BlogGang.com : : ใบบอน - เรื่องของฉัน...เรื่องเล่าเคล้าน้ำตา ตอนที่ 5

Blog ของคนรักการอ่านและการกิน ^^

Group Blog

All Blogs

เรื่องของฉัน...เรื่องเล่าเคล้าน้ำตา ตอนที่ 5

วันอาทิตย์ 5 พฤศจิกายน วันนี้ฉันตื่น 9 โมงแน่ะค่ะ ตื่นมาฉันก็นั่งอ่าน SMS ในเครื่องโทรศัพท์ของฉัน ฉันอ่าน SMS ที่เค้าเคยส่งให้ฉัน อ่านไปก็น้ำตาไหล ข้อความเหล่านั้นมีแต่สิ่งดี ๆ แฝงความห่วงใยไม่ต่างจากที่ฉันส่งให้เค้าเสมอมา แล้วเราก็ออกนอกบ้านทั้งวัน วันทั้งวันเราจึงไม่ได้คุยเรื่องนี้กันอีกเลย เพราะ ตั้งแต่เช้าเค้าเอารถไปเข้าศูนย์ กว่าจะเสร็จก็บ่าย 3 โมงแล้ว แล้วเราก็ไปสตูฯ เพราะโทรนัดสตูฯ ไว้ ว่าวันนี้จะไปเลือกรูป คุณก็คงนึกอีกว่า ฉันยังมีกะจิตกะใจไปเลือกรูปอีกหรือ ฉันเพียงแต่อยากทำกิจกรรมอะไรให้มันไม่ว่าง แล้วฉันก็อยากไปดูรูปว่าถ่ายออกมาแล้วเป้นอย่างไรบ้าง ไม่ผิดหวัง รูปสวยมากค่ะ แต่ฉันดูแล้วก็แอบเศร้าใจว่า เราจะได้ใช้รูปนี้หรือเปล่านะ นอกจากเลือกรูปแล้ว เรายังสั่งพิมพ์การ์ด กับสั่งของชำร่วยอีกนะคะ เพราะของทั้งหมดอยู่ใน package อยู่แล้ว สั่งไว้ก็ไม่ได้เสียเงินเพิ่ม เพราะจ่ายไปแล้ว ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าตกลงว่าที่เราสั่ง ๆ ทุกอย่างจะได้ใช้หรือไม่ แต่ก็ไม่เป็นรัย มีอะไรทำก็สนุกดีค่ะ เลือกรูป เลือกการ์ด เลือกของชำร่วย รวมถึงลองชุดแต่งงานด้วย ฉันพยายามไม่คิดอะไร ไม่คิดมากไป ถือว่าที่ทำไปทั้งหมด จะได้ไม่อยู่เฉย ๆ ว่าง ๆ ค่ะ จริง ๆ อีกอย่าง ฉันอยากให้เค้าตายใจด้วยค่ะ

หลังจากนั้นเราก็กลับบ้าน ไปตีแบด แล้วก็ไปลอยกระทง ฉันคงบอกไม่ได้ว่าฉันอธิษฐานอะไร แต่ฉันคิดว่าคุณคงพอเดาได้

กว่าเราจะกลับมาถึงบ้าน ทานข้าวเสร็จ ก็ค่ำแล้ว เค้านั่งเล่นเกม online อยู่ ส่วนฉันอาบน้ำแล้ว ตอนนั้น 4 ทุ่มครึ่งค่ะ ฉันคิดว่าได้เวลาแล้ว ฉันเดินไปบอกเค้าว่า ฉันจะโทรหาคนนั้นแล้วนะ เค้าหันขวับมาทันที แล้วบอกว่า ทำไมถึงจะมาโทรตอนนี้ กลางวันทำไมไม่โทร ฉันบอกว่า กลางวันเราอยู่นอกบ้านทั้งวัน จะโทรได้อย่างไร ก็ต้องโทรตอนนี้สิ แล้วเค้าก็พูดสิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวดอีกแล้ว เค้าบอกว่า ทำไมต้องโทรตอนนี้ ฉันต้องการให้ผู้หญิงคนนั้นรู้หรือว่าตอนนี้เค้าอยู่กับฉัน ฉันช็อคเล็ก ๆ ค่ะที่เค้าพูดแบบนี้ เพราะฉันไม่ได้คิดถึงตรงนี้เลยสักนิด เพราะอะไรน่ะหรือคะ เพราะฉันไม่คิดว่าการที่เค้าอยู่กับฉันเป็นเรื่องผิดปกติน่ะสิคะ เพราะทุกสัปดาห์เค้าก็มาค้างกับฉันอยู่แล้ว ฉันตอบเค้ากลับไปว่าฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลยสักนิด ทำไมเค้าถึงคิดแบบนี้ ฉันเสียใจจริง ๆ เค้าก็เลยซึม ๆ ไป

ฉันเข้าไปโทรศัพท์ในห้อง ฉันใช้โทรศัพท์ของเค้าโทรหาผู้หญิงคนนั้น ด้วยเหตุผลเดียวคือ ถ้าฉันใช้โทรศัพท์ของฉัน อาจจะโทรไม่ติดหรือคนนั้นไม่รับสาย แต่ถ้าใช้โทรศัพท์เค้าโทรไปฉันมั่นใจว่าคนนั้นรับสายแน่

ฉัน : สวัสดีค่ะ ฉันโทรมาแล้วนะคะ

คนนั้น : อืม

ฉัน : มีอะไรจะคุยกับฉันหรือคะ เพราะเห็นโทรหาฉันหลายครั้งแล้ว

คนนั้น : เราเพียงแต่อยากจะบอกเธอว่า เรารู้เรื่องของเธอมา 6 ปี แล้ว

ฉัน : อย่างนั้นหรือคะ

คนนั้น : เรารู้เรื่องของเธอมาตลอด 6 ปี เรารู้ว่าเค้ามีแฟนแล้ว เราเองตอนนั้นก็มีแฟน เราเลยไม่สนใจเค้า เราดูใจเค้า 1 ปีเต็ม ๆ เค้าเสมอต้นเสมอปลายกับเรา เราถึงได้ยอมคบกับเค้า

ฉัน : อืม อย่างนั้นเหรอคะ แล้วตกลงว่าคบกันมากี่ปีแล้วคะ

คนนั้น : เราคบกันมา 5 ปีแล้ว

(ฉันช็อคมากเลย 5 ปีเชียวหรือนี่ ตลอดเวลา 5 ปีเค้าโกหกฉันมาตลอดนานขนาดนี้ได้อย่างไร ฉันไม่อยากจะเชื่อ เค้าตีหน้าซื่อหลอกฉันมาตลอด 5 ปี รู้มั้ยคะ ฉันยังนึกนับถือเค้าเล็ก ๆ ว่าเค้าเก่งจริง ๆ เค้าหลอกฉัน จนฉันเชื่อได้สนิทใจขนาดนี้ ไม่เคยระแวงสงสัยเค้าเลยสักนิด ไม่เคยเลยจริง ๆ เค้าทำได้อย่างไร)

ฉัน : 5 ปีเลยเหรอคะ

คนนั้น : และรู้มั้ย ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันแล้ว (เธอใช้น้ำเสียงแบบสะใจนิด ๆ หรือฉันรู้สึกไปเองก็ไม่รู้)

(เมื่อสักครู่ฉันว่าฉันช็อคสุด ๆ แล้ว แต่ตอนนี้ยิ่งกว่าอีกค่ะ ฉันชาไปหมด คิดอะไรไม่ออก แล้วก็เจ็บเหลือเกิน ตอนนี้ฉันนึกถึงความรู้สึกตอนนั้นแล้ว ยังอดสั่นไม่ได้เลยค่ะ รู้สึกหัวใจมันชาด้านไปหมด และตอนนี้ฉันอยากร้องไห้จังเลย)

ฉัน : อยู่ด้วยกันมานานขนาดไหนแล้วคะ

คนนั้น : 5 ปีแล้ว

(สรุปว่าตั้งแต่เค้าเริ่มคบกับคนนั้น เค้าก็อยู่ด้วยกันมาตลอด ตอนนั้นในหัวของฉันเหมือนมีเรื่องราวไหลวนเต็มไปหมด เรื่องราวหลายอย่างเข้ามาในหัวฉัน ฉันนึกถึงเรื่องห้องพักที่เค้าไม่เคยบอก อาการที่เค้าลำบากใจเหลือเกินเมื่อฉันขอไปค้างที่ห้องเค้า แต่ฉันยังนึกแปลกใจไม่หาย อย่างที่ฉันเคยเล่าแล้ว ห้องพักก่อนหน้านี้ของเค้าฉันไปก็เคยไปค้าง แต่ทำไมฉันถึงไม่เอะใจอะไรเลยว่ามีผู้หญิงคนอื่นอยู่ด้วย เพราะของใช้ของผู้หญิงไม่มีทางเหมือนของผู้ชาย ต่อให้เค้าเก็บได้หมด มันก็ไม่มีทางหายไปหมดได้ มันต้องมีร่องรอยของคนอยู่ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยคิดจะจับผิด หรือค้นหาอะไร แต่ทำไมฉันถึงไม่เอะใจอะไรเลย ฉันนึกได้เพียงอย่างเดียว เพราะฉันไว้ใจมาก มากจนไม่เคยนึก เมื่อฉันไม่นึกว่าเค้าจะมีคนอื่น ต่อให้ฉันเห็นอะไรที่มันผิดปกติเล็ก ๆ น้อย ๆ ฉันก็คงมองผ่านเลยไป ไม่เก็บเอามาคิด)

คนนั้น : เราเองเคยบอกเลิกเค้าไปหลายครั้งเพราะเรารับชีวิตแบบนี้ได้ยาก แต่เค้าเองที่ไม่ยอมปล่อยเราไป จนเราใจอ่อนทุกครั้ง ที่เราโทรหาเธอ เราเพียงอยากให้เธอรู้บ้างว่า ยังมีเราอยู่ตรงนี้อีกคน

ฉัน : อืม ค่ะ

คนนั้น : เราเป็นคนบอกให้เค้าไปบอกเธอเอง เราเคยบอกให้เค้าบอกเธอหลายทีแล้ว จนเราทนไม่ไหว เราเลยโทรหาเธอ เรารู้เรื่องของเธอมาตลอด รู้ทุกอย่างเพราะเค้าบอกเรามาตลอด เค้าไปไหน ทำอะไรกับเธอบ้าง เค้าบอกเราทุกอย่าง

ฉัน : เหรอคะ

คนนั้น : เธอไปหาเค้าที่ต่างจังหวัดกี่ครั้ง ๆ เรารู้หมด ครั้งล่าสุดเราก็รู้ เวลาเค้าโทรหาเธอเราก็อยู่ด้วยทุกครั้ง แล้วเราก็ปล่อยให้เค้าคุยกับเธอตลอด เวลาเธอโทรหาเค้าเราก็อยู่ แล้วเวลาเราไปเที่ยวไหน
ด้วยกัน เค้าก็คอยโทรหาเธอเราก็รู้

ฉัน : อืม ค่ะ เหรอคะ

(สรุปว่าผู้หญิงคนนั้นรู้ทุกเรื่องของฉันค่ะ เพราะเธอคอยย้ำกับฉันแบบนี้แทบจะทุกคำพูดว่าเธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฉันเพราะเค้าบอกเธอหมด)

คนนั้น : วันก่อนเธอขว้างกล้องใส่เค้าใช่มั้ย รู้มั้ยว่ามันพังแล้ว

ฉัน : รู้สิคะ (เอาเถอะ อย่างน้อยก็มีเรื่องนึงล่ะค่ะที่ฉันรู้) แต่กล้องนั้นมันเป็นกล้องของฉัน ฉันจะทำลายทรัพย์สินของฉันมันก็เป็นสิทธิของฉันนี่คะ

คนนั้น : แล้วเมื่อวาน เค้าโทรหาเธอใช่มั้ย ตอนที่เค้าไปทำธุระกับแม่เค้าน่ะ เธอรู้มั้ยว่านั่นน่ะฉันเป็นคนบอกให้เค้าโทรนะ เพราะความจริงเค้าไม่ได้อยากโทรหาเธอหรอก แต่ฉันเป็นห่วงเธอ กลัวเธอคิดสั้น ฉันเลยบอกให้เค้าโทรหาเธอ

ฉัน : อืม อย่างนั้นเหรอคะ ขอบคุณนะคะ

(ขอคั่นเวลานิดนึงนะคะ คุณคงนึกว่าทำไมฉันถึงยังคุยได้แบบนี้อยู่อีก แทบจะทุกประโยคฉันจะลงท้ายดี ๆ พูดจาดี ๆ กับคนนั้น ทำไมไม่กรี๊ด ๆ หรือพูดจากระทบกระเทียบเสียดสีผู้หญิงคนนั้นกลับไปบ้าง ทำไมฉันจะไม่อยากกรี๊ดคะ ทำไมฉันจะไม่อยากด่า ฉันก็คน มีอารมณ์ความรู้สึกเหมือนคนอื่น แต่ฉันคิดว่าทำไปไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาค่ะ ถ้าฉันด่าคนนั้น หรือพูดจาเยาะเย้ยเหมือนที่เธอทำกับฉัน ฉันไม่คิดว่าเธอจะทนนิ่งได้มากเท่าฉัน แล้วฉันก็อาจจะต้องมานั่งฟังถ้อยคำที่เสียดสีรุนแรงจากเธอมากขึ้น ฉันคิดแล้วไม่เอาดีกว่าค่ะ เสียเวลา จุดประสงค์ของฉันคือฉันอยากได้ข้อมูลมาจากเธอให้มากที่สุด ข้อมูลล้วน ๆ ที่มีอารมณ์เกี่ยวข้องให้น้อยที่สุด เพราะถ้าเธอด่าฉัน เธอก็คงจะสรรหาคำพูดที่จะทำให้ฉันเจ็บปวด ซึ่งจะมีความจริงแฝงอยู่มากน้อยฉันก็ไม่รู้ได้ แล้วอีกอย่างถ้าอยากจะด่าให้ไปด่าเค้าค่ะ เรื่องอะไรฉันจะต้องมารับฟังด้วย ฉันใช้ความสงบสยบความเคลื่อนไหวค่ะ ยิ่งฉันนิ่งมากเท่าไร ยิ่งฉันพูดน้อยเท่าไร เธอก็ยิ่งอยากเปิดเผยมากขึ้นเท่านั้น)

คนนั้น : จริง ๆ เค้าก็ไม่อยากบอกเธอหรอก เค้าบอกว่ากลัวเธอรับไม่ได้ เค้าบอกว่าเราเป็นผู้ใหญ่กว่าเธอ (ขอวงเล็บความหมายแฝงของคำพูดนี้ เธออยากจะบอกฉันเหลือเกินว่าฉันน่ะเด็ก ซึ่งไม่ได้หมายถึงอายุ แต่ความคิดฉันอาจจะยังไม่โตมังคะ จริง ๆ แล้วเธอก็อายุมากกว่าฉัน 1 ปีค่ะ) เค้ากลัวว่าบอกเธอไปแล้วเธอจะคิดสั้น แล้วยิ่งเธอไม่สบายอยู่ด้วย เธอไม่สบายใช่มั้ยล่ะ เค้าเลยไม่อยากบอกเธอเพราะเธอก็สุขภาพไม่ดี

ฉัน : คบกันมาตั้ง 5 ปีแล้วไม่ใช่เหรอคะ แต่ฉันเพิ่งไม่สบายได้ปีเดียวเองนะคะ แล้วก่อนหน้านั้นทำไมไม่บอกคะ

คนนั้น : ...

ฉัน : ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันไม่สบาย แล้วก็ไม่ได้ทำงาน ...

คนนั้น : เธอไม่ได้ทำงานเหรอ (แล้วก็เธอก็พึมพำกับตัวเอง) ไหนเค้าบอกว่าเธอทำงานที่บริษัท .... แต่ช่างมันเถอะ เราไม่ได้คุยกับเค้าเรื่องเธอมาหลายเดือนแล้ว เราก็เลยไม่รู้

(ที่ฉันพูดเรื่องที่ฉันไม่ได้ทำงานขึ้นมา ไม่ใช่อะไรหรอกนะคะ เพราะฉันนึกว่าเธอรู้อยู่แล้ว ก็เธอย้ำเสียเหลือเกินว่าเธอรู้ทุกเรื่อง แต่ขอบอกว่าแอบสะใจเล็ก ๆ ตกลงเธอก็ไม่ได้รู้ทุกอย่างนี่นะ)

ฉัน : ช่างมันเถอะค่ะ เค้าคงลืมบอกเธอ แต่ฉันขอบอกว่าฉันไม่ได้เพิ่งไม่ได้ทำงานนะคะ ฉันไม่ได้ทำงานมาเท่าระยะเวลาที่ฉันป่วยนั่นแหละค่ะ คือเป็นปีแล้ว แต่ที่พูดขึ้นมาเนี่ย ฉันนึกว่าเธอรู้แล้ว ฉันเลยจะบอกว่าถึงฉันจะไม่ได้ทำงานฉันก็ไม่ได้เกาะเค้ากิน ฉันมีเงินของฉัน ...

คนนั้น : อ๋อ เรื่องนั้นเรารู้ เพราะเงินเค้าน่ะไม่เคยพอใช้หรอก

(ไม่รู้ว่าเธอคนนั้นจะรู้หรือเปล่า แต่ฉันรู้ค่ะว่าทำไมเงินเค้าไม่เคยพอใช้ เพราะเดือนหนึ่งแค่ค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับรถก็โขอยู่ ผ่อนบ้านก็ไม่น้อย แล้วยังให้แม่อีกเดือนหนึ่ง ๆ ก็ไม่น้อยเหมือนกัน เรื่องเงินนี่ก็อีกเรื่องนึงนะคะ ที่ฉันไม่เคยเอะใจ เพราะว่าฉันเป็นคนถือบัญชีธนาคารของเค้า เป็นคนคอย update book bank และฉันกับเค้าก็ใช้บัตรเครดิตร่วมกัน ฉันเป็นคน list ค่าใช้จ่ายทุกอย่างว่าเค้าใช้อะไรบ้าง ถึงเวลาต้องชำระค่าบัตรเครดิต หรือผ่อนบ้าน ฉันก็เป็นคนเช็คข้อมูล แล้วบอกเค้าทุกเดือนว่าเดือนนี้เค้าใช้อะไรเท่าไร ต้องจ่ายเท่าไร แต่เมื่อมองย้อนกลับไป ค่าใช้จ่ายในบัญชีบัตรเครดิตของเค้าก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีอะไรน่าแปลกใจนะคะ แต่ตอนนั้นฉันมองผ่านเลยไป ตอนที่เห็นอาจจะเอะใจ แต่มันนึกไม่ถึง เลยไม่ได้คาดคั้น ฉันยกตัวอย่าง ในรายการบัตรเครดิต เค้าซื้อของที่โลตัสมากกว่าฉันอีก ทั้ง ๆ ที่ฉันเป็นแม่บ้าน ซื้อของกินของใช้เข้าบ้านบ่อย ตอนที่เห็นตอนนั้น ฉันเคยแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถามเค้า ที่แปลกใจเพราะเค้าบอกฉันเสมอว่าเค้าทานข้าวนอกบ้านตลอด น้อยครั้งมากที่จะทำกับข้าวทานเอง แต่ทำไมซื้อของที่โลตัสเยอะจัง แต่เพราะฉันเห็นเป็นเรื่องส่วนตัวของเค้า ฉันเลยไม่ถามว่าทำไมเค้าซื้อของเยอะผิดปกติ)

Create Date : 08 ธันวาคม 2549

Last Update : 8 ธันวาคม 2549 9:43:45 น.

0 comments

Counter : 414 Pageviews.

ใบบอน

Location :
กรุงเทพ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

เป็นคนชอบอ่านหนังสือ ชอบทำอาหาร และชอบทำขนมแจกเพื่อน ๆ

เคยคิดว่า ถ้าต้องไปติดเกาะ อยากขอหนังสือที่มีอยู่ไปติดเกาะด้วย พร้อมเครื่องครัว แค่นี้ชีวิตก็มีความสุขแล้ว

Friends' blogs

Webmaster - BlogGang

[Add ใบบอน's blog to your web]

Links

Bloggang.com

Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.