Bloggang.com : tempopo : เรื่องสั้น : "กาลครั้งหนึ่ง..."

เรื่องสั้น : "กาลครั้งหนึ่ง..."

ผมนั่งอยู่ที่ตรงนี้ทุกวันในช่วงเวลานี้
นั่งมากี่วันแล้ว .. ผมรู้ว่านั่งมากี่วัน เพราะผมนั่งนับวันทั้งวันทั้งคืน ยามตื่นจนกระทั่งในฝัน
ผมมองถ่านสีดำในอยู่มือ มันเป็นของผมมาตั้งแต่ก้อนใหญ่กว่าแท่งชอล์กนิดหนึ่งจนเดียวนี้เหลือเพียงเท่าก้านไม้ขีด ผมก้มลงขีดเส้นตรงลงไปในหมู่เส้นตรงที่เคยขีดไว้ก่อนบนกำแพง
1856 ขีด
ขีดซ้ำๆ กับรอยขีดที่สีมันจางๆ ไปแล้วก่อนโยนก้อนถ่านลงพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบขยี้มัน เพราะมันไม่จำเป็นต่อตัวผมอีกต่อไปแล้ว ก้มมองต้นหญ้าเล็กๆ รู้วิวัฒนาการของมันว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร ปลายยอดจะตูม ก่อนเป็นดอก คลี่กลีบสีแดงเข้มออก จนบานเต็มที่ แล้วร่วงโรยไป

วันนี้ก็จะเป็นวันที่ผ่านมาแล้วผ่านไปเช่นเคย ท้องฟ้าเป็นเหมือนเช่นที่เคยมอง มันก็ยังเป็นสีฟ้าอมเทาก่อนจะปรับเปลี่ยนเป็นสีฟ้าเข้ม แดดอ่อนๆ กระทบตรงเก้าอี้ยาวที่ผมนั่งก่อนจะค่อยๆ ทวีความร้อนเป็นร้อนระอุจนนั่งไม่ไหว แต่ผมไม่ได้มีโอกาสลองนั่งเพราะมันหมดเวลาพักไปเสียก่อน ผมยิ้มๆ กับความคิดที่แย้งมาว่า แล้วใครจะอยากมาลองนั่งตากแดดตอนเที่ยงวันกันเล่า

ผมแนบหูติดกำแพงหวังว่าเสียงจากข้างนอกจะดังลอดผ่านเข้ามา แต่ก็รู้อยู่ในใจ ไม่มีวันได้ยิน เพราะอีกฝั่งของกำแพงเป็นร่องน้ำที่พวกเขาขุดไว้ ถัดไปเป็นพื้นที่ว่างเปล่า มีแต่ขยะทิ้งเกลี่อนกลาด ถ้าเป็นหน้าฝนก็ส่งกลิ่นฟุ้ง
ชวนอาเจียน

"นักโทษชาย ...ได้เวลากินข้าวแล้ว วันนี้มีกับข้าวกับขนมที่คุณอยากกินแล้ว" เสียงเรียกออกมาจากคนใส่ชุดกากี ผมเห็นหน้าเขาประจำพูดคุยเป็นบางครั้งแต่ไม่เคยทำความสนิทสนม ผมยกมือทำท่าบอก สูบบุหรี่เข้าปอดหลายครั้งแล้วพ่นควันออกมาแรงๆ จนหมดม้วนแล้วขยี้ก้นมันบนพื้น ผมอยากขอบคุณเขาที่ให้บุหรี่ผมม้วนหนึ่งตามที่ขอ แล้วยังอนุญาตให้ผมออกมานั่งที่ประจำเป้นกรณีพิเศษอีกแต่ผมไม่มีเสียงจะกล่าวออกมา
ผมลุกขึ้นยืนโซ่ตรวนที่สวมอยู่บนข้อมือยาวไปถึงข้อเท้ารั้งตรึงทำให้ต้องค่อยๆ เดินตามเขาไปที่ห้องกินข้าว ก่อนจะเข้าใต้อาคารผมเงยหน้ามองท้องฟ้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนเลยลงมายังชายชุดสีกากีหลายคนที่กำลังมองมา มีบางคนยิ้มให้

เรื่องนี้มันก็จะกลายเป็นเรื่องเล่าลือในคุกว่า "กาลครั้งหนึ่ง...ชายคนหนึ่ง" ก็ได้ ผมไม่ใส่ใจหรอก ถ้าใครจะคิดว่า นี่เป็นอุทาหรณ์ หรือว่า กฎแห่งกรรม หรือว่า อะไรก็ตาม..
ผมไม่เสียใจที่ทำลงไป.. ผมไม่ขอโทษคนที่ผมได้กระทำกับเขาไป ผมไม่ร้องขอให้ใครมาช่วยหรือให้ใครยื่นมือมาช่วยเอง
ผมไม่ร้องไห้อาจเพราะในใจชาด้านหรือยอมรับผลของการกระทำของผม

Create Date : 09 สิงหาคม 2552

Last Update : 12 สิงหาคม 2552 12:54:18 น.

2 comments

Counter : 563 Pageviews.

หวา อ่านแล้วสะเทือนใจค่ะ
วิธีเขียนค่อยๆ บอกเล่าเรื่องราว
และค่อยๆ เฉลยสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

สั้นๆ แต่ให้ภาพชัดเจนดีเมื่ออ่านจบนะคะ

โดย: BeCoffee

วันที่: 19 สิงหาคม 2552 เวลา:0:26:40 น.

เรื่องสั้น..สั้นจัง
เห็นด้วยกับคนข้างบน
คืออ่านแล้ว เห็นภาพชัดเจน

โดย: nikanda

วันที่: 21 สิงหาคม 2552 เวลา:14:57:52 น.