ไปไหนมา (3)

เช็คอินแล้วก็ออกมาเดินเล่น เพราะเพิ่งจะหกโมงเอง ยังไม่ได้เวลางาน ไปเดินดูของหน่อย แถวโรงแรมมีร้านเยอะดี เผื่อจะได้ที่ติดผมสีดำเข้าชุดติดไปงานพอไม่ให้ชุดเรียบ ๆ มันเรียบเกินไป 555

แต่ก็ได้แค่กิ๊บแบบมีพลอยสีดำ ๆ แปะอยู่สองสามเม็ดกลับมา สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้ เพราะผมสวยอยู่แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่เคยเห็นผมตัวเองกระเซิงได้ทรงแบบนี้มาก่อน ก็ลมที่ตีเข้ารถมาตลอดทางไง ไม่ได้พูดเล่น มันตีจนผมยุ่งแบบเซอร์ ๆ เท่ไปอีกแบบ ไปงานมันแบบเนี้ยแหละ มั่นค่ะ ก๊ากกกกก

อเล็กซ์มาถึงโรงแรมตอนฉันเดินกลับพอดี กำลังเช็คอินยิก ๆ หันมาเจอฉันแล้วถามเป็นชุด งานมีที่ไหนเหรอ เริ่มเมื่อไหร่ ยังไงกัน

ต๊าย....นี่มิได้เตรียมตัวมาเลยรึ ไม่ไหว ๆ

ฉันชี้แจงไปแบบพยายามเข้าใจ ว่าเจ้านายหญ่ายก็เงี้ย ยุ่งเสียจนไม่สามารถจับรายระเอียดรายการใด ๆ ได้ ต้องมานั่งพึ่งคนสมองน้อยอย่างเรา

เอาเป็นว่าอเล็กซ์พยักหน้าหงึก ๆ หงัก ๆ ไม่ได้เข้าใจอะไรหรอก แต่ตัดบทว่าแต่งตัวเสร็จลงมาเจอกันที่เล้านจ์ตอนหนึ่งทุ่มนะ แล้วเดินไปงานซึ่งจัดอยู่ตรงแกเลอร์รี่ไม่ไกลจากโรงแรมเท่าไหร่

ฉันเลยได้ขึ้นมาโทรหาพี่ร็อบ รายงานว่าตอนนี้อยู่ที่ได๋และทำอะไรอยู่ จากนั้นก็แต่งตัวรวดเร็ว เพราะเป็นคนไม่มีอะไรให้แต่งไง้ จะเขียนหน้าทาตาก็ไม่มีเปลือกตาจะให้ทากับเขา แล้วจะทาไปหาอาวุธอะไร

คิดอีกครั้ง....ดีนะที่ไม่ได้ใส่ชุดสีแดงแบบมีหางยาวเป็นวา ๆ มา (เริ่มเว่อร์ละ ทีแรกบอกยาวเป็นเมตรนี่หว่า) เพราะถึงแกลเลอร์รี่จะอยู่ไม่ไกล แต่มันก็ไม่ใกล้ ใช้เวลาเดินสักสิบห้านาทีได้

ดีที่มีคนเดินด้วย เพราะได้คุย เลยไม่ค่อยเบื่อ อเล็กซ์เป็นเจ้านายที่ยังหนุ่ม น่าเบื่อนิดหน่อย เพราะแกมักจะรับมุกตลกฉันไม่ค่อยทัน หรือบางทีรับทันแต่แกใช้เวลาคิดนานว่ะ หมดอารมณ์ซะก่อนทุกที
แต่รวม ๆ แล้วก็น่ารักดี เพราะเป็นคนสุภาพ ใจเย็นใช้ได้

พูดถึงงานที่จะไป เป็นงานประกาศผลงานยอดเยี่ยมในสาขางานที่ฉันทำ ไอ้ฉันก็ดั๊นส่งผลงานเข้าประกวดมันซะ 6 รายการ เลยมีบางรายการที่กรรมการหน้ามืดตามัว ตัดสินให้เข้ารอบสุดท้ายแบบไฟนัลลิสต์ เจ้านายอย่างอเล็กซ์เลยเกิดอาการเห่อ ซื้อโต๊ะไปร่วมงานเสียสองโต๊ะ โต๊ะละสิบคน ค่าเข้างานคนละร้อยห้าสิบ คิดดู แกทุ่มทุนสร้างว่ะ ไอ้ฉันรึเศร้าฉิบหายเลย เล่นทุ่มทุนสร้างขนาดนี้ เกิดไม่ได้รางวัลกลับไป สงสัยคงจะถูกไล่ออกเป็นแน่แท้

พอถึงงานก็หายเศร้าค่ะ เพราะเค้ากำลังเสิร์ฟแชมเปญอยู่เลย ฮุฮุฮุ คนเสิร์ฟถามว่าจะรับน้ำส้มหรือแชมเปญ อ๊ะเจ๊ย....ถามมาได้ อยากรู้ว่าควายตัวไหนมันจะบอกว่าขอน้ำส้มวะ

พอเดินเข้ากลุ่มเพื่อนร่วมงานก็ ห่ะ.... ควายที่ว่าก็เพื่อร่วมงานตรูจากเอดินเบอร์ร่านี่เอง มันแด- เอ๊ย...ดื่มน้ำส้มว่ะ เลื่อมใส ๆ

เป็นอีกงานที่ได้เจอเพื่อนร่วมงานจากแดนไกล ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ เขียนให้เว่อร์ ไม่ได้ไกลอะไรนักหนา แต่ไม่ได้ทำงานที่ออฟฟิศเดียวกัน บางคนมาจากสก๊อตแลนด์ บางคนมาจากพอร์ทสมัธ เหนือสุดและใต้สุด เปรียบได้ดั่งเชียงใหม่และภูเก็ต ฮ่าฮ่าฮ่า เห็นภาพดีไหม

เจ้านายคนที่เป็น COO ที่ฉันเพิ่งพรีเซ้นท์แผนงานปีหน้าไปหมาด ๆ เมื่อวานนี้เอง ก็อยู่ในงานนี้ด้วย ประมาณว่าแกเป็นนายกสมาคม เลยต้องมากล่าวสุนทรพจน์ (speech) ประมาณนั้น
เพื่อนร่วมงานสาวจากพอร์ทสมัธทักฉันอย่างดีอกดีใจ กรี๊ด ๆ ๆ เจอกันอีกแล้ว ฉันกำลังดวดแชมเปญอยู่ก็เอ๋อ...เจอกันแล้วเหรอเรา COO ฉันคงนึกในใจนังบ้า จำไม่ได้ก็น่าจะแกล้งจำได้บ้าง คนเขาจะได้ไม่เสียใจ (บังเอิญลืมแกล้งจำได้น่ะ แหะแหะ) แกเลยแก้ตัวให้ว่าสงสัยฉันจะความจำเสื่อมเพราะตอนที่เจอเจ๊เนี่ยฉันเมาไปแล้ว
ฮ่วย ว้าย ยังมิทันไร เจ้านายตรูรู้จักตรูดีปานฉะนี้เชียวหรือนี่

อีตอนที่เจอเจ้านายใหญ่ประจำลีดส์เนี่ยสิ ปกติป๋าแกจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับฉัน เพราะแกมักจะชอบขัดขวางนโยบายจากคณะรัฐบาลของฉันเสียเป็นนิจสิน ไอ้ฉันก็มิค่อยจะยอมใคร และถือว่าเป็นเด็กไง เลยฟ้อง COO แม่งตลอด แกเลยอาฆาตฉันอยู่พอสมควร
แต่งานนี้พี่แกมาแปลกเว้ย แกเข้ามาหอมแก้มฉัน (แหวะ) และก็จับมือแบบไม่ยอมปล่อย แถมยังโอบเอวฉันซะจนแทบจะตัวติดกัน
อึ๋ย....เอาแล้วมั้ยล่ะตรู

แกถามฉันว่า คืนนี้พักที่โรงแรมเดียวกันรึเปล่าจ๊ะ
พระเจ้า....ดีใจเหลือที่มิใช่โรงแรมเดียวกัน อยากกลับไปกราบขอบคุณแม่เลขางาม ๆ ที่หล่อนมิได้จองโรงแรมเดียวกันกับป๋านี่ให้ฉัน
พอฉันบอกไปว่าฉันพักอีกโรงแรมนึง แกค้อนประหลับประเหลือก (น่ารักตายล่ะ) แล้วก็ว่าแหม พักหรูหราไฮโซนะยะ

ดีที่เพื่อนร่วมงานจากเชฟฟิลด์ชื่อไมค์มาช่วยชีวิตไว้ทัน พอพี่ไมค์เข้ามาทัก ฉันเลยได้ทีรีบกระโดดออกมา ทำเป็นกรี๊ดกร๊าด ต๊ายไมค์ แกก็มางานนี้ด้วยเหรอเนี่ย และก็ฉอด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ รอดชีวิตจากป๋ามาได้อย่างหวุดหวิด

แกคิดยังไงของแกวะ เกิดอยากจะมาหลีฉัน ทั้งที่ปกติ กัดกันกับฉันยังกับหมา แฮ่...
นึกแล้วยังไม่หายสยอง


โอภาปราศัยประสาคนสังคมจัดเจ๊าะแจ๊ะแล้วก็ได้เวลานั่งโต๊ะ
ไม่อยากจะเชื่อ โต๊ะของฉันอยู่ซะติดเวที นี่ถ้าเกิดไม่ได้รางวัลใด ๆ ขึ้นมา ตรูจะทำยังไงดี ตรูหนอตรู

พอเริ่มเสิร์ฟอาหารก็เริ่มหายเครียด (อีกละ) ด้วยว่าอาหารมื้อนั้นเลิศเหลือร้ายอร่อยเหลือล้ำเกินคำบรรยาย ไม่ว่าจะคอร์สไหน ๆ ก็อร่อยไปซะหมด แล้วก็เลยรู้สึกปรีดาใจอีกครั้ง ที่ใส่ชุดหลวม ๆ มา เลยล่อได้ซะพุงกาง แถมไวน์อีกเพียบ 55555 เรื่องร้าย ๆ ตลอดวัน เริ่มคลี่คลายไปในทางที่ดี ฮี่ ๆ ๆ ๆ ๆ

Create Date : 14 ตุลาคม 2549		4 comments
Last Update : 14 ตุลาคม 2549 20:39:35 น.
Counter : 3251 Pageviews.
Share Tweet