" ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ขอเวิ่นเว้อ หาที่ระบายและเศร้าซึมอีกรอบ  เคยพยายามคิดไว้เมื่อนานมาแล้ว  ถึงวันนี้จะเป็นอย่างไร เอาเข้าจริงๆ พูดไม่ออกบอกไม่ถูก  พวกนั้นเป็นยิ่งกว่าเพื่อนสนิท คือ สนิทมากกกก รู้จักกันมานาน อยู่ร่วมกันจนเรียกได้เลยว่าเป็นการใช้ชีวิตร้วมกัน  พวกเเกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตบทใหม่ที่ต้องออกจากบ้านมามหาลัย(พูดจริง ไม่เว่อร์) กลับจากเรียนมาที่หอก็เจอพวกมัน เห็นหน้ากันทุกวันมาตลอด 6 ปี จะหาได้ที่ไหน นิสัยไม่เหมือนกันเลยสักคน แต่มันก็ยังอยู่รวมกันมาจนจบได้ 

จากนี้ขอให้พวกเมิงโชคดี  ยังคิดถึงวันเวลาของพวกเราเสมอ หลายๆสิ่งเป็นตัวพิสูจน์ว่า ไม่แรงจริงอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก

ความรู้สึกเศร้าคงจางหายไปตามเวลา แต่ขอให้ความผูกพันอยู่ในใจพวกเมิงไปนานๆเพราะมันจะยังอยู่ในใจเราไปอีกนานมากๆ

รักพวกแกทุกคนจริงๆนะ(ขนาดไม่เคยคิดว่าจะรักได้)

ประธานรุ่นคนสุดท้าย 27 เมย 57