Bloggang.com : garnet19th - เมื่อผมทะเลาะกับผม

Bloggang.com : weblog for you and your gang

เมื่อผมทะเลาะกับผม

"กูทนไม่ไหวแล้วว้อย !"
ผมตะโกนออกมาเสียงดังด้วยความรู้สึกอันเหลืออด ก่อนจะเดิน
ไปที่โต๊ะทำงาน กระชากลิ้นชักออกมาจนสุด หย่อนขาเข้าไปนั่ง
บนไทม์แมชชีนที่จอดรออยู่ในนั้น กดปุ่มเปิดเครื่อง พอสัญญาณ
ไฟสีเขียวที่แสดงว่าเครื่องพร้อมทำงานขึ้น ผมก็เซ็ทเวลาที่ต้องการ
จะย้อนไปเป็นวันที่นี้ของเมื่อ 11 ปีที่แล้ว ตั้งสถานที่ที่จะไปโผล่
เป็นหอพักนักศึกษาของมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนจบ เมื่อตั้งเรียบร้อย
แล้ว ผมจึงเริ่มเดินเครื่อง ไทม์แมชชีนออกตัวเคลื่อนที่ไปในอุโมงค์
กาลเวลาอันบิดเบี้ยว ใช้เวลาประมาณ 3 นาที ก็ถึงปลายทางที่
เปิดออก ผมกระโดดออกจากไทม์แมชชีนเข้าสู่โลกที่ต้องการผม
ย้อนเวลามา

ผมเดินจ้ำอ้าวขึ้นไปบนหอพัก มุ่งหน้าไปยังห้องที่เคยซุกหัวนอน
ตอนสมัยเรียน พอไปถึง ก็พบว่ามันล็อกไว้ ผมชะโงกมองผ่าน
บานเกล็ด มองเข้าไปในห้อง ไม่มีใครอยู่เลย สงสัยมันคงจะออก
ไปข้างนอก ผมเลยเดินลงจากหอเพื่อไปหามัน มันหาตัวไม่ยาก
หรอกไอ้เวรนี่ ผมรู้ดีว่ามันจะอยู่ที่ไหน

ผมเดินเข้าไปในร้านเกมส์หลังมอ นั่นไง มันกำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่
ู่ยกขาพาดบนโต๊ะที่เขาใช้วางเครื่องเกมส์ จานข้าวที่มันสั่งเข้ามา
กินก็วางอยู่ข้างๆ มันกำลังเล่นเกมส์อย่างเมามันอยู่ ผมเดินเข้า
ไปหามัน

ผัวะ !

"เฮ้ย ! เลิกเล่นได้แล้ว ออกมากับกูเดี๋ยวนี้ ! "
ผมตบหัวมันไปหนึ่งทีพร้อมกับออกคำสั่ง

มันตกใจจนสะดุ้งสุดตัว จอยเกมส์หลุดจากมือร่วงลงพื้นเสียง
ดังเคร้ง เจ้าของร้านที่ฟุบหลับอยู่ที่เคาท์เตอร์งัวเงียตื่นขึ้นมา
มองผม แต่ผมไม่สนใจ

มันหันขวับกลับมามองผม ตามันเบิกค้าง สงสัยจะตกใจ ผมเลย
ยื่นมือไปจับแขนมันก่อนออกแรงฉุดมัน ผมลากมันออกมานอก
ร้าน หน้าตาของมันบอกอารมณ์ไม่ถูกว่าจะตกใจหรือจะกลัวกันแน
่เราหยุดอยู่ที่ลานจอดรถหน้าร้านเกมส์ ผมหันกลับไปแล้วระเบิด
คำด่าใส่มัน

"เชี้ย ! มึงเลิกเล่นเกมส์ได้แล้ว ไอ้สาด มึงไปเรียนเลยไป
มึงรู้ไม๊ กูเดือดร้อนแค่ไหน หา ! "
"เอ่อ.. อะไรของพี่ครับ พี่มาด่าผมทำไมครับ เราไม่เคยรู้จัก
กันนะครับ"
"ตีนกูนี่ กูก็คือมึงนั่นแหละ กูมาจากอนาคต มาด่ามึงโดยเฉพาะ"

มันทำหน้าหมาสงสัย มองดูหน้าผมพักหนึ่ง ผมรำคาญท่าทางของ
มัน เลยควักบัตรประชาชนออกมาให้ดู
"เอ้า ! แหกตาดูซะ"

ตัวปรัศนีย์บนใบหน้ามันลดจำนวนลงอย่างรวดเร็ว ดูท่ามันจะ
เข้าใจและเชื่อว่าผมคือตัวมันที่มาจากอนาคต ก็สมควรอยู่หรอก
ถึงจะดูแก่ไปหน่อยแต่ผมหน้าตาเหมือนมันออกขนาดนี้บัตรประชาชน
ก็ชื่อเดียวกัน นามสกุลเดียวกัน

"แล้วมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ ?"
"กูอยากให้มึงเลิกเล่นเกมส์ แล้วก็รีบๆเรียนวิศวะให้จบ จะได้ไป
หางานทำเร็วๆ มึงรู้ไหมตอนกูสัมภาษณ์งาน กูอายเขาแค่ไหน
อายุตั้งเยอะแต่แม่งเพิ่งเรียนจบ พอเข้าทำงาน เจ้านายก็ว่ากู
บอกว่ากูอายุก็เยอะแล้วแต่ยังทำงานไม่เป็นอีก ด่ากูว่าเมื่อไหร
่จะรู้เรื่อง มึงรู้ไหม กูเจ็บใจแค่ไหน เพราะมึงทำตัวเชี้ยๆแบบนี้
นี่แหละ กูเลยต้องมาลำบากอยู่ทุกถึงวันนี้"

"เอ่อ แล้วเรียนจบไหม ?"
มันย้อนถามผม

"จบ"
"จบแล้วได้งานทำไม๊ ?"
"ได้"
"มีแฟนรึยัง ?"
"มีแล้ว"
"อ้าว อนาคตดีตั้งขนาดนี้แล้วจะเอาอะไรอีก"

ผัวะ !

ผมตบบ้องหูจนมันเซไปตามแรงตบ พอมันตั้งหลักได้ มันก็ง้าง
จะมาต่อยผม แต่เห๊อะ ไอ้ลิงแห้งติดเกมส์อย่างมันจะมาเอา
ชนะอดีตนักกีฬาอย่างผมได้ยังไง ผมหลบหมัดมัน ก่อนจะปัด
รวบมันลงพื้น แถมลูกเตะให้มันสองที โดนแค่นี้ยังน้อยไป
ดีแค่ไหนที่ผมไม่โอโซโตใส่มัน

"สาด กว่ามึงจะจบก็ตั้ง 10 ปี เรียนทำส้นตีนอะไรตั้ง 10 ปี
ชาวบ้านชาวช่อง เขาแต่งงานอุ้มลูกกันแล้ว กูเพิ่งมารับ
ปริญญา ทำไมมึงไม่พยายามให้เหมือนชาวบ้านเขาวะ แค่มึง
พยายาม มึงก็จะสบายในอนาคต"
อัดมันเสร็จผมก็ด่ามันซ้ำ

มันลุกขึ้นมานั่งบนพื้นถนน เงยหน้าขึ้นมาสู้กับผมด้วยคำด่า
"ไอ้เชี้ย ถ้ามึงอยากจะสบาย ก็อย่ามาอ้างว่าให้กูพยายามเพื่อ
อนาคตจะได้สบาย ถ้ามึงอยากสบาย มึงก็พยายามของมึง
เองสิวะ"
"ไอ้สาด กูพูดก็เพื่อตัวมึงเองนะโว้ย ! มึงมันเป็นคนขาด
ความพยายาม มึงรู้ตัวไม๊ ! "
"ถ้ากูเป็นคนขาดความพยายาม แล้วทำไมมึงเรียนจบ ทำไม
มึงมีงานทำ ทำไมมีแฟน และที่สำคัญทำไมมึงถึงเป็นมวยด้วย
ทั้งที่กูไม่เคยฝึกมวยเลย มึงเป็นขนาดนี้แล้วยังหาว่ากูไม่พยายาม
ได้เหรอวะ ! มึงที่เป็นขนาดนี้ได้ก็เพราะกูนี่แหละ !"

ผมสะอึก จริงของมัน ผมมีวันนี้ได้ ก็เพราะมัน ถึงแม้ที่ผ่านมา
ผมรู้สึกตัวเลยว่า ผมไม่เคยทำอะไรให้มันเต็มที่สักอย่าง แต่สิ่งที่
ี่เหลาะๆแหล่ะๆเล็กๆน้อยๆนี่แหละที่ก่อร่างสร้างตัวจนมาเป็น
ผมในวันนี้

แต่มันก็ยังขัดใจผมอยู่ดี

"ไอ้เวร มึงก็พยายามซะตั้งแต่เดี๋ยวนี้สิ มึงจะได้สบายเร็วๆ"
"ไม่ต้องให้มาบอก กูทำเมื่อกูอยากจะทำ ไม่ต้องมาเสือก"

ถูกของมัน คนอย่างผมถ้าไม่อยากทำต่อให้พูดให้ด่าแทบตาย
ขนาดไหน ก็อย่าหวังว่าผมจะทำ แต่พอถึงเวลาที่อยากทำ
ผมก็ปุบปับทำด้วยตัวเอง คงเป็นสันดาน เปลี่ยนไม่ได้หรอก

ผมถอดหายใจดัง เฮ้ออออ ออกมายาว ก่อนเตะมันเข้าไป
อีกสองป้าบ หันหลังให้มัน มุ่งหน้าไปที่ไทม์แมชชีน ก่อนจะไป
ผมพูดใส่มัน
"มึงนี่สมกับชื่อ เด็กชายส้นตีนจริงๆ"

"เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป หวยงวดหน้าออกอะไร"
มันถามไล่หลังผมมา

ผมด่ามันโดยไม่หันไปมอง
"สาด ถามทำไม มึงเคยซื้อหวยซะที่ไหน"

ผมนั่งไทม์แมชชีนกลับมายังเวลาปัจจุบันของผม ทิ้งให้มันทำ
ส้นตีนของมันต่อไป โดยไม่สนใจเสียงที่มันด่าไล่หลังตอนผม
เดินจากมันมา

"วิน ทำ Cap SMT เสร็จแล้วเอามาให้พี่ดูหน่อย เดี๋ยววันนี้
ลูกค้าเข้ามา เขาจะขอดู Cap SMT ของเรา รีบๆทำนะ"
หัวหน้าเดินมาพูดกับผมถึงโต๊ะทำงาน

"ครับพี่ คิดว่านะจะเสร็จก่อนบ่ายสองครับ เดี๋ยวพอเสร็จแล้ว
ผมจะเอาไปให้พี่ Review ครับ"
ผมตอบเขาไป ก่อนหันกลับมาทำงานต่อ

หลังจากกลับมาจากอดีต ผมก็คงต้องพยายามเพื่อไม่ให้ตัวผม
ในอนาคตย้อนเวลามาด่าผมได้ ส่วนเรื่องในวันนี้ กูขอโทษนะ
ตัวกูในอดีต กูรักมึงหรอกกูถึงได้กลับไปด่ามึง กูรู้ เพราะมีมึง
ในวันนั้นถึงมีกูในวันนี้ได้ กูรักมึงนะ ถึงมึงจะเป็นเด็กชายส้นตีน
ก็เหอะ

ผมยิ้มให้กับตัวเองก่อนทำงานต่อ

Create Date : 16 พฤศจิกายน 2551

Last Update : 17 พฤศจิกายน 2551 12:20:36 น.

8 comments

Counter : 285 Pageviews.