ฉันตั้งใจแล้วว่า แม้ฉันจะไม่ได้ตั้งใจเกิดมาเป็นกระเป๋าเดินทางของแอร์โฮสเตส แต่ฉันก็จะอดทนทำงานจนหมดอายุการใช้งานของฉัน ให้ผู้ผลิตภูมิใจในกระเป๋าธรรมดาๆ อย่างตัวฉันนี่หละ

วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันจะได้เจอกับเจ้าของของฉัน เขาจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงนะ หน้าตาเป็นอย่างไร แล้วจะดูแลฉันอย่างทะนุถนอมไหม กังวลจังเลย

พวกเราชาวกระเป๋า Samsonite รุ่นลูกเรือทั้งหมดจำนวนกว่าร้อยใบ ถูกเรียงตั้งอยู่บริเวณโถงตึก “โรงเรียนเตรียมแอร์วิทยาลัย” หรือที่บรรดาลูกเรือเรียกกันว่า Training College ที่หูหิ้วของกระเป๋าแต่ละใบมีป้ายชื่อแขวนบอกว่าเจ้าของของพวกเราชื่ออะไร

แต่ฉันมองไม่เห็น แย่จัง ฉันมองไม่เห็นชื่อเจ้าของ จึงได้แต่รอว่า หน้าตาเจ้าของฉันจะเป็นอย่างไร

พวกเรารออย่างใจจดใจจ่อ ตื่นเต้นแต่ไม่แสดงอาการ และในที่สุดเหล่าแอร์โฮสเตสและสจ๊วตป้ายแดงทั้งหลายก็เดินมาหากระเป๋าเดินทางที่มีชื่อตัวเองติดอยู่

คนไหนนะ เจ้าของฉัน?

รอแล้วรอเล่า...

ก็รอแล้วรออีก...

"นี่ไง กระเป๋าเรา" เสียงแอร์สาวคนหนึ่งดังขึ้น

และแล้วเธอก็จับหูหิ้วของฉันยกขึ้น เธอตรวจสอบสภาพตัวฉันทั้งใบ แล้วก็ลากฉันออกไปจากกลุ่มเพื่อนๆ รุ่นเดียวกัน ฉันรู้สึกได้ถึงมือเล็กๆ ที่เปี่ยมไปด้วยความกล้าหาญของเธอ และฉันเองก็รู้สึกภูมิใจที่จะได้ร่วมงานกับเธอ “เจ้านายของฉัน”

และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันต้องลาจากเพื่อนกระเป๋ารุ่นเดียวกันทั้งหมดร้อยกว่าใบ พวกเราต่างแยกย้ายออกไปทำหน้าที่ของแต่ละใบ

ปล. หลังจากที่เจ้านายวางฉันไว้ในตึกเพื่อออกไปคุยกับเพื่อนๆ แอร์ของเธอที่หน้าประตู เธอหายไปไม่นานมาก แต่พอเธอเดินกลับมา เธอกลับหาฉันไม่เจอ ทั้งที่ฉันก็ยืนอยู่ที่เดิมที่เธอวางเอาไว้แต่ต้น ฉันเริ่มหวั่นใจว่าเราจะไปกันรอดไหม เธอจะดูแลฉันได้ดีแค่ไหน แต่ไม่ว่าอย่างไรฉันจะดูแลเสื้อผ้าของเธอที่อยู่ในตัวฉันให้ดีที่สุด ฉันสัญญาว่าจะเป็นกระเป๋าที่ดี ฉันจะอดทน

-------------------------------------------------

เมื่อกลับถึงบ้าน เจ้านายของฉันจัดแจงตั้งล็อคเพื่อปกป้องตัวฉัน ติดสติ๊กเกอร์บนล้อเพื่อให้ฉันดูแตกต่างจาก

เพื่อนๆ กระเป๋าใบอื่น ฉันเริ่มคุ้นเคยกับเธอมากขึ้น และมั่นใจว่าเธอจะดูแลฉันเป็นอย่างดี

"นี่เธอ นี่ๆ ฉันอยู่นี่"

เสียงดังมาจากมุมห้อง

"ฉันอยู่นี่ กระเป๋าลากเอง มองมาทางนี้สิ"

เมื่อมองไปก็เห็นกระเป๋าลากขนาดเล็กตั้งอยู่ ที่กระเป๋ามีสติ๊กเกอร์เขียนว่า NIPPON ถามไปถามมาจึงรู้ว่าเป็นชื่อที่เจ้านายตั้งให้เธอ ฉันเริ่มรู้สึกน้อยใจที่เจ้านายยังไม่ตั้งชื่อให้ฉันเลย