แม่เป็นคนศรัทธาในศาสนาพุทธมา แม่ประกาศตัวว่าเป็นอย่างนั้น แต่สำหรับเราแล้วแม่ศรัทธาในพิธีกรรมของศาสนามากกว่า หลายครั้งที่แม้ต้องละเลยความรับผิดชอบในหน้าที่การงานไปเพื่อร่วมกิจกรรมวัด ซึ่งหน้าที่นั้นไม่มีกำลังคนมาแทน หรือ หามาทดแทนในช่วงเวลานั้นได้ แต่แม่เลือกที่จะไป บางครั้งก็ไม่ได้บอกว่าจะไป มารู้อีกทีคือการงานเสียหายแล้ว

เส้นบางๆที่แบ่งระหว่าง ความศรัทธา และ ความงมงาย มันอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่ จะทำอะไร จะคิดอะไร หรือ จะศรัทธาอะไร ไม่มีใครว่า แต่ชีวิตประจำวันเรายังต้องกินข้าว จ่ายค่าไฟ และ อยู่ในสังคม เพราะฉะนั้นเราต้องทำงาน และ รับผิดชอบในหน้าที่ ทุกวันนี้จนกว่าเราจะตาย เราจะต้องกินข้าว เราไม่ได้กินบุญ ถ้าไม่ทำงานจะเอาเงินที่ไหนมากินข้าว

อึดอัดมากๆ เรื่องความเชื่อความศรัทธาต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่สุดโต่ง นำพาความเดือดร้อนมาให้หลายครั้งแล้ว แต่ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง เพราะแม่ไม่ใส่ใจเลย ไม่สนใจต่อความเสียหาย เกินกว่าจะห้าม หรือ จะพูดอะไรแล้วล่ะ พอตัดออกจากการทำงานร่วมกัน แม่ก็อยู่ไม่ได้อีก จะกลับมาทำ พอทำก็ไม่รับผิดชอบ ในฐานะลูก จะให้ทำยังไง ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ