จดหมายถึงมอมแมม.....

จดหมายถึงมอมแมม.....

วันนี้ วันที่ 25.8.2008............

วันนี้เป็นวันที่แม่ี่ต้องสูญเสียมอมแมมไป.........

แม่ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่แม่ไม่ด้มานั่งเขียนอะไรถึงหนูแบบนี้ เพราะเวลาที่แม่แนนจะมานั่งจุ๊มปุ๊กเขียนอะไรถึงแมมแบบเวลานี้ ก็คงเป็นตอนที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน....
บางทีมันก็หลายเหตุผลนะลูกนะ.... เช่น แม่อยู่โรงบาล หรือไม่ แมมก็อยู่โรงบาล... เราสองคนแม่ลูก ขี้โรคเหมือนที่พ่อบอกเสมอ......เนอะลูกเนอะ...

เมื่อเช้าแม่ยังอุ้มหนู เรายังเล่นกัน แม่ยังหอมหนู และหนูยังเบือนหน้าหลบ... แต่ค่ำวันนี้ไม่ว่าแม่จะเรียกหนูซักกี่ครั้ง........ เอาแตงกวาและข้าวโพดของโปรดมาวางตรงหน้า........
หนูก็ไม่สนใจจะตื่นขึ้นมาอีกแล้ว.....
แม่ไม่รู้หรอกว่า แม่เรียกหนูอยู่นานแค่ไหน.... แต่แม่แค่หวังว่าเมื่อหนูได้ยินเสียงของแม่.....
...... หนูจะตื่น.... แต่เอาเข้าจิงๆหนูก็ไม่ยอมตื่นอยู่ดี.......

คืนวันที่ 23.8.2008 หนูกินข้าวโพดของโปรดน้อยลง แม่รู้ และพอแม่เอาแตงกวามาให้แมมก็เขยิบมากินแตงกวาอีกหน่อย แต่มันก็แค่หน่อยเดียว...

วันทีี 24 แม่ต้องไปทำงานแต่เช้า...... แต่แม่ก็วางแตงโมของชอบของหนูเอาใว้ หนูกินไปหน่อย แม่เห็นนะลูก....

และพอตกกลางคืนแม่กลับมาจากทำงาน แม่ก้วางของที่หนูชอบใว้ให้เหมือนกับทุกวัน..... และคืนนั้น ......ที่แม่รู้ว่าลูกชายสุดหล่อของแม่ กินทั้งแตงกวาของชอบและข้าวโพดของโปรดไปไม่กี่คำ...

เช้าวันนี้แม่ถึงได้รู้ว่าคางหนูเปียก แต่แม่ก็ไม่แน่ใจอยู่ดีหน่ะแหล่ะ ว่ามันเป็นน้ำลายของหนู หรือว่าเป็นเพราะหนูไม่สบาย....กันแน่.....

พอสิบโมงกว่า ป้าน้อยมาหา แม่จึงพาหนูไปหาหมอ........ แล้วหนูก็ดิ้นพอเป็นพิธี เพราะว่าหนูไม่ชอบหมอมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว...แม่รู้

พอตรวจเสร็จ แมมจำได้ไหม๊ลูกว่าคุณหมอบอกว่ายังไง........หมอบอกกับแม่ว่า หนูเป็นหนองที่คาง และฟันหนูในปาก แม่หมายถึงฟันกามนะลูก มันก้ยาวมากเลย....

ทำไมคนดีของแม่ไม่บอกแม่เลยหล่ะ ว่าหนูเจ็บฟันแม่จะได้พาหนูไปหาหมอให้ไวกว่านี้ไงลูก....

หมอบอกว่าหนูต้องผ่าตัด แม่ไม่รู้ว่า ตอนที่หมอเอาเข็มจิ้มไปที่คางของหนู แล้วดูดหนองออกมาให้แม่ดูหน่ะ แมมจ็บหรือเปล่า........

แต่หมอบอกกับแม่นะว่า การผ่าตัดครั้งนี้ความเป้นความตายของชีวิตหนูมีเท่ากัน.....
แต่เท่าที่แม่เห้นมันก้ไม่ได้ร้ายแรงอะไร แม่ยังคิดตอนแรกเลยว่า หมอหน่ะเว่อร์......

ก่อนที่หมอจะบอกว่าตอนเย็นให้พ่อไปรับหนูที่คลีนิค แม่ยังอุ้มหนู และจูบหนู แม่ยังพูดกับหนูว่า เด๋วเย็นนี้เจอกันนะลูก พ่อจะมาพาหนูกลับบ้าน..... หายไวไวนะคนดี......

และตอนหกโมงครึ่งที่พ่อโทรหาแม่...... แม่ถึงพึ่่ึงรู้ว่า จูบนั้นเป้นจูบสุดท้ายที่แม่จะมีให้หนู และหนูจะรับมันได้.........

แม่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับการผ่าตัด แม่รู้แค่ว่าแม่เสียใจ ที่พามอมแมมไปหาหมอวันนี้.....

หนูจำได้หรือเปล่าว่าทุกคืนแม่จะส่งหนูเข้านอนด้วยจูบของแม่ ..... เหมือนกับที่แม่จะจูบหนูทุกเช้าเมื่อแม่ตื่น.... แม่ก็รู้ว่าหนูไม่ค่อยชอบ เพราะว่าหนูโตแล้ว ทุกครั้งที่แม่อุ้มหนู กอดหนู หอมหนู หรือจูบหนู... หนูจะทำเป้นเมิน....ไม่เหมือนกับตอนที่แม่นวด บางทีหนูก้หลับจนเผลอกรนออกมาให้แม่ได้ยินบ่อยๆ..

พ่อบอกว่าตอนที่พ่อไปรับ หนูนอนในกรงเงียบๆ พ่อเอาหนูไปใว้ที่ระเบียงรอแม่กลับมาจากทำงาน.....

และแม่ก็เห้นเหมือนที่พ่อบอก แมมนอนเงียบๆอยู่ในนั้น................

...............................................................................และไม่ว่าแม่จะเรียกหนู ปลุกหนู และร้องให้ให้หนูซํกแค่ไหน หนูก้จะไม่ตื่นขึ้นมาหาแม่อีกแล้ว......

นานแค่ไหนแล้วที่แม่ไม่ได้มานั่งเขียนถึงหนูแบบนี้......

เราอยู่ด้วยู่กันมานานแค่ไหนนะลูก... น้องแมม..

กี่วันนะลูกที่เราใ้ฃ้ชีวิตอยู่ด้วยกัน... แม่จะบอกให้ก็ได้ แม่รับแมมมาวันที่ 30.5.04
จนถึงวันนี้ วันที่ 25.8.08 กี่วันกันนะ..... ก้ 4 ปี 2 เดือน กับอีก 27 วันไงลูก....
หรืออีกทีก็คือ 1547 วันไงครับน้องแมม

...... กี่เรื่องนะลูกที่เราแบ่งปันกันรับรู้ .....

...... กี่ความลับนะลูกที่แม่เล่าให้หนูฟัง.....

..... กี่ความเจ็บปวดนะลูกที่หนูเอามันไปจากแม่ และแม่รับมันมาจากหนู....

..... กี่จูบนะลูกที่แม่มีให้หนูเสมอ เหมือนที่หนูจะวิ่งมาหาแม่ทุกวัน....

กี่ร้อยกี่พันเรื่องกันลูก....ที่เราทำเพื่อกัน
และอีกกี่ร้อยกี่พันอย่างกันลูก ที่แม่จะต้องรับเอาใว้คนเดียวนับจากนี้....

แม่ไม่อยากโทษหนูหรอกนะแมม ว่าหนูใจร้าย... เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา แม่ขอให้แมมอดทนเผื่อแม่มาเสมอ และหนูก็ทำมัันมาตลอด....
แม่รู้และเข้าใจว่าหนูเจ็บปวดกับการที่มีโรคภัยไข้เจ็บ....
แม่รู้ว่าหนูหน่ะ อยากทำให้แม่เห็น ว่าหนูไม่เคยอ่อนแอ ไม่เคยที่จะไม่สู้...... แม่รู้ว่าหนูอยากเป็นตัวอย่างให้แม่ทำตาม..... และแม่ก็ทำมันมาเสมอ พราะหวังว่าการที่แม่ทำอย่างแมม จะทำให้แมมภูมิใจและไม่ทิ้งแม่ไป......

...........แต่วันนี้ด้วยเหตุผลเป้นพันเป็นหมื่น......ทำให้หนูไม่สามารถมีชีวิตต่ิอไปได้........

แม่พยายามจะเข้าใจว่ามันเป้นทางเลือกสุดท้ายที่หนูทำ แม่จะไม่โทษว่าหนูใจร้าย แต่แม่อยากบอกว่า แมมเป้นลูกทีี่แม่ภูมิใจที่สุด

เราไม่เคยที่จะห่างกัน.... เลยนะ.... นอกจากเวลาทีั่แม่อยู่โรงบาล หรือกลับไปเยี่ยมยายที่เมืองไทย

หนูจำได้ไหม๊..... บ้านหลังใหม่่ของเ้รา บ้านที่แม่เห็นหนูวิ่งอย่างมีความสุขบนสนามหญ้าผืนกว้างผืนนั้น....
ครั้งสุดท้ายที่แม่พาหนูไป แมมยังเดินมาเลียขาแม่อยู่เลยนะลูก
จำได้ไหม๊......

บ้านหลังนี้ไงลูก ที่เรานอนคุยกันเสมอบนโซฟาตัวโปรดของพ่อ..... บ้านที่แม่หามาตลอดเพราะอยากให้หนูมีที่วิ่งเล่น..... บ้านที่แม่เอาหนูไปวิ่งเล่นและเห็นหนูมีความสุขทุกครั้งที่ได้เหยีบย่างลงไป.....
บ้านที่แม่ขอให้หนุมีชีวิตอยู่เพื่อให้ถึงวันที่เราจะย้าย ....ไปอยู่ด้วยกัน

บ้านหลังนี้ ที่วันนี้ แม่คงต้องอุ้มหนูไป.......บ้านที่หนูไม่สามารถเหยีบย่างลงไปบนผืนหญ้าได้อีก...

เพราะวันนี้ลูกชายของแม่... ลูกที่แม่รักที่สุดในชีวิต... ได้จากแม่ไป... เพื่อไปอยู่ในที่ที่ไม่มีวันจะเจ็บปวดได้อีกแล้ว.....

แต่แม่ ที่รักหนูมากกว่าใคร กลับเจ็บปวดแทบเป้นแทบตาย.....

น้ำข้าวก็เฝ้ารอหนูนะลูก แม่เห้นเธอนั่งตัวงอ อยู่บนพรมผืนโปรดของลูก ทุกครั้งที่แม่หรือพ่อเดินผ่าน เธอจะชะเง้อมอง... ..... แม่รู้ว่าเธอมองหาลูก มอมแมม......

จากนี้ .... แม่คงไม่ได้รีดฉี่หนู ไม่ได้ล้างก้นหนู ไม่ได้ตัดขนหนู ไม่ได้อุ้มหนู ไม่ได้กอดหนู และไม่ได้จูบหนู...อีก......

แต่แม่ก็สัญญา ว่าแม่จะไม่ลืมหนู.... แม่จะดูแลน้ำข้าวให้ดีที่สุด เพราะเธอเป้นคนที่หนูรัก....

แม่สัญญาว่าแม่จะรักน้ำข้าว ให้เท่าที่หนูรัูัก..... แม่จะดุแลเธอ ให้เหมือนที่หนูเคยทำ...

แม่สัญญาครับลูก.....น้องมอมแมม.....


............ และเมื่อหนูได้อ่านจดหมายฉบับนี้ เราคงไม่ได่้อยู่ด้วยกันแล้ว
แม่หวังว่าหนูจะรับรู้ได้นะลูก .....ว่าแแม่จะรัก และคิดถึงหนูอยู่แบบนี้เสมอ........

และตอนนี้ลูกชายสุดที่รักของแม่ คงนั่งทำหน้าแป้นเเร้นอยู่บนดวงจันทร์ แล้วแน่ๆใช่ไหม๊ครับ...

บนนั้น.... ที่ที่หนูจะต้องอยู่ จะไม่มีแม่คนนี้ อีกแล้ว....อยู่บนฟ้ากว้าง ต้องเป็นเด็กดีนะลูก.... เชื่อฟังตากับยายนะครับ เพราะแม่ไม่รู้ว่า ตากับยายจะรักหนู เท่าที่แม่รักไหม๊......
ทำตัวเป็นเด็กดี ...รอแม่อยู่ที่นั่น.... เป้นกำลังใจให้แม่เวลาที่แม่ท้อ.... ทำเหมือนที่หนูเคยทำมาเสมอ....

กอดแม่บ้างก็ได้ ถึงแม่จะมองไม่เห้นหนู แต่แม่รู้ว่า ถ้ามันเป้นกอดของหนู แม่จะรู้สึกได้.........

และสุดท้าย ขอให้จำใว้เสมอ....... ว่าแม่รักมอมแมมที่สุดในชีวิตของแม่แนน........

.....ป.ล... ถ้ารอแม่บนนั้นมันนานเกินไป หนูก็มาอยู่กับแม่ที่นี่ก็ได้นะลูก แม่จะรอ......



ด้วยรักสุดหัวใจ...............แม่แนน....และน้ำข้าว 25/08/08


,,,,

Create Date : 05 มกราคม 2552		3 comments
Last Update : 5 มกราคม 2552 3:39:17 น.
Counter : 3297 Pageviews.
Share Tweet