Group Blog All Blog
|
ตอน9 : รับปริญญา ชาติก่อน ฉันคงไปขัดขาใครไว้ ไม่ให้ได้สิ่งที่หวัง ตอนจบ วันรับปริญญา คงไม่มีอะไรน่าเสียดายไปกว่ามาถึงที่แล้วไม่ได้เข้า ไม่ได้ทำ ไม่ได้อย่างที่หวัง ที่เจ้านายเคยพูดเมื่อสองสามวันก่อนว่า ชาติที่แล้วฉันคงไปขัดขาใครไว้ เขาเลยกลับมาแก้แค้นไม่ให้ฉันได้สิ่งที่หวัง บางทีมันอาจจริงก็ได้ เรื่องเวรกรรมไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่ เธอเริ่มกลับมาพิจารณาใบเซียมซีใบนั้นอีกครั้ง อ่านไปอ่านมา มันดูจะตรงกับเหตุการณ์และอุปสรรคที่เกิดขึ้นทั้งหมด ผิดก็เพียงแต่ว่า วันนี้เธอมาอยู่เมืองไทยรอเข้าพิธีพระราชทานปริญญาบัตรแล้ว ไม่มีอะไรขัดขวางเธอได้อีกต่อไป เธอยิ้มย่องเยี่ยงผู้ชนะ อย่างไรก็ตาม เธอไปทำบุญที่วัดเป็นการใหญ่ อุทิศส่วนกุศลให้กับเจ้ากรรมนายเวรซึ่งเป็นความเชื่อส่วนตัวของเธอเองว่า พวกท่านคงกลับมาสนองกรรมที่เคยทำไว้ต่อกันในชาติก่อน จึงเป็นเหตุให้เธอต้องมาเจอกับอุปสรรคขัดขวางก่อนที่จะได้รับสิ่งที่เธอหวังสูงสุดในชีวิตสิ่งหนึ่ง ซึ่งก็คือรูปรับปริญญาบัตรจากสมเด็จพระเทพฯ เมื่อเธอกลับมาบ้าน พ่อและแม่รีบไต่ถามด้วยความเป็นห่วงว่าทุกอย่างจบลงได้อย่างไร เธอเล่าเรื่องนางฟ้าผู้ใจดีที่มาช่วยเธอไว้ แม่สารภาพว่าตอนที่เธอโทรมาร้องไห้ แม่เองก็กังวลใจไม่น้อยเพราะไม่รู้จะช่วยเธออย่างไร ด้วยเพราะอยู่ห่างไกลกันคนละประเทศ เรื่องนี้ทำให้เธอเรียนรู้ว่าเธอต้องเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ ต่อไปถ้ามีเรื่องอะไร เธอตั้งใจว่าจะไม่โทรศัพท์ร้องไห้ให้พ่อแม่กังวลอีก แต่จะหัดแก้ปัญหาด้วยตัวเอง เธอจะไม่ทำให้พ่อแม่กังวลอีก ทุกอย่างดูไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกไม่ดีเลย เหมือนเคยพูดแบบนี้แล้วก็เกิดเรื่องให้ได้ปวดหัว เมื่อถึงวันรับปริญญา เธอไปร้านทำผมแต่งหน้าที่ได้โทรนัดกันไว้ดิบดี แต่ที่แย่ก็คือพี่เจ้าของร้านดันแต่งให้กับลูกค้าอีกคนที่รู้จักก่อน ทั้งที่เธอมาเป็นลูกค้ารายแรก แถมได้โทรนัดกันไว้แล้วเป็นอาทิตย์ ใกล้เวลานัดหมายรับปริญญาเต็มที พี่เจ้าของยังคงอ้างแต่คำว่าทันแน่นอน แม้เธอจะเร่งพี่เขาแล้ว แต่ก็ไม่เป็นผล พูดแล้วก็น่าโมโห นัดแล้วเรียบร้อยแต่มาลัดคิวให้ลูกค้าคนสนิทแบบนี้ ถึงแม้กระเป๋าอย่างฉันจะไม่มีหน้าให้แต่ง ฉันก็สาบานไม่ไปอุดหนุนร้านนี้อีกแน่นอน ดูเหมือนสิ่งที่เราไม่สามารถมองเห็นคงกำลังทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เจ้านายได้สิ่งที่หวัง (ความเชื่อส่วนบุคคล โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน) ฝนเริ่มตก และแน่นอนรถเริ่มติด ภายในเวลา15นาทีก่อนถึงเวลานัด เจ้านายจะไปถึงมหาวิทยาลัยทันไหมละเนี่ย เธอไปได้เพียงครึ่งทาง พ่อของเธอตัดสินใจเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างให้ไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัยแทน เพราะมั่นใจว่า ถ้ายังนั่งรถอยู่คงไปไม่ทันแน่(แม้ว่าคุณพ่อจะขับรถเปิดเลนส์ใหม่เองเลยก็ตาม) พ่อมอบเสื้อสูทของพ่อให้เธอใช้คลุมตัวไม่ให้เปียก พี่มอเตอร์ไซค์วินเร่งเต็มที่ ปาดซ้ายปาดขวา นาทีนั้นเรียกว่าไม่กลัวตายแต่กลัวไม่ได้รับปริญญา จนในที่สุดก็ถึงหอประชุมมหาวิทยาลัย สถานที่สุดท้ายของเธอ เธอเห็นปลายแถวบัณฑิตอยู่ไกลๆ แถวใกล้หมดแล้ว นั่นหมายความว่าแถวของคณะเธอเข้าหอประชุมไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อาจารย์ที่ปรึกษาเมื่อเห็นเธอ ก็ถอนหายใจทันใด ครูคิดว่าเธอจะไม่มาเสียแล้ว นาทีสุดท้ายเลยนะเธอนี่ เธอฝากของทุกอย่างไว้ที่อาจารย์ วิ่งตามขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ในส่วนของคณะเธอ หวังว่าจากนี้ไปคงไม่มีอะไรขัดขวางเธอได้แล้วนะ สุดท้าย เธอก็ได้รับพระราชทานปริญญาบัตรจากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา ในรูปเธอยิ้มแป้นจนเห็นได้ชัด เธอรอวันนี้มาตลอด22ปี วันที่เธอทำให้คนทั้งครอบครัวภูมิใจในตัวเธอ วันที่เธอได้รับพระราชทานปริญญาบัตรจากสมเด็จพระเทพฯ และรูปนี้จะเป็นเกียรติประวัติแก่วงศ์ตระกูลเธอต่อไป หลังงาน เธอถ่ายรูปกับเพื่อนๆและครอบครัวทั้งวัน ตอนเย็นก็กินเลี้ยงกับครอบครัวและญาติ มันเป็นสิ่งที่คุ้มที่สุดและเหนื่อยยากที่สุดสิ่งหนึ่งกว่าจะได้มา หากชาติที่แล้ว เจ้านายของข้าพเจ้าได้ไปขัดขวางสิ่งประสงค์ของใครไว้ ข้าพเจ้าขอให้เลิกแล้วแต่กัน อโหสิเทอญ NOTE: NAM-MYOHO-RENGE-KYO คำสวดมนต์ที่บีน่าสอนให้เจ้านาย เมื่อเวลามีความทุกข์ 
|
สมาชิกหมายเลข 861278
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 34 คน [?] ติวเตอร์สอนแอร์สจ๊วตออนไลน์ ติดตามข่าวสารผ่านทางFanpage https://www.facebook.com/CrewabsCabincrew และเรียนบทเรียนเตรียมพร้อมเป็นแอร์สจ๊วตแบบฟรีๆได้ที่Youtube http://www.youtube.com/user/Crewabs นะคะ Link |
||||||||||||
