Song Code Reads Graphic1 Graphic2 Graphic3 ฉันจะรอพ่อของฉัน ... ทุกๆ วันฉันจะต้องมานั่งรอพ่อของชั้นตรงนี้แหละ.... ประมาณ บ่ายสี่โมงเย็น พ่อฉันจะกลับ ก็ประมาณ ห้าโมงเย็นหรือไม่ก็ กว่านิดหน่อย พ่อของชั้น ตรงต่อเวลามาก รักครอบครัวเป็นที่หนึ่งเลย ฉันก็รักแม่เหมือนกัน แต่ฉันรักพ่อของฉันมากที่สุด พ่อจะคอยเอาใจใส่ดูแลฉันทุกอย่าง อาบน้ำให้ฉันอย่างดี แม้แต่อาหาร ก็เตรียมให้ฉันอย่างดี คอยสังเกตตลอดว่าฉันเบื่อรึเปล่า พ่อจะคอยเปลี่ยนโน่นนี่ให้ฉันกิน ไม่ให้ฉันต้องเบื่อเลย จริงๆแล้ว ไม่ว่าพ่อจะทำอะไรให้ฉันกิน ฉันก็กินได้ทั้งนั้น ฉันรักพ่อของฉันมากที่สุด.. อ๊ะ .. พ่อมาแล้ว ดีใจจัง พอพ่อมา เราก็จะเดินกลับบ้านด้วยกัน ฉันจะรอพ่อตรงนี้ทุกวัน ทุกคนละแวกนั้นรู้ดี พ่อเองก็ดีใจมากที่เห็นฉันมานั่งรอพ่อทุกวัน พ่อมักจะหิ้วถุงของกินอร่อยๆ ให้ฉันกิน ก่อนที่จะเตรียมมือเย็นอร่อยๆ ให้ฉัน ชีวิตของฉันมันช่างมีความสุขที่สุดเวลาที่ได้อยู่กับพ่อ แม่เองก็รักฉันเหมือนกัน แต่แม่ไม่ค่อยเล่นกับฉันเท่าไหร่ นอกจากทำอะไรให้ฉันกิน แต่แม่จะทำอร่อยสู้พ่อไม่ได้ (จริงๆ นะ) แต่ฉันก็ไม่เคยบ่นหรอก เวลาแม่อาบน้ำให้ ก็สู้พ่อไม่ได้ พ่อจะอาบน้ำให้ฉันนานๆ แล้วก็เล่นกับฉัน ทำให้ชีวิตไม่มีคำว่าน่าเบื่อเลย ฉันมีพี่ๆ อีก สองคน พี่ๆ ก็รักฉันมากนะ ส่วนมากเราจะเล่นกันบ้าง ตอนที่พี่ๆ กลับจาก รร. แต่ก็ไม่มาก จะเล่นกันมากหน่อยก็ตอนที่พี่ๆ เค้าไม่ได้เรียน อย่างวันเสาร์-อาทิตย์ หรือไม่ก็ช่วงปิดเทอม บางที ก็มีเพื่อนๆ ของพี่ มาเที่ยวที่บ้าน แต่ฉันก็ไม่ค่อยอยากเล่นกับเพื่อนๆ ของพี่เค้าซักเท่าไหร่หรอก ฉันชอบเล่นกับพ่อมากกว่า วันนี้ฉันก็มานั่งรอพ่อของฉันเหมือนเดิม แต่เอ ทำไมพ่อไม่กลับมาซักที ทุกที ไม่เคยต้องรอพ่อจนมืดอย่างนี้นี่นา .. ชักเริ่มหิวแล้วสิ พ่อไปไหน.. พี่ฉันออกมาตามให้ฉันกลับบ้าน เอาข้าวให้ฉันกิน ฉันก็กิน ถึงจะคิดถึงของอร่อยๆ ที่พ่อต้องหิ้วมาฝากทุกวัน แต่ชั้นก็หิวแล้วแหละ วันนี้ทุกคนทำไมดูเงียบเหงากันจัง แม่ตาบวมๆ ไม่เล่นกับชั้นเหมือนเคย ส่วนพี่ๆ ก็เหมือนกัน.. แล้วพ่อของฉันไปไหน.. แล้วทั้งแม่ และพี่ๆ ก็ออกไปข้างนอกกันหมด เหลือแต่ฉัน กับแม่บ้านอีกคน.. อ้าว แม่บ้านก็ไม่ค่อยเล่นเหมือนกัน แถมยังไม่เปิดทีวีดูเหมือนเคยด้วย.. มันเกิดอะไรขึ้นล่ะนี่ อึม.. แม่ กับพี่ๆ มาแล้ว โห.. กลับมากันดึกเลย.. แต่ เอ.. ทำไมพ่อไม่กลับมาด้วยหล่ะ หรือว่าพ่อจะมีธุระ คงจะกลับเฃ้า งั้นชั้นนอนมั่งดีกว่า เดี๋ยวพ่อกลับมาก็ต้องมาเรียกชั้นเองแหละ เช้าแล้วเหรอเนี่ย.. เอ วันนี้ พี่ๆ แต่งตัวแปลกๆ ไม่เหมือนชุดนักเรียนที่เคยใส่อยู่ทุกวัน แม่ก็เหมือนกัน แล้วก็ออกไปข้างนอกกันหมด ทิ้งฉันกับแม่บ้านเหมือนเดิม.. กับอาหารที่น่าเบื่อ.. ฉันคิดถึงอาหารที่พ่อทำให้กินทุกวันจริงๆ.. อ๊ะ บ่ายสี่โมงแล้ว ชั้นออกไปรอพ่อดีกว่า.. เอ พ่อหายไปไหนนะ จะมืดแล้วพ่อก็ยังไม่กลับ ฉันได้ยินเสียงคนขับรถมอเตอร์ไซค์แถวนั้นเค้าคุยกัน "มันคงออกมารอตานวย .. ก็ตานวยที่โดนรถชนตายเมื่อวานไง วันนี้สวดคืนแรก นี่ก็ว่าจะไปคืนพรุ่งนี้แหละ" ... "นั่นสิ เห็นมันมารอตานวยทุกวัน เดี๋ยวมันก็คงกลับแหละ" อึม... ใช่ ใครๆ ก็เรียกพ่อฉันว่า "ตานวย" แล้วก็เรียกฉันตามพ่อว่า "ไอ้ปุย" "ตาย" .. เป็นยังไงล่ะ ชักเริ่มหิวซะแระ เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาซักที... ฉันไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไหร่ รู้แต่ว่าฉันรอพ่อจนหลับไป ตื่นมาอีกที เงียบไปหมดเลย จะมีรถวิ่งผ่านบ้างเป็นครั้งคราว แต่พ่อก็ยังไม่กลับมา ฉันจะยังไม่กลับบ้านหรอก จะรอพ่อ เดี๋ยวพ่อกลับมาไม่เห็นฉัน โอ๊ะ สว่างแล้วนี่ "อ้าว ไอ้ปุย กลับบ้านไป ไป๊ พ่อเอ็งไม่กลับมาแล้วหล่ะ" เสียงคนขับมอเตอร์ไซค์แถวนั้น ฉันคุ้นเคยกับเค้าดี เค้าจะมาเล่นกับฉันเกือบทุกวันที่ฉันมารอพ่อตรงนี้ วันนี้แกเอาหมูปิ้งให้ฉันกินด้วย เออ ฉันก็ชักจะหิวแล้วแฮะ.. โอ๊ะ แม่มา.. แม่มาพาฉันกลับบ้าน เอาข้าวให้ฉันกิน แต่ฉันก็ยังไม่เห็นพ่ออยู่ดี แล้วแม่ กับ พี่ๆ ก็ออกไปข้างนอกอีก เป็นอย่างนี้อยู่ สาม สี่ วันแล้ว ฉันก็ไปรอพ่อของฉันที่เดิมทุกวัน แม่ฉันก็มาพาฉันกลับบ้านหลายครั้ง แต่ฉันอยากจะรอพ่อ ฉันเดินตามแม่กลับบ้าน แล้วฉันก็ออกมาใหม่ อยู่ๆ แม่ก็เอาเชือกมามัดฉันไว้ ไม่ให้ฉันออกมารอพ่อเหมือนเคย ฉันไม่ยอม ฉันไม่ชอบให้ใครมามัดฉันอย่างนี้ พ่อก็ไม่เคยทำกับฉันอย่างนี้ ฉันจะออกไปรอพ่อ.. แล้วฉันก็ได้ออกไปรอพ่อได้สมใจ ฉันไม่ชอบถูกมัด ... เนื้อตัวของฉันเริ่ม คันๆ เหม็นๆ ปรกติพ่อจะต้องอาบน้ำ แล้วก็หวีผมให้ฉันประจำ วันนี้แม่ก็พาฉันกลับมาอาบน้ำ แต่แม่ได้ได้หวีขนให้ฉันเหมือนที่พ่อทำ... ฉันไม่อยากอยู่บ้านเลย ฉันคิดถึงพ่อ .. ถึงเวลา ฉันก็ออกไปรอพ่อเหมือนเดิม ฉันนั่งรออยู่ที่เดิม .. "ไอ้ปุยเอ๊ย เอ็งกลับบ้านไปเหอะ ไปกินข้าวกินปลาไป ตานวยไม่กลับมาแล้ว" ฉันไม่เข้าใจ แต่ฉันไม่กลับ เดี๋ยวพ่อกลับมาแล้วไม่เห็นฉัน เวลาผ่านไปเป็นปี หลังๆ นี้ฉันไม่ได้กลับบ้านเลย ฉันอาศัย หลับนอน อยู่แถวนี้ แล้วก็นั่งรอพ่อของฉัน บางที พี่ๆ ก็เอาข้าวมาให้ฉันกิน ป้าที่ขายข้าวแกงใจดี แบ่งอาหารให้ฉันกินทุกวันเลย เวลาที่ หมาเกเรแถวนี้มาหาเรื่อง ก็จะมีคนแถวนี้คอยช่วยฉัน นี่ถ้าพ่อฉันอยู่ พวกนี้ไม่มีทางได้มารังแกฉันอย่างนี้หรอก ขนของฉันที่เคยฟู สีขาวสวย ตอนนี้ใครๆ ก็บอกว่า ฉันเป็นสังคตัง ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ฉันรู้ว่าฉันจะรอพ่อ... รอตรงนี้ ตรงที่ฉันเคยรอ เดี๋ยวพ่อของฉันก็มา ... "อ้าว ไอ้ปุย โถ คงตายเมื่อคืนล่ะสิ ตัวแข็งเลย เฮ้อ น่าสงสาร ปุย เอ๊ย ไปที่ชอบที่ชอบเถอะ" ....."นั่นสิ น่าสงสารมันนะ มันตายตรงที่มันนั่งรอตานวยทุกวันนั่นแหละ" ... หมายเหตุ : อีกหนึ่งบทความประทับใจจากกระทู้... ห้องสัตว์เลี้ยง (สุนัขและแมว) "จตุจักร" ***********************   Create Date : 13 มิถุนายน 2548     Last Update : 12 มกราคม 2549 21:08:35 น. Counter : 404 Pageviews.   Share Tweet "ทำลงไปแบบนี้ได้อย่างไรกัน" “ไป เร็วๆ ลูกบอลอยู่ทางโน้นไปคาบมาสิ เจ้าหมาน้อยเอ้ย . น่ารักจริงๆ เลย ลูกพ่อ” “แน่จริงหาให้เจอสิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ตอนที่ฉันยังเป็นลูกหมาตัวน้อย ฉันมอบความสุข และเสียงหัวเราะให้แก่นายเสมอ ลูกคือคำที่นายใช้กับฉัน .. “เฮ้ยๆๆๆ นั่น รองเท้า นะลูก ไม่ดีๆ กัดทุกคู่เลยเหรอ” “อ้าว แปล๊บเดียว มาฟัดหมอนอิงเสียแล้ว แหม ซนจริงๆ เลยเรา” ไม่นานเท่าไรเราก็กลายเป็นเพื่อนซี้กัน “ทำลงไปแบบนี้ได้ยังไงกัน” เป็นคำพูดที่นายใช้ พร้อมกับชี้นิ้วมาที่ฉัน เมื่อฉันทำไม่ถูกใจ สักพักนายก็จะจับฉันหงายท้องแล้วเกาพุงให้ “คราวหน้า อย่าทำแบบนี้อีกนะลูก” กว่าเราจะเข้าใจตรงกัน ว่านายต้องการให้ฉันถ่ายในบริเวณที่จัดไว้ ก็ใช้เวลานานพอสมควร เพราะนายมีงานมากมาย แต่ก็ไม่ยากเกินความพยายามของเราทั้งสอง “ที่เล่าให้ฟังนี่ เป็นความฝันของพ่อเลยนะลูก” “เป็นความลับด้วยนะ อย่าไปเล่าให้ใครฟังละ” ฉันจำได้ว่า .. ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันบนที่นอนอันอ่อนนุ่มของนาย คือ ที่ๆ นายอยากจะเล่า อะไรต่างๆ ให้ฉันฟังก่อนนอน ทุกคืน ในตอนนั้นฉันมีความสุขมาก และคิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีอะไรสมบูรณ์ไปกว่านี้แล้ว “วันนี้เราจะไปเดินเที่ยวกันนะลูก” “นั่นไง ร้านไอติมที่พ่อชอบ เดี๋ยวเราแวะกินกันก่อนนะ” แต่ฉันก็ได้กินแค่โคน “ไอติม นี่ไม่เหมาะกับหมานะลูก” ฉันจะนอนอาบแดดรอนายกลับบ้าน เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งวัน .. “วันนี้กลับค่ำนะลูก คงไม่ได้ออกไปวิ่งกัน งานพ่อเยอะจริงๆ อย่าซนละ” “เย็นนี้พ่อมีนัดกินข้าวกับเพื่อนนะลูก” ถึงนายไม่บอกฉันก็รู้ว่าต้องเป็นผู้หญิง เพราะสีหน้านายมันฟ้องว่ามีความสุขมาก ฉันรอนายด้วยความคิดถึง และอดทน เมื่อนายผิดหวัง อกหัก ฉันจะเข้าไปปลอบใจนายเสมอ ไม่เคยตำหนิ เมื่อนายตัดสินใจผิดพลาด และวิ่งถลาเข้าไปรับเมื่อนายก้าวเท้าเข้าประตูบ้านมา “เป็นไง สวยไหมลูก ภรรยาพ่อเอง เขาจะมาอยู่กับเรานะ” ฉันดีใจกับสมาชิกใหม่ของบ้าน พยายามแสดงความรักต่อเธอ ด้วยการวิ่งเข้าไปหา แล้วก็วนๆๆ รอบตัวเธอ แต่ดูเธอไม่ยินดียินร้ายกับฉันเลยสักนิด ฉันคิดว่าตอนนี้บ้านของเรามีสมาชิกเพิ่มอีกคนหนึ่งแล้ว เป็นสาวแสนสวย ท่าทางใจดี .. “ว้ายๆๆ อย่าเข้ามา ไปอยู่ตรงโน้น ไป ไป” สิ่งที่ฉันคิดมันช่างตรงกันข้ามเสียนี่กระไร ฉันต้องเชื่อฟังเธอ เพราะมันคงทำให้นายมีความสุข ไม่นานนักก็มีสมาชิกตัวน้อยๆ เพิ่มขึ้นมาในบ้าน ฉันตื่นเต้นพอๆ กับนาย “คุณ คุณ มันจะกัดลูกเรามั๊ยเนี่ยะ นั่นเดินเข้ามาใกล้แล้ว คุณไล่มันออกไปสิ” น้องผิวสีชมพู กลิ่นตัวหอม ฉันอยากเข้าไปดูน้องใกล้ๆ จัง อยากหอม อยากเล่นด้วยแต่ก็เข้าใกล้ไม่ได้ แม้แต่นายก็ยังไม่ไว้ใจฉันเลย ชีวิตฉันก็เลยต้องอยู่ในกรง หรือไม่ก็ห้องอื่นๆ ที่นายคิดว่าจะทำให้น้องปลอดภัย ฉันอยากรักลูกของนายเหลือเกิน แต่ทว่า .. ในตอนนี้ ฉันได้กลายเป็น “นักโทษแห่งรัก” ไปเสียแล้ว “ฮี่ ฮี่ ฮี่ หมาก็ขี่เหมือนม้าได้นะพ่อ” “ดึงหางมันไว้สิพี่ เดี๋ยวมันวิ่งหนีไป อดขี่กันพอดี” หลายปีผ่านไป สมาชิกตัวน้อยๆ ในบ้านของเราเริ่มเติบโตขึ้น ฉันกลายเป็นเพื่อนรักของพวกเขา ขนของฉันกลายเป็นที่พยุงร่างของพวกเขา เวลาจะลุกขึ้นยืนบนขาที่ยังไม่แข็งดี หลายครั้งที่พวกเขาเอานิ้วจิ้มตาฉัน บางคราก็แหย่เข้าไปในรูหู บางทีก็จูบลงบนจมูกฉัน ฉันรักทุกสิ่งที่เป็นการแสดงออก และสัมผัสจากพวกเขา เพราะนานมาแล้วที่ฉันไม่ได้รับจากนายเลย ฉันจะปกป้องพวกเขาด้วยชีวิตของฉันเลยทีเดียว “เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาละพี่” “โตขึ้นฉันไม่อยากทำงานเหมือนพ่อ เพราะไม่ค่อยมีวันหยุดเลย” “สอบครั้งนี้ฉันกลัวตกจัง” ฉันแอบไปนอนบนเตียงกับลูกๆ ของนาย บางทีพวกเขาก็เล่าถึงความฝัน ความกังวล ต่างๆ นานาสู่กันฟัง และเรา ก็นอนรอฟังเสียงรถของนายกลับเข้าบ้านด้วยกัน “รูปหมาในกระเป๋าสตางค์นายสวยจัง” นายจะภูมิใจทุกครั้งที่มีคนชม ในยามที่นายเอารูปฉันให้คนอื่นๆ ดู แล้วถ้าใครถามว่านายเลี้ยงหมาหรือเปล่า นายจะสนทนากับเขานานๆ และอวดรูปฉันทุกครั้งไป หลายปีผ่านมานี้ .. นายแค่ตอบว่า เลี้ยงไว้ตัวหนึ่ง เท่านั้น แล้วก็ชวนเขาเปลี่ยนเรื่องคุย ฉันกลายสภาพจาก “หมาของนาย” เป็นเพียงแค่ “หมาตัวหนึ่ง” และนายก็บ่น พร้อมกับเหนื่อยหน่ายในค่าใช้จ่าย ที่เกิดจากตัวฉัน ทุกอย่าง “แม่ ลูกๆ พ่อมีข่าวดีมาบอก” “อีกสองสัปดาห์ พ่อจะได้ย้ายเข้าไปทำงานในตัวเมือง” “ดีจังเลยพ่อ เราจะได้ไปอยู่คอนโดกันเสียที” “ไม่ไกลจากโรงเรียนหนูด้วย เย้ เย้” แต่มันเป็นข่าวร้ายสำหรับฉัน เพราะคอนโดนั้นห้ามเลี้ยงสัตว์ นายตัดสินใจถูกสำหรับ “ครอบครัว” ของนาย ฉันก็เคยมีช่วงเวลา ที่เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนาย นานมาแล้วที่ฉันไม่ได้นั่งรถเที่ยว ฉันตื่นเต้นมาก จนกระทั่ง เราเดินทางมาถึง “สถานสงเคราะห์สัตว์” กลิ่นของหมา และแมว โชยมา มันเป็นกลิ่นของความกลัว ท้อแท้ สิ้นหวัง “ผมรู้ว่าพวกคุณจะหาบ้านดีๆ ให้เจ้าตัวนี้ได้ในไม่ช้า เพราะมันน่ารักมากครับ” “ใจดี ขี้เล่น ไม่เคยกัดใครเลยครับ พวกเรารักเขามาก” นายพูดพร้อมกับกรอกรายละเอียดลงในแบบฟอร์ม เจ้าหน้าที่ยักไหล่ แล้วจ้องหน้านายด้วยสายตาอันเจ็บปวด พวกเขาเข้าใจถึงความเป็นจริงที่สุนัขหลายตัวต้องเผชิญ ไม่เว้นแม้แต่ฉันที่ถูกเลี้ยงมาอย่างดี “ไม่นะพ่อ หนูอยากให้เขาอยู่กับเราเหมือนเดิม” “อย่าให้เขาเอาหมาเราไป นะพ่อ ได้โปรดเถอะ” นายต้องแกะนิ้วน้อยๆ ของเขาออกจากปลอกคอฉัน ในขณะที่เขาร้องไห้ลั่น ฉันห่วงพวกเขามาก ห่วงว่านายกำลังสอนบทเรียนอะไรให้แก่พวกเขา ความเป็นเพื่อน ความซื่อสัตย์ ความจงรักภักดี และความจริงใจ ที่ควรมีกับทุกๆ ชีวิต .. นายตบหัวลาฉัน แต่ไม่กล้าสบตา และปฏิเสธที่จะรับปลอกคอ กับสายจูงของฉัน คืนจากเจ้าหน้าที่ อย่างสุภาพ นายกำหนดเส้นตายในส่วนของงานที่จะต้องทำ ส่วนฉันก็มีกำหนดเส้นตายของฉันเหมือนกัน “เขาน่าจะรู้ก่อนย้ายตั้งหลายเดือน” “ทำไมไม่หาบ้านใหม่ให้ก็ไม่รู้ น่ารักอย่างนี้ คงหาคนเลี้ยงได้ไม่ยาก” เมื่อนายกลับไป เจ้าหน้าที่ผู้หญิงคุยกัน แล้วส่ายหัวพูดว่า ... “ทำลงไปแบบนี้ได้ยังไงกัน” เจ้าหน้าที่ดูแลพวกเราเป็นอย่างดี เท่าที่เวลาจะเอื้ออำนวย แน่นอนว่าเวลาให้อาหารต้องถูกจัดอยู่อันดับแรกของตารางทำงาน แต่ฉันกินอะไรไม่ลงหลายวันแล้ว วันแรกๆ เวลาใครเดินผ่านกรงของฉัน ฉันจะรีบวิ่งไปดูทันทีคิดว่านายอาจจะเปลี่ยนใจ และที่ผ่านมานายคิดผิด สุดท้าย .. ฉันหวังเพียงอย่างน้อย คนที่เดินผ่านมา จะเป็นใครก็ได้ ช่วยฉันออกไปที .. ฉันเข้าใจว่า คงไม่สามารถเรียกร้องความสนใจ แข่งกับพวกลูกหมาตัวเล็กๆ ที่กำลังแย่งกันอย่างมีความสุข โดยไม่รู้ถึงอนาคตของตัวเอง ฉันแอบอยู่ในมุมด้านในของกรง และเฝ้ารอนายทุกวัน ในตอนเย็นฉันได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่ผู้หญิง เดินเข้ามา และฉันก็เดินตามหลังเธอไปอย่างเชื่องช้า เดินผ่านห้องโน่นห้องนี้ไปตามระเบียง จนมาถึงห้องหนึ่ง เงียบสงบมาก .. เธออุ้มฉันวางบนโต๊ะ อย่างถนุถนอม เกาหูให้ฉัน ลูบหัวพร้อมน้ำเสียงอันแสนอารีย์ “ไม่ต้องกังวลนะลูก” หัวใจฉันเต้นแรงจากการเฝ้ารอ กับสิ่งที่กำลังจะมาถึง แต่ก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เวลาสำหรับ “นักโทษแห่งรัก” กำลังจะหมดลงแล้ว ฉันเห็นสีหน้าของเจ้าหน้าผู้อารีย์ ดูเธอเป็นกังวลมาก ในธรรมชาติของฉัน ฉันเป็นห่วงเธอเสียมากกว่า ภาระที่เธอต้องรับมันหนักหนาเหลือเกิน ฉันสัมผัสได้จากทุกย่างก้าวของเธอ เธอค่อยๆ รัดสายยางรอบขาหน้าของฉัน น้ำตาของเธอรินไหลอาบแก้ม ฉันเลียมือของเธอ ... เหมือนกับที่เคยปลอบใจนาย เมื่อหลายต่อหลายปีมาแล้ว เข็มฉีดยา .. ค่อยๆ แทรกเข้ามาในเส้นเลือดของฉันอย่างแผ่วเบา เมื่อฉันรู้สึกว่ามีน้ำเหลวๆ เย็นๆ ไหลเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายฉัน มันช่างง่วงอะไรเช่นนี้ .. มองเข้าไปในดวงอันแสนอารีย์ของเธอ ฉันพึมพำเบาๆ ว่า .... “ทำลงไปแบบนี้ได้อย่างไรกัน” เธอคงเข้าใจในสิ่งที่หมาอย่างฉันพูด เธอจึงเอ่ยว่า “ฉันเสียใจจริงๆ” แล้วเข้ามากอดฉัน พร้อมกับอธิบายว่า ในหน้าที่ของเธอ นี่คือสิ่งเดียว ที่ทำให้เธอแน่ใจว่าฉันจะได้ไปอยู่ในที่ๆ ดีกว่านี้ ไม่ต้องถูกเมินเฉย ทอดทิ้ง หรือถูกทำร้าย หรือต้องต่อสู้เพื่อความอยู่รอด เธออยากให้ฉันไปอยู่ในที่ๆ เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก และแสงสว่างในชีวิต และแตกต่างอย่างสิ้นเชิงบนโลกใบนี้ ด้วยพลังชีวิตเฮือกสุดท้าย ฉันพยายามสื่อสารกับเธอ โดยการกระดิกหางให้เธอรู้ ... ว่าที่ฉันบอกว่า “ทำลงไปแบบนี้ได้อย่างไรกัน” นั้นไม่ได้หมายถึงเธอแม้แต่น้อย แต่มันหมายถึง “นาย” เจ้านายสุดที่รักของฉัน ที่ฉันกำลังนึกถึง ฉันจะคิดถึงนาย และรอนาย ตลอดไป ฉันก็ได้แต่ขอให้ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของนาย มีแต่ความซื่อสัตย์ กับนายไปตลอดชีวิต หมายเหตุ : บทความประทับใจ สะเทือนความรู้สึก จากกระทู้ "ทำลงไปแบบนี้ได้อย่างไรกัน" ครบรอบ 1 ปี เรียบเรียงใหม่ครับ .. โดย คุณ แจ๊กกี้ โกล ห้องสัตว์เลี้ยง(สุนัขและแมว) "จตุจักร" **********************   Create Date : 13 มิถุนายน 2548     Last Update : 12 มกราคม 2549 21:06:55 น. Counter : 267 Pageviews.   Share Tweet นี่ ผ ม อ ยู่ ที่ ไ ห น กั น ? ? ? เรื่อง " จำลองจากเรื่องจริง " ซึ่งเหนือคำบรรยายใดๆในความรู้สึก เขียนขื้นโดยสมาชิกท่านหนึ่ง ของห้องสุนัขในเวบพันทิพย์ ด้วยแรงบรรดาลใจ จากรายการถอดรหัส 24/10/47 " นี่ ผ ม อ ยู่ ที่ ไ ห น กั น ? ? ? " ทำไมสิ่งต่างๆ รอบกาย ล้วนเป็นสีขาว .. ทุกๆ อย่าง ดูเบาบางไปหมด ท่ามกลางความไม่คุ้นเคย ผมกลับรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก .. แต่ ... ผมกลับไม่ชอบที่แห่งนี้ ผมคิดถึงบ้าน คิดถึงนาย .... ผมจำอะไรไม่ได้สักเท่าไหร่ ... แต่ภาพลางๆ ที่ยังค้างอยู่ในสมอง ก็คือ เมื่อวาน .. ผมยังนอนเล่นอยู่ใกล้ๆ กับนาย และนายน้อย .. ทุกๆ คนกำลังทานข้าวและพูดคุยกัน อย่างมีความสุข เหมือนทุกๆ วัน ผมเห็นนายทานเนื้อย่าง ของโปรดของผม ... ก็เกิดอาการน้ำลายสอ อยากกินขึ้นมาบ้าง ผมเดินไปใกล้ๆ แล้วส่งสายตาอ้อนวอนไปยังนาย .. นายเตะผมกลับมา .. แต่แล้ว นายก็จะใจดี โยนเศษเนื้อมาให้ผมกินทุกครั้งไป ... และนั่นก็คือภาพความสุข ... ที่ผมคุ้นเคยมาตั้งแต่ผมจำความได้ ผมเคยชินกับภาพเหล่านี้ดี เพราะมันคือ " ชีวิต " ที่ผมมี .. ไม่รู้ว่านายจะคิดเหมือนผมหรือเปล่า .. . แต่ผมคิดไปเองว่า ผมเป็นส่วนหนึ่ง ของครอบครัวแสนสุขนี้ ผมมีความสุข ที่ได้อยู่ใกล้ๆ กับนายเสมอ ยังมีอีกคนนึง .. ที่ดีกับผมเสมอมา คนๆ นั้นก็คือ นายน้อย .. นายน้อยชอบเข้ามาเล่นกับผมเป็นประจำ .. แต่ด้วยความที่นายน้อยยังเป็นเด็กตัวเล็กนัก หลายๆ ครั้ง นายน้อยก็เล่นกับผมแบบเจ็บๆ โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ .. แต่ผมก็ไม่เคยนึกโกรธเลย ได้เพียงแค่ร้อง เอ๋งๆ พอให้นายน้อยได้เบามือ .. จะมีบ้างบางครั้ง .. ที่ผมทำให้นายรำคาญ โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ บางทีผมก็เห่าใส่ผู้คนแปลกหน้า ที่เดินผ่านหน้าบ้าน .. เพราะมันคือ สัญชาตญาณของผม .. ผมหวงถิ่น ผมหวงนาย ผมไม่เคยเข้าใจเลยว่า ทำไมนายต้องโมโห และตีผมเกือบทุกครั้งไป .. แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ผมก็เชื่ออย่างเต็มหัวใจว่า ...นาย " รัก " ผม... เหมือนกันกับที่ผม " รัก " นายอย่างสุดหัวใจ .. ผมให้นายได้ แม้กระทั่งชีวิต ความรักที่ผมมีต่อนาย อาจจะดูไร้เหตุผล แต่ผมก็ซื่อตรงต่อความรู้สึกนั้นอย่างไม่เสื่อมคลาย จนวันนึง .. ผมก็ได้พิสูจน์มันด้วยชีวิตของผมจริงๆ .. หลังจากอาหารมื้อเที่ยง ของเมื่อวาน . . จู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้าน .. ผมเดินออกมาดู พร้อมกับเห่าด้วยความสงสัย .. เมื่อนายได้ยินเสียงผม ก็เดินตามออกมา ผมเห็นนายยืนคุย อยู่กับชายแปลกหน้า ที่มากับรถกระบะคันนั้น .. นายทำหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่พักนึง .. แล้วก็พยักหน้าตอบกับชายคนนั้นไป หลังจากนั้น ชายแปลกหน้า ก็ยื่นถังน้ำ 2 ใบให้นาย นายรับมาพร้อมกับทำท่าทางพอใจ กับสิ่งของที่ได้รับ .. ไม่กี่อึดใจ .. ก็มีชายแปลกหน้าอีกคน เดินเข้ามาหาผม พร้อมมีไม้ยาวๆ ที่มีเชือกร้อยอยู่ . . ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ปลอดภัย ... " หนี ! " ... เป็นความรู้สึกแรก ที่ผมคิดได้ ผมเห่าเสียงดัง พร้อมกับค่อยๆ มุดไปหลบอยู่ใต้โต๊ะ .. ชายคนนั้น พยายามเอาเชือกเข้ามาร้อยผมไว้ ผมดิ้นรนหลบอย่างสุดชีวิต .. สักพักนึง ผมเห็นนายเดินเข้ามา พร้อมกับที่ชายคนนั้น ค่อยๆ ถอยห่างผมออกไป .. นายต้องมาช่วยผมแน่ๆ ผมคิดในใจ .. จริงดังคาด .. นายเดินเข้ามาหาผม พร้อมกับ ถือเนื้อย่างของโปรดของผม อยู่ในมือ .... นายยื่นมือที่ถือเศษเนื้อไว้ แล้วเรียกชื่อผมให้ออกมาหา ... ผมค่อยๆ คลานออกมา ด้วยความรู้สึกที่ปลอดภัย .. นายจับผมไว้ .. อุ้มผมขึ้นมา ... ... แล้วส่งผมให้ชายแปลกหน้าคนนั้น .. ชายแปลกหน้าโยนผมเข้าไปในรถกระบะคันนั้น .. ผมเหลือบไปเห็น ... ภาพของนายน้อยที่กำลังร้องไห้ มองมาที่ผม ... ผมพยายามที่จะกระโดดออกมา .. แต่ถูกชายใจร้าย ตีจนเลือดกลบปาก หลังจากนั้นก็จับผมมัดปาก มัดมือ มัดขา ... แล้วขับรถออกไป " ไม่นะ .. ผมไม่อยากไปไหน ผมจะอยู่กับนาย " ........... ................. ผมไม่เข้าใจว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกับผม ... รู้เพียงแต่ว่า .. ผมกำลังต้องออกเดินทาง เป็นการเดินทางที่ยาวนาน .. รู้สึกได้แค่ว่า ... ผมกำลังไกลจากนาย ไปทุกๆ ที ... วูบสุดท้าย ที่จำได้ ... ผมรู้สึกเจ็บแปร๊บ ... จากการกระทบของ ของแข็งบางอย่างเข้าที่หัว ... ม่านตาของผมค่อยๆ หรี่ลงช้าๆ .. พร้อมกับความรู้สึกที่กำลังจะหมดไป .. ภาพสุดท้าย ที่เลือนลางอยู่ในหัวคือ ... " ภาพของนาย " ที่ค่อยๆ เลือนหายไป ... พร้อมกับน้ำใสๆ ที่ค่อยๆ ไหลออกมาจากตา .. นี่ผมอยู่ที่ไหนกัน ??? นายอยู่ที่ไหน ? ... ผมคิดถึงนาย... **********************   Create Date : 13 พฤษภาคม 2548     Last Update : 12 มกราคม 2549 21:01:51 น. Counter : 422 Pageviews.   Share Tweet black shadow Location : กรุงเทพ Thailand [Profile ทั้งหมด] ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เก็บตกสารพันปัญหาของน้องหมา จากคอลัมม์ คนรักหมา โดย ท่านบัญชร ชวาลศิลป์ คอลัมม์ พิชิตปัญหาสัตว์ กับคุณหมอปานเทพ รัตนากร จากน.ส.พ คม ชัด ลึก และจากข้อมูล online เกี่ยวกับสัตว์เลี้ยง "Pets" กราบขอบพระคุณทุกท่าน ที่ให้ความรู้ สาระประโยชน์ เพื่อคนรักสัตว์ และเพื่อนรักสี่ขา ไว้ ณ. ที่นี้อย่างสูงค่ะ Nome da música - Nome do cantor GRAPHIC SITE visitors currently Group Blog test   All Blogs ฉันจะรอพ่อของฉัน ... "ทำลงไปแบบนี้ได้อย่างไรกัน" นี่ ผ ม อ ยู่ ที่ ไ ห น กั น ? ? ?   Friends' blogs รำเพย Webmaster - BlogGang [Add black shadow's blog to your web] Links BlogGang.com    Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.