BlogGang.com : : Holy light - อีกครั้ง...

Group Blog

All Blogs

อีกครั้ง...

ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า จมูกที่ยังทำหน้าที่ได้ดียังคงได้กลิ่นที่คุ้นเคย
กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่ลอยปนกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศภายในห้อง
หลักฐานของการมีชีวิตอยู่ของผม
ใช่ครับ
ผมอยู่ในโรงพยาบาล...
ที่ๆผมไม่รู้ว่าผมอยู่มานานเท่าไหร่แล้ว
รู้แต่ว่านานมากๆ

เหตุผลที่เด็กอายุ 15 อย่างผมต้องานอนที่นี่แทนที่จะวิ่งจีบสาวอยู่ที่สยามน่ะเหรอ.....
เรื่องมันไม่น่าฟังหรอกครับ
แต่ก็พอเล่าให้ฟังได้ ถ้าคุณๆอยากรู้นะ

เมื่อปลายปีที่แล้ว ผมกับคุณพ่อคุณแม่ แล้วก็น้องสาวไปพักผ่อนกันที่ต่างจังหวัด
เรื่องดูดีใช่ไม๊ครับ เหมือนครอบครัวปกติ

ใช่เลย
ผมรักครอบครัวของผมมาก
พ่อกับแม่ที่ยิ้มให้ผมเสมอทุกครั้งที่กลับบ้าน
น้องสาวตัวยุ่งที่มักทำให้รายงานผมไม่เสร็จอยู่เสมอ
อันนี้ยังไม่รวมเจ้าบ๊อบบี้ โกลเด้นขนาดใหญ่เท่าบ้านที่ชอบโดดจู่โจมผมตอนกลับบ้านอีกนะ

ครั้งนั้นเราสนุกกันมาก โดยไม่รู้เลยว่าขากลับจะเกิดอะไรขึ้น
วันเริ่มต้นปีใหม่ที่เราแปลนว่าจะกลับมาก่อนเพื่อนหลบรถติด
ขณะที่ผมและครอบครัวกำลังกลับ
ปรากฏว่ามีรถสิบล้อจากไหนก้อไม่รู้พุ่งเข้ามา
พ่อผมพยายามหักหลบ แต่ก็ไม่พ้น

ไอ้รถบ้านั่นแหละ ที่ทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้
พ่อกับแม่ผมเสียชีวิตทันที ผมกับน้องสาวนั่งอยู่ข้างหลัง
แต่ผมไม่รู้หรอกว่าน้องผมเป็นยังไงบ้าง
เพราะพอเกิดเรื่อง สติผมก็หายไปทันที
ผมรู้ตัวอีกทีก้ออยู่ที่นี่แล้ว
พร้อมความรู้สึกเจ็บบริเวณคอจากท่อพลาสติคช่วยหายใจท่ผ่านออกมาทางปากผม
เพียงแต่ผมขยับตัวไม่ได้ พูดไม่ได้

ครับ อัมพาตกินผมไปแล้ว...

คุณน้าที่ผมเคารพรัก ยังมาเยี่ยมแล้วปลอบผมเสมอ
แต่มันไม่ช่วยอะไรหรอก

ไอ้รถบ้านั่น...คนขับรถอุบาทว์ ชิทแตก
เอาครอบครัวผมคืนมา เอาแขนขาที่ขยับได้ของผมคืนมา
ผมอยากรู้นักว่าถ้าคนใกล้ชิดเค้ามีสภาพอย่างนี้ เค้าจะเป็นยังไง
เพราะเค้า...
ความสุขเป็นสิบปีที่ผมได้รับ หายไปในเวลาไม่ถึงสิบวินาที
ช่างเหอะ ถึงโกรธไป ตอนนี้ผมก็ทำอะไรไม่ได้

ความรู้สึกตัวผมยังอยู่ และดีขึ้นเรื่อยๆ
จนผมสามารถถอดเครื่องช่วยหายใจ รวมทั้งเจ้าท่อบ้านั่นได้
แต่ก็ยังขยับตัวไม่ได้
ผมอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้วนะ

1 อาทิตย์
1 เดือน
หรือ ครึ่งปี
ใครจะไปรู้ล่ะ พระเจ้าล่ะมั้ง

ช่วง 2-3 วันนี้ผมได้ยินคุณพยาบาลที่ดูแลผมคุยกับคุณหมอเสมอๆ
เห็นบอกว่าผมมีไข้สูงมาหลายวันแล้ว
อาจเกิดจากติดเชื้อเนื่องจากสารพัดท่อที่ติดกับตัวผม
ท่ออาหาร
ท่อปัสสาวะ
สายน้ำเกลือ
บลา บลา บลา...

ผมโดนเจาะเลือดไปหลายทีอยู่
ยาฆ่าเชื้อสารพัดที่เอามาฉีดให้ผม
บางอย่างมันแสบจนผมรู้สึกเลยล่ะ ว่ายาวิ่งไปถึงไหนแล้ว
แต่ก็ดูเหมือนไม่ดีขึ้น....

ทุกสิ่งดูเหมือนเดินต่อไปเป็นวงจรอุบาทว์
รายงานหมอ เจาะเลือด เปลี่ยนยา สลับไปเรื่อยๆยังกับการ์ตูนตลก

แต่วันนี้ ผมรู้สึกแปลกๆ
ความรู้สึกตัวบางเบาอย่างที่ไม่เคยรู้มานาน
ความรู้สึกร้อนตัวจากไข้หายไป

ผมรู้สึกเหมือนผมกำลังจะได้ออกไป
.
.
ไปไหนเหรอ
.
.
ไม่รู้หรอก
แต่ผมกำลังจะได้ออกไปแน่ๆ ไปซักที่นึง

ความเหนื่อยล้า กับแสงแดดอุ่นๆทางหน้าต่างเข้ามาในห้อง
ผมหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
พี่พยาบาลคนสวยที่กำลังเดินเข้ามา...เปลี่ยนเป็นวิ่ง...
ภาพสุดท้ายในสายตาของผม
หูผมได้ยินเสียงวุ่นวายมากมาย เรียกหมอ เรียกพยาบาลอื่นๆ
ช่างมัน...
ผมอยากนอน
.
.
.
ชีพจรเต้นเบา เร็วมากขึ้น

ผมลืมตาตื่นขึ้นมา
แสงสีทองแหย่เข้าตาผม จนผมต้องหยีตา เอามือมาบังแสง
ผมขยับได้...
ทุ่งหญ้าสีสวยข้างหน้ายาวสุดลูกหูลูกตา
สวยจนผมอยากพาคนที่ผมรักมานั่งด้วยจริงๆ

“มาแล้วเหรอลูก พ่อขอโทษนะ” เสียงที่คุ้นเคยดังข้างหลังผม
คุณพ่อ คุณแม่ เจ้าตัวยุ่ง อยู่ที่นั่น
ผมยิ้มอย่างดีใจ เรื่องดีที่สุดในชีวิตของผม...
ผมอยู่นอกห้องบ้านั่นแล้ว
ผมอยู่กับครอบครัวที่ผมรัก...อีกครั้ง

“พ่อครับ แม่ครับ ผมกลับมาแล้ว...”
ผมวิ่งไปหาสิ่งที่ผมรักที่สุดในชีวิต ทุกคนยิ้มให้ผม...

วันนี้เดินผ่านหน้าโรงพยาบาลครับ(ที่จริงก้อผ่านอยู่ทุกวัน) พอได้กลิ่นเลยคิดเรื่องนี้ได้ขึ้นมา(สงสัยชาติก่อนผมคงเป็นเจ้าบ๊อบบี้...)
ปล.เคยเอาไปลงไว้อีกบลอคนึง ใครเคยอ่านแล้วคุ้นๆไม่ต้องตกใจนะ