|
|
เซ็งเป็ด ตอนที่2
แล้วเกาคาง "อืม บ้านอ้อยนี่รกจะตายจริงๆ" ผมแกล้งเฉไฉ เพื่อจะได้ไม่ต้องเข้าห้องมัน เพราะคิดว่าถ้าก้าวเท้าเข้าไป ขากลับมีหวังได้เดินขาถ่างแน่นอน ซึ่งคาดว่าไม่ดีแน่
" ไม่ต้องกลัวกรูปล้ำเมิงหรอก" มันรู้ทัน
"กรูรู้ว่ากรูทำให้เมิงรำคาญ เพราะกรูก็รำคาญตัวเองเหมือนกันที่ทำกับเมิงแบบนี้ แต่กรูไม่เคยทำแบบนี้กับใครนะ เมิงเข้าใจป่าว"
ผมพยักหน้า สายตาจับจ้องไปที่มือที่มันไขว้หลัง เพราะยังระแวงกลัวจะโดนลากเข้าห้อง แรงชายอย่างผมจะไปสู้แรงควายอย่างมันได้เยี่ยงไร
"แต่กรูคิดแล้วนะ ว่าต่อไปกรูจะไม่ทำอย่างนี้อีก เมิงเป็นเหมือนเดิมกับกรูได้มั๊ยวะ"
ผมบอกได้" แต่เมิงต้องสัญญากับกรูก่อนนะว่า เมิงจะไม่คิดอะไร เอี๊ยๆกับกรูอีก กรูกลัวอ่ะ"
มันบอก "เมิงนึกว่ากรูไม่กลัวตัวเองเหรอ กรูว่าคนที่เค้าอ่านในพันทิพย์ต้องหาว่ากรูโรคจิตแน่ๆ(อันนี้เติมเอง อิๆ)
ผมพามันไปกินข้าวเพราะเห็นว่ามันเริ่มผอมแล้ว คาดว่ามันต้องแ**กเหล้าแทนน้ำ เล่นกามแทนกินข้าวแน่นอน
"เมิงห่วงกรูมั่งป่าว"
"ห่วงดิ เมิงรู้ป่าว พี่เต้ย(โทษนะพี่เต้ยที่เอาชื่อมาใช้ เพราะพี่นั่นแหละตัวดี ยุดีนัก) เค้าคิดจะเอาเมิงออกแล้วเพราะเมิงกินแรงคนอื่น"
"ห่วงกรูจริงๆอ่ะ" สายตากรุ้มกริ่ม ยังกะเห็นผมเป็นเด็กนั่งดริ๊งค์
" ป่าว กรูล้อเล่น" แล้วผมก็ลุกไปซื้อน้ำ กลับมาเห็นมันนั่งยิ้ม คงอารมณ์ดีแล้วหล่ะมั้ง ผมก็เลยนั่งเป็นเพื่อนมัน
สักพักเสียงโทรศัพท์ดัง ไม่โชว์ชื่อ มันก็รับ
...คุยสักพักหน้าซีดเป็นตูดเด็ก
"ไอ่ ชะลอรีเอ่ะ โทรมา ทวงค่าบอลกรู" เพื่อนมันชื่อชลอ แต่มันเรียก ชะลอรีเอ่ะ เพื่อนมันได้ยินคงชอบชื่อนี้นะ หวังว่า.....
"กรูยื้มตังส์เมิงก่อนได้ป่าว" ว่าแล้วต้องมาแนวนี้ ตอนนั้นผมคิดว่ามันคงยืมแล้วเชิดหนีแน่ๆ ในห้วงแห่งมโนธรรมนั้นเองก็เลยคิดแผนกำจัดมันออกไปจากชีวิตได้ คือ......การให้มันยืมเงิน แล้วถ้ามันเชิดเงินจริงๆ ผมก็จะทำเป็นโกรธ แล้วก็หาเรื่องให้มันออกไปจากชีวิตได้ซะที ว้าอ่าๆๆๆๆ ล้ำเลิศๆ
"จะเอาเท่าไหร่" มันทำหน้างง เพราะปกติไม่เคยให้ใครยืมเงินแม้แต่หัวหน้าที่เงินเดือนเยอะกว่าผม
"ซะๆ สาม พะ พัน" จะตะกุกตะกักไปทำไม 3 พันจ้างให้เมิงออกไปจากชีวิตกรู กรูว่าคุ้มแล้ว จ้างมือปืนแมร่งเป็นหมื่น ผมคิดในใจ
ผมไม่ลังเลควักให้มันไปทันที มันบอกว่ามะรืนวันพุธใช่มั๊ย เดี๋ยวมันหามาคืน ผมบอก เออ แล้วก็ขอตัวกลับ มันอาสาออกมาส่งหน้าปากซอย ผมบอกว่าไม่ต้อง มันบอก"ไม่ได้ ถ้าเมิงเป็นอะไรไปกรูต้องเสียใจไปตลอดชีวิต" เออ กรูซึ้งอย่างแรง ไอ้โกโบริ
พอกลับถึงบ้าน แม่ถามไปไหนมา รู้ป่าวลูก...(แม่เรียกมันลูกอ่ะ คิดดู ลูกผีลูกคนอ่ะดิ.)โทรหาได้สัก5-6 ครั้งได้มั้งทำไมไม่เอาโทรศัพท์ไป ผมนึกในใจ เอาอีกแล้วสาดดด อยากจะบอกแม่ว่าก็เพิ่งมาจากหอมันนั่นแหละ จะโทรทำเอี๊ยอะไร มือถือก็เอาไปจะโทรเข้าบ้านทำสามง่ามหาพระแสงอะไร มารู้ทีหลังมันอยากรู้ว่าผมแว๊บไปไหนรึป่าว จะบ้าตายกับมัน ผมคิดตอนนั้นคาดว่า ถ้าแผนนั้นไม่ได้ผล เห็นทีคงจะต้องจ้างการ์ดของนายกมาจัดการแมร่งนี้แล้วมั้ง ประมาณว่าพามันไปประท้วงม๊อบนายก พอใกล้นายกมาถึงก็ถีบมันออกไป ให้การ์ดนายกเหยียบ อิๆ ล้ำเลิศอีกแล้ว.......
สรุปว่าผมจะบ้าแทนมันเองซะแล้ว
........วันจันทร์...น้ำเต้าหู้กลับมาอยู่บนโต๊ะเหมือนเดิม แสดงว่า มันกลับมาเป็นโรควัวบ้าอีกแล้ว ที่พิเศษไปกว่านั้นมีปาท่องโก๋มาด้วย ชักเริ่มเอ่ะใจ
10โมงผ่านไปยังไม่เห็นหน้ามัน ชักยังไงๆ เลยถามพี่เต้ยบอกเห็นไอ้....รึป่าว พี่เต้ยก็นะ รู้เห็นเป็นใจส่งเสริมเด็กในทางผิด จะให้น้องโดนกินถั่วดำให้ได้ ล้อผมอีก หาว่าเป็นห่วงก็ทำไมไม่ยอมๆมันซะหล่ะ (พูดเหมือนบางคนในห้องนี้เลยอ่ะ) มันกลับยุดยาบอกว่ามีธุระที่บ้านวันพุธเย็นๆกลับ..
...เออ งั้น2 วันนี้จะเป็นวันที่ผมทำงานอย่างมีความสุขที่สุดแน่ๆ คืดในใจ
......วันจันทร์ ผ่านไปโดยไร้เสียงโทรศัพท์ "หมาจะเกิด :-) หมาจะเกิด:-)" ชอบจริงๆเลยเพลงนี้เหมาะกับมันที่ซู๊ดดดดดดดดดดดด
......วันอังคารผ่านไปก็ยังคงเงียบเหงา ผมรู้สึกแปลกอ่ะ (อายว่ะ ถ้าจะบอกว่าก็เป็นห่วงมันนิดหน่อย แต่ไม่มากถึงขั้นไม่ต้องทำอะไร) เพราะมันไม่เคยหายไปนานเกิน 2 ชม ไม่มีใครกวนประสาทและทีนก็เลยเหงาๆ ก็เลยตัดสินใจโทรเข้ามือถือมัน แต่ว่า มันปิดเครื่อง ทีนี้ก็เลยชักเป็นห่วงแต่ไม่มากนะครับ อย่าเข้าใจผิด กลับบ้านไป ก็รอให้แม่บอกว่า ลูก...โทรมาหาแน่ะ แต่แม่ก็ไม่ว่าอะไร มันชักจะยังไงกันหว่า
หรือว่า โดนใครอุ้มไปนั่งยางซะแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นเสียใจแย่ เสียใจที่ทำไมไม่เอาไปฝัง จะได้เป็นปุ๋ยให้ต้นไม้ได้ประโยชน์ ว่าไปนั่น
........พอไม่มีมันมากวนส้นทีนมันก็เหมือนขาดๆอะไรไปเหมือนกันนะครับ คือคนมันเจอทุกวัน หมาหยอกไก่เช้าเย็น อยู่ดีๆหายไปก็เคว้งๆ แต่ไม่ได้ชอบมันนะ จริงๆ ให้ตายเหอะ........จะมีใครเชื่อผมมั่งเนี๊ยะ
กรูไม่ใช่เกย์....จริงๆนะ..ฮือๆเลิกจีบกรูซะทีเหอะ II
กลายเป็นกระทู้ที่น่ากลัวไป ณ บัดดล ตกใจแทบสิ้นสติที่เห็นกระทู้ตัวเองได้รับความสนใจมากขนาดนี้
....คือว่าไม่คิดว่าเรื่องอุจาดแบบนี้จะกลายเป็นที่ถูกใจของชาวปันติ๊บไปได้ อิๆ
| Create Date : 23 เมษายน 2550 |
| Last Update : 23 เมษายน 2550 21:52:48 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 470 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
i live for music and what about you?
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
