| All Blog
|
ดอกไม้... แด่ตัวเราและผองเพื่อน
   วันนี้ออกไปยืมหนังสือที่ห้องสมุด เดินผ่านสวนสาธารณะ เจอแปลงดอกไม้อะไรก็ไม่รู้ แต่ดูสวยมากๆ เหมือนดอกทิวลิปที่ต่างประเทศจริงๆ ดอกกำลังบานดูสวยงามมีชีวิตชีวา โดยเฉพาะสีชมพูดูสดใสสวยงามเป็นพิเศษ แซมด้วยดอกสีเหลืองอ่อนๆดูสบายตาสุดๆ ช่วงนี้นอกจากทำงานก็ได้เริ่มต้นทำอะไรที่อยากทำ คือการตามหาความฝันของตัวเอง... ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเลยเป็นเพียงความต้องการที่อยากจะทำ มันไม่ง่ายเอาเสียเลย มันดูเหมือนจะเป็นไปได้ยากมากๆ และต้องใช้ความพยายามมาก ต้องสู้และลงมือทำ เราต้องพิสูจน์ตัวเองอีกเยอะ...ยังบอกไม่ได้ว่าคืออะไร แต่สิ่งที่เริ่มต้นทำ และทำให้เราสบายใจ คือ การอธิฐาน กำลังใจ และทิศทางจากเบื้องบนก็เป็นอะไรที่เราแสวงหา ความทะเยอทะยานที่ปราศจากการควบคุมดูแล ก็อาจนำผลเสียมาให้...เมื่อเบื้องบนรับรู้ย่อมปลอดภัย คนเก่งที่ประมาทอาจแพ้ภัยตัวเอง ส่วนคนถ่อมที่ขยัน...อาจได้รับการสนับสนุน... สู้ สู้ สู้ CHEER!!! รักเสมอ ปัญหาเกิดต้องแก้ไข
ไม่เข้าใจตัวเอง...แล้วจะไปให้เข้าใจเขามันก็ยากกว่าหลายเท่า ทำใจสบาย...สบาย... รักตัวเรา...โดยการยอมรับความจริง อยู่กับความจริง คิดดีต่อเขา...อวยพร และขอให้พบเจอสิ่งที่ดีๆ เรื่องบางเรื่อง...มันเกี่ยวกับจิตใจจับต้องไม่ได้ ไม่ได้ต้องการสิ่งของ ต้องการสิ่งที่มองไม่เห็นเป็นนามธรรม ...ไม่รู้หน้าตามันเป็นไง แต่อยากได้มันมาก...ประมาณนั้น ถ้าได้ตัว แต่ไม่ได้หัวใจ ของมันก็ไม่สมบูรณ์ ความอยากมันก็คงไม่หาย ถ้าได้ใจแต่ไม่ได้ตัว ก็คงยังไม่ใช่ เอาเป็นว่ารอไปก่อน...มีแรงเมื่อไหร่ จะไปหามาให้ พร้อมเมื่อไหร่จะเริ่มลุยต่อ เริ่มต้นที่ความคิด...ต้องแบบดี...ดีด้วยนะ
ส่วนเรื่องที่ต้องปรับปรุงแก้ไขด่วน คือ เรื่องเป้าหมายอนาคต ยังเหมือนเดินอยู่ในความมืด มันคิดอะไรไม่ออก มองไม่เห็น อยากทำอะไรมากมายหลายอย่าง รู้ว่าตัวเรามีความสามารถมาก แต่ยังไม่ได้ถูกใช้อย่างเต็มที่ เพราะมันขาดเป้าหมาย ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็พอจะเห็นหนทางแก้ไขแล้ว ก็กฏแรงดึงดูดของความคิดไง ใครได้อ่านหนังสือ The Secret คงพอเข้าใจว่าเรากำลังพูดเรื่องอะไร เพราะเราต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว และอะไรที่ว่านี้ ก็คือคิดใหม่ ที่เรากำลังทำ และตั้งใจจะทำ...คือศึกษาหาความรู้ก่อน ก็เป็นคนคิดบวกอยู่แล้ว คิดดีมาตลอดแต่มันยังไม่ใช่ ตามที่อ่านจากหนังสือน่ะ มันยังขาดอารมณ์ความรู้สึกร่วม ก็แค่คิด แต่ยังขาดภาพและความรู้สึกถึงสิ่งนั้นยามคิดถึง เราไม่ใช่ซุปเปอร์คนที่จะสมบูรณ์ไปเสียทุกอย่าง ความสุขมันเกิดจากได้มีโอกาสลอง และทำอะไรใหม่ๆ ถ้าต้องให้ไปอยู่ถ้ำ หรือบนเขาไม่ต้องเจอคน ไม่ต้องเจอปัญหา ชีวิตเราคงเฉาแห้งตาย ชีวิตมันเดินอยู่ได้ก็เพราะมันยังต้องสู้ คนมันแรง ชีวิตแรง เจออะไรจิ๊บๆมันง่ายไป...ต้องเจออะไรแรงๆด้วย ฮา...ฮา...เวลาเจอหนักจริงๆก็ใช้น้ำตาเข้าช่วย ไม่มีใครรู้ไม่ให้ใครเห็น เรื่องแบบนี้ปิดๆเอาไว้ เพราะร้องเสร็จใจมันก็อยากสู้ต่อ...ตลอดเลย ไม่เคยเข็ด สุดๆไปเลยเรา บางครั้งคิดว่าจะไม่ไหว แต่มันก็ยังไปต่อได้อีก แรงแบบนี้ก็เรื่องรักล่ะค่า... รักเขา...แต่ไม่รู้ว่าเขารักเราหรือเปล่า...คบกันมาก็นาน เรื่องแบบนี้เรากลายเป็นเด็กไปเลยค่า เหมือนคนไม่ปะสา ชีวิตการเช็คอิน...มีหนักบ้าง เบาบ้าง
ก็เจอกับผู้โดยสารเจ้าอารมณ์...โมโหใส่ในเรื่องกระเป๋า ซึ่งเป็นกระเป๋าจากสายการบินอื่น เพื่อมาต่อสายการบินเรา แต่กระเป๋าทางเรายังได้รับไม่ครบ...หมอนี่ก็โวยวายใหญ่ อธิบายยังไงก็ไม่ฟัง...พูดเสียงดัง รำคาญหูมากๆ อารมณ์มันปี๊ด ขึ้นมาเลยไอ้ความโกรธน่ะ...เกือบทนไม่ไหว ดีนะเห็นแก่ผู้โดยสารที่ต่อแถวอยู่อีกหลายคนข้างหน้า เดี๋ยวเสียลุคหมด...บอกว่าถ้าจะคุยต่อขอเช็คอินคนอื่นก่อน ผู้โดยสารต่อแถวหลายคนมาก เช็คจนหมด...อารมณ์ดีแล้ว เจ้าคนนี้ก็เข้ามาถามใหม่ ตอนนี้ถามดีๆ เสียงดูสงบ เราก็เช็คลงไปข้างล่างอีกที เขาก็ยืนยันว่าได้รับกระเป๋าครบแล้ว ตอนนี้หละก็ขอบคุณใหญ่...อธิบายว่าทำไหมต้องเป็น ห่วงเป็นกังวลกับกระเป๋านัก พวกเราเจอเรื่องพวกนี้กันจนชิน...ก็ไม่ได้อยากให้มันเกิด เรื่องของผู้โดยสารชอบโวยวาย แสดงความไม่พอใจ บางเรื่องมันไม่ได้เป็นความผิดของสายการบิน แต่ก็หาผิดมาโยนให้ เราก็เหยียบและทิ้งมันไว้ตรงนั้น เอาไปเป็นสาระชีวิตจะหงอย ....................................... เรื่องของการพูดก็เป็นอะไรที่สำคัญของการทำงานร่วมกัน เหตุเกิดวันเดียวกัน น้องคนหนึ่งถูกสั่งให้ทำงานบางอย่าง และด้วยความที่ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ก็ไม่เข้าใจ แทนที่พี่จะช่วยเหลืออธิบาย กลับโวยวาย ทำเป็นเรื่องใหญ่ น้องก็หมดกำลังใจ มาร้องไห้เสียใจทีหลังเพราะว่ามันจำ มันไม่ลืม บ่นว่าคงทำงานที่นี่ไม่ได้นานแล้ว และถ้าให้ทำงานนั้นอีกก็จะไม่ทำ โดยเฉพาะกับคนๆนี้ ฟังแล้วมันเศร้านะ เพราะคนที่ตั้งใจดี อยากทำ อยากเก่ง ถูกสกัดดาวรุ่งแบบนี้ มันแป๊กไปเลย นั้นสิ...เป็นหัวหน้าแบบนี้ ยังไงก็ไม่น่าภูมิใจ แต่จะมีใครบอกเขาหล่ะ...เขาควรจะรู้ด้วยตัวเอง... ถ้ายังชื่นชมว่าตัวเองเก่งกว่าใครๆแบบนั้น .................................. วันนี้เรื่องฟังดูหนักๆแต่มันของจริง ชีวิตก็แบบนี้ ประสบการณ์เป็นบทเรียนสอนอะไรมากมาย ทำให้ enjoy กับทุกจังหวะที่ดี แบบเต็มที่...เต็มที่ ยังไง...ยังไง เราก็ยังสนุกกับชีวิตเหมือนเดิม ยังเป็นคนมีความสุขเหมือนเดิม อันนี้ของแท้ไม่มีวันเสื่อม ยังคิดดี มองโลกแง่ดี enjoy นะ งานและชีวิต กับความสุขวันละเล็กวันละน้อย
 การทำงานเป็นกะ ทำให้เรานอนมากกว่าตอนทำงานปกติ โดยเฉพาะกะกลางคืนเข้างานทุ่ม เลิกงานตีสี่ วันทั้งวันก็จะไม่ไปไหน อยู่บนที่นอน ทั้งหลับจริง และหลับๆตื่นๆ งานที่ทำอยู่มันไม่มีอะไรต้องกลับเอามาทำต่อ ดีมากทีเดียว รู้สึกชีวิตมันง่ายๆสบายๆ ไม่เครียด ไม่ซีเรียด อีกอย่างเราปรับตัวง่าย อยู่กับคนเยอะๆก็สบาย รู้สึกสนุกดี ก็ไม่ใช่ง่ายนะที่จะทำงานร่วมกับคนจำนวนมากโดยไม่สะดุด ต้องยืดหยุ่น ไม่ตื่นตูมไปกับอาการแปลกๆของคนเวลา... โกรธ โมโห มีแรงทั้งคำพูด แรงทั้งกิริยา เจอได้ทั้งกับเพื่อนร่วมงาน เจ้านาย และผู้โดยสารที่มาขึ้นเครื่อง ตัวเราก็เป็น เพราะความโกรธมันเป็นอะไรที่เกิดได้กับทุกคน แต่อย่าเอามันมาเป็นสาระสำคัญ เมื่อดับได้แล้วก็ถือว่าจบ ก็เพราะคงไม่มีใครทำอะไรถูกใจเราไปหมด ยอมรับความจริง แบบง่ายๆไม่ไปฝืน ความโกรธยังไงก็ไม่ให้ผลดี รีบหายจากมันดีที่สุด เราไม่เคยโกรธนาน จบคือจบ และลืมง่ายๆ จำแต่เรื่องดีๆ ถ้าใครทำงานกับคนเยอะๆจะรู้สึกว่าความโกรธมันเกิดได้ง่ายมากๆ เจออะไรผิดหูผิดตา มันเริ่มหงุดหงิดแล้ว ทำงานบริการเจอผู้โดยสารเลว...แทบจะสะกดอารมณ์ไม่อยู่จริงๆ เราไม่ใช่คนหงอ และไม่ใช่คนอ่อนจนยอมคนอื่นไปหมด ถ้าต้องทำเพื่อปกป้องตัวเอง...ก็ทำ...และอย่างสมศักดิ์ศรี แต่ถ้าเกิดขึ้นโดยไม่เจตนา...ก็เข้าใจ และอภัยได้...เสมอ เดี๋ยวนี้ บรรยากาศในออฟฟิศดีกว่าเดิมมากๆ ทุกคนสนิทกัน มีอะไรตลกๆมาคุย มาแซวกัน ได้หัวเราะท้องคัดท้องแข็ง...บ่อยๆ บางวัน วันละหลายรอบ พนักงานที่นี่ทุกคนแรง...ทั้งชีวิต และการทำงาน รับประกัน |
ใสที่สุด
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?] แต่ตัดสินใจเชื่อพระเจ้า ตอนอายุ 17 ปี ผ่านมาหลายฤดูกาล หลายปี อยากขอบพระคุณพระเจ้าสำหรับ ทุกเหตุการณ์ในชีวิต ทั้งสุข ทุกข์ บนเส้นทางสายนี้ที่ตัดสินใจเลือกแล้ว Thailand, Bangkok Sweden, Stockholm 
 |
