Bloggang.com : viosmania : ตอนที่ 3 มิสเตอร์ไข่ตุ๋น...ท้าล้มยักษ์....

ตอนที่ 3 มิสเตอร์ไข่ตุ๋น...ท้าล้มยักษ์....

ช่วงชีวิตในวัยเด็กของไข่ตุ๋นนั้น มีเหตุการณ์สำคัญอยู่สองเหตุการณ์ที่ทำให้กลายเป็นปมภายในใจของเค้ามาจนกระทั่งโตเป็นหนุ่ม เหตุการณ์แรกผมได้เล่าไปแล้วในตอนที่หนึ่ง เกี่ยวกับการกลัวความสูง ส่วนอีกเหตุการณ์ซึ่งน่าจะสลักสำคัญกว่าเหตุการณ์แรกด้วยซ้ำ คือเรื่องที่ผมจะเล่าใหัฟังในตอนนี้กันครับ...

กิจการของน้องสาวผมก่อนที่ได้ย้ายมาทำเลในปัจจุบัน ร้านยังอยู่ในตรอกเล็กๆ ตัวร้านกว้างเพียง 4 เมตรด้านหน้าร้านทำกระจกกั้นไว้ นัยว่าเพื่อกันฝุ่น ฝนและเแมลงเล่นไฟต่างๆ ในช่วงกลางคืน และเพื่อความสวยงาม และที่สำคัญเอาไว้ป้องกันไข่ตุ๋น ซึ่งกำลังซนอาจวิ่งปรู๊ดปร๊าดออกไปยังถนนหน้าร้านที่ห่างไปไม่ถึงเมตรได้

ความที่ไข่ตุ๋นนั้นถูกประคบประหงมกันอย่างดีตั้งแต่เด็กๆ จึงไม่มีโอกาสได้ไปวิ่งซนกับสุนัขตัวอื่นๆ และเจอโลกกว้าง ว่ามันมีอะไรแปลกประหลาดไปกว่าที่พบเจอนอกเหนือจากคนที่เลี้ยงดูและคนใกล้ชิดในบ้าน....ดังนั้นการได้เจอสิ่งมีชีวิตที่แปลกตา อาจทำให้ไข่ตุ่นประหลาดใจ ดีใจ.....และแม้กระทั่งตกใจ ยกตัวอย่างเช่น หลายครั้งที่ลูกค้าที่มาติดต่องานได้นำสุนัขเลี้ยงของตนเข้ามาบริเวณร้าน ไข่ตุ๋นจะแสดงอาการลุกลี้ลุกลน พุ่งไปหาพร้อมทั้งเห่าตวาดอย่างแรงใส่สุนัขพวกนั้นจนมันหงอไป บางตัวก็ยืนมองด้วยความมึนงง ทั้งที่สุนัขเหล่านี้ตัวใหญ่กว่าไข่ตุ๋นมาก ไข่ตุ๋นแสดงให้เห็นว่าตนเองนั้นไม่เคยกลัวเรื่องขนาดเลย โดยโถมออกไปทั้งตัวโดยไม่มีท่าทีลังเลใจเลยแม้แต่นิดเดียว.. มันน่าตลกเหมือนกันนะครับ ที่เราได้เห็นสุนัขตัวเล็กนิดเดียว แต่เห่าอย่างเอาเป็นเอาตายใส่สุนัขตัวใหญ่ๆ จนสุนัขเหล่านั้นคงจะตกใจว่า ไอ้ตัวเล็กมันจะอะไรกันเนี่ย..จะมาไม้ไหน...ที่น่าแปลกตรงที่ว่าไข่ตุ๋นเห่าใส่เค้า แต่หางกับกระดิก ดิ๊กๆ เหมือนกับกำลังสับสนในใจว่าจะเอาไงดี จะไล่เค้าหรือว่าอยากเป็นมิตรกับเค้ากันดีแน่...

มีอยู่วันหนึ่งก็เกิดเหตุการณ์ที่ไข่ตุ๋นต้องจดจำมาจนถึงทุกวันนี้..เพราะความกล้าและบ้าบิ่นของไข่ตุ๋นนั่นเอง ปกติเรามักจะเห็นควาญช้างพาช้างมาเดินตามถนนเพื่อรับบริจาคเงิน โดยแลกกับการป้อนกล้วย อ้อย หรือแตงกวาให้ช้าง เป็นการหาเลี้ยงชีพทั้งคนและช้างให้อยู่รอดหลังหมดฤดูงาน คนเหล่านี้ส่วนใหญ่จะเดินทางมาจากจังหวัดสุรินทร์ถิ่นกำเนิดช้าง ภาพเหล่านี้ระยะหลังเราได้เห็นจนแทบชินตา ไม่ว่าในกรุงเทพฯ เอง หรือตามต่างจังหวัดในเมืองใหญ่ๆ

และวันนั้นครวญช้างก็พาช้างตัวใหญ่เดินตามฟุตบาท และแวะตามร้านต่างๆ เพื่อเสนอขายกล้วยในราคาหวีละ 20 บาทให้ช้างได้กินเป็นอาหาร เมื่อผู้สนใจ ซื้อเสร็จครวญช้างจะสั่งให้ช้างก้มลงทำงวงชูขึ้นพร้อมส่งเสียง "แปร๊ดๆๆๆ" ดังๆ นัยว่าเป็นการแสดงความขอบคุณ ที่ท่านอุดหนุน... แต่เสียง "แปร๊ดๆๆ" นั้นหากแต่ในความคิดของช้างอาจจะส่งเสียงเพียงน้อยนิด แต่มันดังขนาดที่คนละแวกนั้นต้องหันมาดูกัน...บางคนก็อดจะกลัวๆ ไม่ได้...ครวญช้างพาช้างเดินเรื่อยมาถึงหน้าร้านน้องสาวครับ....ทันทีที่ช้างปรากฏตัวเบื้องหน้าร้าน แม้กระจกหน้าร้านจะกั้นไว้...แต่น้องสาวก็ทราบว่าเค้าจะมาเสนอขายกล้วยให้ช้างกันละ.........เสียงแปร๊ดๆๆ ของมันแผดเสียงดังก้องร้านไปหมด

น้องสาวรีบหันขวับไปมองไข่ตุ๋นทันที ..............แต่มันหายไปแล้วครับ.........ไข่ตุ๋นหาย ....ไข่ตุ๋นหายไปไหน........แต่เสียงเห่ายังดังอยู่ในมุมลึกของร้าน..........ใช่ครับ มันไปหลบอยู่ใต้โต๊ะทำงานด้านใน แต่ยังเห่าไม่ได้ศัพท์เช่นเคย.....หลังจากช้างได้ผ่านไปแล้ว...น้องสาวได้เดินไปตามไข่ตุ๋น ปรากฏว่า ไข่ตุ๋นนอนหมอบ..เนื้อตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า....และฉี่แตกครับ...ปัทโธ่.. ไข่ตุ๋น กลัวซะขนาดนั้นเชียว อาการสั่น ตาเบิกโพลง บ่งบอกถึงความกลัวอย่างถึงที่สุด

ไม่แปลกอะไร ...ตั้งแต่เกิดมาไข่ตุ๋นไม่เคยเจอสัตว์อะไรที่ตัวหญ่ายขนาดนี้มาก่อน....ถือเป็นประสบการณ์ที่เลวร้าย และเป็นปมในใจของไข่ตุ๋นมาตลอด...........

เชื่อมั้ยครับนับแต่นั้นเป็นต้นมา....เวลามีลูกค้า หรือใครก็ตามที่ตัวอ้วนกลม..ท้วมๆ ใหญ่ๆ เดินเข้าร้าน.......ไข่ตุ๋นจะเห่าแบบ crazy ๆ จนเราต้องทำเหล็กกั้นบริเวณไว้ ไม่งั้นไข่ตุ๋นอาจวิ่งไปกัดลูกค้ารายนั้นก็เป็นได้ เดิมทีนิสัยของสุนัขพันธ์ลาซาแอปโซ่นี้ จะไม่ชอบคนแปลกหน้าอยู่แล้ว ยิ่งได้ผ่านประสบการณ์แบบนี้ยิ่งทำให้ดุไปใหญ่ ....

นับแต่นั้นมาไข่ตุ๋นได้กลายเป็นดัชนีวัดความอ้วนของเราไปในตัว...ถ้าใครก็ตามโดนไข่ตุ๋นเห่าใส่อย่างเอาเป็นเอาตายแล้วล่ะก็....นั่นเป็นไปได้ว่า ...คุณอาจจะอ้วนก็เป็นได้.........เพราะมาตรวัดความอ้วนของไข่ตุ๋นกำลังเตือนเราอยู่...............