่ะ เค้าห้ามพูดคำว่าผี เดี๋ยวผีจะได้ยิน อุ้ยตาย!  ยายหลุดไปได้ไงเนี้ย ”  ยายจรูญรีบเอามือตบปากตัวเองเบาๆสามที ทำท่ากำมือแล้วปาทิ้งไปในอากาศ “ ถอนคำพูด ถอนคำพูด ไม่ได้ยินกันนะ ”

“ หาววว ไปนอนดีกว่า กินเหล้าก่อนนอนนี่มันอุ่นจริงๆ หวังว่าตื่นมาแล้วคงไม่มีใครซนไปเปิดโรงทึมเล่นอีกนะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน ฮึฮึฮึ ”  ชายชราหัวเราะเสียงทุ้มในลำคออย่างมีเลศนัย แล้วรีบหลบเข้าไปหลังม่าน ล้มตัวลงนอนในสภาพที่เมาเต็มที่  ทิ้งไว้แค่คำเตือนปริศนาให้สองผู้ค้างแรมรู้สึกหลอนนอนไม่หลับ

“ ให้ตายสิ พูดยั่งกะว่าในโรงทึมมีศพอยู่อย่างงั้นแหละ พับผ่าเอ้ย!  ” หญิงชราเอาหนังสือสวดมนต์ตบเข่าตัวเองด้วยความโมโหที่สัปเหร่อแกล้งพูดหลอกให้กลัว

“ แต่แก้วว่ามีนะคะ ”

“ มีอะไร...อย่าบอกนะว่ามี..”

“ ค่ะ อย่างที่คุณยายคิดนั่นแหละค่ะ แก้วเห็นมากับตาเมื่อหัวค่ำ ศพคนห่อผ้าไว้ค่ะ  ”

หญิงชราหน้าถอดสี เริ่มพูดรัวเร็วจนฟังไม่รู้เรื่อง ใช้หนังสือสวดมนต์พัดโบกไปมาที่หน้า “ อ้าว! แล้วทำไมไม่บอกยายก่อนล่ะ ศพย่าหนูยังพอไหว เพราะยังไงคืนนี้วิญญาณเค้ายังไม่รู้ตัว ยังไงก็ไม่มาให้เห็นหรอก โอ้ยตาย! แล้วศพที่อยู่ในโรงทึมนั่นกี่วันแล้วเนี้ย ศาลานี้กับโรงทึมเชื่อมติดกันด้วย ตายตายตาย! ”

“ ใจเย็นๆก่อนค่ะคุณยาย  เห็นลุงโชคบอกว่า ศพที่โรงทึมเพิ่งเข้ามาพร้อมๆกับย่าแก้วนั่นแหละค่ะ คุณยายกลัวเหรอคะ ไหนคุณยายบอกว่าอยากเจอ ”

หญิงชราสูดลมหายใจและค่อยๆพูดช้าลง “ เฮ้อ...คือ เอ่อ..อยากเจอก็อยากเจอ แต่เจอผีทีละตัวดีกว่าไหม  แต่เอาเถอะ ยายไม่กลัวแหละ เพราะคืนแรก คนตายยังไม่รู้ตัวหรอก ”

“ ยังไม่รู้ตัวงั้นเหรอคะ แต่ทำไมแก้วได้ยินเสียงศพร้องไห้สะอื้นที่โรงทึมล่ะคะ ”

“ ร้องไห้ด้วยเหรอ คุณพระ! ถ้าเป็นแบบนั้นคงไม่ตายคืนแรกแล้วมั้ง ”

“ แล้วใครบอกคุณยายคะว่าคนตายคืนแรกจะไม่มา ”

“ ก็เค้าว่ากันว่า ใครก็ไม่รู้ แต่มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ ส่วนใหญ่วิญญาณจะกลับมาเก็บรอยเท้าตัวเองคืนวันที่สาม หรือไม่ก็คืนวันที่เจ็ด ”

“ แต่เสียงเงาที่แก้วเจอที่โรงทึม แก้วว่าคงไม่ใช่คนแน่นอนค่ะ ”

“ หรือไม่ก็...อาจจะไม่ใช่วิญญาณของคนในโลงก็ได้นิ  ”  ถึงแม้หญิงชราจะกลัว แต่ก็ยังเอาไฟส่องเข้าไปที่ประตูเหล็กพับที่โรงทีม เพื่อเช็กให้แน่ใจว่าถูกปิดสนิท

“ แล้วใครล่ะคะ ”

“ ยายก็ไม่รู้หรอก เค้าอาจจะมาขอส่วนบุญ หรือไม่ก็อาจจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของหนูแก้วอย่างที่ยายคิดไว้ก็ได้  ”

“ แต่หนูเริ่มมีความรู้สึกมั่นใจว่าจะเป็นอย่างที่ยายคิดแล้วนะคะ  ”

“ ทำไมล่ะ ”

“ ก็วิญญาณแปลกๆที่เข้ามาวนเวียนรอบตัวหนูน่ะสิคะ มีส่วนเกี่ยวข้องกับคนในตระกูลด้วย ”

“ น่าสนใจน่าสนใจ เคสนี้น่าสนใจ  เอาล่ะ นี่ก็เลยเที่ยงคืนแหละ เวลากำลังเหมาะเลย หนูแก้วพร้อมหรือยังล่ะที่จะสะกดจิตแสกนกรรมกับยาย ”

“ แก้วพร้อมแล้วค่ะ เราเริ่มกันเลยไหมคะ ”

+++++++++

เสื่อสีแดงเลือดนกถูกปูรอไว้ที่ริมอาสนะสงฆ์ใกล้โต๊ะหมู่บูชาของพระพุทธรูป มีอุปกรณ์แปลกตาวางเกลื่อนอยู่เต็มพื้น ไม่ว่าจะเป็น เครื่องวัดชีพจรแบบสัมผัส กล้องตรวจจับรังสีความร้อน กล้องวิดีโอสำหรับถ่ายภาพกลางคืน เทอร์โมมิเตอร์วัดความชื้น และเครื่องวัดความถี่คลื่นเสียงต่ำ  นอกจากนั้นยังมีอุปกรณ์ที่เคยเห็นในพิธีกรรมทางศาสนา ไม่ว่าจะเป็น เทียนไขขาว สายสิญจน์ทาทองคำเปลว  ระฆังเล็กทองเหลืองลงอักขระขอม ลูกประคำกะลาตาเดียว ขันน้ำมนต์เจ็ดเกจิ  และ ตะเกียงกำยาน

“ คุณยายจะใช้ตะเกียงกำยานไว้ทำอะไรเหรอคะ ”  

หญิงสาวก้มลงดูตะเกียงกำยานด้วยความสงสัย เพราะไม่เคยเห็นอะไรในลักษณะนี้มาก่อน มันมีรูปร่างคล้ายกระถางธูปทำด้วยทองเหลืองเก่าสลักตัวอักษรจีนโบราณ  มีหูจับเป็นหางมังกร  มีขาตั้งสามขาเป็นพยัคฆ์  ฝาปิดมีรูฉลุเป็นลายดอกไม้สวยงาม บนยอดฝามีหน้าสิงโตจีนคล้องห่วงที่จมูกไว้สำหรับหิ้ว  

“ ก็ไว้จุดกำยานเรียกดวงจิตกลับร่างไงล่ะ ” หญิงชราพูดไปพลางเอาสายสิญจน์ล้อมเสาสี่ต้นรอบบริเวณเสื่อที่ปู  

“ ไหนคุณยายบอกว่าเราจะสะกดจิตกันไงคะ ”

“ การที่จะสะกดจิตระลึกชาติ มันเสี่ยงที่ดวงจิตจะหลงทาง หาทางกลับมาร่างไม่เจอน่ะสิ ยายก็ต้องป้องกันไว้ก่อน  ”

“ วิญญาณออกจากร่างเลยเหรอคะ หนูนึกว่าเราจะกลับเข้าไปในใต้จิตสำนึกเท่านั้น ”

“ ไม่ใช่วิญญาณออกจากร่าง ก็แค่ดวงจิตครึ่งหนึ่ง  มันก็เหมือนฝันไง เดี๋ยวก็ตื่นแล้ว ”

“ แน่ใจนะคะคุณยาย ”

“ ยายไม่ได้ทำสมัครเล่นนะ ยายมืออาชีพ เรียนจบด้านนี้โดยตรง ถ้าไม่เชื่อจะดูนามบัตร หรือเคสต่างประเทศที่ยายเคยทำมาไหม ”  หญิงชราลงนั่งกับพื้นและเทกระเป๋าออกมากอง เพื่อหาหลักฐานมาโชว์ให้หญิงสาวรู้สึกมั่นใจ

“ ค่ะๆ ไม่ต้องหรอกค่ะ  หนูเชื่อคุณยาย แต่หนูกลัวตัวเองว่าจะไม่กลับมาเองน่ะสิคะ ”

“ ไม่ต้องกลัวนะหนูแก้ว หนูไม่ใช่วิญญาณไร้ร่าง หนูยังไม่ตาย หนูเป็นคน หนูยังมีประสาทสัมผัสครบ หนูจะยังคงได้กลิ่น ได้ยิน ได้สัมผัสร้อนอ่อนเย็นแข็งเหมือนคนทุกอย่าง เอางี้ เรามาทำความเข้าใจกันก่อนเริ่มสะกดจิตกันหน่อยดีไหม ”

“ ว่ามาเลยค่ะคุณยาย ”

“  อย่างแรก เลือกกลิ่นกำยานก่อน  ”  หญิงชราถาม พร้อมหยิบห่อกำยานทรงกรวยออกมาให้เลือกมากมายในตระกร้า

“ มีให้เลือกด้วยเหรอคะ ”

“ ใช่ ยายมีให้เลือกหลายกลิ่นเลยนะ ถ้ากำยานเฉยๆกลิ่นมันจะแรงไป เดี๋ยวเวียนหัว อันนี้ยายทำเองเฉพาะเลย มีทั้งกลิ่นมะลิ กลิ่นวนิลา กลิ่นกุหลาบ อ่อ กลิ่นชาเขียวสุขภาพก็มีนะ เนี่ยมีอีกเยอะ เลือกมาอันนึง เอากลิ่นที่คุ้นเคยนะ หนูจะได้จำมันได้แม่นเวลากลับมา ”

หญิงสาวลองหยิบห่อกำยานมาเลือกดู  และก็เจอกับกลิ่นที่คิดว่าตัวเองคุ้นเคยที่สุดในตอนนี้

“ หนูเอากลิ่นนี้ค่ะ ”

“  กำยานกลิ่นการเวกอย่างงั้นเหรอ เข้าใจเลือกนะ หอมเย็น หอมนาน หอมติดจมูก ” หญิงชราแกะห่อกำยานกลิ่นการเวกใส่ไปประมาณเก้ากรวยลงในตะเกียงและจุดไฟ  “ เอาล่ะ กว่าจะหมดก็อีกนาน จุดตั้งแต่ตอนนี้เลยหนูแก้วจะได้ชินจมูก อ่ะต่อมาก็นั่งขัดสมาธิในท่าที่สบายนะ ”

ยายจรูญจัดแจงเอาสร้อยประคำมาคล้องที่คอแก้ว  แล้วใช้ที่จับชีพจรแบบสัมผัสมาแตะไว้ที่ข้อมือข้างซ้าย หลังจากนั้นก็ตั้งอุปกรณ์เทคโนโลยีทั้งหมดไว้รอบวงสายสิญจน์ทั้งสี่มุม เพื่อให้เครื่องเหล่านั้นส่งสัญญาณเตือนก่อนมีสิ่งแปลกปลอมกำลังเข้ามาคุกคาม  

“ เอาล่ะหนูแก้ว มั่นใจได้เลยนะ ว่าจะไม่มีวิญญาณร้ายตัวไหนเข้ามาในวงล้อมสายสิญจน์นี้ได้ มีเพียงดวงจิตหนูเท่านั้นที่จะเข้ามาได้ สบายใจได้เลย  ”

“ แล้วยังไงต่อคะ ”

“ เอาล่ะ อย่างแรก จำไว้นะว่าในทุกๆครั้งที่ดวงจิตหนูอยู่ข้างนอก หนูแก้วต้องพูดออกมาทุกคำพูด เล่าทุกอย่างที่เห็นให้ยายฟัง เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่ยายจะสื่อสารกับหนูได้  ”

“ ค่ะ แก้วจะเล่าและจะพูดทุกอย่างที่พบเจอ ”

“ ข้อที่สอง หนูแก้วจะต้องเดินหาอดีต ห้ามเดินตามอย่างอื่นเด็ดขาด ”

“ เดินหาอดีต จะเดินหาได้ยังไงคะ ”

“ อดีตแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน ภาพอดีตจะปรากฎภาพชัดที่สุดเมื่อดวงจิตออกค้นหา ”

“ แล้วหนูจะแน่ใจได้ยังไงคะ ว่าที่หนูตามมันคืออดีต ”

“ ยายเชื่อว่าหนูต้องเจอ จำไว้แค่ว่า อย่าตามสิ่งอื่นเด็ดขาด  และอีกอย่างหนึ่งที่อยากให้หนูแก้วจำไว้ ก็คือเสียงนี้”

‘ติ้ง….ติ้ง…..ติ้ง….’  ยายจรูญเคาะระฆังทองเหลืองสามครั้ง

“ เสียงระฆังเหรอคะ ”

“ เมื่อหนูแก้วไปไกลมากแล้ว อาจไม่ได้ยินเสียงเรียกจากยาย แต่เสียงระฆังอันนี้จะดังกังวานก้องเพื่อบอกให้หนูรู้ว่ากลับมาได้แล้ว  อ่ะจำเสียงไว้นะ ยายจะตีอีกที  ”

‘ติ้ง….ติ้ง…..ติ้ง….’  ยายจรูญเคาะระฆังทองเหลืองอีกครั้งช้าๆ

“ เอาล่ะ อย่างสุดท้ายที่ยายจะบอกก็คือ ถือเทียนไขสีขาวเล่มนี้ไว้ อย่าให้ดับ ”  หญิงชราหยิบเทียนไขเปล่าๆหนึ่งเล่ม แล้วยื่นไปไว้ที่มือของหญิงสาว

“ เทียนมันจะดับได้ไงคะ ในเมื่อมันยังไม่ได้จุด ”

“ เทียนเล่มนี้จะสว่างเมื่อยายจุดจริงๆอีกเล่มนึงจากตรงนี้ ” หญิงชราหยิบเทียนไขอีกเล่มที่อยู่บนเชิงเทียนให้ดู

“ แสงของเทียนจะช่วยพาหนูไปหาอดีตใช่ไหมคะ ”

ยายจรูญยิ้มและพยักหน้า  “ แล้วแสงของเทียนก็จะพาหนูกลับมาที่นี้ด้วย เพราะฉะนั้น อย่าทำมันดับเด็ดขาด เพราะโลกอีกโลกนึงมันมืด ไร้ซึ่งแสงสว่างใดๆทั้งสิ้น  ”

“ ค่ะ แก้วจะจำทุกอย่างที่ยายบอก ”

“ ในเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ยายจะเริ่มแล้วนะ ”

ความเคลือบแคลงที่คลุมเครือคาใจ  ทำให้แก้วยังคงกำที่จับประตูไว้แน่นไม่กล้าออกนอกรถ  และมองดูวิญญาณหนุ่มด้วยความกังวลระคนกลัว  เริ่มลังเลหวาดหวั่นที่จะตัดสินใจว่าจะเชื่ออะไรดี ระหว่างหลักฐานในมือ หรือคำให้การของวิญญาณแปลกหน้าที่เพิ่งพบกันได้ไม่กี่ครั้ง   เพราะรูปภาพของขุนขจรบรรพบุรุษของท่านไมค์ มันไม่ตรงกันกับรูปร่างหน้าตาของขุนขจรที่ยืนรออยู่นอกรถตอนนี้เลยสักนิด  

ในระหว่างที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น  ก็มีแสงไฟสองดวงใหญ่จากรถอีกคันสาดเข้ามาทางด้านหลัง  ทิศทางที่รถกำลังแล่นเข้ามา เหมือนจะพุ่งตรงมาหาเธอด้วยความเร็ว   แก้วเลยตัดสินใจรีบออกมาจากรถแท็กซี่ทันที ก่อนที่จะโดนรถปริศนามาปะทะชนให้รถที่นั่งอยู่ไถลลื่นตกลงน้ำไป  

“ ไปกันเถิดแม่แก้ว เวลาจวนหมดแล้ว  ตามฉันมาให้เร็วเข้า ”  

ขุนขจรรีบกวักมือเรียกหญิงสาวให้ตามตนไปในอีกทิศทางหนึ่ง  ซึ่งแก้วก็ไม่รอช้าที่จะรีบเดินตามไปโดยไร้ความกังวล  ตอนนี้เธอกลัวรถปริศนามากกว่า  เพราะมันอาจเป็นรถผีที่อำแดงดวงแฝงมาอีกครั้ง  อนึ่งถ้ารถดังกล่าวเป็นรถคนทั่วไป เธอก็ไม่อยากตอบคำถามหรือมีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่ทำให้โชเฟอร์แท็กซี่สลบและจอดรถคาขอบแม่น้ำแบบนั้น

‘ ปี๊นปิ๊น!  ปิ๊นปิ๊น!  ปิ๊นปิ๊น! ปิ๊นปิ๊น!’  เสียงบีบแตรรถดังถี่ติดต่อกันและประชิดเข้ามาเรื่อยๆ  

วิญญาณหนุ่มและหญิงสาวรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินหลบหนีไปในมุมมืดทางเดินด้านข้างอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ทันที่จะหลุดรอดแสงไฟจากรถปริศนาสาดแสงส่องหาจนเจอ  

“ แก้ว! แก้ว!  แก้ว! แก้วแกจะไปไหน! หยุดก่อน  ” คนขับรถปริศนาตะโกนลั่นเรียกชื่อหญิงสาว  น้ำเสียงอันคุ้นเคยกับคำสรรพนามที่ใช้เรียกกันแบบสนิท ทำให้หยุดวิ่งและหันหลังกลับไปดู

รถชะลอแล่นช้าลง และค่อยๆไปเทียบจอดริมฟุตบาทใกล้ๆกับบริเวณที่แก้วยืนอยู่  คนขับรีบออกมาจากรถทันที  พอเดินก้าวเข้ามาในวงแสงไฟหน้ารถ  จึงทำให้เห็นชัดขึ้นว่าชายคนนั้นคือมนตรี

“ แก้ว! แกจะไปไหน! ”

“ มนตรี! ”

หญิงสาวเรียกชื่อเพื่อนสั้นๆคำเดียวแต่เต็มไปด้วยเสียงสั่นเครือระคนความดีใจที่ได้เจอเพื่อน

เมื่อเห็นแก้วทำท่ากำลังจะร้องไห้  มนตรีจึงเข้ามากอดพร้อมเอามือลูบหัวเพื่อเป็นการปลอบใจ

“ แกไม่เป็นอะไรใช่ไหม  ฉันเป็นห่วงแกมากรู้ไหม ”

“ ฉันโอเค ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ”  หญิงสาวผละตัวเองออกจากอ้อมกอดของมนตรี  เพราะรู้สึกไม่คุ้นชินกับการปลอบโยนแบบนี้จากเพื่อนหนุ่ม    “ มนตรี แล้วแกตามฉันมาได้ยังไงเนี้ย ”

“ ก็ฉันคลาดกับแกนิดเดียวตอนที่แกขึ้นรถแท็กซี่ไปน่ะสิ  ถ้าไม่ติดไฟแดงคงตามทันติดๆแล้วล่ะ ”

“ แล้วแกรู้ได้ยังไงว่าฉันตกอยู่ในอันตราย ”

“ ตอนขับตามไป ฉันเห็นทะเบียนรถของแท็กซี่น่ะสิ ทางตำรวจท้องที่กำลังประกาศจับ เพราะว่าเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว คนขับเมากัญชาแล้ววิ่งไปชนคนทั่วถนน แกก็ซวยจริง ดันไปเจอไอ้แท็กซี่ขี้ยาเข้า ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าออกไปไหนวันนี้ ”

“ เออฉันผิดเองแหละ ขอบใจนะที่ตามมาช่วยฉัน ”

“ แล้วแกจะเรียกรถแท็กซี่ไปไหนดึกๆดื่นๆแบบนี้ ”

“ คือฉันจะเรียกไป..ไป....เอ่อ...”  หญิงสาวอีกอักไม่กล้าบอก พลางมองขจรที่ยังคงยืนรออยู่ที่ข้างทาง  

“ แกไม่ต้องอธิบายอะไรแล้วล่ะ  อันนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกแก ”

“ เรื่องอะไร  แล้วแท็กซี่นั่นจะทำยังไง ” หญิงสาวมองไปที่ทางที่เธอวิ่งจากมา ซึ่งยังคงเห็นแท็กซี่จอดค้างอยู่ริมขอบแม่น้ำ

“ แท็กซี่นั่นเดี๋ยวฉันให้คนของฉันจัดการเอง แต่ตอนนี้เรื่องแกสำคัญกว่า... เอ่อคือว่า... ”

“ คืออะไร  มีอะไรมนตรี ทำไมต้องอีกๆอักๆด้วย ”

“ พ่อแกโทรหาฉัน เพราะติดต่อแกไม่ได้ แกไม่ได้เอาโทรศัพท์ติดมาด้วยใช่ไหม ”

“ ใช่ โทรศัพท์ฉันแบทหมด ก็เลยชาร์จไว้ที่โรงแรม แล้วตกลงมีอะไร พ่อฉันโทรหาแกทำไม ”

“ คืิอว่า….....เฮ้อ ” มนตรีถอนหายใจหนึ่งครั้ง มองหน้าแก้วด้วยสีหน้าเศร้าสลด และจับมือเพื่อนไว้แน่น ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป  “ คือว่าพ่อแกโทรมาบอกว่า….ย่าแกเสียแล้วนะ ”

หญิงสาวตกใจจนพูดไม่ออกได้แต่นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ปากสั่นหายใจถี่ ตั้งคำถามหรือนึกคำพูดอะไรต่อไม่ถูก เธอหายใจเข้าหนึ่งครั้งและตั้งสติ   “ ฉันไม่เชื่อ แกอย่ามาตลกนะมนตรี ฉันเพิ่งคุยโทรศัพท์กับย่าเมื่อประมาณสองชั่วโมงที่แล้วเอง ท่านจะเสียไปได้ยังไง แกเล่นมุขนี้ฉันไม่ขำนะมนตรี ”

“ ฉันพูดจริงๆ ฉันรีบมาตามหาแก ก็เพื่อบอกเรื่องนี้เนี้ยแหละ ฉันเสียใจด้วยนะแก้ว ”

หญิงสาวเกิดอาการทรงตัวไม่อยู่ และเข่าทรุดลงไปแบบไม่ตั้งตัว  ฝ่ายเพื่อนจึงรีบมาประคองไว้ไม่ให้ล้ม  เมื่อยืนได้ปกติ แก้วจึงถามย้ำอีกทีด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “ ย่าฉันเสียแล้วจริงๆเหรอมนตรี ”

ฝ่ายเพื่อนไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้าตอบกลับไปแทน และคอยลูบมือประคองสติปลอบใจให้แก้ว

“ มันจะเป็นไปได้ไง ฉันเพิ่งคุยโทรศัพท์กับท่านเอง  ” หญิงสาวเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ ใช่แกเพิ่งคุยกับท่าน  พอคุยเสร็จ คุณย่าท่านก็เสีย ”

“ ท่านเสียได้ยังไง ฉันไม่เชื่อ คุณย่าฉันไม่ได้เป็นโรคหัวใจเฉียบพลันอะไรสักหน่อย  ”

“ คุณย่าตกบันได หัวฟาดพื้นเสียชีวิต ”

“ ไม่จริง ย่าฉันจะตกบันไดได้ยังไง ย่าฉันเป็นอัมพาตเดินได้ที่ไหน แกเอาอะไรมาพูดมนตรี ”

“ ใจเย็นๆก่อนนะ รายละเอียดฉันรู้แค่นี้ มีอะไรแกโทรไปคุยกับพ่อแกเอง แต่ตอนนี้พ่อแกกำลังยุ่งเรื่องศพและติดต่อวัดอยู่  ฉันว่าตอนนี้แกรีบกลับโรงแรมไปเก็บของก่อน  เดี๋ยวฉันจะจองตั๋วเครื่องบินด่วนให้เร็วสุดก็พรุ่งนี้เช้าเลย ”  

แก้วไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่ร้องไห้ฟูมฟายแบบขาดสติ  และรีบขึ้นรถไปทันที  เมื่อหันไปมองกระจกข้างของรถ เธอไม่นึกว่าร่างของขุนขจรจะสามารถเป็นเงาสะท้อนในกระจกให้เห็นได้  วิญญาณหนุ่มยังคงยืนรออยู่ริมข้างทาง   เธอจึงเลยรีบเปิดกระจกรถเพื่อที่จะโผล่หัวออกไปบอกกล่าว

“ เปิดกระจกทำไมน่ะแก้ว ” ฝ่ายเพื่อนถามแทรกขึ้นมาทันที

“ ฉันเอ่อ..”  

“ ถ้าร้อนก็เปิดไปเถอะ ”

“ ใช่ฉันร้อน  และฉันไม่อยากร้องไห้ให้มากกว่านี้แล้วน่ะ  แกมองทางเถอะ ฉันขอมองอะไรต่ออะไรให้ทำใจได้สักพักนะ  ”

หญิงสาวพยายามเอียงตัวไปด้านข้างเพื่อให้เห็นขุนขจรจากเงากระจกข้างรถได้ถนัด เพราะต้องการจะบอกลาอะไรสักอย่างก่อนไป ก็เลยพูดในใจแทน โดยหวังว่าจะสื่อไปถึงขุนขจรได้

“ คุณขจรคะ คุณน่าจะได้ยินแล้วว่าย่าแก้วเสีย   ตอนนี้แก้วช่วยหรือพาคุณกลับไทยด้วยไม่ได้จริงๆ  ขอโทษจริงๆนะคะ แล้วแก้วจะกลับมา แก้วสัญญาค่ะ ”

วิญญาณหนุ่มมองแก้วอย่างละห้อยเศร้าสร้อยผ่านเงาสะท้อนจากกระจกข้างรถ  และพยักหน้าตอบรับเพื่อสื่อสารว่าได้ยินในทุกคำพูดในใจ  

ถึงแม้รถจะเริ่มเคลื่อนตัวไปไกลจนแทบจะมองไม่เห็นร่างวิญญาณหนุ่ม  แต่แก้วก็ได้ยินเสียงลอยลมที่คลอกลิ่นการเวกเข้ามาอยู่ในภวังค์  “  สัญญานะแม่แก้วว่าหล่อนจะกลับมารับฉัน ”

หญิงสาวหลับตา กำสร้อยไว้แน่นประหนึ่งแทนคำมั่นสัญญา และพูดในใจอย่างหนักแน่น“ แล้วแก้วจะกลับมาค่ะคุณขจร แก้วสัญญา ”

“ แล้วฉันจะรอหล่อนที่เดิมที่เมืองใต้ดินนะ ”  

วิญญาณหนุ่มโบกมือลาอย่างช้าๆ  แล้วร่างก็ค่อยๆเลือนลางหายไปตามระยะทางที่รถแล่นห่างออกมา  มีเพียงสายลมอันอ่อนโยนลอยตามมาสัมผัสกระทบที่แก้มแก้วเบาๆ ประหนึ่งกับมือนุ่มๆของใครสักคนที่มาช่วยเช็ดคราบน้ำตาให้แห้งหาย  โดยมีกลิ่นการเวกเบาบางมาช่วยบรรเทาความเศร้าโศกให้เจือจางลงทีละน้อย

++++++++++++++

งานศพถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่สมฐานะตระกูลดัง  เนื่องด้วยคุณย่าสังวนเป็นบุคคลที่รักและเคารพของทั้งตระกูลเจริญจิตโอสถ และตระกูลสนธยาวานิช   เพียงแค่คืนแรกของการสวดอภิธรรม ก็มีวงศาคณาญาติและคนในวงสังคมมาร่วมแสดงความไว้อาลัยกันมากมาย  

บรรยากาศในวัดมีแต่เสียงสะอื้นแทรกสลับกับเสียงสวดพระมาลัย จนทำให้บรรยากาศในศาลาดูเศร้าหมองและน่ากลัวไปในเวลาเดียวกัน   แต่ในทุกครั้งที่พระสงฆ์ประสานเอื้อนเสียงคำสวดลากยาว ก็จะมีเสียงคร่ำครวญอาวรณ์โหยหวญประหลาดแว่วมาให้ได้ยินใกล้ๆหูแก้ว

เมื่อหญิงสาวมองไปรอบๆตัวและศาลาสวดศพ ก็ไม่พบว่ามีญาติหรือแขกคนไหนนั่งร้องไห้อยู่ใกล้เลยสักคน มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่แอบนั่งเช็ดน้ำตาสะอีกสะอื้นอยู่ที่นั่งด้านหลังสุดของศาลา  แต่ความสงสัยไม่สามารถสร้างความสนใจได้ เพราะตอนนี้มันเต็มไปด้วยความเสียใจที่มาไม่ทันรดน้ำศพและตอนนำร่างคุณย่าใส่โลงศพ

ต่อจากนี้ไป แก้วจะไม่มีโอกาสได้เห็นแม้กระทั่งศพคุณย่าอีก เพราะคำสั่งเสียที่ย่าสังวนเคยพูดไว้ตอนมีชีวิตก็คือ ถ้าตายให้ปิดโลงแล้วอย่าเปิดโลงอีก

‘ศุภจิต’ผู้เป็นบิดาของแก้วที่นั่งอยู่หน้าสุด เดินมาดูลูกสาวด้วยความเป็นห่วง และลงมานั่งด้วยข้างๆ  เอามือตบหลังเบาๆเพื่อปลอบใจ

ฝ่ายลูกสาวรีบเช็ดน้ำตา ฝืนยิ้มเล็กน้อยเพื่อแสดงความเข้มแข็งให้พ่อเห็น  “ คุณพ่อไปนั่งที่เก่าเถอะค่ะ แก้วนั่งตรงนี้คนเดียวได้ อย่าให้แก้วต้องไปร้องไห้ต่อหน้าศพเลยค่ะ ”

“ พ่อไม่ได้มาตามหรอก พ่อเป็นห่วงน่ะเลยมาดู เห็นลูกร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่มาถึงแล้วนะ  ถึงแก้วจะมาไม่ทันรดน้ำศพและตอนใส่โลง แต่อย่างน้อยลูกก็เป็นคนที่รู้ความต้องการของย่า ว่าท่านต้องการงานศพแบบไหน เพราะท่านเห็นว่าแก้วคือคนสำคัญ  ก็เลยสั่งเสียกับลูกเรื่องนี้ไง  ”

“ ค่ะ แก้วจำได้ดีถึงคำสั่งของคุณย่าวันนั้น  ”

หญิงสาวเช็ดน้ำตา พลางมองตรงไปที่โลงศพไม้สักสีดำลายเทพพนมประดับด้วยมุกลายก้านขด  ซึ่งเป็นโลงศพแบบที่คุณย่าเคยพูดสั่งไว้ก่อนที่แก้วจะเดินทางไปอเมริกา---

‘แก้วเอ้ย’ หญิงชราเอามือจับหลานสาวเพื่อบอกให้หยุดเข็นรถ   ‘’ ย่าอยากจะสั่งอะไรไว้กับหลานหน่อยได้ไหม ”

หลานสาวจอดรถวีลแชร์ แล้วนั่งลงด้านข้างหญิงชรา ทำหน้าแป้นแล้น เอาคางเกยที่ตักด้วยความเคยชิน  “ มีอะไรจะใช้แก้วเหรอคะก็ว่ามาเลยค่ะ  ”

“ ย่าจะใช้หนู ให้ทำอะไรสักหน่อย จะได้ไหม ”

“ ค่ะ  แก้วจะทำตามที่ย่าขอทุกอย่างเลยค่ะ ”

“ ช่วยเข็นย่าไปที่โรงไม้หลังร้านหน่อยสิ ”

หลานสาวค่อยๆเข็นรถเข้าไปโรงไม้ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ริมน้ำหลังร้าน’สนธยา ฟิวเนอรัล’  ภายในมีโลงศพตั้งเรียงกันหลายร้อยอัน แบ่งแยกเป็นสัดส่วนตามขั้นตอน มีทั้งแผนกแปรรูปประกอบ ตัดกลึงไม้  แผนกศิลป์ตกแต่งเคลือบสี ต่อเติมเพิ่มวัสดุพิเศษภายใน  และ แผนกตรวจสอบคุณภาพการผลิต  

“ วันนี้วันหยุด โรงไม้ปิด คุณย่าจะเข้ามาดูอะไรเหรอคะ ” หลานสาวถามย่าในขณะที่เข็นรถเข้าไปด้านในเรื่อยๆ

“ ย่าคิดถึงงานที่เคยทำน่ะสิ  เพราะตั้งแต่เดินไม่ได้ ย่าก็ไม่ค่อยมีโอกาสมาตรวจตราที่นี่สักเท่าไหร่ ไม่นึกเลยว่าจากร้านโลงศพเล็กๆ จะกลายเป็นร้านใหญ่โตที่มีโรงไม้ทำโลงศพเป็นของตัวเอง  เอาล่ะหยุดตรงนี้แหละ ” หญิงชราจับมือบอกหลานสาวให้จอดรถเข็นบริเวณแผนกโลงไม้แบบไทยคลาสสิค

“ แต่ก่อนก็เป็นแค่โลงไม้ธรรมดา แต่เดี๋ยวนี้มีลายตั้งหลายแบบให้เลือก มีทั้งแบบผ้าตาดสีทอง ไม้สักแกะสลักลายมังกร ลายเทพพนม  ลายพิกุลประดับกระจกและประดับมุข แต่สมัยนี้ขายดีที่สุดก็คงแบบติดแอร์สินะ เฮ้อ..ย่าน่ะเลือกไม่ถูกจริงๆว่าจะเอาแบบไหน ไอ้แบบประดับมุขดันไม่มีแอร์ซะด้วย  ถ้าวันนึงย่าตายไป.. ”

“ คุณย่า! ” หลานสาวอุทานแทรกด้วยความตกใจ

“ ฟังย่าก่อนนะ คนเรามันจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่มีใครรู้  แก้วก็น่าจะเห็นมาตั้งแต่เด็ก ว่าโลงศพที่ร้านเราถูกขายทุกวัน ไม่เว้นแม้กระทั่งวันหยุด ยิ่งเฉพาะเทศกาลพวกสงกรานต์หรือปีใหม่ มีคนมาซื้อโลงจนจะขายกันแทบไม่ทัน คนซื้อไม่ใช่คนตาย คนขายก็ไม่อยากจะซื้อหรอกจริงไหม ฮ่าๆ”

หญิงชราหัวเราะเสียงดังก้องโรงไม้  แต่ฝ่ายหลานสาวไม่ตลกด้วย ทำหน้าบึ้งตึงเพราะรู้สึกใจคอไม่ดีที่คุณย่ามาพูดเรื่องตายแบบนี้  

ฝ่ายย่าก็ไม่สนใจ ทำหน้ายิ้มมีความสุข เอามือแตะโลงแบบต่างๆและพูดต่อ  “ ยังไงเสีย คนขายโลงอย่างเรา ก็หนีความตายไม่พ้นหรอก  แก้วเคยได้ยินไหม ถ้าเราคิดว่าเราอยากได้โลงแบบไหน ตอนตายเราจะได้โลงแบบนั้น ”

“ ค่ะ  แก้วเคยได้ยินความเชื่อที่ว่า โลงทุกโลงมีเจ้าของเป็นของมันเอง และถ้าเจ้าของคิดไว้ว่าเป็นแบบไหน ก็จะได้เป็นแบบนั้น ”

“ ใช่ใช่ ย่าก็ได้ยินเรื่องนี้มาตั้งแต่ช่วยคุณปู่แก้วขายโลงแล้วล่ะ เอ่อแก้วเอ้ย แก้วช่วยเข็นรถไปตรงแถวโลงจำปาหน่อยซิ ”  

หลานสาวเข็นรถเข้าไปในมุมด้านขวาสุดของโรงไม้  บริเวณนั้นเต็มไปด้วยโลงจำปาจีนสามสีเรียงแถวเป็นชั้นอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย  มีทั้งสีดำ สีน้ำตาลแดง และสีน้ำตาลเหลือง  เมื่อมาถึงชั้นวางโลงจำปาดำลายทอง หญิงชราก็บอกให้หลานสาวหยุดจอดรถ

“ คนจีนเค้าเรียกกันว่าหีบศพ แต่ย่าเป็นคนบอกให้เปลี่ยนเป็นเรียกโลงศพ เพราะคนไทยส่วนใหญ่ก็เรียกติดหูแบบนั้น  สมัยนั้นนะ ญาติฝ่ายย่าและปู่ไม่มีใครอยากจะมาร่วมก๊กร่วมกอคบค้าสมาคมกับพวกเราเท่าไหร่หร้อก  เพราะเค้าคิดว่าเป็นอาชีพอัปมงคล น่ารังเกียจ  รุ่นของหลานถือว่าโชคดีที่คนส่วนใหญ่เข้าใจแล้ว แต่ก็ยังกลัวอยู่บ้างใช่ไหม ”

“ ใช่ค่ะ  สมัยตอนเรียนมัธยม เวลาแก้วชวนเพื่อนมาทำการบ้านที่บ้านทีไร ไม่มีใครกล้ามาสักคน โลงศพมันไม่ได้มีผีสักหน่อย มันก็แค่โลงเปล่าๆรอศพมาใส่นั้นแหละ ไม่รู้จะกลัวไปทำไม ”

“ เป็นใครใครก็กลัว ถึงแม้มันจะเป็นแค่โลงเปล่าๆ แต่มันก็มันมีเรื่องเหลือเชื่อเสมอ  เชื่อไหมว่า ปู่ของหลานน่ะเคยพูดกับย่าว่า ถ้าตายไป ก็อยากจะได้โลงไม้ประดู่จำปาสีดำ ลายทองก็คงจะดี  แล้วเชื่อไหม ว่าวันที่ปู่ของแก้วเสีย วันนั้นเหมือนมีลางบอกเหตุ เพราะที่ร้านเราไม่มีโลงจำปาสีดำเลยสักอันเดียว   พอเห็นว่าหาไม่ได้ ย่าก็เลยจะเอาโลงจำปาสีแดงให้แทน  แต่แล้วจู่ๆเย็นวันเดียวกัน ก็มีลูกค้าคนหนึ่งมาคืนโลงจำปาสีดำกับเรา เพราะญาติคนตายเปลี่ยนมาจัดงานศพแบบไทยแทน  ปู่ของหลานก็เลยได้โลงจำปาไม้ประดู่สีดำ ลายทองด้วยนะ ตามที่เคยพูดไว้เปี๊ยบเลย ”

“ แปลกดีนะคะ เวลาซื้อโลงแล้ว เค้าจะไม่นิยมคืนกันไม่ใช่เหรอคะ ”

“ ก็นั่นน่ะสิ  มันแปลกไหมล่ะ แต่ทำยังไงได้ ปู่ของหลานดันเสียวันนั้น โลงมันก็ต้องกลับมาหาเจ้าของมันน่ะสิ จริงไหม ”

“ คุณย่าคะ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยนะคะ อีกไม่กี่สัปดาห์ก็วันเกิดคุณย่าแล้ว จะพูดเรื่องทำนองนี้ทำไมคะ  เดี๋ยวแก้วจะเดินทางไปอเมริกาอย่างไม่สบายใจนะคะ ”

“ ให้ย่าได้บอกสิ่งที่ย่าต้องการไว้กับหลานเถอะนะ ถ้าไม่พูดตอนนี้ เดี๋ยวอาจจะไม่มีโอกาสได้บอกก็ได้  เพราะย่าอาจไม่โชคดีแบบปู่เค้า ที่โลงมันกลับมาหาเจ้าของเอง  ”

“ คุณย่า! ”

“ เอาน่า ให้คนแก่ได้พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยหน่อยล่ะกัน เดี๋ยวหลานไม่อยู่หลายอาทิตย์ ไม่รู้ว่าย่าจะพูดกับใคร   ช่วยเข็นรถไปตรงโลงไม้สีดำตรงโน้นหน่อยสิ ”

หญิงสาวค่อยๆเข็นรถไปตรงแผนกศิลป์ตกแต่งสี และหยุดจอดตรงโลงไม้สักสีดำขนาดย่อมที่ยังลงลายไม่เสร็จ แต่มีการวางร่างโครงเส้นลวดลายไว้ที่พื้นผิวโลงด้านนอกเรียบร้อยแล้ว  เหลือเพียงขั้นตอนทาสีและประดับมุกเท่านั้น

“ แก้วเอ้ย ถ้าย่าตายไปในวันนึง  ย่าขอโลงศพมุกแบบนี้นะ แต่ช่วยติดแอร์ได้ไหม เพราะย่าน่ะขี้ร้อน แต่ต้องเอาผ้าห่มใส่ไปในโลงด้วยนะ บุนวมอย่างเดียวคงไม่พอ  เพราะนอนตากแอร์เจ็ดคืน ก็คงหนาวแน่ๆ ฮ่าๆ  ”

“ คุณย่าคะ แก้วบอกแล้วไงคะ ว่าอย่าเพิ่งพูดเรื่องแบบนี้ ”

“ ฟังก่อนสิ อย่าเพิ่งขัดย่า  ย่าจะบอกว่า ที่สำคัญที่สุด ถ้าปิดโลงแล้ว ก็อย่าเปิดโลงอีกเด็ดขาด เพราะย่าคงขึ้นบวมอืดจนน่าเกลียด ย่าอยากให้ลูกหลานญาติมิตรคนสนิท จำย่าในแบบที่มีชีวิตอยู่แบบนี้ดีกว่า   อ่อขอฝากอีกเรื่อง ในการสวดศพคืนแรก ก็ขอพระสงฆ์สวดบทพระมาลัยเพิ่มเข้ามาด้วยนะ ย่าว่ามันเพราะดี  ส่วนคืนที่เหลือ ก็ขอมหรสพเป็นการสวดคฤหัสถ์จากฆราวาสมาไว้ในช่วงท้าย จะได้สนุกสนานหายโศกหายเศร้ากันเนอะ ฮ่าๆ  ”

“ คุณย่า! พอเถอะค่ะ แก้วไม่อยากฟังคำสั่งอะไรนี้แล้ว คุณย่าอายุยืนจะตายไป เปลี่ยนเรื่องเถอะค่ะ  แก้วฟังแล้วไม่สบายใจจริงๆนะคะ ”

หญิงสาวลงมานั่งข้างๆวีลแชร์ กุมมือหญิงชราไว้แน่น เอาหัวซบไปที่ตักอ้อนวอนขอให้หยุดเรื่องไม่เป็นมงคล เพราะเธอไม่อยากรู้สึกเศร้าหรือเป็นห่วงก่อนเดินทางไปอเมริกา

“ เอาล่ะ พอแค่นี้ก็ได้  งั้นแก้วมาใกล้ๆหน่อย  ย่ามีสร้อยอะไรจะให้แก้ว... ”

“ สร้อยเส้นนี้ใช่ไหมที่คุณย่าท่านให้น่ะลูก ”  เสียงของศุภจิตถามแทรกเข้ามาในภวังค์ความคิดของแก้ว

หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย ในมือยังคงจับสายสร้อยล็อคเก็ตทองเหลืองที่เก็บไว้ในคอเสื้อ  “ อ่อใช่ค่ะ คุณย่าท่านให้แก้วไว้ก่อนไปอเมริกา ”