• 365วันรักเรโอะ毎日レオ
• บันทึกหนูน้อยおなかに赤ちゃんいる
• แม่บ้านหวานเย็น 主婦の生活
• ชีวิตหอมหวาน ビーのＬＩＦＥ
• ความรักอบอวล ビーの愛
• ท่องเที่ยวหอมหวน ビーの旅行
• แกลเลอรี่หวานขม 撮った写真
• ของฝากชื่นใจ お土産
• จดหมายรักรัญจวน ともちゃへ
• สมุดเยี่ยมบ้านกล้วยหอมจ้า

เดือนกว่าๆ...อ้วนน้อยเปลี่ยนไป๋ 29 Nov 2010 ตั้งแต่ครบเดือน เรโอะกลายเป็นเด็กนอนยากขึ้นมาซะงั้น จากแต่ก่อน กินนมเสร็จวางปุ๊บหลับปั๊บ หม่ามี้สบายไป แค่คอยให้นม หนูจะหลับยาว2-3ชั่วโมงถึงจะตื่นมากินนมต่อ เป็นอย่างนี้ทั้งกลางวันกลางคืน แต่ตอนนี้ความสบายอย่างนั้นไม่มีอีกแล้ว ตอนกลางวันเรโอะตื่นบ่อยขึ้น นอนน้อยลง นอนไม่เกินชั่วโมง ก็ตื่นมาให้หม่ามี้อุ้ม ให้กินนมก็แล้ว เดินไปเดินมาก็แล้ว ตาหนูก็แป๋วเชียว หม่ามี้เริ่มไม่ไหวก็ส่งให้คุณยายกล่อม แล้วก็วกมาที่ หนูยอมนอนอีกเกือบชั่วโมงก็ตื่นมาใหม่อีก ยิ่งกลางคืนยิ่งไม่ยอมนอน กว่าจะนอนก็ตีหนึ่งตีสอง ไม่อุ้มไม่ได้เลย ต้องอุ้มเดินอีกต่างหาก วางปุ๊บร้องปั๊บ หม่ามี้เอาคนเดียวไม่ไหว ก็เลยต้องหาตัวช่วย กลางคืนเลยพากันขึ้นไปนอนกับคุณยาย ให้คุณตาลงมานอนข้างล่างแทน แม่เลยสบายขึ้นนิดนึง มีคนมาพลัดเวรอุ้มหนู แต่คุณยายสิ หึหึ ก็กว่าคุณชายเธอจะยอมนอน เล่นเอาคุณยายปวดแขนไปหลายวัน หนูจะตื่นมากินนมกลางคืนสองรอบ ทุกสามสี่ชั่วโมง คือถ้าพาหนูนอนได้แล้ว หม่ามี้กะคุณยายก็เฮได้เลย ได้นอนนานหน่อย หม่ามี้ว่าจะฝึกให้หนูนอนเองก่อนกลับญี่ปุ่น แต่คุณยายสงสารหนูไม่อยากเห็นหนูร้อง ก็คงต้องอุ้มกันต่อไป^-^ เวลาหม่ามี้บ่นว่าหนูงอแงเวลาง่วงนอน พ่อหนูก็จะคอยบอกไม่ให้โกรธหนู ให้อดทนไว้ หม่ามี้อ่ะไม่เคยโกรธหนูเลยนะ หนูจะงอแงเสียงดังแค่ไหน ไม่ยอมนอนยังไง หม่ามี้มองหน้าหนูแล้วก็ขำ เด็กอะไรหน้าตาตอนร้องไห้ตลกจัง จะโกรธลงได้ยังไง ยิ่งเห็นหน้าตอนหนูหลับ ยิ่งน่าเอ็นดู จุ๊บหนูวันๆตั้งหลายสิบที หวังว่าหนูจะนอนง่ายขึ้นนะจ๊ะ อ้วนน้อยของหม่ามี้   Create Date : 29 พฤศจิกายน 2553     Last Update : 29 พฤศจิกายน 2553 18:42:16 น. Counter : 936 Pageviews.   7 comment Share Tweet

เรโอะครบ1เดือนแล้วครับ 18 November 2010 เรโอะครบ 1 เดือน หนึ่งเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก จากวันแรกที่ได้อุ้มหนู ตัวเล็กมากๆอุ้มทีก็กลัวทำหนูแขนขาหัก ท่าทางหม่ามี้เก้งๆกังๆมากๆ ก็นะเพิ่งเคยอุ้มทารกนี่โนะ สองคืนที่เรานอนโรงพยาบาลด้วยกัน กลางวันหนูนอนทั้งวัน ลุงป้าน้าๆที่มาเยี่ยมบอกว่าหนูท่าจะเลี้ยงง่ายนอนอย่างเดียว พอตกดึกหนูร้องไห้หน้าดำหน้าแดงไม่ยอมนอนเลย เล่นเอาหม่ามี้กับยายโทรม สงสารยายหนูมาก อุ้มหนูจนแขนปวดมาจนถึงวันนี้ กลับมาถึงบ้าน หนูเปลี่ยนไป ไม่ร้องไม่งอแงเลย กินแล้วก็นอน เลี้ยงง่ายๆมากๆ หม่ามี้นอนชั้นล่างกับหนูสองคนสบายๆเลย อ้อ นอนกับพี่กล้วยหอมด้วยนะ พี่กล้วยหอมท่าจะรักหนูมาก ชอบมาเลียเท้าหนูอยู่เรื่อยเลย ใครมาหาก็คอยดูแลปกป้องหนู เห่าทั้งวัน แต่หนูก็ไม่ตื่นเลย หนูคงชินเสียงพี่กล้วยหอมตั้งแต่อยู่ในท้อง ตอนหนูอายุ22วัน หม่ามี้แอบเป็นหวัดนิดนึง หนูก็เลยติดไปด้วย ขอโทษนะครับ หม่ามี้กับยายก็พาหนูไปหาหมอ หนูถูกดูดเสมหะ ออกมาโทรมเลย น่าสงสารมาก หนูอายุ25วัน ก็ไปตรวจครบหนึ่งเดือน หนูน้ำหนัก 4400g ส่วนสูง 54cm เพิ่มมาเยอะเลยจากตอนแรกเกิด 2970g สูง 51cm ก็นะ หนูกินนมแม่เก่งมาก หนูบวมเอาบวมเอา จนน้ากับตากลัวหนูอ้วนเกินไป หม่ามี้เรียกหนูว่า อ้วนน้อย ก็แบบยังอ้วนไม่มาก แต่ก็อวบๆไง พ่อหนูก็อยากเจอหนูเร็วๆนะ บอกให้ส่งวีดีโอกับรูปหนูไปให้ดูทุกวัน วันไหนส่งช้าก็โทรมาตาม โทรมาทีไรก็อยากคุยกับหนู บอกให้ปลุกหนูมาคุย เดี๋ยวเดือนหน้าก็ได้เจอกันแล้ว พ่อเห็นหนูจะทำหน้ายังไงนะ คงจะยิ้มไม่หุบเลยล่ะ รักเรโอะมากนะครับ อ้วนน้อย   Create Date : 19 พฤศจิกายน 2553     Last Update : 19 พฤศจิกายน 2553 21:42:46 น. Counter : 872 Pageviews.   2 comment Share Tweet

และแล้วเราก็ได้เจอกัน--My pretty boy,Reo-- Monday...18 October 2010 38 weeks 5 days รู้สึกท้องแข็งถี่ๆแต่ไม่ถึงกับทุกห้านาทีตั้งแต่เช้าวันอาทิตย์ที่17ตุลาคม ก็เริ่มจับเวลา มีทั้งทุกแปดนาที หกนาที ห้านาที เวลาไม่สม่ำเสมอเลยไม่คิดมาก แต่ก็บอกพ่อไว้ว่าเริ่มท้องแข็งถี่แล้ว พ่อก็เลยไม่กล้าออกไปไหน เวลาประมาณบ่ายสอง ตื่นจากนอนพักก็รู้สึกมีน้ำไหลออกมาเหมือนประจำเดือน ก็รีบไปเช็คในห้องน้ำ ปรากฎว่าเป็นน้ำขุ่นๆ มีเศษอะไรสักอย่างไหลออกมาด้วย ยิ่งเดินก็ยิ่งไหล แน่ใจแล้วว่าน้ำคร่ำแตก เลยรีบไปโรงพยาบาล บ่ายสองครึ่ง ถึงห้องคลอด ก็เปลี่ยนเสื้อผ้า บวชชีน้องสาว สวนอุนจิ เตรียมตัว เนื่องจากน้ำคร่ำแตกแล้วยังไงก็ต้องคลอดแน่นอน ก็ไปนอนเตียงรอคลอด ปากมดลูกเปิด2cmแล้ว หนทางยังอีกยาวไกล ต้องรอให้เปิด10cm สี่โมงเย็น พยาบาลยกข้าวต้มกับหมูหยองมากิน เพราะยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง ก็กินไป เริ่มรู้สึกถึงความปวดไป เจ็บท้องเล็กน้อยยังพอทนได้ ก็ยังชิล ชิล เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงปากมดลูกก็ยังเปิดเท่าเดิม แต่ความเจ็บปวดเพิ่มขึ้น หกโมงกว่าๆ เริ่มปวดจนทนไม่ไหว ขอยาแก้ปวด พยาบาลก็เอามาฉีดเข้าน้ำเกลือ ก็เบลอๆลืมความเจ็บปวดไปได้เกือบชั่วโมง ก็กลับมาปวดใหม่ ตอนนี้ปวดท้อง แบบปวดประจำเดือน ปวดถี่ๆน่าจะประมาณห้านาทีครั้ง สองทุ่ม ทรมานขึ้นทุกที เริ่มปวดจนเกือบจะทนไม่ได้ นอนบิดไปบิดมา เกร็งมาก เกร็งจนปวดแขน ปวดขา ปวดถี่ขึ้นจนแทบไม่มีเวลาพัก เริ่มแล้วสินะ สี่ทุ่มเริ่มไม่ไหวสุดๆ มีอาการปวดเบ่งมาแล้วสิ ปากมดลูกเปิดเพิ่มมา6cmแล้ว ปวดเบ่งทีก็ห้ามเบ่ง เดี๋ยวปากมดลูกบวม โอ้ยย แต่อยากเบ่งมากแล้ว โอ้ยย ห้าทุ่มกว่าๆหกทุ่ม เริ่มเจ็บจนใกล้ตาย ไม่ไหวแล้ว เจ็บปวดทรมานที่สุด ทรมานที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ ขอยาแก้ปวดอีกรอบ แต่คราวนี้อะไรก็เอาไม่อยู่ ปวดไม่หาย แต่ดันเบลอ แล้วก็อ้วกจากผลข้างเคียงของยาอีก จะตายให้ได้ นอนเบลอไป ไม่รู้ตัวเองทำอะไร งงๆ มึนๆ มีแอบร้องโอดโอยนิดหน่อย ตอนนี้ดูนาฬิกาไม่รู้เรื่องแล้ว ปวดเบ่งอย่างเดียว ใครจะห้ามก็ห้ามไม่ได้แล้ว ก็มีพยาบาลมาดูเป็นระยะ ปากมดลูกก็ไม่เปิดเพิ่มสักที คุณหมอสุรพันธ์ก็มาดู ก็บอกให้รอดูไปอีก มารู้ตอนหลังคุณหมอไปคุยกับแม่ว่าอาจต้องผ่าก็ได้ พยาบาลมาเช็คปากมดลูก เห็นว่าเปิด9cmแล้ว ก็ลองให้เบ่ง ถึงตอนนี้ไม่รู้อะไร เป็นอะไรแล้ว จะเบ่งท่าเดียว ก็มีพยาบาลมาห้อมล้อม ช่วยเชียร์เบ่ง อีดดดดด อืดดดดด อืดดดดด นานมากกกก เหนื่อยมากกกกก สักพักก็เห็นผม หัวลูกมาตุงแล้ว พยาบาลก็เข็นเตียงไปห้องคลอด คุณหมอรออยู่แล้ว เตียงก็ถูกปรับสภาพเป็นที่นอนมีขาหยั่ง อีกไม่นานจะได้เห็นหน้าหนูน้อยแล้ว เริ่มเบ่งจริงๆจังๆ ถึงตอนนี้มีแรงเท่าไหร่ ใส่ไปหมด อยากจะเอาอุนจิยักษ์ออกจากก้นแล้ว(ตอนนั้นคิดอย่างนี้จริงๆ) อืดดดดดดด อืดดดดดด อืดดดดดด อืดดดดดดด อืดดดดดดดด พยาบาลสองคนช่วยดันท้อง อย่างเจ็บ เจ็บเบ่งก็เจ็บ เจ็บท้องอีกต่างหาก คุณหมอกรีดฝีเย็บเมื่อไหร่ไม่รู้ตัวเลย เคยกลัวเสียวจะเจ็บ แต่ไม่รู้สึกเลย อืดดดดดดดด อืดดดดดดด อืดดดดดดดด หัวออกมาแล้ว รู้สึกโล่งท้องทันที ที่ปวดเมื่อกี้หายเป็นปลิดทิ้ง สักพักก็ออกมาทั้งตัว รู้สึกสบายสุดๆ เหมือนคนปวดท้องอึ๊มากแล้วได้ปลดปล่อย เที่ยงคืน ห้าสิบเอ็ดนาที วันจันทร์ที่ 18 ตุลาคม 2553 ได้ยินเสียงเรโอะร้องดังลั่น เสียงดีจริงๆ พยาบาลอุ้มเรโอะมาให้ดู ตอนนั้นไม่ได้ใส่แว่นก็เลยแอบมองไม่ชัด คิดว่าหน้าตาเหมือนโทโมะเลย ผิดขาวเขียวมาเชียว นี่นะเหรอพ่อหนูที่เคยอยู่ด้วยกันมาเก้าเดือน น่าตลกจัง เนื่องจากก่อนคลอดได้รับยาแก้ปวดทำให้อาจมีผลต่อระบบหายใจลูก คุณหมอเลยขอเอาเรโอะไปดูอาการก่อน เลยอดอยู่ด้วยกันหลังคลอดเลย กลับมาต่อเรื่องการคลอด พอคลอดเรโอะเสร็จ คุณหมอก็คลอดรกต่อ ก็รู้สึกเหมือนคลอดลูกแต่ไม่เจ็บไม่รุนแรงเท่า แล้วคุณหมอก็ล้วงเลือด อันนี้แอบเจ็บตึงๆในท้อง แล้วปิดท้ายด้วยเย็บผีเย็บ แอบเจ็บเล็กน้อย คงเพราะยาชายังไม่ค่อยออกฤทธิ์ เจ็บแปล็บๆมาเป็นระยะ ตอนแรกนึกว่าตัวเองจะน้ำตาไหลเวลาเห็นหน้าลูก แต่ด้วยความเพลีย เหนื่อย เบลอ มึน งง ทำให้เอ๋อสุดๆ ทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนหมดสภาพ การคลอดลูกไม่โหดเท่าที่คิด แต่ก็เจ็บ ปวด ทรมาน แสนสาหัสจริงๆ เรโอะ รักแรกพบของหม่ามี้   Create Date : 25 ตุลาคม 2553     Last Update : 19 พฤศจิกายน 2553 21:22:23 น. Counter : 1057 Pageviews.   13 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• Japanbb pre-order ร้านของบีเองจ๊ะ อยากได้อะไรในญี่ปุ่นบอกได้ อยากเปิดร้านขายของญี่ปุ่นบีช่วยได้จ้า
• japanbb-shop
• BlogGang.com