BlogGang.com : : ใบบอน - เรื่องของฉัน...เรื่องเล่าเคล้าน้ำตา ตอนที่ 1

Blog ของคนรักการอ่านและการกิน ^^

Group Blog

All Blogs

เรื่องของฉัน...เรื่องเล่าเคล้าน้ำตา ตอนที่ 1

ฉันไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่ฉันต้องถอด login มาเล่าเรื่องของฉันในห้องสวนลุมพินี ฉันเป็นสมาชิกพันทิปมานานแสนนานแล้ว แต่ปกติจะอ่าน ไม่ค่อยได้โพสต์ ตอนแรกตั้งใจจะใช้ login ของฉันนี่แหละโพสต์ข้อความเหล่านี้ แต่มานึกดูอีกที ไม่เอาดีกว่า เกิดปอดขึ้นมาซะอย่างนั้น เพราะฉะนั้นขออนุญาตใช้บัตรผ่านเล่าเรื่องของฉันนะคะ

ฉันกับเค้ารู้จักกัน รักกัน และคบกันมาถึงตอนนี้ก็ 11 ปีแล้ว กว่าจะถึงวันนี้หนทางของเราไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เราผ่านมาทั้งสุขที่สุด ทุกข์ที่สุด เราทั้งคู่ฝ่าฟันอุปสรรคต่าง ๆ มาด้วยกันตลอดระยะเวลา 11 ปี จนเรามีวันนี้วันที่เรากำลังจะแต่งงานกัน วันแต่งงานของเรากำหนดไว้ในอีก 2 เดือนข้างหน้า

แต่ ... ฉันเริ่มไม่แน่ใจ วันนั้นจะมาถึงจริงหรือ???

เหตุแห่งความไม่แน่ใจของฉันเริ่มต้นจากวันจันทร์ที่แล้ว จันทร์ที่ 30 ตุลาคม 2549

ฉันขอเล่าตั้งแต่ต้น

ฉันกับเค้าคบกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เค้าอายุมากกว่าฉัน 1 ปี เพราะฉันเรียนเร็ว พอเข้ามหาวิทยาลัยจึงมีแต่เพื่อนรุ่นพี่ทั้งหมด เค้ามาจีบฉันตั้งแต่ปี 1 ตอนแรกฉันไม่ชอบเค้าหรอก แล้วเค้าก็ไม่เคยพูดว่าเค้าชอบฉัน หรือจะมาจีบฉัน เพียงแต่พอเราได้รู้จักกัน เค้าก็ย้ายตัวเองมาอยู่เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับฉันได้อย่างไรไม่รู้ แล้วตั้งแต่นั้นมาเค้าก็คอยตามติดฉัน เหมือนเป็นเงาตามตัวฉันเลยก็ว่าได้ ฉันไม่รำคาญสักนิด ถึงแม้ตอนนั้นจะไม่รักแต่ฉันเข้าใจ ฉันรู้ว่าเค้าชอบฉัน ถึงแม้เค้าจะไม่เคยพูดเพราะปกติเค้าก็เป็นคนพูดน้อย แต่สิ่งที่เค้าแสดงออก ทำให้ฉันใจอ่อนทีละน้อย แล้วเราก็เริ่มคบกันตอนปี 2

สมัยอยู่มหาวิทยาลัยเรามีความสุขมาก เพราะชีวิตเรายังไม่ต้องรับผิดชอบอะไร มีแต่การเรียน มีเพื่อน มีคนรัก เราเรียนมหาวิทยาลัยแถว ๆ รังสิต เค้าอยู่หอ ส่วนฉันอยู่บ้านแถวลาดพร้าว ระยะทางก็ไกลโขอยู่ ฉันไปกลับทุกวันเพราะที่บ้านเป็นห่วง เป็นผู้หญิงไม่ให้อยู่หอ ตลอดระยะเวลาตั้งแต่ปี 1 ถึงปี 4 เค้าจะนั่งรถเมล์มาส่งฉันที่ลาดพร้าวทุกวัน แล้วพอส่งฉันเสร็จเค้าก็จะนั่งรถเมล์กลับหอที่รังสิต ทำแบบนี้สม่ำเสมอจนเราเรียนจบ

เมื่อก่อนที่บ้านฉันไม่ชอบเค้า แต่ก็ไม่ได้ห้ามให้คบกัน เพียงแต่ที่บ้านฉันเสียดายที่ฉันเหมือนปิดโอกาสตัวเอง คบคนเพียงคนเดียวตั้งแต่ยังเด็ก แต่เราทั้งคู่ก็ฟันฝ่าอุปสรรคนี้มาด้วยกัน จนที่บ้านฉันเริ่มยอมรับเค้าหลังจากที่เราเรียนจบ เพราะเค้าดีกับฉันเสมอต้นเสมอปลาย เค้าไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ไม่สูบบุหรี่ ไม่เล่นการพนัน และไม่เจ้าชู้

หลังจากเรียนจบฉันก็ได้งานทำในกรุงเทพฯ เค้าก็ทำงานในกรุงเทพฯ ผ่านไปประมาณครึ่งปี เค้าจึงได้งานทำที่ต่างจังหวัดแถบภาคตะวันออก ส่วนฉันก็ได้งานใหม่พอดี แต่ยังอยู่ในกรุงเทพฯ เหมือนเดิม แล้วความรักทางไกลของเราก็เริ่มต้นตั้งแต่นั้นมา

แต่ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ห่างไกลกัน แต่ใจเรายังอยู่ใกล้กันเสมอ เค้าจะขับรถกลับกรุงเทพฯทุกเย็นวันศุกร์ และจะขับรถกลับไปทำงานทุกเช้าวันจันทร์ เป็นอย่างนี้เรื่อยมาตั้งแต่ตอนนั้น จนถึงตอนนี้ เค้าก็ยังทำงานที่เดิมถึงตอนนี้ก็เกือบ 7 ปีแล้ว

ทุกวันศุกร์เค้าจะขับรถเข้ากรุงเทพฯ ไปรับฉันที่ที่ทำงานไปทานมื้อเย็นด้วยกัน แล้วก็จะพาฉันมาส่งบ้าน จากนั้นจึงขับรถกลับบ้านตัวเอง วันเสาร์ และ อาทิตย์เค้าก็จะมารับฉันออกไปข้างนอก ทำกิจกรรมร่วมกัน ทานข้าว ดูหนัง ที่บ้านฉันไม่เคยว่า เพราะเรามีโอกาสเจอกันแค่อาทิตย์ละไม่กี่ชั่วโมง

เมื่อเราคบกันนาน ๆ ที่บ้านฉันจะถามเป็นระยะ ๆ ว่าเมื่อไรเราจะแต่งงานกันซะที เพราะฉันเป็นผู้หญิง ที่บ้านเป็นห่วง คบกันมานานแล้ว แต่ตอนนั้นเรายังไม่พร้อม เรายังไม่มีบ้าน ยังไม่มีหลักประกันที่มั่นคงอะไรเลย เค้าเองก็ยังทำงานต่างจังหวัด ถ้าแต่งงานแล้วฉันต้องมาอยู่บ้านคนเดียว ที่บ้านฉันก็คงไม่สบายใจอยู่ดี

แต่เรา 2 คนเหมือนรู้อยู่เสมอว่า สักวันหนึ่งเราจะแต่งงานกัน เราจะมีอนาคตร่วมกัน เมื่อไรก็ตามที่ฉันมองเข้าไปในอนาคตของฉัน ฉันเห็นฉันและเค้าและลูกของเรา แล้วเราก็จะแก่เฒ่าไปด้วยกัน

ถึงวันหนึ่งเราคิดว่าเราเริ่มพร้อมในระดับหนึ่ง สิ่งแรกที่คิดว่าต้องมีก่อนคือ บ้าน ก่อนที่เราจะแต่งงาน เราควรจะซื้อบ้านก่อน เพราะเหตุนี้ เมื่อประมาณเกือบ 3 ปีที่แล้ว เรา 2 คนเริ่มมองหาบ้านในฝันของเรา ตระเวนดูบ้านทุกสัปดาห์ หาข้อมูลมากมาย

ช่วงนั้นฉันมีความสุขมาก เพราะฉันเริ่มเห็นอนาคตที่เป็นรูปเป็นร่าง ไม่ใช่แค่อนาคตที่เลือนลางอย่างแต่ก่อน แล้วสุดท้ายเราก็ซื้อบ้าน ถึงจะไม่ใช่บ้านเดี่ยวสวยหรู มีบริเวณมากมาย ถึงจะเป็นทาวเฮาส์หลังไม่ใหญ่มาก แต่นี่ก็คือบ้านของเรา ทาวเฮ้าส์พื้นที่ใช้สอย 200 ตร.ม. เท่านี้ก็เพียงพอกับครอบครัวในอนาคตของเรา นี่แหละบ้านในฝันของฉัน

ที่เราซื้อบ้านหลังนี้ได้เพราะพ่อแม่ฉัน และพ่อแม่เค้าช่วยออกค่าใช้จ่ายส่วนหนึ่งให้เป็นค่าดาวน์บ้าน แต่ทางบ้านฉันมีกำลังเยอะกว่าเลยออกค่าใช้จ่ายตรงนี้มากกว่า แล้วที่เหลือเราก็ยื่นกู้ร่วมกัน เพราะฉะนั้นบ้านหลังนี้เป็นชื่อเรา 2 คนตั้งแต่ต้น เวลาผ่อนบ้านเราก็ช่วยกันผ่อน เค้าเป็นคนออกเงินส่วนใหญ่ จริง ๆ เค้าจะออกทั้งหมดก็ได้เพราะเค้ารายได้ดีกว่าฉัน แต่ฉันไม่อยากเอาเปรียบฉันอาจจะช่วยได้ไม่เยอะ แต่บ้านนี้เป็นของเรา 2 คน เราก็ควรจะช่วยกันผ่อน

ฉันลืมเล่าไป จริง ๆ แล้วฉันเป็นเด็กต่างจังหวัด แต่มาอยู่กรุงเทพฯตั้งแต่เล็ก พ่อกับแม่อยู่ต่างจังหวัด ไม่มีบ้านในกรุงเทพฯ ฉันจึงต้องอยู่กับคุณน้ามาตลอด แต่คุณน้าเลี้ยงฉันเหมือนลูกคนหนึ่ง ฉันไม่เคยอึดอัด หรือรู้สึกว่าเป็นเพียงผู้อาศัย ฉันอยู่กับคุณน้ามาตลอดระยะเวลา 17 ปี แต่เมื่อตอนนี้ฉันมีบ้านเป็นของตัวเองแล้ว หลังจากที่เราซื้อบ้าน ฉันจึงย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ก่อนคนเดียว และเพราะว่าฉันซื้อบ้านตัวอย่าง ฉันจึงย้ายมาอยู่ได้เลยไม่ต้องรอตกแต่ง ถึงตอนนี้ฉันอยู่บ้านหลังนี้มา 2 ปีแล้ว แต่ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกค่ะ แม่ให้น้องชายมาอยู่เป็นเพื่อน บอกว่าผู้หญิงอยู่คนเดียวไม่ดี

ตลอดเวลาก่อนหน้าที่เราจะซื้อบ้าน ครอบครัวฉันเป็นห่วง กลัวเค้าจะทิ้งฉันไป เพราะรักทางไกลมันไม่แน่นอน ถึงขนาดว่าถ้าเราไม่แต่งงานกันซะที ก็ให้ฉันไปจดทะเบียนสมรสกับเค้าไว้ อย่างน้อยจะได้มีพันธะผูกพันกัน แต่ฉันบอกว่า มันก็แค่กระดาษแผ่นเดียว ถ้าจะทิ้งกันจริง ทะเบียนสมรสก็ไม่ได้ช่วยอะไร

หลังจากที่เราซื้อบ้านแล้ว ที่บ้านฉันอาจจะสบายใจขึ้นว่า ถ้าซื้อบ้านด้วยแล้ว มันก็น่าจะแน่นอน จึงซา ๆ เรื่องถามเกี่ยวกับการแต่งงานไปบ้าง แต่เป็นฉันเองที่ถามเค้าว่า ตอนนี้เรามีบ้านแล้ว เมื่อไรเราจึงจะแต่งงานกัน สิ่งที่ฉันรู้ต่อมาคือ เนื่องจากเค้าเป็นลูกชายคนเล็ก และเป็นลูกชายคนเดียว เหมือนกับว่าแม่เค้าอาจจะยังหวงลูกชาย เลยยังไม่อยากให้แต่ง ฉันก็เข้าใจเพราะแม่เค้าอายุมากแล้ว แล้วเราทั้งคู่เป็นคนจีน ส่วนใหญ่หวงลูกชายไม่ใช่เรื่องแปลก เวลาที่บ้านฉันถาม ฉันก็บอกเหตุผลนี้ไป

หลังจากที่เราซื้อบ้าน กิจวัติประจำสัปดาห์ของเราก็เปลี่ยนไปนิดหน่อย เพราะจากเดิมเค้ามารับฉัน ส-อา แล้วกลับบ้านเค้า ก็เป็นว่า วันศุกร์เค้ากลับมากรุงเทพฯ จะมาทานข้าวกับฉัน และอยู่กับฉันจนถึงประมาณ 4-5 ทุ่ม แล้วจึงกลับบ้านเค้า แล้ววันเสาร์จะมาหาฉัน และค้างทุกคืนวันเสาร์ แล้วจึงกลับบ้านเค้าอีกทีค่ำ ๆ วันอาทิตย์ หรือบางสัปดาห์เค้าก็มาค้างที่บ้านตั้งแต่คืน ศ-ส-อา แล้วขับรถกลับไปทำงานเช้าวันจันทร์เลย โดยไม่กลับบ้านเค้า การที่เค้ามาค้างที่บ้าน ผู้ใหญ่ทั้งทางบ้านฉันกับทางบ้านเค้าไม่มีใครว่าอะไร เห็นเป็นเรื่องปกติ เพราะเรา 2 คนก็ใช้ชีวิตคล้าย ๆ กับเป็นสามี-ภรรยากันกลาย ๆ เพียงแต่ได้เจอกันเฉพาะสุดสัปดาห์เท่านั้น

จริง ๆ แล้วตลอดมา คนที่รู้ว่าเราใช้ชีวิตห่างไกลกัน โดยเฉพาะญาติ ๆ ฉัน เคยเตือนฉันหลายครั้งว่า น่าจะไปจดทะเบียนสมรสกันไว้ก่อน หรือไม่ก็ทำไมฉันไม่ย้ายไปอยู่กับเค้าที่ต่างจังหวัดไปเลย อยู่ไกลกันแบบนี้มันน่าเป็นห่วง ตลอดเวลานั้นฉันตอบไปว่าไม่มีอะไรน่าห่วงเพราะฉันไว้ใจ ฉันไม่อยากไปอยู่แบบนั้นเพราะเหมือนฉันไปคุมเค้า มันจะทำให้อึดอัดกันทั้ง 2 ฝ่าย อีกอย่างเราก็ซื้อบ้านที่กรุงเทพฯ แล้ว ถ้าฉันไปอยู่กับเค้าที่โน่นแล้วบ้านนี้ใครจะอยู่

แล้วฉันก็ล้มป่วย ครั้งแรก ถ้าจำไม่ผิด ประมาณเดือน มิถุนายน 48 วันหนึ่งฉันตื่นขึ้นมา พร้อมกับความจำเสื่อม แต่แปลกที่ฉันไม่ได้ลืมทั้งหมด ฉันเพียงแต่จำไม่ได้ ย้อนกลับไปประมาณ 5 ปี คือตอนที่เค้าได้งานที่ต่างจังหวัดใหม่ ๆ ส่วนฉันยังไม่ได้ทำงานที่ปัจจุบัน พอเค้ารู้เรื่อง เค้ารีบลางานแล้วขับรถมาหาฉันที่กรุงเทพฯ ในเช้าวันนั้น ไปเช็คสมองแล้วหมอบอกปกติค่ะ

หลังจากความจำเสื่อมฉันก็ยังไปทำงานทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักใคร เพราะฉันจำใครไม่ได้ แต่เพื่อน ๆ ฉันทุกคนให้กำลังใจ คอยสอน คอยบอก จนฉันหายกลัวคนแปลกหน้า เพราะทุกคนกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉันหมดในตอนนั้น ทั้ง ๆ ที่ทำงานด้วยกันมาตั้ง 5 ปีแล้ว หลังจากเรื่องนี้ผ่านไป ฉันกลับมาจำได้เหมือนเดิมโดยที่ก็ยังไม่รู้สาเหตุว่าเกิดอะไรขึ้น ที่บ้านฉันก็เป็นห่วงอีก เพราะฉันเคยไม่สบายขนาดนี้กลัวเค้าจะทิ้งฉันไป ฉันบอกว่าเค้าเป็นคนแรกที่รีบมาหาฉัน ขับรถมาจากต่างจังหวัด เพื่อมาดูแลฉัน เค้าไม่ทิ้งฉันไปหรอก อย่าห่วงเลย และเค้าก็ไม่ทิ้งฉันจริง ๆ เค้าคอยดูแลฉัน เอาใจใส่ฉันมากขึ้น แต่ความรักของเราก็ยังคงเป็นรักทางไกลเหมือนเดิม

ตลอดเวลาหลังจากที่เราซื้อบ้าน เค้าก็จริงจังกับการหางานในกรุงเทพฯ มากขึ้น แต่งานใหม่ก็ไม่ใช่หาได้ง่าย ๆ เค้ายังอายุน้อย แต่การงานก้าวหน้าไปมาก และอยู่ต่างจังหวัดรายได้ดี ทำให้หางานใหม่ไม่ง่ายนัก เพราะเราทั้งคู่ก็คิดกันว่า ถ้าจะได้งานใหม่ ก็ควรจะได้เงินเดือนเพิ่มขึ้นจากเดิม ตลอดเวลาฉันรู้ว่าเค้ามาสัมภาษณ์งานเป็นระยะ ๆ ฉันเห็นความตั้งใจจริงของเค้าที่จะกลับมาทำงานกรุงเทพฯ เพราะเรารู้ว่าอีกไม่นานแล้ว เราต้องแต่งงานถึงแม้จะไม่เคยคุยเรื่องนี้จริงจัง

แล้วฉันก็ป่วยอีกแล้ว ฉันไม่สบายเป็นไทรอยด์เป็นพิษค่อนข้างรุนแรง กว่าฉันจะรู้ตัวฉันก็เป็นเยอะแล้ว จนฉันไปทำงานไม่ไหว ที่บ้านฉันเป็นห่วงมาก ฉันจึงลาออกจากงานเพื่อมารักษาตัวอยู่บ้าน เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเดือนกันยายน 48 ถึงตอนนี้ที่บ้านฉันก็เป็นห่วงอีก เพราะฉันไม่สบายมาก กลัวว่าเค้าจะทิ้งฉันไป และบอกฉันว่าไม่ให้บอกที่บ้านเค้าว่าฉันไม่สบาย เพราะกลัวที่บ้านเค้าจะรังเกียจ ซึ่งตลอดเวลาเค้าก็ไม่เคยบอกที่บ้านเค้าทั้งเรื่องที่ฉันไม่สบายและเรื่องที่ฉันไม่ได้ทำงาน แต่ถึงฉันไม่ได้ทำงาน ฉันก็ไม่ได้เกาะเค้ากิน ไม่รู้ฉันใช้คำน่าเกลียดไปหรือเปล่า แม่ฉันให้เงินฉันใช้เดือนหนึ่งก็ไม่น้อย และฉันไม่ใช่คนฟุ่มเฟือยอยู่แล้ว เงินจำนวนนี้ฉันยังเอามาช่วยผ่อนบ้านในจำนวนเท่าเดิม รวมถึงค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมดฉันก็เป็นคนออกเหมือนเดิม เพราะฉันเห็นว่าฉันเป็นคนที่อยู่บ้านนี้ประจำ และเค้าก็ออกเงินผ่อนบ้านเยอะแล้ว

ที่บ้านฉันยังคงห่วงฉันตลอดมา ทั้งห่วงเรื่องสุขภาพของฉัน และห่วงกลัวเค้าจะทิ้งฉัน แต่จริง ๆ แล้วสุขภาพฉันดีวันดีคืน ส่วนเรื่องเค้าจะทิ้งฉันหรือไม่นั้น ฉันบอกกับที่บ้านฉันว่าเรา 2 คน คบกันมานานขนาดนี้ ถ้าเค้าจะทิ้งฉันไป เพราะฉันล้มป่วย ก็ให้เค้าทิ้งฉันไปเถอะตั้งแต่ตอนนี้ จะได้เห็นธาตุแท้กันไปเลย ดีกว่าไปทิ้งฉันตอนที่เราแต่งงานกันไปแล้ว คนเรารักกันต้องร่วมทุกข์ด้วย ไม่ใช่ร่วมสุขอย่างเดียว ถ้าเค้าจะทิ้งฉันตอนที่ฉันทุกข์ ฉันก็ยินดี จะได้รู้กันไปเลยว่าคนคนนี้เป็นอย่างไร ฉันจะไม่เสียใจเลย แต่เค้าก็ไม่ทิ้งฉัน

ก่อนหน้านี้ฉันอยู่กับน้องชายมาตลอด แต่น้องชายฉันไปเรียนต่อต่างประเทศตั้งแต่ปลายเดือนเมษายน ตั้งแต่นั้นฉันก็อยู่บ้านคนเดียวอย่างแท้จริง ตอนแรกที่บ้านเป็นห่วงว่าฉันจะอยู่คนเดียวได้มั้ย เพราะในความเป็นจริง ตลอดมาฉันไม่เคยอยู่ที่ไหนคนเดียวเลย ก่อนนี้ก็อยู่กับญาติ พอซื้อบ้านก็มีน้องมาอยู่ด้วย ฉันยืนยันว่าฉันอยู่ได้ ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว อายุ 28 ปีก็ไม่ใช่น้อย แล้วฉันซื้อบ้านในหมู่บ้านก็ค่อนข้างปลอดภัยในระดับหนึ่ง แล้วถึงฉันจะไม่สบาย แต่ตอนนี้ก็รักษาตัวมาหลายเดือนแล้ว ดีขึ้นเยอะแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าห่วงฉันเลย

ถึงตอนนี้ฉันไม่สบายมา 1 ปีเต็ม ๆ และไม่ได้ทำงานมา 1 ปีเต็ม ๆ เหมือนกัน แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันหายป่วยแล้วคุณหมอเพิ่งยืนยันว่าฉันปกติดีแล้วเมื่อ 2 สัปดาห์ที่ผ่านมานี่เอง ระหว่าง 1 ปีที่ผ่านมาฉันไม่ได้อยู่เฉย ๆ ฉันคิดวางแผนไว้ว่าต่อไปฉันจะทำอะไรดี เพราะฉันไม่อยากกลับไปทำงานออฟฟิศนั่งโต๊ะอีกแล้ว คิดเผื่อไว้ว่า ถ้าแต่งงานแล้วอยากจะทำกิจการส่วนตัว อะไรสักอย่างไม่ต้องใหญ่โตมากก็ได้ เพราะจุดประสงค์หลักของฉันคือ ทำงานอะไรก็ได้ที่ฉันสามารถเลี้ยงลูกเองได้ ใช่ค่ะ ฉันคิดไว้แล้วด้วยว่า หลังแต่งงานฉันวางแผนจะมีลูกไม่เกินในปีที่ 2 เพราะฉันรู้ว่าแม่เค้าอยากอุ้มหลาน

เรื่องของเราทุกคนรอบข้างเรารู้ ทั้งเพื่อนเรา เพื่อนฉัน ทั้ง 2 ครอบครัว มีแต่คนคอยถามเราทั้ง 2 คนเป็นระยะ ๆ ว่าเมื่อไรเราจะแต่งงานกันซะที เหมือนกับที่เรารู้ว่าสักวันเราจะแต่งงานกัน ไม่ใช่มีเพียงเรา 2 คนที่รอคอยวันแต่งงานของเรา แต่เป็นวันที่ทุก ๆ คนรอคอย

แล้วก็ถึงวันที่เรารู้กันจริง ๆ แล้วว่า ถึงเวลาต้องแต่งงานแล้ว เพราะว่าเราทั้งคู่เป็นคนเชื้อสายจีน ผู้ใหญ่ทั้ง 2 ฝ่ายค่อนข้างถือฤกษ์ยามพอสมควร เพราะว่าปีหน้าจะเป็นปีที่ชงกับปีเกิดของเค้า และปีถัดไปจะเป็นปีชงกับปีเกิดของฉัน เพราะฉะนั้นถ้าเราไม่แต่งงานกันก่อนตรุษจีนปีหน้า เราก็ต้องรอไปอีก 2 ปีจึงจะแต่งงานกันได้ มันนานเกินไป เพราะเราก็คบกันมานานมากแล้ว เค้าจึงให้พ่อกับแม่เค้ามาสู่ขอฉันในเดือน มิถุนายน ที่ผ่านมา และเราได้ฤกษ์แต่งงาน มกราคม 50

ฉันกับเค้าวางแผนอนาคตของเราหลังแต่งงานไว้ วาดฝันไว้มากมาย ฉันวางแผนจะทำกิจการส่วนตัว ส่วนเค้าก็ทำงานประจำไป เราเคยคุยกันว่าเราคงไม่ทำงานกินเงินเดือนไปตลอดชีวิต ในเมื่อเค้ามีหน้าที่การงานมั่นคง ฉันก็อยากจะทำงานอิสระ เพื่อที่จะเลี้ยงลูกเองได้ ฉันไม่ได้เพียงแต่คิดและฝันเท่านั้น ฉันปฏิบัติด้วย ฉันหาข้อมูล และคุยรายละเอียดเรื่องการทำธุรกิจไว้แล้ว แต่ตั้งใจไว้ว่าจะเริ่มทำหลังแต่งงาน เพราะช่วงนี้เป็นช่วงเวลาของการวางแผนแต่งงานของเรา ฉันไม่อยากทำอะไรซ้ำซ้อน เกรงว่าจะทำไม่ได้เต็มที่ทุกอย่าง

ก่อนนั้นฉันอยู่บ้านแบบชีวิตน่าเบื่อไปวัน ๆ เพราะฉันไม่ได้ทำงาน แต่ตั้งแต่เป็นที่แน่นอนแล้วว่าเรากำลังจะแต่งงาน ฉันมีความสุขมาก ทุกวันหมดไปกับการคิดถึงเรื่องการแต่งงาน และวางแผนการแต่งงานของฉัน ถึงฉันจะอยู่คนเดียวฉันก็มีความสุขเพราะฉันไม่ได้อยู่บ้านเฉย ๆ อีกแล้ว ฉันหาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับการแต่งงาน เรียกว่าแทบจะจัดการอะไรคนเดียวหมด ส่วนเค้าก็แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันแอบน้อยใจเล็กน้อยว่าทำไมเค้าทำเหมือนไม่ค่อยสนใจงานแต่งงานของเรา แต่ฉันก็พอเข้าใจ เพราะคู่อื่น ๆ ก็ไม่ต่างกันเท่าไร ส่วนใหญ่ผู้หญิงจะเป็นคนจัดการเป็นส่วนใหญ่อยู่แล้ว

เพราะฉันกำลังจะแต่งงาน ฉันจึงเข้าไปหาข้อมูลเกี่ยวกับการแต่งงานใน website ที่เป็น wedding community ซึ่งทำให้ฉันได้รู้จักเพื่อน ๆ ว่าที่เจ้าสาวที่กำลังจะแต่งงานเหมือนฉัน ฉันได้พบเพื่อนแท้มากมายจากที่นี่ ฉันดีใจที่ฉันมีเพื่อนให้ฉันได้คุย ได้ปรึกษาเรื่องเดียวกัน ฉันไม่เหงาแล้ว ฉันมีความสุขมาก ๆ เพราะฉันเฝ้ารอวันนั้น วันแต่งงานของฉันมานานแสนนานแล้ว

แต่แล้ววันที่ฉันเริ่มไม่แน่ใจ สิ่งที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเกิด มันก็เกิดขึ้น

Create Date : 20 พฤศจิกายน 2549

Last Update : 8 ธันวาคม 2549 9:32:55 น.

6 comments

Counter : 542 Pageviews.

ตามอ่านเรื่อง คุณมานาน แล้วเพิ่งว่าที่จริงคือคุณ ใบบอน เสียใจด้วยนะคะ

เป็นกำลังใจให้คะ

โดย: แห้วหวาน IP: 125.25.139.34 วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:11:43:18 น.

สวัสดีค่ะ คุณใบบอน(ทราบจากคุณแห้วหวาน) ค่ะ

ป้านพเพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องราวของคุณ ตามมาจากความคิดเห็นที่ 23 ในลิงค์ //www.manager.co.th/lady/viewnews.aspx?NewsID=9500000017660 นี้นะคะ

แต่ก็ยังไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นค่ะ ตามที่คุณทิ้งท้ายไว้ว่า..."แต่แล้ววันที่ฉันเริ่มไม่แน่ใจ สิ่งที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเกิด มันก็เกิดขึ้น"

ป้านพจะตามไปอ่านได้จากที่ไหนคะ

ขอบคุณค่ะ

โดย: ป้านพ IP: 58.9.41.237 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:10:03:30 น.

สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะ ใบบอนไมได้เข้า blog มาหลายวันเลยตอบช้าหน่อยค่ะ

สามารถอ่านต่อได้ในหัวข้อที่ 2 เลยค่ะ ทางซ้ายมือตรง All Blogs นะคะ มี drop down เลื่อนลงมาเลือก ตอนที่ต้องการอ่านได้เลยค่ะ

โดย: ใบบอน

วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:11:54:29 น.

กำ...หลงเข้ามาอ่านจนจบเลยอ่ะ
ไม่รู้จะพูดอะไรดี ถ้าเป็นไปตามที่เล่ามาโดยไมมีการแต่งเติม ผมก็ว่าไม่มีอะไรแนะนำหล่ะ...พี่สุดยอดอยู่แล้วอ่ะในเรื่องความคิดความอ่าน ...อ้อ FW Mail นี้น่าจะเหมาะกับพี่นะ ...รอรับ ๆ

โดย: -_-" IP: 124.120.174.228 วันที่: 23 มีนาคม 2550 เวลา:21:21:02 น.

การตัดสินใจบางอย่างย่อมดีที่สุดในบางสถานการณ์ เราเลือกแล้วและเชื่อว่า ... มันคือหนทางที่ดีที่สุดสำหรับคนบางคน มันไม่ง่ายที่จะผ่านไป ... แต่วันหนึ่งก็จะผ่านไปได้ ^- ^ เพียงสู้กับหนทางของตน ..^-^ * - *

โดย: แอม ^- ^ IP: 202.5.87.145 วันที่: 16 กรกฎาคม 2550 เวลา:20:21:00 น.

เรื่องราวของเรามีหลายส่วนที่เหมือนกันคะ

แต่มัซซี่ไม่เข้มแข็งเท่าคุณใบบอนเลย ให้อภัยเค้าหลายหน เราก็เลยเจ็บซ้ำซาก แต่ครั้งนี้เราตัดสินใจแล้ว พอดีกับว่าได้มาอ่านเรื่องของคุณโดยบังเอิญอีก ยิ่งทำให้เรามั่นใจมากขึ้น

ขอบคุณ สำหรับเรื่องราว พร้อมความเข้มแข็งแบบนี้

โดย: มัซซี่ IP: 125.25.207.242 วันที่: 2 ตุลาคม 2551 เวลา:0:02:44 น.

ใบบอน

Location :
กรุงเทพ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

เป็นคนชอบอ่านหนังสือ ชอบทำอาหาร และชอบทำขนมแจกเพื่อน ๆ

เคยคิดว่า ถ้าต้องไปติดเกาะ อยากขอหนังสือที่มีอยู่ไปติดเกาะด้วย พร้อมเครื่องครัว แค่นี้ชีวิตก็มีความสุขแล้ว

Friends' blogs

Webmaster - BlogGang

[Add ใบบอน's blog to your web]

Links

Bloggang.com