มีความเข้าใจผิดของคนทั่วไปที่อาจขัดขวางเราจากการมีความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่ได้ ความเข้าใจผิดแรกคือ เราสับสนคิดว่าความกลัวคือความถ่อมใจ เราจึงมักพูดว่า “โอ ฉันไม่มีทางทำสำเร็จหรอก” และก็คิดว่าเรากำลังเจียมเนื้อเจียมตัว แต่นี่ไม่ใช่ถ่อมใจ แต่เป็นความกลัว เป็นการขาดความเชื่อมั่น ความเข้าใจผิดอย่างต่อมาคือ เรามักสับสนว่าความขี้เกียจคือความพึงพอใจ ถ้าใช้ความพอใจมาเป็นข้อแก้ตัวสำหรับความขี้เกียจแล้วล่ะก็ ใครล่ะจะเลี้ยงดูคนยากจน หรือทำอะไรเกี่ยวกับความหิวโหย ความเสมอภาค และความยุติธรรมในโลกอีก คนจะได้รับการศึกษาได้อย่างไร เด็กประถมก็จะพูดว่า “ผมเรียนรู้ที่จะพอใจอยู่แค่ประถม” แล้วก็ไม่เรียนต่อ เราต้องไม่สับสนระหว่างความขี้เกียจกับความพอใจ

“เรื่องน่าเศร้าของชีวิตไม่ได้หมายถึงชีวิตที่ไปไม่ถึงเป้าหมาย แต่หมายถึง การไม่มีเป้าหมายให้ไปถึง” เบนจามิน เบย์

ถ้าคุณไม่ได้เป็นซีอีโอหรือผู้บริหารมืออาชีพที่บริษัทต้องแย่งชิงตัวกัน คุณคิดว่ารายได้ของคนทำงานประจำธรรมดาๆ จะมีโอกาสทำรายได้ถึงหลักแสนหรือหลักหรือล้านต่อเดือนไหม ถ้ามี คุณคิดว่าต้องใช้เวลาทำงานกื่ปี ? บางคนต้องทำงานหนักเกือบตลอดชีวิตถึงจะได้เงินจำนวนนี้มาและอีกหลายคนที่ใช้เวลาทั้งชีวิตก็ไม่มีวันได้เงินจำนวนนี้เลย เรื่องจริงที่น่าเศร้าก็คือ คนทำงานประจำไม่มีวันมีอิสรภาพทางด้านการเงินและเวลา

หากวันนี้คุณเป็นอีกคนหนึ่งที่มีความฝันและต้องการเปลี่ยนแปลงชีวิต ต้องการอิสระภาพทางการเงินและเวลา โดยมีตัวเองเป็นนายจ้างกำหนดเวลาทำงานเท่าที่คุณพอใจ และใครก็ตามที่มีความฝันย่อมไม่มีแห่งใดที่คุณไปไม่ถึง ไม่มีใครหยุดฝันของคุณได้ ตราบใดที่คุณไม่ยอมหยุดมัน