"ชั้นไม่ได้ทำอะไรนี่นา เลิกกันแล้วก็เป็นเพื่อนกัน ไม่ได้เกลียด ก็โทรคุยกัน เจอกันบ้าง แล้วรูปคู่ใน facebook นั่นก็ลงไว้นานแล้ว แฟนใหม่มันอยากมาดูเอง แล้วก็ไปวีนกันเอง ประสาท โรคจิต"  

เธอคนนี้ เลิกกับแฟนมาหลายเดือนแล้ว แต่ยังโทรหาเขา ไปหาเขาสม่ำเสมอ เธอบอกว่า “เพื่อนกัน” ซึ่งเธอก็รู้ว่าฝ่ายชายมีแฟนใหม่เรียบร้อยแล้ว

คำว่า “เพื่อน” ที่เธอใช้ เหมือนเป็น “เครื่องมือ” หนึ่งที่เธอใช้ทำสงครามจิตวิทยากับ “แฟนใหม่” ของแฟนเก่าเธอ เป็นเครื่องมือที่ดูแล้วบริสุทธิ์ใจ บางครั้ง เมื่อมีใครไม่เห็นด้วย เธอจะโทษความเลวร้ายให้ผู้นั้นทันทีด้วยคำว่า “ใครคิดยังไงก็แล้วแต่คนนั้น ชั้นบริสุทธิ์ใจ ใครคิดในทางไม่ดีก็แปลว่าใจคนคิดนั่นแหล่ะไม่ดีเอง”

เธอบอกว่าเป็น "เพื่อน" ดังนั้น วันเกิดเขาเธอจึงไปดักรอหน้าออฟฟิศ เพื่อยื่นเค้กที่เธอทำเองให้เขาเหมือนทุกปีที่คบกัน ด้วยข้อมือที่สวมกำไลชื่อย่อเขาและเธอ โดยมีแฟนใหม่เขายืนตีสีหน้าไม่ถูกเป็น background เธอโทรหาเขาเกือบทุกวัน และเมื่อใดที่ลำบาก เธอก็ยังพึ่งเขาเสมอ ขอให้ "ช่วยเหลือ" ประจำ เหมือนว่าทเธอมี "เพื่อน" เพียงเขาคนเดียว เมื่อแฟนใหม่เขาเห็นรูปคู่เธอและเขาสมัยยังคบกัน ใน facebook ที่เธอใช้เป็นหน้าปกอัลบั้ม ก็โกรธไฟลุกเอากับฝ่ายชายเพราะเหลืออด

ฝ่ายชาย ผู้ไม่เคยเด็ดเดี่ยวหนักแน่น เขามีแฟนเก่าเป็น "เพื่อนพิเศษ" และก็มีแฟนใหม่เป็น "คนรัก" แต่เขาลืมหน้าที่ของ "คนรัก" ที่ต้องถนอมน้ำใจกัน รวมถึงลืมหน้าที่ "เพื่อน" ในการชักจูงเพื่อนให้คิดชอบ ปฏิบัติชอบ ด้วยความอ่อนแอของตนเอง จนเขามีเพื่อนที่คนเรียกกันว่า “ผีแฟนเก่า” และมีคนรักที่คนมองว่าเป็น “แฟนขี้วีน” ไป เขามีความสุขดีอย่างนี้หรือ?

“ช่วยไม่ได้ ก็ให้ผู้ชายมาบอกชั้นเองสิว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับชั้นแล้ว”

เธอพูดท้าทาย เพราะรู้ใจดีว่าฝ่ายชายไม่มีทางทำอย่างนั้น เขารู้สึกผิดเมื่อครั้งเลิกกับเธอแล้ว เขาย่อมไม่กล้าหักหาญน้ำใจเธออีก เธอจึงสบโอกาส “หลอกหลอน” ชีวิตของเขาและแฟนใหม่ โดยอาศัยโอกาสของคำว่า “เพื่อน” เธอดูถูกคำว่า “เพื่อน” ได้ขนาดนี้ บางทีฉันเองยังหวั่นๆ ว่าวันนึง ฉันจะกลายเป็น “เครื่องมือแห่งความต้องการ” ของเธอคนนี้บ้างไหม เพราะฉันก็เป็นเพื่อนเธอนี่นา ฉันเริ่มกลัว ไม่อยากไว้ใจเพื่อนคนนี้เต็มร้อยเช่นเคย นอกจากฉันแล้ว คนอื่นๆ จะรู้สึกอย่างนี้ไหม รู้สึก “ไม่อยากไว้ใจ” เพื่อนคนนี้ไหม แล้วเธอจะเหลือใคร “จริงใจ” กับเธอ เมื่อเธอเองแสดงออกถึงความ “ไม่จริงใจ”

ในความเป็น “เพื่อน” นั้น หลายครั้งเธอก็เรียกร้องโกรธขึ้งเอากับเขา เมื่อเขาไม่สามารถมาหาได้หรือทำตามที่เธอต้องการได้ เขามีแฟน มีภาระที่ต้องดูแล บางทีเธอมาร้องไห้กับฉัน ทั้งๆ ที่ร้องไห้ แต่เธอยังคงยืนยันคำว่า “เพื่อน”

เธอสะอึกสะอื้นตัดพ้อ “ทำไมล่ะ แค่ขอให้เขามาหาวันนี้วันเดียว มาไม่ได้เลยเหรอ วันนี้ฉันเหงา ก็เป็นเพื่อนกันทำไมแค่นี้ให้ไม่ได้ เห็นนังนั่นสำคัญมากเลยเหรอ สำคัญกว่าเพื่อนอีกเหรอ มันใจร้ายมากๆ” ครั้งหนึ่ง ฉันเกิดสงสัยในความเป็น "เพื่อน" นั้นมันต่างกันยังไง ฉันถามเธอตรงๆ....

"ฉันก็เป็นเพื่อน และฉันก็อยู่ตรงนี้กับเธอ ทำไมเธอยังร้องไห้ ยังเหงา จริง แล้วเธอต้องการ "เขา" หรือ "เพื่อน""

เธอเงียบไป.... (แต่ก็หยุดร้องไห้นะ ได้สติสักแป๊บก็ยังดี) 

เธอโกรธเขาได้ไม่นาน เมื่อเขาโทรมา หรือมาหา เธอก็อารมณ์ดีไปชั่วขณะ แต่ก็เหมือนเดิม ยังคงวนเวียนกับความ “ไม่พอ” ในสิ่งที่เขาให้ได้ในฐานะ “เพื่อน” ถึงวันนี้เธอยังคงเจ็บ แม้จะมีคนอื่นๆ แวะผ่านเข้ามาหยิบยื่นหัวใจให้แต่เธอก็ไม่เคยมองใคร ยังอยากจะเป็น “เพื่อน” กับเขาคนนี้เท่านั้น

เธอ “เป็นทุกข์” เพราะใครกัน

*เรื่องนี้ ทำให้เรานึกถึงคำบอกเล่าเรื่องของ "ผี" ที่ว่าคนเราเมื่อสิ้นลมหายใจลง ร่างกายดับสูญ หากแต่ "จิต" ยังเฝ้าวนเวียนกับสิ่งของ บุคคล หรือสถานที่ที่ยึดมั่นถือมั่นเอาไว้ ทำให้ไม่สามารถไปสู่สุขคติภูมิได้ บ้างออกหลอกหลอน บ้างกรีดร้องโหยหวนขอ "ส่วนบุญ" เพื่อประทังความทรมานจากไฟกิเลส (ความอยาก) ที่เผาตนเองอย่างไม่สิ้นสุด ..............ทรมานจนกว่าจะ "สิ้นกรรม" และเราว่า เรื่องนี้ก็มีครบทั้ง ผี การหลอกหลอน ความทรมาน การยึดติด และ “ส่วนบุญ” ไม่มีใครมีความสุขในการ “หลอกหลอน” และการยึดติดนั้นก็ทำให้ไปไหนไม่ได้ ทุกจิตวิญญาณก็อยากไป “สู่สุขคติ” กันทั้งนั้น แล้วเธอขังตัวเองทำไม